Αφιέρωμα: «Παγωμένος Ώμος»: Κλινική Εικόνα

Εικόνα 6.1.Α φυσιολογική κάμψη του ώμου, 6.1.Β Ασθενής με παγωμένο ώμο. Αδυναμία να σηκώσει το χέρι του.

Η συμπτωματολογία της συμφυτικής θυλακίτιδας έχει μία κυκλική μορφή, διαρκεί από 12 μήνες μέχρι 2 χρόνια ή και περισσότερο και υποχωρεί με τη θεραπεία στο μεγαλύτερο ποσοστό.

Τα κλινικά ευρήματα της συμφυτικής θυλακίτιδας σπάνια παρουσιάζονται σε ασθενείς κάτω των 40 ετών, ενώ τα περισσότερα περιστατικά εμφανίζονται στην τέταρτη και πέμπτη δεκαετία². Η ανάπτυξη της πάθησης είναι ύπουλη και ο πόνος αναφέρεται συνήθως στην κατάφυση του δελτοειδή και είναι συχνά πιο έντονος την διάρκεια της νύχτας. Ενίοτε ο ασθενής μπορεί να είναι ασυμπτωματικός έως ότου ένα σημαντικό εύρος κίνησης έχει χαθεί^{14, 19}. Οι γυναίκες επηρεάζονται συχνότερα σε σχέση με τους άνδρες όπου παραπονιούνται για αδυναμία να δέσουν το σουτιέν τους ή να χτενίσουν τα μαλλιά τους ενώ οι άνδρες δυσκολεύονται να πιάσουν τις τσέπες στο πίσω μέρος του παντελονιού τους ή το πίσω μέρος στον λαιμό της μπλούζας⁶⁸ (Εικ.6.1).

Η φλεγμονή που παρουσιάζεται σε συνδυασμό με τον πόνο, μπορεί αντανακλαστικά να προκαλέσει αναστολή των μυών του ώμου παρόμοια με την αναστολή του τετρακέφαλου σε τραυματισμό στο γόνατο. Η αχρησία της άρθρωσης και του βραχίονα οδηγεί στην απώλεια κινητικότητας στον ώμο, ενώ αντίθετα η συνεχής χρήση του βραχίονα μέσω του πόνου μπορεί να οδηγήσει σε σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής. Προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο πόνος και η μυϊκή αναστολή οι ασθενείς χρησιμοποιούν αντισταθμιστικές θέσεις και κινήσεις.

Ύστερα από μερικές εβδομάδες ο πόνος ελαττώνεται σημαντικά και την οξεία φάση διαδέχεται η χρόνια με τη μορφή δυσκαμψίας τόσο στις ενεργητικές όσο και στις παθητικές κινήσεις. Ο βαθμός περιορισμού των κινήσεων διαφέρει από τη μία περίπτωση στην άλλη συνήθως όμως αφορά την έξω στροφή. Στις βαριές μορφές, οι κινήσεις του ώμου γίνονται μεταξύ ωμοπλάτης και θωρακικού τοιχώματος και όχι μεταξύ κεφαλής βραχιονίου και ωμογλήνης. Επακόλουθο της δυσκαμψίας είναι η ατροφία του δελτοειδούς και των άλλων μυών της άρθρωσης του ώμου.

Με την πάροδο του χρόνου, ο πόνος ελαχιστοποιείται ή υποχωρεί εντελώς, ενώ η κινητικότητα της άρθρωσης βαθμιαία βελτιώνεται, για να φτάσει τελικά στα φυσιολογικά όρια στις περισσότερες περιπτώσεις^{38, 42, 44}.

Εικόνα 6.2 φυσιολογική κάμψη Δ.Α.Α. Η κάμψη γίνεται από την ωμοπλατοθωρακική άρθρωση