S-ave O-ur S-ports

Δημοσιεύτηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2008

Το σημερινό άρθρο το έγραψα μετά από πολλή σκέψη. Αρχικά, έκλινα προς την πλευρά να μην γράψω τίποτα απόψε εκτός αυτής της παραγράφου. Αλλά επειδή στο blog είμαστε όλοι σκεπτόμενοι και λογικοί (δημιουργοί και αναγνώστες) θεώρησα καλύτερο το να γράψω παρακάτω το άρθρο για το μπάσκετ (αφού πρώτα πω όσα έχω να πω) και, προηγουμένως, να υπερβούμε λίγο τα πορτοκαλί όρια του blog, καλώντας σας σε διάλογο για λύσεις. Όχι λύσεις προέδρων, αλλά λύσεις από όσους φίλους του αθλητισμού έχουν μπουχτίσει. Το να γυρίζουμε την πλάτη μας στα σπορ, το να μην πηγαίνουμε στο γήπεδο έχει αποδειχτεί ότι δεν αλλάζει κάτι. Οπότε χρειάζεται κάτι άλλο. Δεν ξέρω τι: ίσως επιστολές στους προέδρους από τους κατόχους διαρκείας, από τους οικογενειάρχες που φοβούνται να πάνε στα γήπεδα, από τους δημοσιογράφους, ίσως ακόμη και πολύ πιο ακραίες λύσεις. Δεν ξέρω.

Όσοι δεν έτυχε να ακούσετε τι έγινε, αναφέρομαι στο ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στο πόλο. Εκεί που ο προπονητής του Ολυμπιακού, Βαγγέλης Πάτερος, χρειάστηκε 10 ράμματα για να σταματήσει την αιμορραγία στο κεφάλι του από χτύπημα. Εκεί που ο διεθνής πολίστας Γιώργος Ντόσκας δέχτηκε χτύπημα με σιδερολοστό και μάλλον έχει σπάσει το πόδι του. Εκεί που όλη η αποστολή του Ολυμπιακού έφυγε με τραύματα από πέτρες, μπουκάλια και άλλα αντικείμενα. Ο κάθε λογικός άνθρωπος, ή απλώς, ο κάθε άνθρωπος, όταν διαβάζει αυτές τις γραμμές ανατριχιάζει. Γιατί αυτά έγιναν σε γήπεδο, όχι σε πόλεμο. Σημασία δεν έχουν τα χρώματα στη φανέλα. Οι κάφροι δεν είναι οπαδοί του ενός ή του άλλου. Μετά τα κέρματα, τις κροτίδες, τα βεγγαλικά, μετά τις δολοφονίες από φωτοβολίδες, μετά τις δολοφονίες σε πολεμικές συρράξεις στο δρόμο, μετά τα ανοιγμένα κεφάλια παικτών, φτάσαμε και στο σημείο να έχουμε τον πρώτο αθλητή που χτυπήθηκε με σιδερολοστό και νιώθει τυχερός που έσπασε μόνο το πόδι του.

Η αστυνομία απούσα, ακόμη κι όταν πήγαν οι διμοιρίες στο γήπεδο. Απλώς κυνήγησε τους κάφρους στους δρόμους και μετά τους άφησε να εξαφανιστούν. Οι ομάδες απούσες. Απλώς κοιτάζουν τα καμάρια τους και όποιος μπλέξει του απλώνουν δίχτυ προστασίας και τον ξεμπλέκουν. Οι αστερες απόντες. Πού ήταν στο ντέρμπι ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης (για να αναφέρω τυχαία τρεις διεθνείς των «αιωνίων») που είχαν συμφωνήσει ότι στο πρώτο μπουκάλι θα φύγουν από το γήπεδο;

Τι μένει; Να περιμένουμε τον πρώτο νεκρό; Τον πρώτο νεκρό αθλητή, να διορθώσω, καθώς νεκρούς έχουν ήδη θρηνήσει πολλά χρόνια τώρα. Αυτό δεν έχει σχέση με ομάδες, φανέλες, χρώματα. Έχει σχέση με παιδεία, ανατροφή, νόμους. Έχει καμιά σημασία αν ο παίκτης θα μιλήσει προς τον κόσμο και τον «προκαλέσει»; Ο οποιοσδήποτε. Εδώ μιλάμε μόνο για έγκλημα. Έγκλημα χωρίς τιμωρία. Μιλάμε για δολοφόνους που είναι ανάμεσά μας, μιλάμε για εγκληματίες που κυκλοφορούν ελεύθεροι και κανείς δεν τολμάει να δώσει ένα τέλος. Άτομα που μολύνουν τον αθλητισμό, που μολύνουν τα γήπεδα, που μολύνουν την κοινωνία μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται σε αυτή ελεύθεροι και ατιμώρητοι.

Ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου μετά το ματς είπε: «Ήταν πολεμικό όλο το τοπίο και χωρίς να θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά προτείνω να μην γίνει το παιχνίδι του δεύτερου γύρου στον Πειραιά. Δεν θέλω να επαναληφθούν τα ίδια έκτροπα». Είναι λύση αυτό; Μετά τι θα γίνει; Θα καταργήσουμε τα ντέρμπι; Θα καταργήσουμε τον αθλητισμό για μερικούς τραμπούκους; Θα καταργήσουμε ορισμένες πτυχές της ζωής μας επειδή ορισμένοι (επίδοξοι ή ήδη) δολοφόνοι κυκλοφορούν ανέγγιχτοι και απείραχτοι; Αλλά τι να πει και ο αθλητής που φοβάται για τη ζωή του πια; Φτάνει στο σημείο να ζητάει προληπτικά να μην γίνουν αγώνες. Γιατί δεν υπάρχει λύση ή γιατί κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τη δώσει. Λύση υπάρχει.

Σταματήστε την κατηφόρα. Κι εγώ κι εσείς. Δείξτε τους. Καταδείξτε τους. Δείξτε αυτούς που σας κλέβουν στιγμές από τη ζωή σας, όσο μικρές κι ας ήταν αυτές. Ένα γήπεδο με τα παιδιά σας, μια βόλτα στην πισίνα του πόλο ή σε ένα κλειστό μπάσκετ με την κοπέλα σας ή το αγόρι σας. Μικρά πράγματα που μετράνε. Στιγμές, που στερούμαστε. Δείξτε στις ομάδες, στην αστυνομία και την Πολιτεία ότι δεν θα συνεχιστεί άλλο αυτό το παιχνίδι στην πλάτη μας. Αναγκάστε τους να μας προσέξουν. Αλλιώς, ας το πάρουμε απόφαση ότι ο αθλητισμός στην Ελλάδα πέθανε. Ας γυρίσουμε την πλάτη μας, ας κλείσουμε τα αυτιά μας στον τελευταίο του ρόγχο και ας προσποιηθούμε ότι ποτέ δεν τον γνωρίσαμε, ότι ποτέ δεν τον αγαπήσαμε.

Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΩΝ… ΜΟΙΡΑΙΩΝ

Πέντε ματς στην πρώτη ημέρα της 9ης αγωνιστικής, πέντε αποτελέσματα με τη δική τους σημασία και δυναμική, όλα ξεχωριστά. Πλησιάζουμε στο τέλος του πρώτου γύρου και όσο κι αν φαντάζει νωρίς (ακόμη έχουμε 17 αγωνιστικές) πλέον δημιουργούνται ισορροπίες στο πρωτάθλημα, που δύσκολα θα μεταβληθούν θεαματικά και όλες.

Πριν πάμε στα αγωνιστικά, μπορώ νομίζω να αναφερθώ στην παντελώς αποτυχημένη και ανεξήγητη επιλογή του να μπει το Πανιώνιος-Πανελλήνιος στις 21:00 το βράδυ του Σαββάτου. Δεν είναι μέτρο σύγκρισης ο λίγος κόσμος στο Ελληνικό, καθώς πάντα είναι λίγος, αλλά δεν γίνεται να βάζει κάποιος ματς Α1 το Σαββατόβραδο. Αυτό δεν εξυπηρετεί το μπάσκετ από καμία πλευρά. Ούτε του προσφέρει κάτι, κόσμο, έσοδα ή ό,τι άλλο. Έστω να δεχτώ ότι τα «αιώνια» ντέρμπι υπάρχει η δυναμική να γίνουν στις 21:00 το βράδυ της Κυριακής (που και με αυτό διαφωνώ), αλλά όχι και Σάββατο, όχι και άλλες ομάδες. Σε κάθε πρωτάθλημα πρέπει να λαμβάνεις υπόψη σου και τις συνήθειες του… λαού στον οποίο το προσφέρεις.

Τέλος πάντων, ο Πανιώνιος κέρδισε τον Πανελλήνιο και μαζί με το ματς κέρδισε και την… επιβίωσή του. Προσωρινά. Μια ήττα τώρα ουσιαστικά θα τελείωνε την υπόθεση τετράδα από την 9η αγωνιστική. Ακόμη είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Το παιχνίδι ήταν υψηλού επιπέδου, όπως οι ομάδες, αλλά με κενά διαστήματα, όπως οι ομάδες. Βάρος στην άμυνα (72-70 μετά από παράταση), προσωπικές ενέργειες μπροστά, κυρίως στα τελευταία λεπτά. Μοιραίος ο Γιώργος Καλαϊτζής, που έχασε μία βολή στην κανονική διάρκεια του ματς (θα έδινε εν τέλει τη νίκη στον Πανελλήνιο, αφού ο Ντικούδης έχασε τις βολές και παρατρίχα… να γίνει μοιραίος), έκανε μια άνευ λογικής επίθεση στο 69-68 που κατέληξε σε άστοχο μαρκαρισμένο σουτ χωρίς πίεση χρόνου, αλλά και έκανε λάθος πάσα στην τελευταία ευκαιρία του Πανελληνίου για το σουτ της νίκης. Άσχημες βραδιές έχουν όλοι, με τον Ζούρο να ρισκάρει διπλά με το φάουλ στον Ντικούδη, τη στιγμή που η ομάδα του είχε βάλει σε 39:48 μόλις 62 πόντους. Θέλησε την τελευταία επίθεση, ευτυχώς γι’ αυτόν ο Ντικούδης αστόχησε και στις δύο βολές. Και λέω ευτυχώς γιατί μπορεί ο Δήμος να είναι άστοχος σε γενικές γραμμές, αλλά είχε 5/6 ως τότε και ο Πανιώνιος 11 επιθετικά ριμπάουντ. Τελικά, από τα δύο στατιστικά του ματς επιβεβαιώθηκε μόνο το ένα: ο Ντικούδης αστόχησε, αλλά ο Πανιώνιος πήρε το επιθετικό ριμπάουντ.

Στην Καβάλα, ο ΠΑΟΚ έπαθε μεγάλο πισωγύρισμα, καθώς μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί το ματς. Προσοχή: δεν μειώνω την Καβάλα, απλώς αναφέρομαι στο πού είναι ο ΠΑΟΚ σε σχέση με τους στόχους του. Ο Μουλαομέροβιτς (για να συνεχίσουμε τη συζήτηση περί μοιραίων) για ακόμη μια φορά απέδειξε (θυμάστε το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός πριν λίγα χρόνια με την… πάσα στον Διαμαντίδη;) ότι αν τον βάζαμε στο… live θα είχε… clutch υπό του μηδενός. Ο Κροάτης έχασε την μπάλα μέσα από τα χέρια του στο 71-72 και στην τελευταία επίθεση κανείς δεν κατάλαβε τι έκανε αυτός ή οι συμπαίκτες του (μετά μάλιστα από τάιμ άουτ).

Μετά το ματς ο Δημήτρης Δρόσος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της περιοχής με έντονη δυσφορία και ημιλιπόθυμος. Οι γιατροί του έκαναν τις απαραίτητες εξετάσεις και χωρίς να βρουν κάτι σημαντικό διέγνωσαν ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα της αγωνίας του για την αναμέτρηση. Εγώ… θα διαφωνήσω. Τα ίδια συμπτώματα θα είχε κι αν είχε πάθει κρίση… πανικού. Πανικό γιατί βλέπει ότι το οικοδόμημα που επιχειρεί να χτίσει έχει 4-5 ρεκόρ και χρειάζεται πολύ χρόνο και υπομονή (απολύτως φυσιολογικό αυτό, το λέμε από την αρχή) και ότι δεν έφταιγε για όλα… ο Πεδουλάκης. Πάντως, με πειράματα όπως αυτά της περιθωριοποίησης του Τσιάρα, δεν νομίζω να επισπευσθεί η ανάκαμψη του ΠΑΟΚ.

Στη Λάρισα το ματς είχε φυσιολογική εξέλιξη με βάση τη χαώδη διαφορά των δύο ομάδων, αλλά είχε και μελανά σημεία. Για μένα φορούσαν… γκρι. Και οι τρεις διαιτητές εκτός τόπου και χρόνου. Τέσσερις τεχνικές ποινές σε ματς 30 πόντων, 2 απαράδεκτες (σε Μανουσέλη και Βούισιτς) και 2 αυστηρές (σε Αλεξανδρή και Βασιλόπουλο). Η ΑΕΛ σούταρε το εξωφρενικό νούμερο των 41 βολών σε τέτοιο αγώνα (με τον Αλεξανδρή να κάνει τη γραφική δήλωση ότι η ομάδα του έπρεπε να ρίξει 60 βολές). Σας φαίνεται τρελό το νούμερο των 41 βολών (πόσο μάλλον σε ματς που κρίθηκε στους 20 πόντους); Καλά σας κάνει… Αν ζητήσουμε τη βοήθεια της στατιστικής, η τελευταία φορά που μια ομάδα σούταρε τόσες βολές (ακριβώς 41) σε αγώνα κανονικής περιόδου της Α1 ήταν την 17η αγωνιστική της περιόδου 2006-07, στον αγώνα Πανιώνιος-ΑΕΛ. Και πάλι τότε η ΑΕΛ, όμως το ματς είχε πάει παράταση. Στην κανονική διάρκεια η ΑΕΛ δεν είχε σουτάρει 41 βολές. Από τότε έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια και 301 αγώνες (χωρίς αυτούς του Σαββάτου) κανονικής περιόδου στην Α1 για να επαναληφθεί αυτό το νούμερο. Περισσότερες βολές (και σε 40 λεπτά, για να ισχύσει το στατιστικό) έχουμε να δούμε από τις 43 που έριξαν οι παίκτες του Απόλλωνα τη χρονιά 2006-07 στο ματς της 15ης αγωνιστικής με την ΑΕΚ, δηλαδή πριν από… 315 αγώνες! Αυτό και μόνο δείχνει την ανεπάρκεια των διαιτητών στο ματς.

Το Μαρούσι ανέτρεψε το σκορ του ημιχρόνου εύκολα στην επανάληψη για να φτάσει στις 4 νίκες και να αρχίσει να ανεβαίνει στη βαθμολογία. Έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του, αλλά δείχνει σημάδια βελτίωσης (52-32 το δεύτερο ημίχρονο). Τα Τρίκαλα βυθίζονται περισσότερο, χωρίς να έχουν άσχημη ομάδα. Το θέμα είναι πόσο θα αντέξει η ψυχολογία των παικτών στις ήττες, που ήδη είδαν τον προπονητή τους να αλλάζει.

Στο Σπόρτιγκ, η ΑΕΚ πέτυχε τη νίκη της βραδιάς (προσωπική άποψη αυτό). Η Ολύμπια, ξεκινώντας το πρωτάθλημα ήταν πιο ψηλά από την ΑΕΚ όσον αφορά τους στόχους, αλλά η «Ένωση» (κι εδώ το καπέλο βγαίνει στον Φλεβαράκη) μπόρεσε και ανέτρεψε τα προγνωστικά, εκμεταλλεύτηκε ως τώρα στο έπακρο την εμπειρία των παικτών της και τα όπλα που διαθέτει, αλλά, κυρίως, τις αδυναμίες των αντιπάλων της. Στο ματς με τους «πορτοκαλί» έδειξε ξανά τις ίδιες πολύτιμες αρετές: πέρασε μπροστά με 30-24 και δεν έχασε ποτέ ξανά το προβάδισμα στο σκορ! Έτσι κερδίζονται οι μάχες και τα ντέρμπι. Ότι η ΑΕΚ ξέρει να κερδίζει, το δείχνει και το 5-4 που τη φέρνει μόνη στην 5η θέση της βαθμολογίας. Κατόρθωμα και ίσως βάση για αλλαγή στόχων. Και όταν λέω αλλαγή στόχων εννοώ 5η ή 6η θέση, ώστε να ελπίζει στα πλέι οφς (αφού δεν θα διασταυρωθεί με τους «αιωνίους»). Βέβαια, ακόμα είναι νωρίς.