Γ. Σκιάς: Ή αλλάζει ή βουλιάζει!

Δεν είχα κανένα σκοπό να τιμήσω τον ΓΑΠ, αλλά αυτή η αποστροφή του (αλήστου μνήμης) πρώην πρωθυπουργού (και νυν «επισκέπτη» του Χάρβαρντ!) εκφράζει με πληρότητα την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Εθνική μας. Στο παραθαλάσσιο Κόπερ είχαμε μείνει από… Coppertone και ο καυτός ήλιος μας τσουρούφλισε για τα καλά. Τώρα πια είμαστε στην Λιουμπλιάνα, όπου βρέχει αγρίως, όπως μαθαίνω. Ελπίζω αυτή τη φορά να μην παρουσιαστούμε χωρίς ομπρέλα.

Το ρίξαμε στην τρελή, αντίθετα με τις συγγραφικές μας συνήθειες, διότι αυτό απαιτεί η διάθεσή μας. Τα απανωτά στραπάτσα από Ιταλία και Φινλανδία ήταν τουλάχιστον τραυματικά για κάθε ορκισμένο φαν της ομάδας – και στο περιβάλλον του «αμετανόητου» Age of Basketball κυκλοφορούν πολλοί τέτοιοι. Η κατάσταση απαιτεί τρέλα, τόσο από εμάς τους απέξω, όσο και από τους… απομέσα που μας τα κάνανε μαντάρα με τις τελευταίες τους επιδόσεις. Ισπανία στον ορίζοντα και όλα εδώ πληρώνονται. Ή πληρώνουν.

Μην μηδενίζουμε

Είναι πολύ κρίμα για μια ομάδα που έχει κάνει τόσο μεγάλα βήματα σε τομείς που παραδοσιακά υστερούσε, να καταδικάζεται από την κακή της παρουσία σε πράγματα που κατέχει τόσο καλά. Ακόμα και στα καλύτερά μας χρόνια (του Γιαννάκη, προφανώς) η δημιουργία μας σχεδόν εξαντλούνταν στη δουλειά των κορυφαίων μας γκαρντ που διαθέταμε (και διαθέτουμε ακόμα, εν μέρει). Φέτος είδαμε καλές εικόνες στην παραγωγή παιχνιδιού που ήταν συνολικότερη. Βγαίνουν plays από όλους και για όλους, πράγμα που αντανακλάται στην άνεση με την οποία σκοράρουμε και, θεωρητικά πάντα, κάνει τους παίκτες να χαίρονται το παιχνίδι.

Τα βασικά

Δηλαδή, συνήθως. Γιατί προσπαθώντας να πετύχουμε το σοφιστικέ παιχνίδι που αρέσει στον προπονητή μας (κι εμένα μου αρέσει, δεν το κρύβω), ψιλοξεχάσαμε την παγκόσμια σταθερά του σωστού μπάσκετ που είναι η καλή άμυνα. Άμυνα δουλεμένη, έξυπνη και κυρίως σκληρή. Αυτή που ήταν σήμα κατατεθέν για την Εθνική ομάδα. Αυτή που μας οδήγησε στις μεγάλες μας επιτυχίες, σε περιόδους που το επιθετικό μας παιχνίδι ήταν πολύ κατώτερο ή, πάντως, πολύ πιο προβλέψιμο. Γιατί άμυνα δεν σημαίνει μόνο πόσους πόντους θα φας ή πώς θα σουτάρει ο αντίπαλος ή πόσες μπάλες θα κερδίσεις. Ό,τι και να λένε οι Αμερικάνοι, το μπάσκετ (και μαζί κάθε ανταγωνιστικό σπορ, είτε παίζεται με μπάλα, με ξίφος ή με γροθιές) δεν είναι λογιστική. Αντίθετα, είναι ένα οργανωμένο πείραμα ψυχολογίας και σε πραγματικό χρόνο.

Τα λουριά

Σε αυτό το τρομερό υπόγειο μπρα-ντε-φερ η καλή άμυνα λειτουργεί καθοριστικά. Είναι το στοιχείο που σου δίνει στα χέρια τα γκέμια, ώστε να κουμαντάρεις το άλογο και να το πας εκεί που θέλεις. Η Εθνική παίζοντας μια άμυνα κυριλέ (φλου στις περιστροφές, αργή στις βοήθειες, σοφτ στα σκριν, άνευρη πάνω στα σουτ) παραχώρησε τον έλεγχο της κούρσας στον αντίπαλο. Όταν η άμυνα δεν σου παρέχει ασφάλεια, η επίθεση γίνεται βουνό. Ο παίκτης γεμίζει με άγχος, γιατί νιώθει ότι τυχόν άστοχο σουτ θα επιτρέψει στον αντίπαλο να ξεφύγει ακόμα περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι να σουτάρεις στο σίδερο, να πηγαίνουν όλα στραβά και στο τέλος να χάνεις. Αυτό έγινε με την Ιταλία και, κυρίως με την Φινλανδία που ήταν ένα από τα χειρότερα αμυντικά μας ματς ever. Πολύ κακός βαθμός για τους διεθνείς, πανωλεθρία για τον Ιταλό και τους βοηθούς του, εφιαλτική ανάμνηση για εμάς τους υπόλοιπους και μακάρι να μείνουμε εκεί.

Άλλαξέ το

Εδώ χρειαζόμαστε ένα ηλεκτροσόκ. Αυτή η ομάδα και αυτοί οι παίκτες έχουν στη φύση τους τη δυνατή άμυνα. Έτσι έμαθαν να παίζουν από τα μικράτα τους και δεν δέχομαι ότι είναι τόσο τρομερά δύσκολο να βγάλουν στο παρκέ λίγη ενέργεια. Στο κάτω κάτω τους έχουμε δει να το κάνουν στα πρώτα ματς, έστω και για μικρή διάρκεια. Πώς νομίζετε ότι πήραμε τις μεγάλες διαφορές; Αλλά πρέπει ο διακόπτης να γυρίσει και αυτή είναι δουλειά του προπονητή κυρίως. Και, δευτερευόντως, των ηγετικών φυσιογνωμιών μέσα στην ομάδα. Γιατί πριν από καθετί άλλο είναι θέμα διάθεσης και απόφασης.

Το θηρίο

Τώρα, ενόψει Ισπανίας υπάρχουν μερικές τεχνικές δυσκολίες. Θεωρητικά, πρόκειται για την πιο δυνατή ομάδα του τουρνουά, καθότι υπερέχει στις θέσεις κλειδιά. Εννοείται ότι λείπουν τα τοτέμ (Πάου Γκασόλ και Ναβάρο), αλλά το ισπανικό μπάσκετ δεν αντιμετωπίζει προβλήματα βάθους. Στη φετινή τους βερσιόν οι Ίβηρες διαθέτουν έναν από τους καλύτερους σέντερ του κόσμου, καθώς και την πιο πλήρη και ποιοτική γραμμή κοντών από όσες εμφανίστηκαν στα σλοβένικα παρκέ.

Παιχνίδι ρόλων

Αυτά βλέπει και ιδρώνει ο κόουτς Τρινκέρι που παρουσιάστηκε στα media πολύ ενδοτικός και ελπίζω να μην είναι έτσι και πίσω από κλειστές πόρτες. Αν πηγαίνουμε πάλι κωλώνοντας (όπως την Κυριακή κόντρα στον Πιανιτζάνι), θα μας καθαρίσουν ξανά σαν αβγά. Απαιτείται θράσος και πνεύμα ιερόσυλου. Καταστάσεις πεζοδρομιακές. Το ξέρουμε ότι ο φίλτατος Αντρέα δεν είναι παιδί του δρόμου, αλλά θα πρέπει να το υποδυθεί. Γιατί διαβάζω τριγύρω ότι πρέπει οι παλιοί να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και δεν μου φαίνεται καλή ιδέα. Το να χωριστούν παίκτες και προπονητής σε δύο στρατόπεδα δεν θα βγει σε καλό μακροπρόθεσμα. Το ζητούμενο είναι να συνεργαστεί περισσότερο ο κόουτς με τους παλιούς (εντός και εκτός γηπέδου) και να κινηθούμε με πρώτο ζητούμενο την καλή αμυντική προσπάθεια.

Μεταμφίεση

Το καίριο πρόβλημά μας είναι η απουσία αμυντικού killer στο 1-2, τη στιγμή που η αντίπαλη περιφέρεια βρίθει από ταλέντο και ικανότητα δημιουργίας. Το τρυκ με τον Μπράμος να παίζει πρώτη γραμμή άμυνας φοβάμαι ότι δεν θα μας βγει εδώ, γιατί ο Ορένγκα έχει πάντα δύο κανονικά γκαρντ στην πεντάδα του (ενίοτε και τρία) και θα μας βγάλουν την ψυχή στο πρέσινγκ. Δεν θα περάσουμε καλά αν δώσουμε το κατέβασμα στον Ελληνοαμερικανό. Η λογική είναι εναντίον μας, αλλά η λογική ήταν και εναντίον της Φινλανδίας που μας έκανε ρεντίκολο. Το ζητούμενο είναι να πάρουμε σήμερα το απόλυτο στο αμυντικό performance και αυτό θα το πετύχουμε μόνο έχοντας το κίνητρό μας στο φουλ. Φυσικά και οι Σπανούλης-Σλούκας-Ζήσης δεν είναι σκυλιά του πολέμου, αλλά θα πρέπει να μεταμφιεστούν και να γαβγίσουν όσο μπορούν. Και οι τρεις το έχουν κάνει με επιτυχία στο παρελθόν. Ενδεχόμενη νίκη θα αλλάξει άρδην την ατμόσφαιρα γύρω από την ομάδα (εκεί να δείτε κόντρα κωλοτούμπες…), αλλά ακόμα και μια ήττα, αν έρθει μετά από σκληρή μάχη μέχρις εσχάτων, θα μας βάλει στο σωστό (αγωνιστικό) δρόμο. Για την πρόκριση θα χρειαστούν και συγκυρίες.

Βάση και κορυφή

Οι γκαρντ μας θα φορτωθούν μεγάλο βάρος και πολλαπλό: να αντέξουν στην πίεση αποφεύγοντας τα λάθη, να υπερβούν εαυτούς στην άμυνα χαλώντας το μυαλό του αντιπάλου και, όπως πάντα, να δώσουν ανάσες πετυχαίνοντας μεγάλα σουτ. Το δεύτερο κρίσιμο σημείο είναι η αντιμετώπιση του Μαρκ Γκασόλ που είναι σκόρερ, αμυντικό τείχος (αν και αμερικάνικου τύπου, δυσκίνητο δηλαδή) και άριστος δημιουργός από το ποστ. Υποθέτω πως σήμερα θα δούμε επιτέλους τον κακομοίρη τον Καββαδά σε πραγματικό ρόλο, να κουράσει λίγο τον Ισπανό, να του αφήσει και μερικά σημάδια στο μεγάλο κορμί του. (Το ότι ο νεαρός φτάνει εδώ κρύος και χωρίς αγωνιστικά παράσημα είναι 100% ευθύνη του προπονητή του που μας βάζει να σπάμε το κεφάλι μας. Τι άραγε είχε στο μυαλό του;)

Πλαγίως

Το να πέσουμε πάνω στον Γκασόλ με τον Μπουρούση είναι ρίσκο που πρέπει να πάρουμε, αλλά περισσότερο θα μας χρησιμεύσει το παιχνίδι των κοντών και των ημίψηλων. Ο Μπουρούσης είναι πολύ πιο ελαφρύς και δεν θα έχει αβαντάζ στο να κερδίσει φάουλ, ενώ με τα ντράιβ των κοντών ή με τα παιχνίδια των Περπέ-Παπανικολάου-Πρίντεζη από την baseline μπορούμε να προκαλέσουμε φθορά. Όσο ξύλο και να φάει ο Γκασόλ (που παίζοντας ΝΒΑ είναι και μαθημένος), αν δεν φορτωθεί φάουλ δεν κάνουμε προκοπή. Μην ξεχνάμε ότι στο ισπανικό ρόστερ δεν υπάρχει άλλος ψηλός ποιότητας, ούτε καν για το «4». Θα πρέπει κάποια στιγμή να δείξουμε κι εμείς την υπεροπλία μας στις γραμμές των φόργουορντ.

Την πατάμε

Το σίγουρο είναι ότι η ομάδα μετά από δύο κακές (έως καταστροφικές) εμφανίσεις έχει χάσει ό,τι πλεονέκτημα κέρδισε στα προηγούμενα παιχνίδια. Γι’ αυτό το λόγο γκρίνιαζα από την αρχή του ματς της Δευτέρας, όταν είδα τον Σπανούλη να ξεκινάει βασικός. Η άσχημη εικόνα κόντρα στην Ιταλία μας έκανε να επαναφέρουμε εσπευσμένα τον τραυματία ηγέτη μας και να του δώσουμε ξανά τα κλειδιά, πετώντας έτσι στα σκουπίδια το θρίαμβο επί της Τουρκίας που ήταν έργο των υπολοίπων. Η κλάση του V-Span είναι γνωστή και πολλαπλώς πιστοποιημένη: στα κρίσιμα ματς είναι πάντα εκεί. Όμως για να φτάσουμε στην επιτυχία θέλουμε και τους τρεις κοντούς μας σε τοπ επίπεδο και για να γίνει αυτό πρέπει πρωτίστως να στηριχτεί ο Σλούκας που μετά από μια κακή παρουσία με Ιταλία, χαντακώθηκε στο επόμενο ματς. Αυτή η επιλογή είναι τόσο κόντρα στη λογική Τρινκέρι (ο Ιταλός δείχνει να μη φοβάται τα ρίσκα) που δεν ξέρω τι να υποθέσω. Αντίστοιχα, θέματα υπάρχουν και στη διαχείριση των ψηλών, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μπούμε σε λογική καφενείου. Αυτά θα τα διαβάσετε αλλού.

Το κέρδος μας

Όπως και να έχει το παρελθόν είναι παρελθόν και τέλος είναι μόνο ο θάνατος, που και γι’ αυτό υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις. Η Εθνική δεν έχει αποκλειστεί ακόμα και μέσα σε όλα τα πράγματα που έχασε, έχει κερδίσει και κάτι: την ταπεινοφροσύνη της. Πλέον δεν δικαιούμαστε να το παίζουμε ψηλομύτηδες (που δεν μας ταιριάζει κιόλας) και πρέπει να πέσουμε στη μάχη με λογική καμικάζι και να αλλάξουμε τη μοίρα μας αξιώνοντας νίκη-επιστροφή κόντρα σε έναν αντίπαλο που παραδοσιακά μας «έχει». Δύσκολο πράγμα, αλλά όχι ακατόρθωτο. Αν μη τι άλλο, απουσία του Ναβάρο, οι Ισπανοί δεν έχουν στην τσέπη τους τα τρελά καλάθια που πετυχαίνει ο ήρωας της Βαρκελώνης. Το ρόλο αυτόν σήμερα παίζει ο Ρούντι που δεν είναι τόσο φονικός και ίσως καταφέρουμε να τον συγκρατήσουμε.

Αυτό που περιμένουμε από τους παίκτες μας είναι να δείξουν χαρακτήρα μαχητή και να τα δώσουν όλα. Ακόμα και να χάσουμε σήμερα, αν καταφέρουμε να κάνουμε το γήπεδο Τέξας, θα έχουμε βάλει μια υποθήκη για τη συνέχεια. Αν μας βοηθήσουν οι συγκυρίες και πάρουμε έστω την 4η θέση για τα χιαστί, κανένας του απέναντι ομίλου δεν θα κοιμάται ήσυχος. Το τέρας θα έχει ξυπνήσει.

Γιώργος Σκιάς