Γ. Σκιάς: Ασκήσεις ετοιμότητας

Από νωρίς στα δύσκολα μπαίνει η Εθνική που καλείται μόλις στο τρίτο της παιχνίδι στο Ευρωμπάσκετ να δει πώς είναι η ζωή χωρίς Σπανούλη ή, έστω, με… ολίγη από Σπανούλη. Χωρίς αμφιβολία, ο τραυματισμός του σουπερστάρ μας θα μας αφαιρέσει μεγάλο ποσοστό δυναμικότητας, τουλάχιστον ώσπου να είναι ξανά κοντά στο 100%. Πολύ απλά, με Τουρκία (απόψε) και Ιταλία (την Κυριακή) δεν θα χαρούμε τον περίπατο των δύο πρώτων αγωνιστικών. Από την άλλη, κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουμε τώρα, θα μας δώσει δύναμη για τη συνέχεια.

Όλα αυτά, εφόσον καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες αξιοπρεπώς και να μην βυθιστούμε αύτανδροι. Δεν το φοβάμαι και τόσο, γιατί ο ισχυρός χαρακτήρας είναι κύριο κομμάτι στο DNA αυτής της ομάδας. Άλλωστε, τόσο οι Τούρκοι, όσο και οι Ιταλοί δεν διακρίνονται για τη δύναμή τους στο «ασόδυο». Όσο για τη γενικότερη εικόνα, καλύτερα να αντιμετωπίσει τώρα ένα μικροπρόβλημα κάποιος από τους βασικούς μας, παρά να μας βρουν οι αναποδιές στα νοκ-άουτ.

Κι ευχαριστώ να λέμε…

Για να το δούμε αλλιώς, η μέχρι στιγμής εικόνα των αντιπάλων μας στο γκρουπ δεν ήταν καθόλου κολακευτική και όλα έδειχναν πως θα φτάναμε σε ένα σχετικά ξεκούραστο 5-0. Αυτό μπορεί να είναι θετικό ως προς την οικονομία δυνάμεων, αλλά είναι περίπου καταστροφικό από άποψη… παιδαγωγική. Καλώς ή κακώς το πρότυπό μας είναι η Εθνική του 2004-2008, όταν φτάσαμε ψηλά με όπλο τη δυνατή άμυνα και τον σκληρό χαρακτήρα. Μια σειρά από ξεκούραστες νίκες στην αρχή, αναπόφευκτα, θα δημιουργούσε στην ομάδα μια κάποια αίσθηση παντοδυναμίας και, τελικά, θα φτάναμε στα πραγματικά κρίσιμα παιχνίδι χωρίς να έχουμε να δώσουμε το κάτι παραπάνω. Πέρα από ταλέντο, τακτικές, βάθος πάγκου, ομοιογένεια κλπ, το στοιχείο που κάνει μια ομάδα να ξεχωρίζει είναι η εμπειρία που αποκτιέται μέσα στη φωτιά της μάχης. Και το έξτρα στοιχείο είναι ότι εξίσου με την εμπειρία που κουβαλάνε οι αθλητες από προηγούμενα χρόνια, μετράει ό,τι κατάφεραν να αποκτήσουν στο τουρνουά που τρέχει. Με το να δυσκολευτούμε τώρα, θα κερδίσουμε σε γνώση για τη συνέχεια.

Get serious

Πρέπει βέβαια να υπάρξει συνέχεια και γι’ αυτό το νο.1 ζητούμενο είναι να νικήσουμε την Τουρκία για να την βγάλουμε από τη μέση. Όσο «σάπιιοι» κι αν μοιάζουν οι γείτονες στα ως τώρα ματς, δεν παύουν να διαθέτουν τεράστια ποιότητα κι αυτή κάποτε θα βγει. Το μπάσκετ του Τάνιεβιτς (ψηλά σχήματα, πολλές ζώνες κλπ) θεωρείται λίγο αναχρονιστικό, όμως τα προηγούμενα χρόνια μας έχει δυσκολέψει πολύ και απόψε, με τον Σπανούλη να πονάει, οι οιωνοί δεν είναι οι καλύτεροι. Κυρίως γιατί χάνουμε το βασικό μας συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου, δηλαδή την ικανότητα δημιουργίας από το «1» με δυνατό πικ εν ρολ. Οι Τούρκοι ψηλοί είναι πιο βαρείς και ψιλομπερδεύονται όταν τους τραβήξεις μακριά από το καλάθι – με το να μείνουν μέσα πάλι, θα αυτοκτονούσαν έχοντας μπροστά τους έναν σουτέρ σαν τον άσο του Ολυμπιακού.

Στην πράξη

Αν ο V-Span μείνει τελείως εκτός, τότε θα πρέπει να ξεχάσουμε τελείως τα σχήματα με δύο κοντους και, για να λέμε την αλήθεια, μέχρι τώρα μόνο σε τέτοια σχήματα έχουμε λειτουργήσει σωστά ως ομάδα. Ακόμα και με τους προβληματικούς πρώτους αντιπάλους μας, όσο είχαμε στο μπακ-κορτ Σπανούλη-Μπράμος η εικόνα μας ήταν μάλλον απογοητευτική. Μόνο μια δεύτερη σκέψη έχω, ότι υπάρχει πρόβλημα χημείας στο συγκεκριμένο δίδυμο και ίσως ο Ελληνοαμερικανός stopper να ταιριάσει καλύτερα με πιο καθαρούς πόιντ-γκαρντ, σαν τον Ζήση ή τον Σλούκα. Αυτό λογικά θα φανεί στο παρκέ.

ΟΚ, λοιπόν, Ζήσης και Σλούκας θα ντυθούν Σπανούληδες (μήπως να φορέσουν και faux μούσι;) και θα παλεύουν στο pn’r, όμως τι γίνεται από κει και κάτω. Για ποσταρίσματα του Μπουρούση το βλέπω δύσκολο, καθώς οι Ασίκ, Ερντέν και Σαβάς δεν υστερούν σε μπόι και κιλά (ίσως υπερτερούν κιόλας) και ο Καρδιτσιώτης δεν θα μπορέσει να κάνει το κομμάτι του στην επίθεση – άλλο καπέλο η άμυνα. Εξίσου δυνατά κορμιά έχουν και στα φόργουορντ οι Τούρκοι, άρα πάει και το post play των δικών μας – μένει μόνο το τρυκ να ανεβάσουμε στο «2» τον Περπέρογλου, αλλά αυτό δεν θα διαρκέσει για πολύ. Δυνατό χαρτί για αυτό το ματς είναι μάλλον ο Μαυροκεφαλίδης που θα αναγκάσει τα θηρία των Τούρκων να βγούν από το ζωγραφιστό για να τον καλύψουν στα πικ εν ποπ, ενώ ελπίζω να βρει και ο Πρίντεζης χώρο δράσης στην baseline (παιχνίδι στο οποίο είναι κορυφαίος).

Remember Giannakis…

Όλα δείχνουν ότι απόψε θα ζήσουμε κυρίως από την άμυνά μας: πρέπει να πνίξουμε την αντίπαλη επίθεση, για να φανεί η τουρκική αδυναμία στη δημιουργία. Από κει και πέρα, εφόσον πάρουμε την μπάλα, θα έχει νόημα να ψάξουμε εύκολους πόντους στο ανοικτό γήπεδο, διότι κάτι μου λέει ότι οι γείτονες θα έχουν κάποιο θέμα στο αμυντικό transition. Εν ολίγοις, θα δούμε ένα ματς tribute στην Εθνική του ’11 και φαντάζομαι ότι οι κατοχές θα είναι το πιο καίριο στατιστικό. Περιμένω μπάσκετ χαμηλού σκορ και λίγων λαθών, δηλαδή τον Νίκο Ζήση στο στοιχείο του.

Λίγα για το Ελλάς-Ρωσία

Τα περί «ανοικτού δρόμου για πρωτιά» που γράφαμε την Πέμπτη, επιβεβαιώθηκαν 100% με την Εθνική να βγάζει στο παρκέ τα ατού της και να ισοπεδώνει τη Ρωσία που κάπως έσωσε την εικόνα της στο τελικό εξάλεπτο. Εκεί η ομάδα έδειχνε εντελώς σαστισμένη και αβοήθητη, αλλά ίσως σε αυτή τη φάση κάτι τέτοιο να είναι χρήσιμο. Η πολλή αίσθηση παντοδυναμίας σπάνια βγαίνει σε καλό, ειδικά σ’ εμάς τους Έλληνες…

Δεν αμφιβάλλω ότι ο τραυματισμός του Σπανούλη πρόσθεσε στρες στο κεφάλι παικτών και προπονητών, όμως η εικόνα κατάρρευσης δεν συγχωρείται. Ό,τι και να λέει κανείς για το σύγχρονο μπάσκετ κ.λπ., δεν είναι και τόσο δύσκολο για μια έμπειρη ομάδα να «κλειδώσει» παιχνίδι όπου έχει διαφορά 22 πόντων, έξι λεπτά πριν το φινάλε. Θα ήταν ίσως εύκολο για τον Τρινκιέρι να κατεβάσει ένα φουλ αμυντικογενές σχήμα και να κοπούν οι ρώσικες βόλτες στη ρακέτα μας. Όμως ο κόουτς λειτούργησε το είδε διαφορετικά και άφησε τους παίκτες του να νιώσουν τον κίνδυνο, αποδεχόμενος την πιθανότητα να την πατήσει σαν μαθητευόμενος μάγος. Για να λέμε του στραβού το δίκιο, πραγματικό κίνδυνο ήττας δεν βιώσαμε ποτέ, αφού οι Ρώσοι δεν κατάφεραν ποτέ να πλησιάσουν σε απόσταση μικρότερη των τριών κατοχών.

Τι παικτάρα, μα το Δία

Από την άλλη, με το ψευδο-comeback που κατάφεραν είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε για μία ακόμη φορά τον παικταρά Αλεξέι Σβεντ που βρήκε χώρους και έκανε όργια. Στο τελευταίο εξάλεπτο η Ρωσία έχει πετύχει 22 πόντους: εξ αυτών οι 20 είναι καθαρά δια χειρός Σβεντ που σκόραρε 15 πόντους και πέρασε ακόμη δύο ασίστ (μία για τρίποντο). Όσο κι αν (μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου για να) σνομπάρουμε το ΝΒΑ, δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Ρώσος κόμπο γκαρντ παίζει εκεί. Κατά τα άλλα η αντίπαλός μας είχε την μέτρια εικόνα που αναμενόταν: μια ομάδα χωρίς δυνατό χαρακτήρα που σαρώθηκε από το παρκέ τη στιγμή που οι δικοί μας ανέβασαν στροφές. Καλούτσικοι ήταν μόνο στο ξεκίνημα, όταν έκαναν πολύ δυναμικά κοψίματα στη ρακέτα και εκμεταλλεύονταν με μεγάλες πάσες τη χαμηλή (και ξενέρωτη, μην κρυβόμαστε) φροντλάιν μας.

Να τον κάνει σέντερ

Εδώ, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται όλο το ζουμί για το συγκεκριμένο ματς. Πέρα από το θέμα του Σπανούλη, το κρίσιμο στοιχείο του παιχνιδιού ήταν η μικρή χρησιμοποίηση του Μπουρούση. Έχοντας ως δεδομένο ότι ο Καββαδάς είναι ακόμα ανέτοιμος για να πάρει μεγάλο ρόλο σε αυτό το επίπεδο και βρίσκεται στο ρόστερ για να κάνει πολύ λίγα και συγκεκριμένα πράγματα (όπως θα χρειαστεί απόψε, καλή ώρα) ο Τρινκιέρι είδε σε ένα εύκολο ματσάκι την ευκαιρία να πιέσει τους ψηλούς του. Στο πρώτο πεντάλεπτο (με Μπουρούση σέντερ) ο Πρίντεζης κεντούσε από την baseline κι αν συνεχίζαμε έτσι θα καταλήγαμε σε υγιεινό περίπατο, κάτι που σε αυτή τη φάση δεν χρησιμεύει σε τίποτα.

Ο κόουτς έχει βάλει στο μυαλό του μερικά πολύ δύσκολα πράγματα και η ομάδα πρέπει να τα εμπεδώσει μέσα σε καταστάσεις «πολέμου». Ένα από αυτά είναι να βγάζουμε δυνατές άμυνες με δίδυμο ψηλών τους (σοφτ και «κοντούς») Πρίντεζη-Μαυροκεφαλίδη. Με αυτό το δίδυμο πάθαμε ναυτία στο ξεκίνημα με τους Σουηδούς. Κάτι ανάλογο έγινε και την Πέμπτη που μέσα σε δύο λεπτά (ώσπου να περάσει «4» ο πιο τραχύς Καϊμακόγλου) φάγαμε σερί 6-0 και η ρακέτα μας είχε γίνει κέντρο διερχομένων. Στο δεύτερο ημίχρονο ο κόουτς ξεκίνησε και πάλι αυτή τη «χαμηλή» γραμμή ψηλών, όμως η ιστορία εξελίχθηκε διαφορετικά. Τα δύο παιδιά έβαλαν φωτιά στο παρκέ, με πολύ δυναμικές βοήθειες στην άμυνα και διαρκή προσπάθεια να βάλουν χέρια πάνω στην μπάλα. Το αποτέλεσμα ήταν να ανεβάσουμε ρυθμό και στην επίθεση: οι δύο ψηλοί μας έβγαλαν και φάση αιφνιδιασμού μόνοι τους!

Τελικά μέσα σε περίπου επτά λεπτά παγιώσαμε διψήφια διαφορά (επιμέρους 17-5) και συνολικά (μέχρι και το 34’) αποδώσαμε εξαιρετικό μπάσκετ. Κάτι πολύ κοντά σε αυτό που ονειρευόμαστε να δούμε από αυτή την ομάδα. Μένει να προστεθεί και η διάρκεια.

Γιώργος Σκιάς

– Κατά τα άλλα, στο τουρνουά γίνεται της κακομοίρας με μια σειρά από τρελά αποτελέσματα. Μέχρι στιγμής φαβορί για τον τίτλο της Σταχτοπούτας γίνεται η Ουκρανία που ξεκίνησε με 3-0. Να δω τώρα ποιος θα τολμήσει να κράξει τον Φρατέλο και τους Πούστοβι-Πουστοσβόνοφ…