Προβληματισμοί και δοκιμές…

Ο ΠΑΟΚ στην Πυλαία κέρδισε την Ολύμπια, στην πρώτη παρουσία του Γιώργου Καλαφατάκη στον πάγκο του. Στην πρώτη του ο Καλάφας στήριξε επιθετικά την ομάδα στον Βασιλειάδη και τον Ντιαρά, οι οποίοι ήταν οι δύο παίκτες που έπαιξαν περισσότερο απ’ όλους και πήραν και τα πιο πολλά σουτ. Ακολουθούσε ο Κυρίτσης. Απ’ την άλλη, Μουλαομέροβιτς και Γκρέγκορι έμοιαζαν εκτός ρόλου, με τον ΠΑΟΚ στο ματς να αδιαφορεί πλήρως για το αν θα εκμεταλλευτεί τις επιθετικές τους αρετές. Οι ψηλοί δεν βοήθησαν ιδιαίτερα επίσης (στον επιθετικό τομέα), καθώς ο καλύτερος αυτών, Ουέσον, περιφερόταν ασκόπως χωρίς να τροφοδοτείται στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Ο κόσμος έχει βουίξει ότι ο Καλαφατάκης θα διώξει από την ομάδα τον Γκρέγκορι, καθώς πιστεύει ότι δεν ταιριάζει στη χημεία της ομάδας, ότι χαλάει τις ισορροπίες στην περιφέρεια, όχι με τον χαρακτήρα του, αλλά ως έξτρα μονάδα.

Στη συνέντευξη Τύπου έδωσε ρεσιτάλ μιλώντας για το χαρακτήρα της «κωλοδουλειάς που κάνουμε» και την «μενταλιτέ που έχουν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ». Βέβαια, όσοι παίρνουν 500 και 700 ευρώ δύσκολα θα χαρακτήριζαν την προπονητική στην Α1 ως κωλοδουλειά…

Κάθε επιλογή κρίνεται εκ του αποτελέσματός της, οπότε το ίδιο θα συμβεί και με την επιλογή της αντικατάστασης του Γκρέγκορι, αν προχωρήσει. Για μένα πιο εύκολα αλλάζεις έναν καλό κοινοτικό παρά έναν καλό Αμερικανό παίκτη που κάνει τη διαφορά. Να δούμε πώς θα πάει το θέμα με το ρόστερ του ΠΑΟΚ, τώρα που ο Καλαφατάκης θα δει την ομάδα. Το στοίχημα του Δρόσου που έδειξε και πάλι έλλειψη υπομονής είναι μεγάλο, αλλά εξίσου μεγάλο είναι και για τον Καλαφατάκη. Ο «Mission Impossible» του ελληνικού μπάσκετ έχει φέτος μια αποστολή διαφορετική από τις άλλες. Η τετράδα και η Ευρωλίγκα έχουν μπει ως στόχοι, οπότε μένει να δούμε αν θα προσαρμοστεί. Δεν ξέρω τι κουβέντες έχει κάνει με το Δρόσο, αλλά γνωρίζω ότι η δυνατότητα για μεγάλες αλλαγές παικτών δεν υπάρχει, αφού ο ΠΑΟΚ ήδη είναι σχεδόν στα όρια των φετινών δυνατοτήτων του Δρόσου από πλευράς μπάτζετ. Η ομάδα έχει έναν κοινοτικό λιγότερο, αλλά και τη θεωρητική διάθεση του προπονητή για αλλαγή ξένου.

Η Ολύμπια, απ’ την άλλη, το ματς μπορούσε να το πάρει, αλλά δεν είχε δεύτερο Αμερικανό να τη βοηθήσει όταν σταμάτησε να σκοράρει ο Κινγκ. Ο Καλαφατάκης είδε τον Κυρίτση να κλείνει τον Κινγκ και ο Μπαρτζώκας δεν είδε κανέναν να παίρνει τη σκυτάλη. Ο Σούλτζε δεν μπορεί συνέχεια να βάζει 20 πόντους, ενώ ο Μπέλσερ είχε 9 πόντους με 5 σουτ και θα ξαναπώ… δεν θες ο Αμερικανός σου να είναι παίκτης-οικονομία της ομάδας. Θες να την πηγαίνει ένα σκαλί πιο πάνω. Ιδίως σε τέτοιες ομάδες.

Και μιας και μιλάμε για σκαλιά… πόσα σκαλιά πιο πάνω πάνε τον Κολοσσό οι δύο Αμερικανοί του; Μπορεί η ομάδα της Ρόδου να έχασε από τον Πανελλήνιο, αλλά ο τρόπος που πάλεψε το ματς, που το γύρισε από το -11 στο -1, που όποτε έμενε πίσω είχε απάντηση, που έχασε στο τέλος από τη δική του άσχημη αντίδραση επιθετικά όταν κέρδισε αντιαθλητικό φάουλ (αλλά έχασε και τις δύο βολές και την επίθεση με το σκορ στο 72-75) δείχνουν ομάδα καλοδουλεμένη. Ο Χάρις και ο Σμιθ είναι αμφότεροι… περίπτωση (ο “γκρινιάρης” Σμιθ πιο… τσαντισμένη περίπτωση). Δύο Αμερικανοί λαχεία για τέτοια ομάδα, που λογικά θα κρατήσουν εκ του ασφαλούς τον Κολοσσό στην κατηγορία. Πόσο πιο πάνω; Είναι πολύ νωρίς για να σκεφτεί κανείς στη Ρόδο κάτι ανώτερο.

Ο Πανελλήνιος συνεχίζει με μόλις 1 ήττα (στο Αλεξάνδρειο) και αυτή τη στιγμή είναι με διαφορά η Τρίτη καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος. Παίζει καλύτερο μπάσκετ απ’ όλους τους υπόλοιπους (πλην αιωνίων), έχει καλύτερες αντιδράσεις, σωστή άμυνα, ωραία συστήματα και πάνω απ’ όλα οι Γκράντι-Νιούλι έχουν βρει χημεία και μεταξύ τους, αλλά και με τους ψηλούς της ομάδας.

Χημεία που δεν έχει βρει ακόμη το Μαρούσι, το οποίο έχασε στην έδρα του από τον Πανιώνιο. Οι «κυανέρυθροι» συνεχίζουν να μην ενθουσιάζουν, όντας αρκετά ασταθείς ακόμη και μέσα στο ίδιο το ματς, αλλά έχουν σαφώς παίκτες με προσωπικότητα, οι οποίοι σε ατομικό επίπεδο είναι σε αρκετά καλή κατάσταση αυτό τον καιρό. Παίζει στρωτό μπάσκετ, αλλά σε αντίθεση με τους άλλους δείχνει να φτάνει σε κάθε ματς στα όριά του για να το κερδίσει. Αυτό είναι προσωπική άποψη και ίσως κάνω λάθος, αλλά θα δείξει ο χρόνος, δηλαδή… τα πλέι οφς.

Το Μαρούσι ψάχνεται, αλλά είναι η ομάδα (μαζί με τον Παναθηναϊκό, και τον Αρη τα τελευταία χρόνια) με το καλύτερο πρόγραμμα στο πρωτάθλημα. Εννοώ πρόγραμμα χρονιάς, στήσιμο, προπονητές, επιτελείο, διοίκηση, βελτίωση. Εδώ και αρκετά χρόνια, το Μαρούσι δίνει μαθήματα στον τομέα αυτόν και αποτελεί ένα ιδιαίτερα καινοτόμο πείραμα στον ελληνικό μπασκετικό χώρο. Μέχρι στιγμής, απολύτως επιτυχημένο. Η λογική λέει ότι όταν ενταχθεί ο Διαμαντόπουλος στο ρόστερ θα αποκτήσει εύκολο καλάθι, μειώνοντας έτσι τις αδυναμίες του αισθητά.

Στο Σπόρτιγκ η ΑΕΚ δεν αντιμετώπισε πρόβλημα. Το γεγονός ότι πήρε προβάδισμα νωρίς στο ματς και ουσιαστικά δεν το έχασε ποτέ (οι 14 έγιναν 7 και οι 22 στη συνέχεια έγιναν 12 αλλά μέχρι εκεί) είναι αυτό που πρέπει να χαροποιήσει περισσότερο απ’ όλα τους φίλους της. Μεγάλο συν για οποιαδήποτε ομάδα να μπορεί να κρατάει τις διαφορές που παίρνει απέναντι σε αντιπάλους του ίδιου (πάνω-κάτω) επιπέδου. Μέχρι στιγμής η «Ένωση» δείχνει ολοένα και καλύτερη στις λεπτομέρειες.

Νίκη και για τον Άρη στην Καβάλα απέναντι στην τοπική ομάδα που πάλεψε ξανά, αλλά φυσιολογικά έχασε. Και μιας και αναφέρθηκα πριν στους Χάρις-Σμιθ, να παραθέσω και το όνομα του Ουίλιαμς Ντάνιελς που είναι επίσης πολύ καλός παίκτης.