Γ. Σκιάς: Ήταν προδιαγεγραμμένο

Δεύτερο υπερβατικό ματς μέσα σε 24 ώρες είναι πολύ μεγάλη απαίτηση, ακόμα και για αυτή την Εθνική που έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά δεν απέφυγε την ήττα κόντρα σε μια Ιταλία που όσο βάθος της λείπει, το καλύπτει με την τρομακτική της ρέντα. Οι γείτονες πήγαν το παιχνίδι εκεί που τους συνέφερε, κέρδισαν δίκαια την πρωτιά στον όμιλο D και πάνε στους «8» με όπλο το θράσος τους. Από τη δική μας πλευρά πρέπει γρήγορα να πάμε παρακάτω και να καθαρίσουμε στεγνά τη μαχητική Φινλανδία, προσβλέποντας σε περισσότερες ωραίες βραδιές, στη Λιουμπλιάνα.

Ενστάσεις υπάρχουν για το πώς χειριστήκαμε το παιχνίδι, αλλά σε τελική ανάλυση τα πολύ οριακά ματς απαιτούν μεγάλες φάσεις από τις μεγάλες προσωπικότητες. Δεν είναι μυστικό ότι ο Νίκος Ζήσης πολύ θα ήθελε να έχει στο πλευρό του τον γνωστό μεγάλο απόντα. Δυστυχώς, κανένας από τους υπόλοιπους διεθνείς δεν κατάφερε να σταθεί αντάξιος του ηρωικού Σαλονικιού που μας κουβάλησε για δεύτερο συνεχόμενο βράδυ, έστω κι αν μερικές φορές δεν απέφυγε τις υπερβολές. Ήταν τόσο μεγάλη η προσπάθειά του στο β΄ ημίχρονο που έφτασε ξέπνοος στα τελευταία δύο λεπτά.

Συμβαίνει σε όλους

Φοβάμαι πάντως ότι στην πραγματικότητα «χάλασε» το μυαλό του, μπαίνοντας σε ένα παιχνίδι προσωπικού ανταγωνισμού με τον Μπελινέλι και τους άλλους «κανονιέρηδες» του Πιανιτζιάνι, αν όχι και με τον ίδιο τον πρώην προπονητή του στη Σιένα. Τι να λέμε; Aκόμα και τα πιο μυαλωμένα παιδιά μερικές φορές θα ξεφύγουν. Μικρό το κακό. Ακόμα είναι νωρίς και κάθε λάθος, πρώτον, δεν πολυβαραίνει και, δεύτερον, μπορεί να γίνει υλικό διδασκαλίας.

Εδώ μπαίνει η δουλειά του Τρινκέρι και των συν αυτώ που στο κυριακάτικο παιχνίδι δεν ήταν στα καλύτερά τους. Δεν αναφέρομαι στο αμυντικό κομμάτι – παρά τις ενστάσεις που διατυπώνονται δεξιά-αριστερά – όσο στο ότι δεν κατάφεραν να επιβληθούν πάνω στη ροή του παιχνιδιού και επέτρεψαν στους Ιταλούς να πάνε το κόλπο εκεί που τους συνέφερε. Όσο το ματς προχωρούσε με το σκορ κοντά κοντά, όσο ο Ζήσης έπαιρνε την κατάσταση πάνω του, τόσο φαινόταν ότι δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Είναι χαζό να μπαίνεις σε διαδικασία shootout, όταν αντιμετωπίζεις μια παρέα δεινών πιστολέρο. Εν τέλει, ο Ζήσης πάλευε μόνος του κόντρα σε τέσσερις Ιταλούς που μοιράζονταν την μπάλα και τα συνακόλουθα παιχνίδια απομόνωσης. Φυσικά, οι τέσσερις μπορούν πανεύκολα να εξοντώσουν τον έναν – πόσο μάλλον αν είναι και πολύ ικανότεροι σκόρερ.

Δε γλιτώνεις

Από την άλλη μεριά, μια ομάδα που στηρίζεται τόσο πολύ στο τζαμπ-σουτ, δύσκολα θα καταφέρει να πάει μακριά – ακόμα κι αν έχει 4-5 παίκτες να «γράφουν» εναλλάξ. Αλλά σε μια συγκεκριμένη βραδιά, όταν τα χέρια θα είναι ζεστά, μια τέτοια ομάδα μπορεί να νικήσει και την πιο καλοστημένη άμυνα. Κόντρα στην Ιταλία υπήρχαν στιγμές να σε πιάνει απελπισία, όταν οι «χεράδες» του Πιανιτζιάνι ευστοχούσαν στα πιο δύσκολα και κρεμασμένα τρίποντα. Δεν λέω ότι η άμυνά μας ήταν στα καλύτερά της. Έλειψε η απόλυτη ένταση και συγκέντρωση που είχαμε (έστω και περιστασιακά) στα προηγούμενα παιχνίδια. Επίσης είδα και ορισμένες κακές επιλογές: π.χ. να περνάμε κάτω από σκριν που γινόταν στον Μπελινέλι ή να εγκαταλείπουμε τον Σλούκα αβοήθητο στην μπεϊσλάιν σε ποστάρισμα του Ντατόμε. Ίσως είχαμε «αδειάσει» από την τρομερή εμφάνιση με τους Τούρκους. Όμως η γενική εικόνα μας δεν ήταν τραγική, απλώς πολλές φορές μπήκαν σουτ που συνηθέστερα καταλήγουν στο σίδερο.

Σέντερ;

Αυτό που με τσάντισε περισσότερο είναι η αδυναμία μας να επιβάλλουμε στο παρκέ τις καταστάσεις που θα μας βόλευαν περισσότερο. Στα τελευταία 15΄ δεν μπορέσαμε καθόλου να φέρουμε το παιχνίδι κοντά στο καλάθι και να εκμεταλλευτούμε τη δύναμή μας. Ο αντίπαλος είχε τον κυνισμό να ρίξει στον Μπουρούση δυο τρεις γερές και ο ψηλός άρχισε να… θυμάται τα πονεμένα του πλευρά. Φάνηκε ότι ο Τρινκιέρι φάνηκε ότι προτίμησε να μην αναλώσει τον κορυφαίο του σέντερ σε ένα ματς που εξελισσόταν σε ντέρμπι. Όσο δυνάμωναν οι μάχες στις ρακέτες, τόσο πλησίαζε ο κίνδυνος υποτροπής. Γενικότερα η χρήση του Μπουρούση ως τώρα είναι ελαφρώς… τσιγκούνικη, αλλά υπάρχει λόγος που γίνεται αυτό: η ομάδα πρέπει να μπορεί να παίζει και χωρίς αυτόν (σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια). Στο κάτω κάτω, δεν χάθηκε ο κόσμος για μια ήττα στον πρώτο γύρο.

Επιστήμη vs. Αλάνα

Ως προς το στήσιμο το παιχνίδι μας δεν ήταν κακό και για μία ακόμα φορά καταφέραμε να βγάλουμε πανέμορφες φάσεις με ομαδικότητα. Το θέμα είναι ότι εμείς, για να βάλουμε τρίποντο, έπρεπε να παίξουμε σοφιστικέ επίθεση με πολλές πάσες τη στιγμή που για τον αντίπαλο αρκούσε ένα απλό σκριν στην μπάλα ή, πολλές φορές, ούτε καν αυτό. Να γίνει μια-δυο φορές, το καταπίνεις. Όταν όμως γίνεται επί 30 αγωνιστικά λεπτά, ανθρώπινο είναι να διαλυθείς. Από ένα σημείο και μετά εμείς χάναμε τα ελεύθερα και οι Ιταλοί έβαζαν τα κρεμασμένα. Αυτό είναι καθαρά θέμα μυαλού και ψυχολογίας και η ευθύνη βαραίνει κυρίως τον κόουτς. Η εκτίμησή μου είναι δεδηλωμένη, αλλά δείχνει να μην είναι ακριβώς τοπ στις εντός αγώνα αποφάσεις. Το κακό για το «ελληνικό» του μέλλον, είναι ότι σε αυτή τη χώρα εκτιμάμε (ή μάλλον, εκτιμούν ) περισσότερο ό,τι γίνεται στη διάρκεια του αγώνα.

Τα φτύσαμε…

Με τον Μπουρούση αποσυρμένο στον πάγκο και τον Περπέρογλου το ίδιο, ο Ζήσης έμεινε να σπρώχνει το κάρο μόνος του και το μόνο που κατάφερε ήταν να κλείσει το σκορ στο 70-70. Κάπου εκεί έμεινε από καύσιμα και τα heroics κόπηκαν μαχαίρι. Ο Τρινκιέρι την ψυλλιάστηκε και πέρασε δεύτερο γκαρντ τον Σλούκα, όμως ο μικρός δεν ήταν ζεστός και το ματς κύλησε στα χέρια των Ιταλών που έκλεισαν με σερί 11-2. Στις επιθέσεις του τελευταίου λεπτού (με τις ελπίδες νίκης να εξανεμίζονται ραγδαία) τα ελληνικά χέρια έτρεμαν και κανείς δεν είχε το σθένος για ένα καλό σουτ. Αποκορύφωμα ήταν η παραίτηση που επιδείξαμε στα τελευταία δευτερόλεπτα, όταν δώσαμε στον Τζεντίλε ανοικτό δρόμο για coast to coast (κάρφωμα + φάουλ) που διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα. Εύχομαι αυτοί οι τρεις πόντοι να μην είναι μοιραίοι σε κάποια μελλοντική ισοβαθμία.

Πάμε γι’ άλλα

Τονίζουμε και πάλι ότι δεν συντελέστηκε καμία καταστροφή και ότι η ομάδα είναι πολύ ποιοτική και θα παίζει καλύτερα, όσο εμπεδώνει τις συνεργασίες μέσα στην πορεία του τουρνουά. Η επιστροφή του Σπανούλη θα μας απογειώσει χωρίς αμφιβολία, αλλά κανένας δεν λέει ότι πρέπει να το εκβιάσουμε και να τον βάλουμε να παίξει με τη Φινλανδία. Καλοί και τίμιοι οι Φινλανδοί, αποτελείωσαν τους Ρώσους την Κυριακή σε ένα ματς σχεδόν «ύποπτο», αλλά αν θέλουμε να λέμε ότι έχουμε υψηλές φιλοδοξίες πρέπει να τους τελειώσουμε από νωρίς και ανώδυνα.

Νομίζω ότι η νίκη θα έρθει και μαζί η δεύτερη θέση στο γκρουπ που θα μας στείλει στη Λιουμπλιάνα να αντιμετωπίσουμε Ισπανία, Σλοβενία και Κροατία (ή Τσεχία), ξεκινώντας λογικά από τετραπλή ισοβαθμία. Μέχρι τώρα δεν έχουμε δει καμία ομάδα που να εμπνέει τρόμο και η πρόκριση στους «8», ακόμα και από τις θέσεις 1-2, είναι απολύτως εντός των δυνατοτήτων μας. Όπως κάθε χρόνο σε αυτά τα τουρνουά, εκεί βρίσκεται το σύνορο επιτυχίας-αποτυχίας. Γνωστά πράματα.

Το σημαντικό είναι να δούμε την ομάδα να αντιδρά θετικά μετά από αυτή την οδυνηρή ήττα και να συνεχίσει να βγάζει στο παρκέ αυτή την τόσο άνετη και ισορροπημένη εικόνα. Ε, κάποια στιγμή ας μας δείξει και ο κόουτς τι στο καλό σκεφτόταν όταν κάλεσε στο ρόστερ τον ελπιδοφόρο Βασίλη Καββαδά. Τη δική μου καλόπιστη ερμηνεία την έγραψα επανειλημμένα και μέχρι στιγμής η εικόνα με διαψεύδει/εκθέτει. Λίγο ακόμα και το μυαλό μου θα πάει στο πονηρό. Αναρωτιέμαι τι να σκέφτεται ο Ίαν Βουγιούκας…

Γιώργος Σκιάς