Πείραμα καταδικασμένο σε αποτυχία;

Μεγάλη συζήτηση σηκώνει η προοπτική συνύπαρξης των Ντουάιτ Χάουαρντ και Ομέρ Ασίκ στους Χιούστον Ρόκετς τη νέα σεζόν. Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι το δίδυμο δεν μπορεί να σταθεί μαζί στην ίδια ομάδα και είναι ουσιαστικά προεξοφλημένο αποτέλεσμα ότι ως τα μισά της σεζόν οι Ρόκετς θα δώσουν τον Ασίκ για κάποιο τριαροτεσσάρι, που είναι και το κομμάτι που λείπει από το σχεδιασμό τους.

Απ’ την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που ονειρεύονται μεγάλες στιγμές με δύο πεντάρια στο παρκέ ταυτόχρονα, στιγμές σπάνιες στο μπάσκετ, αλλά που έχουν φέρει μοναδικές επιτυχίες κατά περίπτωση. Αυτό, βέβαια, προέρχεται από τη δήλωση του Κέβιν ΜακΧέιλ ότι δεν πρόκειται να παραγκωνίσει τον Ασίκ, γιατί σκοπεύει να παίζει με τους δύο ψηλούς μαζί στην πεντάδα.

Ο Ασίκ έκανε «career season» πέρσι, έπαιξε βασικός και στα 82 παιχνίδια των Ρόκετς, αγωνίστηκε 30 λεπτά ανά αγώνα και είχε 10.1 πόντους, 11.7 ριμπάουντ, 1.1 τάπες και 0.9 ασίστ ανά αγώνα με 54.1% εντός παιδιάς. Πάρα πολύ καλά νούμερα, προφανώς, νούμερα τα οποία ήταν υπερδιπλάσια (στα ριμπάουντ) ή και τριπλάσια (στους πόντους) από το 2011-12. Ο ίδιος (και η λογική, επίσης) θα περίμενε ότι οι Ρόκετς θα χτίσουν γύρω του, ότι έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις της ομάδας.

Όμως, είδε τους Ρόκετς να αποκτούν τον Ντουάιτ Χάουαρντ και, πασιφανώς, είδε τον εγωισμό του να πληγώνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις την επόμενη ημέρα ζήτησε μετεγγραφή από την ομάδα, αλλά αυτή ακριβώς η πρόταση του ΜακΧέιλ τον έκανε προς το παρόν να αναθεωρήσει. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, τα λόγια πάντα είναι εύκολα, η δυσκολία έρχεται όταν πρέπει να εφαρμοστούν στο παρκέ.

Ο Ντάριλ Μόρεϊ, απ’ την άλλη, τζένεραλ μάνατζερ των Ρόκετς, δεν φαίνεται να συμμερίζεται τις απόψεις του ΜακΧέιλ, και έχει ήδη πει ότι ο Ασίκ θα έρχεται από τον πάγκο στα παιχνίδια των Ρόκετς. Βέβαια, αυτό είναι μάλλον σίγουρη συνταγή για… ανταλλαγή, ο Τούρκος δεν νοείται μετά από τέτοια σεζόν να μην γκρινιάξει αν δει το χρόνο του να πέφτει (που με τον Χάουαρντ στην ομάδα η λογική λέει ότι θα μειωθεί σημαντικά).

Ο Ασίκ είναι 26 ετών, προέρχεται από μια σεζόν με 82 εμφανίσεις στη βασική πεντάδα, με μέσο όρο double-double και 30 λεπτά ανά αγώνα. Για να δούμε πόσο σημαντικό είναι αυτό, αρκεί να πούμε ότι το 2012-13 μόλις 11 παίκτες στο NBA κατάφεραν κάτι παρόμοιο σε ριμπάουντ και πόντους.

Οι δύο του Χιούστον, Ασίκ και Χάουαρντ (17,1π. 12,4ρ.), ο Κέβιν Λοβ (18,3π. 14,0ρ.), ο Νίκολα Βούτσεβιτς (13,1π. 11,9ρ.), ο Ντέιβιντ Λι (18,5π. 11,2ρ.), ο Ζακ Ράντολφ (15,4π. 11,2ρ.), ο Γιοακίμ Νοά (11,9π. 11,1ρ.), ο Τάισον Τσάντλερ (10,4π. 10,7ρ.), ο Τζ. Τζ. Χίκσον (12,7π. 10,4ρ.), ο Αλ Χόρφορντ (17,4π. 10.2ρ.) και ο Άντερσον Βαρεζάο (14,1π. 14,4ρ.).

Θα περίμενε κανείς οι Ρόκετς να θεωρήσουν «καλυμμένη» τη θέση του σέντερ όταν έχουν έναν από τους 11 παίκτες τις λίγκας που «έγραψαν» double-double σε πόντους και ριμπάουντ πέρσι. Αντιθέτως, έσπευσαν να πάρουν άλλον έναν από την ίδια λίστα, το κατά τεκμήριο πιο «βαρύ» όνομα της λίστας, που είναι και ο 7ος πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της λίγκας για το 2013-14.

Ο Μόρεϊ προφανώς ετοιμάζεται για την ανταλλαγή, η λογική λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να βγει η χρονιά με τον ΜακΧέιλ να κερδίζει το στοίχημα (να παίζει πολύ ο Ασίκ, να μην γκρινιάζει, και παράλληλα να προσφέρει όσα και πέρσι), με τον Τούρκο να λέει η λογική ότι θα τηρήσει στάση αναμονής για 5-10 παιχνίδια πριν ζητήσει ξανά ανταλλαγή εφόσον δει τους χρόνους του να πέφτουν και να μην ξεκινά στην πεντάδα.

Ένα τελευταίο επιμέρους στοιχείο από τη λίστα με τους 11 που ανέφερα πιο πάνω είναι ότι οι 10 έπαιζαν πάνω από 30 λεπτά ανά αγώνα το 2012-13, με τον Τζ. Τζ. Χίκσον να είναι ο μοναδικός που έπαιζε λιγότερο, 29.0 λεπτά ανά ματς. Επίσης, σε σύνολο 719 αγώνων που οι 11 αυτοί έπαιξαν πέρσι (Βαρεζάο και Λοβ έπαιξαν μόλις 25 και 18 παιχνίδια λόγω τραυματισμών), βρέθηκαν στη βασική πεντάδα 716 φορές. Και ο Ασίκ ήταν ο μόνος της λίστας που «έγραψε» παρουσία και στα 82 παιχνίδια της σεζόν.

Με λίγα λόγια, δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα η απόκτηση του Χάουαρντ όσο ο Ασίκ βρίσκεται στο Χιούστον, εκτός από το κλασσικό πια «όταν ο Χάουαρντ είναι ελεύθερος δεν μπορείς να μην τον πάρεις». Και η κατάσταση γίνεται «χειρότερη» αν κοιτάξουμε στο «4». Εκεί οι Ρόκετς έχουν τον Τσάντλερ Πάρσονς, ο οποίος είναι 25 χρονών και προέρχεται από σεζόν που δίπλα στον Ασίκ είχε 15.5 πόντους, 5.3 ριμπάουντ και 3.5 ασίστ παίζοντας 36.3 λεπτά ανά αγώνα. Η προοπτική του, μπαίνοντας στην 3η του σεζόν στη λίγκα, είναι πάρα πολύ καλή, σίγουρα αποτελεί μια περίπτωση που οι Ρόκετς θα πρέπει να δουν πού μπορεί να βγάλει.

Κάνει κακό να θες να βελτιωθείς και να ανέβεις επίπεδο; Προφανώς όχι, το αντίθετο μάλιστα. Μπορούν να χωρέσουν και ο Χάουαρντ και ο Ασίκ και ο Πάρσονς στην ομάδα χωρίς γκρίνια; Επίσης, προφανώς όχι. Είναι μετρημένα κουκιά και χωρίς καν να βάζω αρχικά στην εξίσωση τους αναπληρωματικούς (Μοτιεγιούνας, Σμιθ, Τζόουνς). Στο 4-5 υπάρχουν διαθέσιμα 96 λεπτά αγώνα και οι τρεις τους πέρσι έπαιζαν… 102 λεπτά αθροιστικά (36, 36 και 30). Άρα εκ των προτέρων κάποιος θα παίζει λιγότερο και η λογική λέει ότι αυτός θα είναι ο Ασίκ κατά κύριο λόγο. Βέβαια, αν γίνει προσπάθεια να παίζει ο Ασίκ περίπου 20 λεπτά δίπλα στον Χάουαρντ, τότε θα μειωθεί αισθητά και ο χρόνος του Πάρσονς. Κάθε λεπτό που Ασίκ και Χάουαρντ θα παίζουν μαζί θα είναι λεπτό που ο Πάρσονς θα είναι στον πάγκο. Και τώρα, βάλτε και τους αναπληρωματικούς στην εξίσωση, που δεν γίνεται να παίξουν μόνο σε αδιάφορα ματς ή όταν υπάρξουν τραυματισμοί, θα πατάνε παρκέ έστω και λίγο σε αρκετά ματς. Όχι απλώς σπαζοκεφαλιά, γόρδιος δεσμός…

Δίδυμο Χάουαρντ-Ασίκ

Όμως, πριν φτάσουμε να συζητάμε τους χρόνους, αξίζει να δούμε αν όντως είναι ρεαλιστικό να παίξουν μαζί ο Χάουαρντ με τον Ασίκ. Ο ΜακΧέιλ έχει δύο απτά παραδείγματα τέτοιων συνεργασιών, όταν δηλαδή δύο ουσιαστικά πεντάρια βρέθηκαν μαζί στο παρκέ. Να μην πω «πεντάρια» για να μην αρχίσουμε τις αδιάφορες αναλύσεις για το αν κάποιος εμπίπτει στην κατηγορία αυτή; Ας το πούμε «δίδυμοι πύργοι», λοιπόν, για να αποφύγουμε τον σκόπελο.

Υπάρχουν τα παραδείγματα των Ρόμπερ Πάρις και Κέβιν ΜακΧέιλ, των Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ και Μιτς Κούπτσακ/Μπομπ ΜακΆντου, των Χακίμ Ολάζουον και Ραλφ Σάμπσον, των Ντέιβιντ Ρόμπινσον και Τιμ Ντάνκαν. Και από τότε ως σήμερα, ουσιαστικά μόνο το δίδυμο Άντριου Μπάινουμ-Παού Γκασόλ μπορούμε να βάλουμε οριακά σε αυτή την κατηγορία, αν αναζητήσουμε να δούμε δίδυμους πύργους που έφεραν θετικά αποτελέσματα για τις ομάδες τους, όπως τα πρώτα 4 παραδείγματα.

Ο ΜακΧέιλ το έχει ζήσει από μέσα όταν βρέθηκε με τον Πάρις, οι Ρόκετς το έχουν ζήσει κι αυτοί όταν ο Ολάζουον βρέθηκε με τον Σάμπσον. Όμως, υπάρχουν, θεωρώ, τρεις πάρα πολύ μεγάλοι αστερίσκοι σε όλα αυτά τα παραδείγματα, τρεις σκόπελοι που δεν ξέρω αν είναι εφικτό να ξεπεραστούν στην περίπτωση των Χάουαρντ και Ασίκ.

Πρώτος σκόπελος: Το μπάσκετ έχει αλλάξει από τα 80s και τα 90s. Έχει γίνει πιο γρήγορο, ίσως πιο απλό στο NBA, το θέμα είναι ότι ο Χάουαρντ ή ο Ασίκ θα πρέπει να βγαίνουν να μαρκάρουν τεσσάρια. Και όταν λέμε τεσσάρια, δεν εννοούμε τη φορά που κάποιο από αυτά θα τους βάλει πλάτη, εννοούμε όλο το υπόλοιπο ματς που θα τους παίζει από το τρίποντο. Ας αφήσουμε τα περιττά και ας πάμε σε 2-3 παραδείγματα που δείχνουν το… αδύνατο της αποστολής. Θα μπορούσε ο Χάουαρντ ή ο Ασίκ να μαρκάρουν τον Νοβίτσκι ή τον Τζέιμς (όταν ο Σπέλστρα τον βάζει στο «4»); Ούτε κατά διάνοια. Όσο γρήγοροι ψηλοί κι αν είναι, είτε θα περιμένουν ένα βήμα πιο μέσα άρα θα τους κάνουν πάρτι από το τρίποντο, είτε θα πλησιάζουν και θα τους περνάνε στο πρώτο βήμα (ή θα κερδίζουν φάουλ). Έτσι λέει η λογική. Γιατί δεν είναι μια άμυνα, την οποία μπορείς να κερδίσεις, είναι όλες οι άμυνες μέσα στο ματς συνεχόμενα.

Δεύτερος σκόπελος: Αν κοιτάξετε τα πιο πάνω δίδυμα και το πιθανό των Ρόκετς υπάρχει κάτι που «βγάζει μάτι» ως διαφορά αμέσως. Το μπασκετικό IQ, ή, μάλλον, η έλλειψή του στην τωρινή περίσταση. Ο Χάουαρντ είναι καλό παιδί (που λέει και ο Κιούμπαν) αλλά ξεκάθαρα όχι έξυπνος μπασκετικά, ενώ ο Ασίκ είναι κι αυτός παίκτης με στάνταρ κινήσεις και περιορισμένες δυνατότητες δημιουργίας. Άρα, πώς θα σταθούν μαζί στην επίθεση; Πώς θα απειλήσουν όταν και οι δύο έχουν ως όπλο το… κάρφωμα; Κανείς τους δεν νιώθει ασφάλεια πίσω από τα 3 μέτρα, για να το πω όπως το είδα γραμμένο από τον Έντι Τζόνσον, μιλάμε για «δύο παίκτες που νιώθουν ότι είναι στην Ανταρκτική όταν τους τοποθετήσεις έξω από τη ρακέτα».

Και μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να υπάρχει και χώρος για τον Τζέιμς Χάρντεν. Αν ο Χάουαρντ και ο Ασίκ κάθονται μέσα στη ρακέτα, ο Χάρντεν θα δεινοπαθήσει για να μπορέσει να βρει διαδρόμους και να σκοράρει. Και μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για έναν παίκτη ο οποίος προβάλλεται πλέον από τα αμερικανικά μέσα ως ίσως ο καλύτερος SG της λίγκας, ή ένας από τους 2-3 καλύτερους στη χειρότερη περίπτωση. Δεν γίνεται να τον δυσκολεύεις με το σύστημα που δοκιμάζεις στην επίθεση, θα πρέπει να κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για να τον διευκολύνεις. Έχεις έναν 23χρονο παίκτη που είχε 25.9 πόντους, 4.9 ριμπάουντ, 5.8 ασίστ και 1.8 κλεψίματα πέρσι, όλη η ομάδα πρέπει να παίζει γι’ αυτόν (αυτο γεννά άλλο θέμα, ότι ο Χάουαρντ πάλι δεν θα είναι το πρώτο βιολί της ομάδας, κάτι που είναι και ο λόγος που είχε ‘στραβώσει’ στους Λέικερς και ήθελε να φύγει, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε).

Τρίτος σκόπελος: Οι βολές. Απλό, αλλά τεράστιο. Ας δούμε τα ποσοστά καριέρας από τη γραμμή, στα άλλα δίδυμα που προαναφέραμε. Ο ΜακΧέιλ είχε 79.8% και ο Πάρις 72.1%, ο Ολάζουον είχε 71.2% και ο Σάμπσον 66.1%, ο Αμπντούλ-Τζαμπάρ είχε 72.1% με τον Κούπτσακ να έχει 70.4% και τον ΜακΆντου 75.4%. Τέλος, ο Ντάνκαν είχε 69.3% και ο Ρόμπισον 73.6%.

Από τους 9 οι 7 έχουν πάνω από 70% ποσοστό καριέρας, ο Ντάνκαν είναι ουσιαστικά στο όριο, ενώ ο μόνος που είναι χαμηλότερα είναι ο Ραλφ Σάμπσον, αλλά κι αυτός είναι στο 66.1%.

Και γιατί το λέω έτσι; Γιατί ο Χάουαρντ με τον Ασίκ πρόκειται να φτιάξουν το πιθανότατα πιο… άστοχο δίδυμο ψηλών στην ιστορία του NBA! Ο Χάουαρντ έχει ποσοστό καριέρας 57.7%, με τον Ασίκ να βρίσκεται στο 52.7%. Και τα πράγματα γίνονται ακόμα «χειρότερα» αν δούμε ότι πέρσι ο Χάουαρντ (που έκανε 9.5 βολές ανά αγώνα) είχε 49.2% από τη γραμμή. Πώς θα μπορέσουν να σταθούν σε βάθος χρόνου στη φροντ λάιν όταν κάθε επίθεση που θα φτάνει στη γραμμή των βολών θα είναι… μισοπεταμένη εκ των προτέρων; Μπορούν να παίζουν μαζί στο τέλος δύσκολων αγώνων; Δεν θα αρχίσουν οι αντίπαλοι τα φάουλ; Δεν είναι ένας παίκτης, που καλύπτεται μέσα από την παρουσία των άλλων τεσσάρων, είναι 2 στους 5. Είναι όλη η φροντ λάιν. Ουσιαστικά καταδικάζει τους Ρόκετς να μην μπορούν να ακουμπήσουν την μπάλα στους ψηλούς τους στο τέλος των αγώνων.

Βέβαια, για να τα λέμε και όλα, υπάρχει πάντα και το «μισογεμάτο» ποτήρι. Αυτό που λέει ότι με Χάουαρντ και Ασίκ στη ρακέτα, οι Ρόκετς θα καθαρίζουν εύκολα όλα τα ριμπάουντ, θα βρίσκουν πιο πολλούς αιφνιδιασμούς, θα κλείνουν όλο το χώρο στη ρακέτα στην άμυνα και θα αποτελούν φόβητρο στις τάπες για κάθε αντίπαλο. Όμως, όσο τα γράφω αυτά δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τον προφανή αντίλογο που έχουμε αναφέρει: τι θα γίνει όταν τους τραβάει έξω το αντίπαλο τεσσάρι και χάνεται η υποτιθέμενη υπεροχή στη ρακέτα, πώς θα κυκλοφορεί στην επίθεση η μπάλα με δυο παίκτες που θέλουν να παίζουν στη ρακέτα γιατί αμφότεροι μπορούν να απειλήσουν μόνο από εκεί, πού θα βρίσκει χώρους ο Χάρντεν για ντράιβ με τους δυο τους μέσα στη ρακέτα, πώς θα ακολουθούν οι Ρόκετς πιο γρήγορες ομάδες με ευέλικτα σχήματα.

Μονόδρομος η ανταλλαγή;

Ο ΜακΧέιλ θα πρέπει να βγάλει λαγό από το καπέλο του για να περάσει αναίμακτα η σεζόν, αλλά οι Ρόκετς δεν θέλουν απλά αυτό, θέλουν να απειλήσουν και τον τίτλο. Με το ρόστερ που έχουν νιώθουν ότι πρέπει να γίνουν «title contenders» και, μάλιστα, τώρα. Βασικό είναι και το κατά πόσο ο Κέβιν ΜακΧέιλ θα προσαρμοστεί γρήγορα. Αν δει ότι το δίδυμο δεν λειτουργεί πόσο γρήγορα θα αφήσει έναν στον πάγκο και θα κυνηγήσει μια ανταλλαγή; Η Δυτική περιφέρεια είναι δύσκολη και ένα κακό ξεκίνημα όσο οι Ρόκετς θα ψάχνουν ρόλους μπορεί να κοστίσει το πλεονέκτημα έδρας στην πρώτη φάση των πλέι οφς.

Χωράει ο Ασίκ στο ρόστερ αυτό; Δεν φαίνεται να χωράει. Αν έρχεται από τον πάγκο και στα τελευταία λεπτά των αγώνων κάθεται εκεί για να βλέπει τον Χάουαρντ να παίζει δεν θα γκρινιάξει; Δεν θα χαλάσει το κλίμα στα αποδυτήρια; Προφανώς. Ο ίδιος ο Ασίκ το έχει ξεκαθαρίσει από την πρώτη ημέρα ότι δεν βλέπει με καλό μάτι την κίνηση. Οι Ρόκετς, ο ΜακΧέιλ κυρίως, δείχνουν προς το παρόν ότι θέλουν να το δοκιμάσουν.

Μεγάλο στοίχημα με μεγάλο κέρδος αν τους βγει. Ξεκάθαρο αυτό. Αλλά κατά πόσο είναι αυτό ρεαλιστικό σενάριο τόσο δυνατό ώστε να αξίζει να δοκιμαστεί; Μήπως θα ήταν εξαρχής καλύτερο να βγάλουν στην αγορά τον Ασίκ, να κυνηγήσουν έναν παίκτη όπως ο ΛαΜάρκους Όλντριτζ, ή έναν βετεράνο όπως ο Σον Μάριον (ή ένα τριάρι), και να μοντάρουν την ομάδα με αυτόν από την προετοιμασία, απ’ το να «ψάχνονται» για ανταλλαγή, νέους ρόλους, νέες αγωνιστικές ισορροπίες, μέσα στη σεζόν;

Ο Κέβιν ΜακΧέιλ βρίσκεται μπροστά στο μεγαλύτερο στοίχημα της προπονητικής του καριέρας και είναι σίγουρο ότι οι Ρόκετς θα μας απασχολήσουν πολύ τη νέα σεζόν.

Νίκος Κουσούλης