Ημέρα Κυπέλλου

Στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός ξέφυγε νωρίς, χαλάρωσε πολύ και το απόγευμα ήταν ήρεμο και χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις. Η ΑΕΚ κατάφερε ξανά να περιορίσει τη διαφορά και να χάσει με 15 πόντους. Αυτό είναι αξιοσημείωτο προσόν, παρότι οι «ερυθρόλευκοι» δεν πάτησαν το πόδι στο γκάζι στην τέταρτη περίοδο. Αγωνία για το νικητή δεν υπήρχε προφανώς, εξάλλου δεν είναι αυτά τα ματς για τα οποία η «Ένωση» θα πρέπει να ματώσει στο παρκέ. Στα αξιοπρόσεχτα ότι ο Μπράιαντ συνεχίζει σε υψηλούς ρυθμούς, ο Άντερσεν μοιάζει να βρήκε πατήματα, ο Ταπούτος θέλει χρόνο ακόμα, είναι εμφανές, ο Βούισιτς σταθεροποιείται σε αρκετά καλή απόδοση εδώ και δύο εβδομάδες, ενώ υπάρχει και η ενδεχόμενη απουσία του Μπουρούση ενόψει ντέρμπι. Αλλά γι’ αυτό θα τα πούμε τις επόμενες ημέρες.

Στο ΟΑΚΑ την παράσταση έκλεψε ο Ζούρος και ο Διαμαντίδης. Ο ένας θετικά και ο άλλος αρνητικά. Τη γνώμη που είχα για τον Ηλία Ζούρο την έχω δημοσιοποιήσει πολλές φορές. Στον Ολυμπιακό ήταν πάρα πολύ νωρίς, στη συνέχεια ήταν απλώς… νωρίς, τώρα αρχίζει και παρουσιάζει καλά δείγματα. Το γεγονός ότι ο Πανελλήνιος χωρίς Ραντένοβιτς, χωρίς Όστοϊτς, με τους Γκόλεματς και Πέτρουλα να έχουν 4 φάουλ και με τον Νατζφέι 3, μπόρεσε και μετέτρεψε το 41-19 σε 50-48 είναι κάτι απίστευτο. Το ματς, με τον… Πέτροβιτς και τον Πέτρουλα να παίζουν σέντερ μπορούσε να ξεφύγει επικίνδυνα και να πάει σε… μνημειώδεις διαφορές. Όμως, ο Πανελλήνιος στάθηκε πάρα πολύ καλά, παρά τις πολλές απουσίες στους ψηλούς. Διαχείριση καλή έκανε ο Ζούρος, τρικ αμυντικά πάρα πολλά, αν στην αρχή είχε καταλάβει πού πάει η δουλειά και είχε προστατεύσει τον Γκόλεματς θα έπαιρνε άριστα. Το ματς θα το είχαμε ήδη ξεχάσει αν δεν υπήρχε το περιστατικό με το ντεσκαλιφιέ του Διαμαντίδη.

Μεγάλος παίκτης ο Διαμαντίδης, αλλά αυτά τα πράγματα είναι απαράδεκτα (και θυμίζουν Καλαϊτζή θα προσθέσω). Ό,τι και να είπε ο Γκόλεματς (ο Διαμαντίδης είπε ότι τον έβρισε), το να φτύσεις αντίπαλο είναι κάτι που αρμόζει μόνο σε κατώτερα σπορ (όπως το ποδόσφαιρο) και είναι ντροπιαστικό και εξευτελιστικό και για τον άνθρωπο που έφτυσες, αλλά κυρίως για σένα. Άλλο το trash talking, άλλο το φτύσιμο, ίδιον των χουλιγκάνων της εξέδρας. Ελπίζω ο Διαμαντίδης να κατάλαβε πόσο έσφαλε και να μην κηλιδώσει περαιτέρω την εικόνα του, γιατί είναι από τα καλά παιδιά του ελληνικού μπάσκετ. Και όσο για το trash talking που ο Διαμαντίδης χρησιμοποίησε σαν δικαιολογία, δεν θα αντέξω θα πω το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν το άκουσα: το καλοκαίρι δεν είδα κανέναν να αντιδρά όταν για 40 λεπτά τους είχαν σκίσει στο trash talking οι Αμερικάνοι, όλοι σαν κυρίες καθόντουσαν και γκρίνιαζαν μετά στην ΕΡΤ. Στον Γκόλεματς κάναμε μαγκιές…

Συγγνώμη για το σκληρό ύφος, αλλά έτσι είναι. Το φτύσιμο από παίκτη (πόσο μάλλον παίκτη βασικό στην εθνική Ελλάδας) είναι ντροπή για το μπάσκετ. Εγώ έτσι το βλέπω, μετά από 20 χρόνια στο χώρο από οποιαδήποτε θέση.

Στα σημαντικά του ματς, το εμφανές φορμάρισμα του Γιασικεβίτσιους, τα τεράστια αμυντικά προβλήματα με τον Πέκοβιτς στην πεντάδα, που λύνονται ως δια μαγείας (φυσιολογικό αυτό) όταν ο Σέρβος κάτσει στον πάγκο, και η αναμετάδοση του Χατζηγεωργίου (όχι που δεν θα το ανέφερα). Τελικά συνειδητοποίησα τη διαφορά του αμερικάνου από το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Στις Η.Π.Α. σπάνε τα κεφάλια τους για να βρουν τρόπο ώστε η αναμετάδοση στο… NBA Live να μπορέσει να γίνει σαν τις live αναμεταδόσεις των δημοσιογράφων και στην Ελλάδα σπάμε τα κεφάλια μας (οι φίλαθλοι) παρακαλώντας οι live αναμεταδόσεις των δημοσιογράφων να φτάσουν στο επίπεδο εκείνων του NBA Live. Όχι όλων, να μην αδικώ ορισμένους που ξεχωρίζουν. Ξέρετε σε ποιους αναφέρομαι.

Στη Λάρισα το παιχνίδι ήταν πολύ όμορφο και σκληρό και ο Πανιώνιος ήταν πρωταγωνιστής από κάθε πλευρά. Πήρε διαφορά 15 πόντων, την έχασε κάνοντας απίστευτα λανθασμένες επιθέσεις, πήρε πλεονέκτημα στα τελευταία 30 δευτερόλεπτα, το έχασε μόνος του στέλνοντας το ματς στην παράταση, κράτησε τον αγώνα στα χέρια του παρά τις αποβολές βασικών παικτών και κατάφερε να τον κερδίσει στη δεύτερη παράταση, ενώ είχε εμφανές πρόβλημα επιθετικό (απειλούσε μόνο με δύο παίκτες). Ο Μάιλς, ο Καλαμπόκης και ο Γιαννούλης πήραν την πρόκριση, άξια για τον Πανιώνιο.

Ο Άρης προβλημάτισε, καθώς ήταν όπως πάντα (μόνο στο δεύτερο ημίχρονο όμως) πολύ σκληρός στην άμυνα, αλλά από το κέντρο και μπροστά… τρικυμία. Σημεία που μπορούμε να σταθούμε; Στο πρώτο ημίχρονο ο Άρης έκανε 5 δίποντα! Δεν έβαλε 5 δίποντα, σούταρε 5 δίποντα… σε 20 λεπτά! Ο τρόπος ανάπτυξης του Άρη είναι προβληματικός, το έχουμε ξαναπεί, αλλά αυτό που πρέπει να κάνει ο Ματσόν είναι να βάλει χαλινάρι στον Ηλιάδη, που δεν μπορεί να συγκρατήσει τον εαυτό του (αλλά και στον Αργυρόπουλο σε δεύτερο λόγο). Στα τελευταία 15 λεπτά του αγώνα (εννοώ μαζί με τις δύο παρατάσεις) ό,τι καλό έκαναν το γκρέμισαν με τις επιπολαιότητες της συνέχειας. Οι «ποικιλίες» καλό είναι να μειωθούν όσο γίνεται εφόσον υπάρχει ελεύθερο σουτ (που υπήρχε σε όλες τις περιπτώσεις). Για τον Μάρσαλ που ήταν ωσεί παρών, δεν γράφω κάτι, καθώς τραυματίστηκε νωρίς και θα ήταν άδικο να τον κρίνω από το ματς της Τετάρτης. Έχουμε καιρό μπροστά μας…

Στο Μαρούσι, το Μαρούσι πέρασε… από την Κόλαση, αλλά και στον επόμενο γύρο. Όταν έγραφα στην αρχή ότι το παιχνίδι πήγε σύμφωνα με τη λογική, προφανώς δεν εννοούσα το νικητή, αλλά την εξέλιξη. Αυτή τη φορά ήταν η Ολύμπια που επέστρεψε από το -10 (το Μαρούσι από το -13 την Κυριακή), ενώ οι «πορτοκαλί» είχαν την… τριπλή ευκαιρία να πάρουν τη νίκης το τέλος. Γενικώς, είναι ωραίο να βλέπεις ότι το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος έχει ανέβει αισθητά φέτος.

Το επόμενο πιάτο το 2009, μέχρι τότε υπάρχει πολύς δρόμος και για τους τέσσερις που έφτασαν ως εδώ.