Γ. Σκιάς: Κι ας μη μετράει, ήταν ωραίο!

Αυτό ήταν πραγματικό όργιο. Σε ματς που μύριζε μπαρούτι, η Εθνική όχι απλά δεν μάσησε, όχι απλά δεν στριμώχτηκε, αλλά έπαιξε μακράν το καλύτερό της φετινό παιχνίδι, αποδίδοντας υπέροχο μπάσκετ με έλεγχο του ρυθμού από την αρχή ως το τέλος. Οι Τούρκοι αποδείχθηκαν παντελώς ανίκανοι να κυνηγήσουν έστω την τελευταία τους ευκαιρία για πρόκριση και σιγά σιγά παραδόθηκαν στη μοίρα τους. Το κακό είναι ότι το ως τώρα 3-0 της ομάδας μας, μπορεί και να μην σημαίνει απολύτως τίποτα για τη συνέχεια. Είναι τα περίεργα του συστήματος.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ουσιαστικά στις τρεις πρώτες αγωνιστικές αντιμετωπίσαμε τους losers του ομίλου μας – αντίστοιχα, σήμερα και αύριο συναντάμε τους winners. Όχι, ότι θα μας πιάσει και πανικός: το ματς με την Τουρκία είχε μεγάλο ψυχολογικό βάρος και δείξαμε ξεκάθαρα ότι το πνεύμα του νικητή μας τρέχει από τα μπατζάκια.

“When I fall in love, it will be forever” τραγουδούσε παλιά ο Νατ Κινγκ Κόουλ και νομίζω ότι κάτι τέτοιο αρχίζω να παθαίνω όσον αφορά τον κόουτς Τρινκιέρι – μπασκετικά μιλώντας, προφανώς. Είναι τέτοια η απόλαυση που αισθάνθηκα παρακολουθώντας το χθεσινό πανηγύρι που ο Ιταλός κέρδισε μια αιώνια θέση στην εσωτερική μου πινακοθήκη των ηρώων. Στο εξής – ασχέτως πορείας στη διοργάνωση – εγώ θα είμαι fan. Άλλωστε, τα ίδια αισθήματα τρέφω και για τους Γιαννάκη και Καζλάουσκας κι ας έφυγαν κακήν κακώς – άτιμο ελληνικό μπασκετοκατεστημένο!

Δεν μασήσαμε

Η ψυχραιμία που έβγαλε η ομάδα σε ένα τόσο περίεργο παιχνίδι (έχεις έναν αντίπαλο διψασμένο για ρελάνς και σου λείπει ο ηγέτης σου) δεν μπορεί παρά να αποδοθεί 100% στη δουλειά που έκανε ο Τρινκιέρι με το επιτελείο του. Έδιναν την εντύπωση ότι το σχέδιο είχε καταρτιστεί από καιρό. Δεν είναι δυνατόν μέσα σε δύο μέρες να πειράξεις όλο το οικοδόμημα του παιχνιδιού σου και να μπορέσουν οι παίκτες σου να εμπεδώσουν τις αλλαγές στο απόλυτο. Και στο παρελθόν έχουμε πει ότι το μεγάλο προσόν του Έλληνα μπασκετμπολίστα είναι η μεγάλη του τακτική παιδεία, που κάνει τη δουλειά του προπονητή ευκολότερη, όμως για το χθεσινό αριστούργημα δεν αρκεί μόνο αυτό. Πλέον έχει φύγει από το μυαλό μου και η ελάχιστη αμφιβολία: ο Ιταλός ξέρει πολύ καλά τι κάνει και στήνει την ομάδα του με ένα πλάνο σωστό και μελετημένο. Μένει να μας αποδείξει ότι μπορεί να παίρνει και τις σωστές αποφάσεις μέσα στο παιχνίδι – αν το κάνει κι αυτό θα δικαιούται προαγωγή στην A΄ Εθνική των προπονητών.

Τους εξαφάνισε

Οι παίκτες μας έκαναν την Τουρκία να μοιάζει με ομάδα χωρίς κανένα πλεονέκτημα. Τα μεγάλα τους κορμιά δεν μας «πόνεσαν» ποτέ. Το επιθετικό τους πλάνο ακόμα το ψάχνω. Οι περίφημες ζώνες τους με πλαϊνούς του 2.06 μας άφησαν παγερά αδιάφορους. Επιθετικά ριμπάουντ δεν πήραν. Ποιότητα και αθλητικό εγωισμό (πέραν του Ιλιάσοβα, ίσως) δεν έδειξαν. Κοντούς να μας πιέσουν δεν είχαν. Και το χειρότερο είναι αυτή η καταφανέστατη κακή χημεία τους – και μόνο το τουϊτάρισμα του καραγκιόζη Ενές Καντέρ με τα χάχανα τα λέει όλα. Ούτε καν λίγο σεβασμό στον καημένο τον Τάνιεβιτς δεν μπόρεσαν να δείξουν. Μια παρέα από καλοταϊσμένους χαβαλέδες, χωρίς καμία ελπίδα να παίξουν μπάσκετ της προκοπής.

Το ‘χαμε πει…

Θα βλογήσω λίγο τα γένια μου. Είναι εντελώς εντυπωσιακό το γεγονός ότι ελάχιστα χρειάστηκε χθες να κατεβάσουμε σχήματα με δύο γνήσια γκαρντ. Με τον Ζήση να έχει χτυπήσει ρεκόρ δημιουργικότητας, οι πεντάδες με τον Μπράμο στο «2» λειτούργησαν τέλεια και φαίνεται ότι εκεί θα πρέπει να χτυπάμε στο εξής. Το γράφαμε χθες: με έναν πιο pass first παίκτη στο πόιντ ο Μπράμος μπορεί μια χαρά να αποδώσει στο «2», βοηθώντας και στο κουβάλημα της μπάλας και στην κυκλοφορία. Το ταίριασμα με τον Σπανούλη είναι κακό γιατί προσθέτει στον Ελληνοαμερικάνο άσο υπερβολικά πολλές αρμοδιότητες έξω από το στυλ του (πράγμα που τον αγχώνει), ενώ παράλληλα και ο Σπανούλης φορτώνεται «λάντζα» και αναλώνεται άσκοπα. Χθες ο Μάικ έκανε τα ελληνορωμαϊκά του στην άμυνα, κατέβασε λίγο την μπάλα (κυρίως για να ξεκουράζει τον Σλούκα) και, όταν χρειάστηκε, έσταξε τα τριποντάκια του.

Εντυπωσιακό ήταν και το ροτέισον στους ψηλούς κι εδώ θα ομολογήσω ότι ο κόουτς μας έπιασε εντελώς αδιάβαστους. Έχοντας μπροστά μας έναν αντίπαλο με τρεις σέντερ του +2.10, περίμενα αρκετό Καββαδά από νωρίς, για να «κρατήσουμε» στα σπρωξίματα. Κι όμως το παιχνίδι ήρθε με έναν μαγικό τρόπο, ακριβώς στα χέρια μας. Οι παίκτες μας επιβλήθηκαν 100%, έκλειναν όλους τους διαδρόμους και γενικότερα δίδαξαν μοντέρνο μπάσκετ με τρομερή ταχύτητα στις αμυντικές κινήσεις και συνεννοήσεις και, φυσικά, άριστη κυκλοφορία μπάλας – αυτό τείνει να γίνει το trademark της εποχής Τρινκιέρι. Άρα, τα ημίψηλα σχήματα μπορούν να λειτουργήσουν ΚΑΙ κόντρα σε… Κύκλωπες. Α, και μην ξανακούσω βλακείες του τύπου «γιατί δεν πήρε τον Βουγιούκα;». Για το μπάσκετ που (θέλουμε να) παίζουμε δύο βαριά κορμιά είναι αρκετά για ένα ρόστερ 12 παικτών. Έχουμε τον Μπουρούση που είναι ποιοτικός μπροστά και καλός αμυντικός-ριμπάουντερ, έχουμε τον Καββαδά που μπορεί να βοηθήσει ως bruiser. Και τέλος.

Παρέα

Το ματς του Σαββάτου είχε και ιδιαίτερη βαρύτητα στο συναισθηματικό επίπεδο και ο Νίκος Ζήσης απέδειξε πόσο πολύτιμος (συν-)παίκτης είναι με την κίνησή του να αφιερώσει τη νίκη στον τραυματία κολλητό του. Αυτά είναι μικρά πράγματα που μπορεί να έχουν τεράστια σημασία και σίγουρα δείχνουν ότι οι διεθνείς, συνολικά και όχι σε κλίκες, έχουν καλές συναδελφικές σχέσεις μεταξύ τους και θέλουν να παίζουν ο ένας για τον άλλον. Νομίζω ότι αν νικούσαν οι Τούρκοι, αντί να αφιερώσουν τη νίκη στον Τάνιεβιτς π.χ., μάλλον θα πλακώνονταν μεταξύ τους στα αποδυτήρια για το ποιος ήταν ο πιο καθοριστικός. Για να πούμε και την κακία μας, δεν ξέρω κατά πόσο θα είχε θέση εδώ ένας παίκτης με τον χαρακτήρα του Νίκου Παππά.

Το γνωστό δίκοπο μαχαίρι

Μόνο ένα «αλλά» μπορώ να εντοπίσω στο χθεσινό και αυτό έχει να κάνει με το πραγματικά διαστημικό ποσοστό μας στα τρίποντα, στοιχείο που μπορεί να κάνει «μαγική εικόνα» το όλο ματς. Διότι, ναι είχαμε σούπερ κυκλοφορία, ναι τα περισσότερα τρίποντα ήταν τύπου «πέναλτι», όμως ΠΟΤΕ το τρίποντο δεν είναι ασφαλής επιλογή. Υπάρχουν και τα κακά βράδια που όλα γίνονται σωστά, τα σουτ είναι αμαρκάριστα, αλλά η μπάλα χτυπάει στο σίδερο. Εκεί θα χρειαστούμε τον Σπανούλη και είναι καλύτερο να τον περιμένουμε όσο χρειαστεί για να γυρίσει πίσω πανέτοιμος.

Σκεπάστε τους

Για απόψε το πρόγραμμα έχει ντέρμπι πρωτιάς με την Ιταλία που είναι, χωρίς συζήτηση, η πιο «καυτή» ομάδα του Ευρωμπάσκετ. Είναι η ομάδα που έχει καταφέρει να καβαλήσει το φουσκωμένο κύμα της αυτοπεποίθησης και να αποδώσει μπάσκετ ανώτερο από αυτό που όλοι αναμέναμε. Είναι φως-φανάρι ότι πρέπει να επιβάλλουμε ψηλά σχήματα και να τους βάλουμε στα καλάθια. Για δεύτερο σέντερ ο Πιανιτζιάνι επιστρατεύει τον Νίκολα Μέλι που δεν είναι καν παραδοσιακό τεσσάρι και, υπό Κ.Σ., του αρέσει να κινείται στη γραμμή του τριπόντου. Το καλό για μας νέο είναι ο τραυματισμός του μοναδικού τους ποιοτικού πλέι-μέικερ, Τράβις Ντίνερ. Αυτό σημαίνει ότι εξαρχής υπερέχουμε σε δύο σημαντικούς τομείς του παιχνιδιού (ριμπάουντ, κυκλοφορία) κι εκεί πρέπει να χτίσουμε.

Gunners

Τα κακά νέα είναι ότι το ιταλικό ρόστερ είναι τίγκα στους σκόρερ-σολίστες. Οι γείτονες έχουν στην παρέα τους τέσσερα παλικάρια με DNA δολοφόνου, ενώ δύο από αυτούς φέρουν και διαπιστευτήρια ΝΒΑ. Σε αυτό τον τομέα είναι ίσως το πιο προικισμένο συνολο του τουρνουά. Γενικά θα δούμε μια παράξενη, λιγάκι αμερικάνικη (όπως dream team) ομάδα που θα κατεβάζει πεντάδες με κάμποσα ποιοτικά 2-3άρια και θα τα βαφτίζει σέντερ, πάουερ φόργουορντ κλπ. Τακτικά, θα επιδιώξουν καταστάσεις απομόνωσης για τους δημιουργούς-σκόρερ και θα κάνουν πολλά split out. Φαντάζομαι ότι η άμυνά μας θα είναι μελετημένη και με τις σωστές βοήθειες και θα καταφέρει να κρατήσει χαμηλά τα ποσοστά τους στα σουτ. Εκεί παίζεται όλο το αποψινό ματς.

Πολλή κουβέντα γίνεται για τον προπονητή μας που θα έχει ιδιαίτερη φόρτιση κόντρα στην ομάδα της πατρίδας του. Μπούρδες, απαντώ εγώ. Ο Τρινκιέρι παραείναι έξυπνος άνθρωπος για να αφήσει το συναίσθημα να τον κυριαρχήσει. Χώρια που ο άνθρωπος είναι βέρος κοσμοπολίτης (εκτός από Ιταλός είναι και λιγάκι Κροάτης και λιγάκι Αμερικανός). Νομίζω πως θα κάνει το παν για να μπει στο μάτι του cool Πιανιτζιάνι, αλλά και να κάνει το κομμάτι του μπροστά στο ιταλικό κοινό που αναμένεται να κατακλύσει τη μικρή αρένα του Κόπερ.

Γ. Σκιάς