Γ.Σκιάς: Τι είδε ο Σουηδός

(Το Age of Basketball θα φιλοξενεί στο Ευρωμπάσκετ το σχόλιο του Γιώργου Σκιά για την εθνική μας και τη διοργάνωση. Καλές αναγνώσεις!)

Με την -περίπου- τριαντάρα της πρεμιέρας η ευφορία έχει διεισδύσει για τα καλά στις ψυχές των Ελλήνων μπασκετόφιλων, που η αλήθεια είναι ότι την ήθελαν μια ένεση ηθικού. Όχι για λόγους μπασκετικούς (εκεί κουτσά-στραβά, πάντα κάπως χαιρόμαστε). Για λόγους της γενικότερης μιζέριας. Όχι ότι η Σουηδία ήταν και κανένα ψηλό εμπόδιο, αλλά δικαιούμαστε να κρατήσουμε το γεγονός ότι η Εθνική δεν άφησε το (καταφανές στην αρχή) στρες της πρεμιέρας να τη ρίξει σε περιπέτειες. Δεν είδατε τι έπαθαν άλλοι κι άλλοι;            

Το σουηδικό θαύμα κράτησε περίπου 8 λεπτά, δηλαδή ώσπου να πατήσει καλά το δεύτερο σχήμα του Τρινκιέρι: δύο κανονικά γκαρντ και πιο σκληρή φροντλάιν. Ο Μπουρούσης έδειξε καθαρά στον «ρούκι» Μαυροκεφαλίδη ότι οι αντίπαλοι ψηλοί ήταν της πλάκας, και με συνεχόμενα ποσταρίσματα έβαλε άλυτο πρόβλημα στην παρέα του Γερέμπκο. Γενικότερα φέτος η ομάδα μας θα ποντάρει στα προϊόντα του θεσσαλικού κάμπου: με τους Σπανούλη-Μπουρούση έχουμε δύο αληθινούς σουπερστάρ και αυτοί θα πρέπει να «μιλήσουν» στα μεγάλα παιχνίδια.

Όσο «παίζεται» αυτή η ομάδα, τόσο τείνω να δικαιώσω τον Τρινκιέρι για τις πολυσυζητημένες επιλογές του στη στελέχωση του ρόστερ. Όταν βγήκαν οι κλήσεις, είχα στραβομουτσουνιάσει για τον Περπέρογλου π.χ., φαίνεται όμως τώρα πόσο πολύ ταιριάζει ο παίκτης στο μπάσκετ που θέλει να παίζει ο Ιταλός. Ο Στράτος μπορεί να μην έχει την εκτυφλωτική λάμψη, μπορεί να μη σε τρομάζει με τα αθλητικά του προσόντα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να κάνει σε επίθεση μισού γηπέδου, ενώ έχει άριστη αντίληψη στην άμυνα και αρκετά μακρύ κορμί ώστε να καλύπτει χώρους. Απ’ όσα έχουμε δει ως τώρα, η Εθνική θα χαρακτηρίζεται από τους παίκτες χαμηλού προφίλ που έχουν όμως δυνατό μυαλό και πλήρες τεχνικό οπλοστάσιο.

Με πρώτη ματιά βρίσκουμε τρεις τέτοιους (Ζήσης, Περπέ, Καϊμακόγλου) και το στοίχημα είναι πόσο θα καταφέρουν οι υπόλοιποι να μπουν σε αυτό το mood. Το ιδανικό θα ήταν να δούμε απελευθερωμένους τους καλούς μας αθλητές (Παπανικολάου, Μπράμος, Φώτσης, Πρίντεζης) και τότε πραγματικά θα παιχτεί υπέροχο μπάσκετ. Για την ώρα αυτό παραμένει σε επίπεδο φαντασίωσης: οι προαναφερθέντες (πλην του Μπράμου που μπαίνει αναγκαστικά σε άλλη κατηγορία) φαίνονται λιγάκι αμήχανοι και θα πρέπει να βρουν τον εαυτό τους στην πορεία. Οι μεν Φώτσης και Παπ θα το πετύχουν μέσω της αμυντικής τους προσφοράς: όταν θα νιώσουν απαραίτητοι – που θα γίνει σίγουρα – θα έρθουν και τα γνωστά τους εξωφρενικά ποσοστά στα τρίποντα. Για τον Πρίντεζη η κατάσταση είναι διαφορετική, καθώς η ομάδα περιμένει από αυτόν πολλή δουλειά στο post-up παιχνίδι: ατομικές φάσεις στο μισό γήπεδο, δημιουργία στο τρανζίσιον. Ευελπιστούμε ότι είναι απλώς θέμα χρόνου.

Τα πιο ιντριγκαδόρικα στοιχήματα του Τρινκιέρι εντοπίζονται στο πρόσωπο του Μπράμου και του Μαυροκεφαλίδη. Ο πρώτος, αν και είναι κλασικός παίκτης πτέρυγας, καλείται να πάρει ρόλο καθαρού γκαρντ που θα βοηθά στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, ενώ θα φορτώνεται και τον πιο δυνατό σκόρερ-δημιουργό της αντίπαλης περιφέρειας. Η δύναμή του στην άμυνα και το αξιόπιστο σουτ (στη 12άδα μας είναι ο πιο γνήσιος σουτέρ ρόλου) έκαναν τη θέση του στην ομάδα αδιαπραγμάτευτη εξαρχής. Για να το πάμε ξανά στις επιλογές του κόουτς, με τον Ελληνοαμερικάνο έχουμε (σε ιδανικό σενάριο, πάντα) ένα κράμα των καλών στοιχείων Κατσίβελη και Βασιλειάδη – κάτι σαν τα σαμπουάν 2 σε 1.

Για το Λουκά το ζητούμενο είναι να αφήσει κατά μέρος τον tweener χαρακτήρα του και να λειτουργήσει ως καθαρό μοντέρνο πεντάρι, με ευελιξία σε άμυνα και επίθεση. Στην επιθεση έχει πολλά να δώσει (σουτάκια, κινήσεις με πλάτη, υποτιμημένη ικανότητα στην πάσα), ενώ στην άμυνα θα πρέπει να βάλει πολλή κίνηση για να καλύψει το μειονέκτημά του σε ύψος και σε ωμή δύναμη. (Όπως κάνει ο Λασμ, ας πουμε – μα τι γράφω, πρωί πρωί;) Ομολογώ πως δυσκολεύομαι να δω πώς θα βγει η απαιτούμενη σκληρότητα από έναν τόσο ντελικάτο παίκτη, όμως η εικόνα του στα φιλικά ήταν τέτοια που δεν επέτρεψε στον Τρινκιέρι να του αμφισβητήσει μια θέση στο ρόστερ. Σημειωτέον, εκεί ήταν που την πάτησε ο (αγαπημένος, αλλά κομμάτι νωθρός) Βουγιούκας και έχασε το εισιτήριο. Αν το δούμε καθαρά μπασκετικά, δίλημμα Ίαν ή Καββαδάς δεν νοείται: είναι τελείως διαφορετικοί και η επιλογή εξαρταται από τις αναγκες σου. Προσωπικά, η περίπτωση Καββαδά ποτέ δεν με ενθουσίασε, όμως από τη στιγμή που θα έλειπε ο Σόφο ή ο Κουφός η παρουσία του ήταν απαραίτητη και ορθότατα κλήθηκε εκ των υστέρων. Κάποιος πρέπει να αφήνει μώλωπες στο κορμί του αντίπαλου ψηλού…

Είναι προφανές ότι για το ματς της πρεμιέρας δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί – 41-19 ήταν τα ριμπάουντ! Το πιο θετικό της ιστορίας μέχρι στιγμής είναι η πρώτη εικόνα των αντιπάλων μας στον όμιλο. Για ναρκοπέδιο μιλούσαν οι προβλέψεις, μάλλον για χλοερό λιβάδι πρόκειται, τουλάχιστον με όσα είδαμε την Τετάρτη. Το γκρουπ ξεκίνησε με στραβά και ζόρικα αποτελέσματα και η ομάδα μας έχει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την κατάσταση, βγάζοντας εικόνα υπεροχής. Σημειώνω ότι τα δύο επόμενα ματσάκια μας είναι κόντρα σε ηττημένους της πρεμιέρας που σίγουρα ψάχνουν ένα μπρέικ, για να γυρίσουν την κατάσταση. Έχουν τεράστιο κίνητρο και – στην περίπτωση των Τούρκων – έχουν αξιοσημείωτη ποιότητα. Το θέμα είναι να μην βρουν λαβές από εμάς. Αν κάνουμε δύο καθαρές νίκες και πάμε στο 3-0 τότε ο όμιλος θα γίνει κάτι σαν «οι Έλληνες και όλοι οι άλλοι». Πράγμα που, πλαγίως, θα δικαιώσει και τα power rankings της FIBA.

Ουσιαστικά, οι διεθνείς έχουν μπροστά τους ανοικτό δρόμο για την πρωτιά του ομίλου. Αν όλα εξελιχθούν ομαλά, θα μπούμε στους «12» έχοντας δώσει πέντε ματς μικρής φθοράς και το κέρδος θα είναι διπλό. Αφενός θα έχουμε ξεκούραστους τους παίκτες κλειδιά (εννοώ τους τρεις γκαρντ και τον Μπουρούση), αφετέρου θα έχουμε λύσει μέσα στο παρκέ κάμποσα από τα ζητήματα που παραμένουν ανοικτά. Στη δεύτερη φάση το πράγμα σοβαρεύει, καθώς όλα δείχνουν ότι θα συναντήσουμε την Ισπανία (πάντα πρώτο φαβορί κατά τη γνώμη μου) και τη διοργανώτρια Σλοβενία με την αθλητική περιφέρεια (Αφοί Ντράγκιτς, Μπλάζιτς). Εκεί θα γίνει το πραγματικό crash test για την αμυντική ικανότητα των κοντών μας, εκεί θα πρέπει να δείξουμε χαρακτήρα, ώστε να έχουμε καλό πλασάρισμα στα νοκ άουτ. Αλλά αυτά θα τα δούμε στη συνέχεια – απόψε μας περιμένουν τα ορφανά του Κιριλένκο.

Μέχρι στιγμής – φιλικά και πρεμιέρα – οι Ρώσοι όχι μόνο δεν έχουν πείσει για τις ικανότητές τους, αλλά μάλλον δίνουν την εντύπωση τσίρκου. Νομίζω ότι από όλες τις χώρες που μετέχουν στο τουρνουά είναι εκείνη που έχει τις πιο καταδικαστικές απουσίες. Θυμηθείτε μόνο τι ομαδάρες κατέβασαν τα δύο προηγούμενα χρόνια σε Λιθουανία και Λονδίνο. Οι ευέλικτες πεντάδες των τεσσάρων αθλητικών ημίψηλων ανήκουν πια στο παρελθόν – από το αμυντικό τέρας που ξέραμε, φέτος απέμεινε μόνος ο Σεργκέι Μόνια. Μαζί με τους Φριτζόν και -κυρίως- Σβεντ θα κάνουν ό,τι μπορούν για να σώσουν την τιμή της «αρκούδας», έχοντας πάντως ελάχιστη υποστήριξη από μια φροντλάιν… ευκαιρίας. Η επάνοδος του Ζεβροσένκο στις επάλξεις νομίζω ισοδυναμεί με το να είχε καλέσει ο Τρινκιέρι τον Τσακαλίδη, αν όχι τον Κοκολάκη.

Νομίζω όμως ότι το κυριότερο πλήγμα είναι στον πάγκο, όπου τα παπούτσια του μάγου Μπλατ καλείται να γεμίσει ο Βασίλι Καράσεφ που το μόνο που έχει προσφέρει στο παγκόσμιο μπάσκετ (από τον καιρό που σταμάτησε να παίζει) είναι ένας σούπερ ταλαντούχος γιος. Να μας την κάνει ο μικρός Σεργκέι; Δεν το φαντάζομαι.

Γ. Σκιάς

– Ο Ούκιτς είναι παλτό!
– Οι Σέρβοι είναι εδώ!
– Ο Γιόνας δεν είναι Σοφός!
– Ο Μοτιεγιούνας παίζει ΝΒΑ;
– Τα Σκόπια μάλλον πέθαναν νωρίς. Νέα Σταχτοπούτα;