Φαρίντ: «Δεν θα σταματήσω ποτέ να παλεύω»

Ο Κένεθ Φαρίντ έχει κάνει θεαματικό ξεκίνημα στο NBA με τους Ντένβερ Νάγκετς και είναι από τους παίκτες που θα μας απασχολήσουν πάρα πολύ τα επόμενα χρόνια. Στα 24 του, η 2η σεζόν του στη λίγκα ήταν κάτι παραπάνω από θεαματική, με τον Φαρίντ να «γράφει» πολύ υψηλά νούμερα. Το ESPN τον φιλοξένησε στο Body Issue του (το τεύχος για το σώμα), προφανώς δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε περαιτέρω το γιατί, με τον Φαρίντ να μιλάει στη συνέντευξη για τη γυμναστική του, το σώμα του, τη ζωή του, τους φόβους του, τις μάχες του.

Με 11.5 πόντους, 9.2 ριμπάουντ, 1.0 κλέψιμο, 1.0 τάπα ανά αγώνα σουτάροντας με 55% στα δίποντα και έχοντας 28 λεπτά συμμετοχής σε κάθε ματς, ο Φαρίν έδειξε στη δεύτερη χρονιά του στο NBA ότι είναι παίκτης που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Η συνέντευξη του Φαρίν είναι απολαυστική και έχει και πολλά ενδιαφέροντα σημεία, όπως όταν ο «Manimal» μιλάει για το πώς τον μεγάλωσαν οι δικοί του και πόσο αυτό επηρέασε το στιλ παιχνιδιού του.

Μιλώντας για το πώς τον έκαναν πιο σκληρό οι δικοί του ο Φαρίντ είπε: «Η πρώτη φορά που κάποιος κάρφωσε στα μούτρα μου στη ζωή μου ήταν ο πατέρας μου. Πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου. Μου είπε ‘θες να παίξεις αυτό το παιχνίδι;’ ‘Ναι’. Και έπιασε μια μπάλα και κάρφωσε στα μούτρα μου. ‘Αν θες να παίξεις αυτό το άθλημα, μην επιτρέψεις ποτέ στη ζωή σου να ξαναπάθεις κάτι τέτοιο’».

Και συνέχισε: «Όταν ήμουν μικρότερος, ήθελα να σουτάρω αντί να παίρνω ριμπάουντ, γιατί κανείς δεν θέλει να κάνει τα μικρά πράγματα, αλλά οι γονείς μου μου είπαν ‘αν θες να σουτάρεις την μπάλα, πήγαινε και πάρ’ την με ριμπάουντ. Αν θες να πας στο πάρκο και να σουτάρεις με τα άλλα παιδιά, πάρε ριμπάουντ’. Άκουσα αυτή τη συμβουλή και την εφαρμόζω σε όλη μου τη ζωή. Από το σημείο εκείνο και μετά, για μένα το πιο σημαντικό πράγμα ήταν πάντα τα ριμπάουντ και οι τάπες».

Όσον αφορά στο πώς του έβγαλαν το προσωνύμιο «Manimal», ο ίδιος θυμάται: «Ένας τύπος στα γραφεία του ατζέντη μου έλεγε ότι ο κόσμος έπαιρνε τηλέφωνο λέγοντας ‘ο Κένεθ Φαρίντ. Είναι άντρας. Είναι θηρίο. Είναι ζώο’ (σ.σ. Kenneth Faried is a man. He’s a beast. He’s an animal). Οπότε είπε ‘θα σε λέμε Manimal’. Στην αρχή αντέδρασα ‘όχι, αυτό είναι κάπως περίεργο’. Αλλά μετά από 10 λεπτά ήμουν στο στιλ ‘Manimal! Rrrrrr!’».

Ο Φαρίντ λέει ότι έμαθε πολλά από τη μητέρα του για το πώς να είναι σκληρός: «Η μητέρα μου πάλευε όλη μου τη ζωή με τον Λύκο, ακόμα το κάνει. Συνεχίζει να παλεύει, απλώς και μόνο για να μείνει ζωντανή. Οπότε, ασχέτως των εμποδίων, ασχέτως του ποιος είναι ή τι είναι, ξέρω ότι μπορώ να παλέψω τα πάντα και να τα ξεπεράσω».

Το τεύχος είναι το Body Issue, οπότε η συζήτηση θα πήγαινε και στο καλοσμιλεμένο σώμα του Φαρίντ: «Πιο πολύ στο σώμα μου μου αρέσουν οι κοιλιακοί μου. Ήμουν πολύ αδύνατο παιδί, αλλά πάντα είχα εμφανείς κοιλιακούς. Τους γράμμωσα πολύ όσο εξέλισσα το σώμα μου. Η αγαπημένη μου άσκηση: ισορροπώ πάνω σε μια μεγάλη μπάλα από καουτσούκ και ο συνεργάτης μου μου πετάει μια ιατρική μπάλα. Μπορώ να την πιάσω από κάθε πλευρά, αριστερά, δεξιά, στο κέντρο, πάνω από το κεφάλι μου. Πρέπει να συγκεντρωθείς στην ισορροπία και τον έλεγχο. Δουλεύεις το μυαλό σου και τους μυς σου ταυτόχρονα».

Βέβαια, όπως όλοι, κι αυτός έχει κάτι στο σώμα του που θα ήθελε να το αλλάξει: «Θέλω οι γλουτοί μου να είναι λίγο πιο χοντροί, ώστε να μπορώ να σπρώχνω τον κόσμο απ’ το να πρέπει να πηδάω από πάνω τους όλη την ώρα. Θα ήταν καλύτερα αν θα μπορούσα να τους χτυπήσω και να ανοίξω το δρόμο μου με τους γλουτούς μου. Θέλω λίγο παραπάνω κρέας. Θέλω λίγο… ποπό εκεί πίσω».

Όσον αφορά στην αγαπημένη του μπασκετική άσκηση, προφανώς και θα ήταν κάποια που θα αφορούσε (τι άλλο;) τα ριμπάουντ: «Στο NBA, μας δένουν σε μια μεγάλη σανίδα από τη μέση, τους αστραγάλους και τους καρπούς, και πετάνε την μπάλα στο ταμπλό και πρέπει να πηδήξεις και να την πιάσεις. Είναι σαν μεγάλη πλατφόρμα και σε δένουν με λάστιχα και πρέπει να προσπαθήσεις να πηδήξεις και να πάρεις το ριμπάουντ. Όταν ήμουν μικρότερος ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς στα κομμάτια να το κάνω».

Μιλώντας για τη μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει στο σώμα του, ο Φαρίντ κάνει πολλούς να τον… μισήσουν: «Το να καταφέρνω να διατηρώ το βάρος μου. Τρώω ή 6 ή 7 γεύματα κάθε μέρα, μπορώ να φάω τώρα, να πάω να γυμναστώ και να πεινάω αμέσως μετά. Πάντα είχα πρόβλημα με το να κρατώ το βάρος μου. Είναι δώρο του Θεού, ας μην κρυβόμαστε, σίγουρα δεν είναι κατάρα. Προτιμώ να χάνω εύκολα βάρος, παρά να παίρνω εύκολα. Οπότε τρώω συνέχεια. Τρώω βοδινό μια φορά το μήνα, δεν τρώω χοιρινό, οπότε τρώω πάρα πολύ κοτόπουλο και γαλοπούλα. Απλώς αφήνομαι και του δίνω και καταλαβαίνει. Καμία σχέση με το πρέπει να αυτό ή εκείνο, απλώς τρώω και τρώω πολύ».

Ακόμα κι ο Φαρίντ, πάντως, θυμάται ότι μικρότερος είχε θέματα με το σώμα του, δεν του άρεσε, παρομοιάζοντας, βέβαια, τον εαυτό του με… λουλούδι: «Όταν ήμουν μικρότερος ήμουν σαν κρεμάστρα παλτών, το μόνο που έβλεπες ήταν τα κόκαλά μου. Δεν είχα στήθος, έβλεπες την κλείδα μου. Έπρεπε να γεμίσω, έπρεπε να βάλω μυς. Νόμιζα ότι ήμουν δυνατός, αλλά ήμουν οδοντογλυφίδα. Στην πρώτη λυκείου ο κόσμος άρχισε να με σέβεται περισσότερο γιατί ψήλωσα. Απ’ όταν άρχισε η χρονιά και άρχισα να κατεβάζω ριμπάουντ και να ταπώνω. Ήμουν 1.88 και κάθε άνοιξη ψήλωνα 6 πόντους. Όπως έλεγε η μαμά μου, όταν μεγάλωναν τα λουλούδια μεγάλωνα κι εγώ».

Η πιο μεγάλη δυσκολία που είχε να ξεπεράσει σε πνευματικό επίπεδο: «Η σκέψη ότι είμαι πολύ κοντός. Είμαι 2.03 και παίζω πάουερ φόργουορντ στο NBA. Σήμερα οι περισσότεροι στη θέση μου είναι από 2.08 και πάνω. Και πήγα και σε μικρό κολέγιο. Οι άνθρωποι έλεγαν ‘δεν έπαιξε σε υψηλό επίπεδο με το Φλόριντα, το Κεντάκι ή το Λούιβιλ’ και νόμιζαν ότι δεν μπορώ να παίξω. Αλλά το έβαλα στην άκρη και προχώρησα. Πιστεύω ότι μπορώ να ανταγωνιστώ τον καθέναν. Κοιτάζω τον Ντένις Ρόντμαν, ήταν κοντός αλλά ήταν ο καλύτερος ριμπάουντερ. Δεν υποχωρούσε μπροστά σε κανέναν. Ο Τσάρλς Μπάρκλεϊ ήταν από τους καλύτερους ριμπάουντ. Σου κάρφωνε, σου σούταρε, έτρεχε, έκανε ντρίμπλα, όλα όσα έκαναν οι γκαρντ. Κοιτάζω αυτούς ως ινδάλματα: ήταν κοντοί αλλά έγιναν θρυλικοί Hall of Famers. Μην φοβάσαι τίποτα, έχε άνεση με το σώμα σου και μείνε συγκεντρωμένος σε αυτό που θες να κάνεις στη ζωή σου».

Μιλώντας για το πιο δύσκολο πράγμα που πέρασε σωματικά, ο Φαρίντ αναφέρθηκε στο άσθμα του: «Το άσθμα μου είναι το χειρότερο που περνάω. Όταν αρχίζουν οι αλλεργίες μου, μπορώ να βγω εκτός για λίγο καιρό. Μια φορά, όταν ήμουν μικρότερος, έπαιζα μπάσκετ και έπαθα κρίση άσθματος, άρχισα να αγκομαχώ αλλά δεν είχα μαζί μου τη συσκευή εισπνοής και χρειάστηκε να με πάνε εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα πια, αλλά ακόμα έχω βαριές αλλεργίες που το ερεθίζουν, ιδίως όταν παίζουμε στην Ανατολική Ακτή. Δεν είναι τόσο άσχημο στη Δυτική Ακτή, αλλά στην Ανατολή πεθαίνω με όλη αυτή τη γύρη».

Ο Φαρίντ αναφέρθηκε και στις δυσκολίες που πέρασε η μητέρα του: «Ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου, να μην ξέρω αν η μητέρα μου θα επιζούσε. Η γραμμή ήταν επίπεδη στον παλμογράφο και χρειάστηκε να την επαναφέρουν. Αυτό ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω ζήσει. Ακόμα, το να μην ξέρω αν θα βρει νεφρό. Περίμενε 7 χρόνια για μια μεταμόσχευση. Μου είχε πει ‘χωρίς τη μεταμόσχευση θα φύγω σύντομα από τον κόσμο’. Την ίδια χρονιά το αποφάσισα ότι θα πάω στο NBA. Ήθελα να δηλώσω συμμετοχή στο ντραφτ νωρίς, ώστε να χρησιμοποιήσω τα λεφτά για να της αγοράσω ένα νεφρό. Αλλά ο γιατρός τηλεφώνησε και τότε η ανακούφιση ήταν τεράστια. Αυτό ήταν το πιο τρομακτικό που έχω περάσει, ως άντρας και ως γιος».

Το «μυστικό» του όταν νιώθει ότι δεν μπορεί να προπονηθεί άλλο είναι η οικογένειά του: «Σκέφτομαι την κόρη μου και τη μητέρα μου. Τι θα γινόταν αν η μητέρα μου μου έλεγε ‘α, δεν μπορώ να παλέψω άλλο έτσι. Θα τα παρατήσω’. Αυτό, και το γεγονός ότι δεν θέλω ποτέ η κόρη μου να πει ‘ο πατέρας μου παράτησε τη ζωή του και όλα όσα είχε ονειρευτεί ότι θα κάνει’».

Όσο για το αν ήταν δύσκολη η απόφαση να κάνει γυμνή φωτογράφηση (η μητέρα του έχει ξαναπαντρευτεί γυναίκα) για το ESPN: «Είμαι άνετος με το σώμα μου, το αγαπάω. Νιώθω ότι τώρα είναι η χρονιά που θα πρέπει ο κόσμος να νιώθει ελεύθερος να εκφραστεί. Ο Τζέισον Κόλις βγήκε και είπε ‘Είμαι σέντερ στο NBA. Είμαι μαύρος. Είμαι γκέι’. Εγώ είμαι ο πρώτος παίκτης του NBA που μπήκα στο Athlete Ally (σ.σ. μη κερδοσκοπικός οργανισμός που θέλει να ενημερώσει τον κόσμο ώστε να εξαφανίσει την ομοφοβία στον αθλητισμό και να βοηθήσει τους στρέιτ και LGBT αθλητές ώστε να δημιουργηθεί ένα δεκτικό και ασφαλές αθλητικό περιβάλλον για όλους), οπότε ήθελα να δείξω ότι είμαι χαρούμενος με το ποιος είμαι και να υποστηρίξω όσους είναι γκέι, λεσβίες ή τρανσέξουαλ».

Ένα behind the scenes βιντεάκι από τη φωτογράφηση: