Χωρίς Αμερικάνο το μπάσκετ…

Ο Γιώργος Αμερικάνος τα ξημερώματα της Δευτέρας άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 71 ετών μετά από μακρόχρονη ασθένεια. Το ελληνικό μπάσκετ είναι πιο φτωχό, καθώς έχασε έναν από τους πιο σημαντικούς παίκτες της ιστορίας του, έναν από τους ανθρώπους που το κόσμησαν με την παρουσία τους. Ο Αμερικάνος είχε υποστεί διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο, έδινε μάχη εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά μετά από νέες επιπλοκές δεν άντεξε και απεβίωσε.

Ξεκίνησε την καριέρα του από την ΧΑΝ Νίκαιας, για να μεταπηδήσει στην ΑΕΚ. Εκεί κατέκτησε 6 πρωταθλήματα Ελλάδας (1963-66, 1968, 1970), ήταν 2 φορές 1ος σκόρερ του πρωταθλήματος (1965, 1968). Ήταν αρχηγός της ΑΕΚ το 1966 στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά και αρχηγός της ομάδας του 1968 που κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων.

Τότε, στον τελικό, είχε σημειώσει 29 πόντους απέναντι στη Σλάβια Πράγας, 1ος σκόρερ στο 89-82 της ΑΕΚ.

Με την εθνική έπαιξε 68 φορές και είχε 1.076 πόντους, μέσο όρο 15.8 ανά αγώνα. Ρεκόρ πόντων με την εθνική έκανε το 1967 απέναντι στη Λιβύη με 33 σε Μεσογειακούς αγώνες, ενώ σε Ευρωμπάσκετ το ρεκόρ του ήταν 28 απέναντι στη Ρουμανία. Είναι 20ος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής ομάδας σε σύνολο πόντων και 3ος σκόρερ στην ιστορία της σε μέσο όρο (πίσω από Γκάλη, Κολοκυθά).

Στα Ευρωμπάσκετ του 1961 και του 1965 ήταν 1ος σκόρερ της εθνικής με 15.2 και 17.4 πόντους αντίστοιχα. Είχε παίξει σε 4 Βαλκανικά πρωταθλήματα, 2 προολυμπιακά τουρνουά και στους Μεσογειακούς του 1967.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα αγωνίστηκε σε 190 αγώνες, είχε 4.193 πόντους (μέσο όρο 22.1 ανά αγώνα). Είναι ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με τον πρώτο συλλογικό τίτλο που έχει κατακτήσει το ελληνικό μπάσκετ, αυτόν του 1968. Για τους πιο ρομαντικούς ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους του χτες του μπάσκετ μας, ένας από εκείνους που άνοιξαν το δρόμο σε όλους τους υπόλοιπους.

Ο Χρήστος Ζούπας, που βρισκόταν μαζί του το 1968 στην ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων, μιλώντας για το θάνατο του Γιώργου Αμερικάνου, αναφέρθηκε σε κάτι που έχουμε συζητήσει αρκετές φορές, αλλά που ακόμα έχει μείνει σε φιλολογικές συζητήσεις: «Κρίμα που δεν υπάρχει ίδρυμα να μπορεί να βοηθήσει παίκτες μεγάλους που έχουν ανάγκη. Οι αθλητές τότε δεν ανταμείβονταν, ενώ οι μπασκετμπολίστες τώρα παίρνουν τόσα εκατομμύρια. Θα μπορούσαν να δίνουν για παράδειγμα το 2% για εκείνους τους ανθρώπους καθώς το μπάσκετ μας έχει δώσει τόσες μεγάλες χαρές».

Δεν ξέρω αν είναι μόνο οι χαρές και οι επιτυχίες. Είναι και ο σεβασμός σε εκείνον που σου άνοιξε το δρόμο που βρήκες και περπάτησες πάνω του για να προχωρήσεις, είναι και πολλά άλλα. Όμως, ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει κανενός ίχνους κοινωνική πρόνοια, δεν θα μπορούσε το μπάσκετ να αποτελέσει εξαίρεση δυστυχώς.

Το ελληνικό μπάσκετ έχασε μία από τις καλαθομηχανές του, ο ελληνικός αθλητισμός ένα από τα διαμάντια του, αλλά ο «Παγκόσμιος» Γιώργος Αμερικάνος θα ζει για πάντα στις μνήμες των μπασκετόφιλων, μιας και η κληρονομιά που άφησε στο άθλημα είναι πολύ μεγάλη: