Γ. Σκιάς: Αφού το βρήκες, κράτα το!

Αυτά είναι. Η Εθνική έβγαλε στο παρκέ τον παραδοσιακό σκληρό (“refuse to lose”) χαρακτήρα της και μας χάρισε σπουδαία νίκη επί του πλέον μισητού αντιπάλου, σπάζοντας και μια αρνητική παράδοση πολυετή και… πολύδακρυτη. Παράλληλα, πέτυχε την αντιστροφή του (κλασικού ρωμαίικου) αρνητικού κλίματος που είχε αρχίσει να την περιτριγυρίζει επικίνδυνα. Ευτυχώς τα παιδιά δεν επηρεάστηκαν από τις καταιγιστικές επικρίσεις που ακούγονταν/γράφονταν στην πατρίδα και έκαναν, απλώς, τη δουλειά τους. Ως συνήθως.

Ένα κακό υπάρχει στην υπόθεση και αυτό αφορά στον τραυματισμό του Μαυροκεφαλίδη που (ανακοινώθηκε ότι) χάνει τη συνέχεια του τουρνουά. Πρόκειται για μια τρομερή αναποδιά που μας χαλάει τη… μανέστρα, πάνω που μπήκαμε στον ίσιο δρόμο. Ακολουθούν τα ματς με Σλοβενία και Κροατία, ομάδες που έχουν μεγάλα κορμιά και θα μας δυσκολέψουν, τη στιγμή που εμείς μπαίνουμε σε υποχρεωτική ανακατανομή ρόλων. Με τον Λου στα πιτς, ο Καββαδάς θα συνεχίσει να παίρνει τα λεπτάκια του, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο κόουτς θα κληθεί να πιει το… πικρό ποτήρι και να επαναδραστηριοποιήσει τον αρχηγό. «Επιτέλους!» θα αναφωνήσει ο Κουσούλης και οι χιλιάδες ομοϊδεάτες του.

Έβγαλε γλώσσα

Προς όλους αυτούς ο Ιταλός έκανε το κομμάτι του στο ματς με την Ισπανία. Η μη συμμετοχή του Φώτση ήταν κεντρικό σημείο κριτικής για την κακή παρουσία της Εθνικής, αλλά ο κόουτς δεν κώλωσε και έπαιξε το πιο δύσκολο και καθοριστικό ματς ως τώρα με τον αρχηγό παρκαρισμένο στον πάγκο. Μιλάμε για απίστευτο θράσος! Τι κι αν ο Κλαβέρ είχε μεταμφιεστεί σε Ντένις Ρόντμαν και κατέβαζε σωρό τα επιθετικά ριμπάουντ; Δίχως να ιδρώνει ο Τρινκέρι, κρατούσε μέσα τον σοφτ Πρίντεζη αφήνοντας τη ρακέτα μας να γίνει κέντρο διερχομένων (για άλλη μια φορά). Αυτή είναι η μία ανάγνωση της κατάστασης. Η άλλη είναι ότι ο Πρίντεζης έβγαλε τα σπασμένα στην επίθεση και μας κράτησε μέσα στο παιχνίδι με ατομικές φάσεις, σε μια στιγμή του αγώνα που είχαμε πολλή πίεση και δυσκολευόμασταν να βγάλουμε σωστές συνεργασίες ή να πετύχουμε τρίποντα.

Πήραμε τις λεπτομέρειες

Γενικά το ματς μας πήγε καλά με την έννοια ότι υπήρχαν στοιχήματα που κερδήθηκαν, αλλά και στόχοι τακτικής που επιτεύχθηκαν. Όπως λέγαμε πριν το ματς, δεν παίξαμε σχεδόν καθόλου με μόνο ένα γκαρντ και οι κοντοί μας κατάφεραν να επιβληθούν σε επίθεση και άμυνα. Αφενός δεν μάσησαν στην πίεση και απέφυγαν τα λάθη, αφετέρου δεν επέτρεψαν στους αντιπάλους να δείξουν κάτι σπουδαίο. Σε αντίθεση με εμάς που πιεζόμαστε λόγω έλλειψης βάθους στην περιφέρεια, οι Ισπανοί την πάτησαν από την ανάποδη. Έχουν υπερβολικά πολλή ποιότητα και είναι δύσκολο να μοιραστούν ρόλοι, ειδικά από τον άπειρο Ορένγκα. Γενικότερα, η ισπανική ομοσπονδία μάλλον την έχει ψωνίσει με την τρελή κλάση των παικτών της και δεν πολυδίνει σημασία στο πρόσωπο του προπονητή. Αυτή τη φορά το πλήρωσε, αφού ο Τρινκιέρι είχε πολύ εύκολο αντίπαλο.

Παράσημα

Για εμάς εξαιρετικοί οι Ζήσης-Σπανούλης, αλλά θετικός και ο Σλούκας που δεν τον πήρε από κάτω με τις δύο τραγικές εμφανίσεις που προηγήθηκαν. Η κριτική για τον παραγκωνισμό του Περπέρογλου δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνο: ο πολύ αθλητικός Ρούντι θα τον είχε κάνει ρόμπα. Αντίθετα, με εναλλαγή Μπράμος-Παπανικολάου στο «3» είχαμε τα πόδια να τον κυνηγήσουμε και ταυτόχρονα να δίνουμε καμιά βοήθεια στη ρακέτα (κορυφαίος εδώ ο Μάικ). Όσο για την μη συμμετοχή του Φώτση κι εγώ συμφωνώ ότι η άμυνά μας τον χρειάζεται, όμως στο συγκεκριμένο παιχνίδι έπρεπε να βάλουμε την μπάλα στα χέρια του τεσσαριού, αφού εκεί είχαμε ξεκάθαρες δυνατότητες για δημιουργία καταστάσεων. Ως γνωστόν, ο Αντώνης είναι πολλά πράγματα, αλλά όχι δημιουργός.

Πάθος

Στη στρατηγική μας ήταν πολύ σπουδαίο που φορτώσαμε νωρίς τον Γκασόλ κι έτσι βρήκαμε χώρο να μαζέψουμε το ματς πριν το ημίχρονο, αφού χωρίς τον αδελφό του Πάου οι Ίβηρες γίνονταν άλλη ομάδα και στις δύο μεριές του γηπέδου. Αν τα γκαρντ τους είχαν λίγο καλύτερη παρουσία ο ψηλός θα γινόταν MVP κι εμείς θα χάναμε για πλάκα. Όμως η άμυνά μας λειτούργησε σωστά, βγάλαμε ενέργεια και βάζαμε συνεχώς χέρια πάνω στην μπάλα. Είδαμε τον Μπουρουση να βουτάει ως τον πάγκο και τον Σπανούλη να κατεβάζει το χέρι ως το παρκέ για να κλέψει μια αριστουργηματική ισπανική πάσα σε κατάσταση πικ εν ρολ. Ο Λαρισαίος έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα, μιλώντας με καθοριστικούς πόντους στα σημεία που χρειαζόταν.

Χωρίς άγχος

Το φινάλε ήταν πια παράσταση για ένα ρόλο, αφού η επιστροφή μας στο παιχνίδι τσάκισε το ηθικό του αντιπάλου (παικτών και, κυρίως, προπονητών). Γενικά, η άμυνα μας έδωσε ψυχολογία για να γυρίσουμε το ματς και από τη στιγμή που πήραμε το πάνω χέρι, όλα έγιναν πιο απλά. Ξαφνικά, αρχίσαμε να βάζουμε και τις βολές (11/12 στην δ’ περίοδο), ενώ οι Ισπανοί πετούσαν το ένα τούβλο μετά το άλλο. Τελευταίο κλειδί του ματς ήταν η αποβολή του Κλαβέρ με φάουλ, οπότε η ζωή μας στη ρακέτα έγινε πιο απλή. Συγκεκριμένα, στην τελευταία περίοδο χάσαμε μόνο ένα αμυντικό ριμπάουντ, εκεί που σε όλο το ματς ήμασταν λίγο πάνω από το 50%!

Δύο «μπουμπούκια»

Κάπως έτσι ξεμπλέξαμε προς το παρόν με τους Ισπανούς (και μαζί με έναν διαχρονικό μας εφιάλτη) αλλά, όπως τονίστηκε, δεν έχει ολοκληρωθεί τίποτα, αφού παραμένουμε τελευταίοι στον όμιλο και θέλουμε νίκες. Με τους Κροάτες θα ασχοληθούμε στο επόμενο, αφού σειρά τώρα έχει η Σλοβενία των σεσημασμένων αδελφών Ντράγκιτς. Οι οικοδεσπότες πιέζουν πολύ στην περιφέρεια, κλέβουν μπάλες και τρέχουν μπροστά, πράγμα περίεργο δεδομένου ότι έχουν στον πάγκο τον διαβόητο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Φαίνεται πως στα 60τόσα του ο Σέρβος έβαλε νερό στο κρασί του και αποφάσισε να αφήσει τον άσο των Σανς ελεύθερο.

Το ’11 ο Ντράγκιτς ασφυκτιούσε στο αργό τέμπο, ενώ φέτος κάνει όργια και βάζει φωτιές στην κερκίδα. Ελλείψει καλού αμυντικού στο πόιντ, είναι σίγουρο ότι θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες ειδικά αν ο μάγκας βρει ρυθμό στο (πάντα προβηματικό) τζαμπ-σουτ του. Δικό του είναι το 90% της δημιουργίας όσο είναι στο παρκέ και δίνει έτοιμη τροφή είτε στους ψηλούς σέντερ (Βίντμαρ, Μπεγκιτς), είτε έξω στους σουτέρ (Νάχμπαρ, Λόρμπεκ), είτε στον μικρό του αδελφό (Ζόραν) που κάνει ταχύτατα κοψίματα στη ρακέτα. Δύσκολα θα αποφύγουμε τα σχήματα του ενός γκαρντ, αφού θα χρειαστούμε και τη βοήθεια του Μπράμος σε ένα πολύ προβληματικό μαρκάρισμα. Εφιαλτικό ματσάπ είναι και ο Νάχμπαρ (ψηλός με καλή ντρίμπλα και σουτ), αλλά εκεί έχουμε πληθώρα λύσεων και θα τον κουράσουμε.

Με Στράτο και… Batman

Για το ροτέισον μας φαντάζομαι πως θα είναι η βραδιά των μεγάλων επιστροφών, είτε για λόγους τακτικής, είτε εξ ανάγκης. Το ποστ παιχνίδι του Περπέρογλου θα μας δώσει αβαντάζ και δημιουργικές λύσεις, απέναντι σε μια ομάδα που έχει τα πόδια (και το coaching) για να πιέσει τους κοντούς μας στα όριά τους. Παράλληλα, ο Μπέγκιτς λειτουργεί σαν αμυντικό σκιάχτρο στην άμυνα και όσο μένει στο παρκέ τόσο θα απομακρύνεται για μας η έννοια «εύκολο καλάθι». Θέλουμε δεν θέλουμε θα βασιστούμε πολύ στο σουτ, από μέση και μακρινή απόσταση, στοιχείο που πάντα βάζει δυνατά την αίσθηση του τυχαίου σε έναν αγώνα. Το κλειδί είναι ο ρυθμός και η ψυχολογία: όσο κρατάμε τα λουριά και βλέπουμε μπροστά μας ανοικτό ορίζοντα, τόσο θα παίρνουμε ανάσες.

Όπως γράφαμε στην αρχή, η απώλεια του Μαυροκεφαλίδη βάζει έξτρα πονοκέφαλο για ένα έτσι κι αλλιώς δύσκολο παιχνίδι. Ο Καββαδάς απέδειξε ότι μπορεί κάπως να προσφέρει, αλλά και ότι παραμένει περισσότερο παλαιστής παρά μπασκετμπολίστας. Για απόψε το δεκάλεπτο το έχει στην τσέπη (αν αποφύγει τη φθορά των φάουλ) – στο κάτω κάτω οι Βίντμαρ, Μπέγκιτς και Σλόκαρ μαζί δεν κάνουν ούτε μισό Μαρκ Γκασόλ. Όμως για να έχουμε αξιόπιστο ροτέισον στους ψηλούς (δεν βγάζει 30λεπτο ο Μπουρού) θα χρειαστούμε πειραματικά σχήματα με εναλλασόμενους ρόλους. Ο Φώτσης (αν και ελαφρύς για ποστ άμυνα) μπορεί να κρατήσει το «5» στην άμυνα, στην επίθεση όμως δεν το έχει καθόλου και βλέπω να επιστρατεύεται ο τίμιος Καϊμακόγλου που θα θυμηθεί τα ξεκινήματά του στη Νήαρ Ηστ. Δημιουργία από το ποστ λέγεται το παιχνίδι και ο παίκτης μας έχει την πονηριά να αντεπεξέλθει, έστω σε λίγες σωστά επιλεγμένες περιπτώσεις.

Δεν θεωρώ καθόλου απίθανο να δούμε τα τρία 4άρια μας ταυτόχρονα στο παρκέ σε μια προσπάθεια να μπερδέψουμε την αντίπαλη άμυνα και να εκβιάσουμε το μισμάτς, πάντα με τον κίνδυνο να πάθουμε το ανάλογο στη φάση της άμυνας. Από εκεί και πέρα θα χρειαστούμε τα επιθετικά ξεσπάσματα του Σπανούλη, το σίγουρο χέρι του Ζήση και την ηγεμονική παρουσία του Μπουρούση. Προφανέστατα οι παίκτες του Μάλκοβιτς θα σημαδέψουν τον ψηλό μας για να τον φθείρουν με φάουλ και είναι μια μάχη που πρέπει να κερδηθει. Πολύ απλά, χωρίς τον Μπουρούση οι πιθανότητές μας είναι ελάχιστες.

Καμία διαφορά

Σε κάθε περίπτωση το mode λειτουργίας της Εθνικής παραμένει το ίδιο. Μπορεί να κάναμε την υπέρβαση με την Ισπανία, όμως ακόμα δεν έχει επιτευχθεί τίποτα. Η κατάσταση παραμένει εξίσου κρίσιμη και απαιτητική. Ουσιαστικά συνεχίζουμε να είμαστε με την πλάτη στον τοίχο και να περιμένουμε από τους παίκτες μας εξαιρετικές επιδόσεις, ώστε να κυριαρχήσουμε στις μονομαχίες. Αν είχαμε αποφύγει την γκέλα με τους Φινλανδούς, η ζωή μας θα ήταν πολύ πιο εύκολη. Τώρα όμως τρέχουμε και δεν φτάνουμε σε έναν όμιλο που είναι πολύ μπερδεμένος, ειδικά από τη στιγμή που οι Ιταλοί έπαψαν να είναι μόνοι πρώτοι – πράγμα που θα μας βόλευε πολύ. Εξίσου πολύ θα μας βόλευε και ένα οριστικό ξεφούσκωμα των Φινλανδών, ώστε να μείνουν μόνοι στον πάτο της βαθμολογίας. Είναι οι δύο ήττες μας από το Κόπερ και θα είναι σωτήριο να μην τις χρεωθούμε σε καταστάσεις πολλαπλής ισοβαθμίας.

Όλα ανοικτά

Εκείνο που μέχρι στιγμής έχει γίνει σαφές είναι ότι στο φετινό Ευρωμπάσκετ κανένας δεν είναι άτρωτος, πράγμα που υπογραμμίζεται και από την νίκη μας με την Ισπανία. Αυτή η γνώση θα είναι το όπλο μας για τη συνέχεια, αφού (φροντίσαμε και) λάβαμε το μάθημά μας από νωρίς και μάλιστα τόσο από την καλή όσο και από την ανάποδη. Είμαστε η ομάδα που μπορεί να διασύρεται από κάποιον παρία σαν την Φινλανδία ή να δένει κόμπο μια υπερδύναμη σαν την Ισπανία.

«Παράμενε ταπεινός» διδάσκουν πάντα οι Αμερικανοί μπασκετοπαιδαγωγοί που κάτι ξέρουν παραπάνω. Το ζητούμενο για την ομάδα είναι να συνεχίσει με σταθερά βήματα, με συγκέντρωση και νηφαλιότητα, ανεπηρέαστη από τις ακρότητες που εκπέμπει γνωστό το καφενείο.

Γιώργος Σκιάς