Εγωισμός, ερασιτεχνισμός και λάθος λογική

Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολούθησα το όλο θέμα που ξέσπασε με τον Νικ Καλάθη και την εθνική ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι άργησα αρκετά να τοποθετηθώ, ήθελα να δω πόσο θα τραβήξει το ζήτημα η κάθε πλευρά. Και οφείλω να ομολογήσω ότι για ακόμα μία φορά είμαι άκρως απογοητευμένος από τη στάση της ΕΟΚ, του Βασιλακόπουλου, των δημοσιογράφων του και όλων των υπολοίπων που επηρεάζονται από αυτούς. Βεβαίως, δεν δίνω δίκιο στον Καλάθη, αλλά οι απαιτήσεις που έχεις είναι πάντα θέμα προτεραιοτήτων.              

Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι πώς γίνεται σε κάθε τέτοια περίπτωση η ΕΟΚ να δρα τόσο απερίσκεπτα, τόσο ανώριμα, τόσο βιαστικά και τόσο ερασιτεχνικά. Γιατί αυτό που ζούμε τώρα στο θέμα Καλάθη, το ίδιο ακριβώς σενάριο με άλλους πρωταγωνιστές το ζούμε κάθε φορά που κάποιος «τολμά» να πει «όχι» στην εθνική, που για μένα δείχνει ότι η ΕΟΚ δεν έχει καταλάβει τη θέση της.

Η προσέγγιση της ΕΟΚ στο θέμα για μένα είναι απαράδεκτη. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξευτελίσει τον παίκτη, οδηγεί το θέμα στα άκρα, βλέπουμε τους κλασσικούς γνωστούς δημοσιογράφους να φτάνουν μέχρι και σε σημείο να πουλάνε πάλι «ελληνοφροσύνη». Ρε παιδιά, εσείς οι ίδιοι δεν λέγατε τα αντίθετα πριν από 2-3 εβδομάδες όταν ήταν το θέμα του Αντετοκούνμπο στο προσκήνιο; Τώρα ο Καλάθης θα πρέπει κανονικά να είναι αιώνια υπόχρεος στην ΕΟΚ που του έκανε τη χάρη και… τον ελληνοποίησε. Παράνοια.

Ας προσπαθήσουμε να πάρουμε το θέμα με τη σειρά. Ο Καλάθης είναι 24 χρονών. Υπέγραψε στη Ρωσία πέρσι, έκανε μια εκπληκτική σεζόν, υπέγραψε με πολύ καλά λεφτά στη Λοκομοτίβ Κιουμπάν, αλλά το μετάνιωσε. Ίσως την «πάτησε» και με τον ατζέντη του, περίμενε την πόρτα του NBA να ανοίξει άμεσα και διάπλατα, αλλά οι Μάβερικς… δεν ήξεραν καν ότι ο Καλάθης είναι απ’ έξω και χτυπούσε. Τώρα, λέγεται ότι θέλει να πάει στη Φενέρμπαχτσε να παίξει για τον Ομπράντοβιτς, σε κάθε περίπτωση ο ίδιος θέλει να περιμένει μέχρι τις 26 Ιουλίου, που είναι η καταληκτική ημερομηνία βάσει συμβολαίου ως την οποία θα μπορεί να φύγει για το NBA. Ξέρει ότι πια δύσκολα θα βρεθεί στους Μάβερικς, αλλά αν εκείνοι του σπάσουν το συμβόλαιο με τους Ρώσους και μετά τον αποδεσμεύσουν, τότε θα μπορεί να παίξει στην Ευρώπη σε ομάδα της αρεσκείας του, καθώς η Λοκομοτίβ δεν θέλει να τον αφήσει να πάει άμεσα σε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα.

Όλα αυτά δείχνουν λάθη τακτικής από τον Καλάθη. Ξεκάθαρο αυτό. Σίγουρα δεν είναι και η πιο ώριμη στάση, αλλά από εκεί και πέρα 23-24 χρονών ήταν (και είναι) καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της ιστορίας, έχει το δικαίωμα και να κάνει λάθος χειρισμούς, και να μετανιώσει για επιλογές του, και να αλλάξει γνώμη, και να μην έχει σταθερότητα χαρακτήρα. Οι περισσότεροι στην ηλικία του έτσι είναι, ασχέτως αν βγάζουν 1 εκατομμύριο ευρώ το χρόνο ή όχι.

Όλα αυτά δεν αφορούν ούτε την ΕΟΚ, ούτε την εθνική ομάδα. Όμως, ο Καλάθης λέγεται ότι ζήτησε να καθυστερήσει στην προετοιμασία, να εμφανιστεί στις 27 Ιουλίου και όχι στις 24 όπως του έχει ζητηθεί. Δηλαδή, μπορεί το όλο θέμα να έγινε για 3 ημέρες καθυστέρηση; Δεν ψέγω την ΕΟΚ για το γεγονός ότι δεν θέλει να δεχτεί κάτι τέτοιο, αν και διαφωνώ. Έχει μια στάση, μια πολιτική απέναντι στην εθνική, δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό.

Κακός είναι ο τρόπος με τον οποίο εφαρμόζει την πολιτική της. Δεν γίνεται άνθρωποι που είναι 30 και 40 χρόνια στο χώρο να είναι πιο ανώριμοι από έναν 24χρονο και να καταφέρνουν με τον τρόπο τους να τον εκθέτουν, να τον ξευτιλίζουν, να βάζουν, στην ουσία, όλη την Ελλάδα απέναντί του. Το έγκλημα του Καλάθη είναι ότι ενδιαφέρεται πρώτα για την καριέρα του και μετά για την εθνική ομάδα, έτσι; Μα δεν είναι επαγγελματίας μπασκετμπολίστας;

Το τι έχει γραφτεί τις τελευταίες ημέρες από τους γνωστούς (κάθε φορά οι ίδιοι) δημοσιογράφους που πλαισιώνουν την ομοσπονδία και τους ανθρώπους της, δεν λέγεται. Από το πόσο κακό χειρισμό κάνει ο Καλάθης, από την κλασσική καραμέλα «η εθνική δεν είναι υποχρέωση, η εθνική είναι τιμή και αγάπη», από τις βλακείες τύπου «εδώ δεν ζήτησε ο Σπανούλης να έρθει αργότερα, ο Καλάθης ποιος είναι;», από τα γνωστά «τα Ελληνοαμερικανάκια είναι αλλιώς, μόλις βρουν συμβόλαιο γυρνούν την πλάτη στην εθνική, δεν είναι αληθινοί Έλληνες, σαν τους γηγενείς», βάζουμε δηλαδή και λίγη δόση από εθνική υπερηφάνεια μέσα, λίγη σάλτσα από ελληνοφροσύνη, εξάλλου είναι της μόδας αυτή την εποχή, πουλάει.

Όλα αυτά καλά, οι δημοσιογράφοι μπορούν να γράφουν ό,τι θέλουν, όπως άλλωστε γράφω κι εγώ τώρα. Όμως, η ΕΟΚ θα έπρεπε να έχει διαφορετική συμπεριφορά, διαφορετική νοοτροπία, διαφορετική αντιμετώπιση προς έναν παίκτη που έχει τιμήσει τη φανέλα της εθνικής, που έχει κι αυτός «θυσιάσει» καλοκαίρια για να το κάνει και που θα «θυσιάσει» κι άλλα στο μέλλον.

Φαντάζομαι ότι ο Καλάθης ήταν Έλληνας από το 2008 ως το 2012 όταν επί 5 συνεχόμενα καλοκαίρια συμμετείχε με την εθνική, στο U20 Ευρωμπάσκετ, σε δύο Ευρωμπάσκετ με την εθνική αντρών, σε ένα Μουντομπάσκετ και στο προολυμπιακό; Τότε ήταν αρκετά Έλληνας ή ήταν αρκετά υπεύθυνος για να θεωρηθεί ότι αγαπά την Ελλάδα;

Αφήνω για λίγο στην άκρη και τα λάθη του Καλάθη και τα όσα γράφτηκαν στον τύπο. Πάω στη στάση της ομοσπονδίας. Από πού και ως πού φτάσαμε στο να «χώσουμε» και τον Μάντζαρη στη μέση; Επειδή ήθελε να πιει ο Τρινκιέρι καφέ μαζί του; Ότι ο Μάντζαρης δεν θα παίξει φέτος στην εθνική είναι γνωστό, δεν τον αφήνει ο Ολυμπιακός και καλά κάνει (επαγγελματίας γαρ, υπάρχουν άλλες προτεραιότητες όταν προέρχεσαι από τραυματισμό και δεν έχεις αποθεραπευτεί πλήρως). Από τη διάθεση του Μάντζαρη να βοηθήσει και τον καφέ του Τρινκιέρι, πώς φτάσαμε να διαρρέει από την ομοσπονδία ότι ο… Μάντζαρης παρακαλάει να πάρει τη θέση του Καλάθη, δεν ξέρω. Όχι δεν ξέρω, δεν εξηγείται. Δεν μπορείς να χρησιμοποιείς τον Μάντζαρη και τον κάθε Μάντζαρη για να την πεις σε έναν άλλο συμπαίκτη του στην εθνική. Είναι τουλάχιστον φτηνό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ομοσπονδία ουσιαστικά «προσπαθεί» να ξευτιλίσει έναν παίκτη επειδή θέλει να έρθει πιο αργά στην προετοιμασία ή επειδή δεν θέλει να παίξει ή επειδή θέλει άδεια. Θυμηθείτε, το ίδιο και με τον Κουφό φέτος, το ίδιο και με τον Σχορτσανίτη, ίδια στάση και με τον Μαυροκεφαλίδη που τότε τον «τελείωνε» για να τον… ξετελειώσει φέτος, ίδια στάση και με τον Παπαλουκά το 2009 όταν ήθελε να ξεκουραστεί λίγο παραπάνω.

Δεν θέλω καν να θέσω σε αντιπαράθεση τη στάση του Καλάθη με τη στάση άλλων Ελλήνων παικτών, που άλλοτε συμμετείχαν και άλλοτε όχι στην εθνική, ή που σταμάτησαν από αυτή σε μικρή ηλικία για να αφοσιωθούν στην καριέρα τους και να ξεκουράζονται τα καλοκαίρια. Δεν το θεωρώ δίκαιο, δεν θεωρώ ότι η εθνική ομάδα είναι υποχρέωση για τον παίκτη. Όμως, για μένα είναι τόσο τιμή όσο είναι και επιλογή. Και ένας επαγγελματίας αθλητής θα πρέπει σαφώς να έχει ως πρώτο μέλημα την καριέρα του, αυτή που τον πληρώνει, και μετά την εθνική ομάδα.

Όσο ρομαντικοί κι αν είμαστε, όσο κι αν ονειρευόμαστε δάκρυα χαράς σε βάθρο νικητών με τον εθνικό ύμνο να παίζει στο φόντο και την ελληνική σημαία στους ώμους, οι αθλητές είναι επαγγελματίες και, όπως όλοι οι επαγγελματίες κάθε είδους, έχουν αντίστοιχες προτεραιότητες. Έτσι είναι το σωστό, έτσι είναι το λογικό, έτσι είναι η ζωή. Όποιος έχει δουλέψει έστω και μία μέρα στη ζωή του το ξέρει.

Η ΕΟΚ θα έπρεπε να το έχει καταλάβει αυτό, θα έπρεπε να έχει εξελιχθεί μαζί με το μπάσκετ και όχι να εμμένει σε… παραδείγματα 25ετίας για να μας δείξει τι σημαίνει αγάπη για την εθνική ομάδα. Έναν παίκτη που παίζει ανελλιπώς τα καλοκαίρια με τη φανέλα της εθνικής, που έχει προσφέρει και που θα προσφέρει και στο μέλλον, θα πρέπει να τον καλύπτεις, θα πρέπει να τον δικαιολογείς σε όλους.

Και μέσα στους κόλπους σου, πίσω από κλειστές πόρτες να του λες ό,τι θες, να τον κρίνεις, να του φωνάζεις, να του κρούεις τον κώδωνα του κινδύνου, να διαφωνείς με την απόφασή του, να τον συμβουλεύεις, να τον κατευθύνεις. Αλλά πίσω από κλειστές πόρτες, ξαναλέω. Μόλις η πόρτα ανοίξει, μόλις έρθει η στιγμή να εκθέσεις τη σχέση σας στον κόσμο, στους φίλους του μπάσκετ, στους δημοσιογράφους, εκεί θα πρέπει να παίζεις το ρόλο του πατέρα, του ώριμου, του κυματοθραύστη. Αυτό θα έπρεπε να είσαι, όχι κριτής, όχι αυτός που θα κοιτάξει να δώσει λόγους για να τον διασύρουν, όχι αυτός που θα προσπαθήσει να δείξει σε όλους «πόσο σωστοί είμαστε εμείς, πόσο κακός ο Καλάθης», όχι αυτός που θα τον στήσει απέναντι σε όλους και θα τον αφήσει βορά του κόμπλεξ του καθενός. Τέτοιου επιπέδου ομοσπονδία δεν αξίζει στην εθνική μας. Εκτός του ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου σε σχέση με το σύγχρονο επαγγελματικό μπάσκετ, το επίπεδό της δεν συνάδει με το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ. Και έχουμε πολλά, δυστυχώς, παραδείγματα τα τελευταία χρόνια που να το δείχνουν εύγλωττα αυτό.

Δεν ξέρω πώς θα λυθεί το θέμα Καλάθη. Δεν ξέρω αν η ομοσπονδία θα τον δεχτεί μετά τις 24/7 ή αν θα επιμείνει στο παιδαριώδες «αν θέλει να παίξει ας έρθει στις 24 στην Ελλάδα». Δεν ξέρω αν ο Καλάθης θα αλλάξει στάση, αν θα τύχει αν λυθεί το θέμα που αφορά το συμβόλαιό του νωρίτερα, αν θα γυρίσει για τα καλά την πλάτη στην εθνική αν μάθει τι του έχουν σούρει τα μέσα εδώ και κάποιες μέρες (τα ίδια μέσα που σε 2 μήνες θα τον αποθεώνουν αν τυχόν παίξει στο Ευρωμπάσκετ και θα εξάρουν… την ελληνική καρδιά του και το γεγονός ότι ως Έλληνας έχει καρδιά λιονταριού), αν θα «στραβώσει» όπως ο Παπαλουκάς και δεν θα ξαναπαίξει για την εθνική, αν θα έρθει σε ρήξη όπως ο Παπαδόπουλος και θα «τελειώσει» από την εθνική, ή αν θα δούμε ξανά το «πέρα βρέχει» σενάριο των Σχορτσανίτη, Μαυροκεφαλίδη και από τις δύο πλευρές.

Το πιο πιθανό είναι να μην παίξει φέτος. Ο Καλάθης, η συμπεριφορά του και τα λάθη του είναι το μικρότερο, όμως. Απουσίες υπάρχουν κάθε χρονιά. Το θέμα είναι ότι η ομοσπονδία για ακόμα μία φορά φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων, να υπονομεύει την προσπάθεια της εθνικής, αντί να είναι το τείχος προστασίας που ορθώνεται ανάμεσα στην ομάδα και όλους τους υπόλοιπους. Γιατί εθνική ομάδα δεν είναι μόνο οι 12 που θα πάνε εν τέλει στη Σλοβενία. Και αυτό η ΕΟΚ δεν δείχνει να το έχει καταλάβει, παρά τις πλείστες όσες αφορμές είχε τόσα χρόνια για να το κάνει.

Νίκος Κουσούλης