Γ. Σκιάς: Επι-στροφή στην Αθήνα

Στο προηγούμενο ποστ ο κάπως δυσερμήνευτος τίτλος έκανε αρκετούς φίλους να μου απευθύνουν τη σχετική απορία. Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε κατά νουν ο Γιάννης Αγγελάκας όταν έγραψε το στίχο «ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός», όμως όσον αφορά τον Παναθηναϊκό είναι πραγματικά συζητήσιμο το πόσο ωφελήθηκε από το πέρασμα των τελευταίων εβδομάδων. Ως προς την κατανομή ρόλων οι «πράσινοι» έκαναν ένα βήμα μπρος, ένα πίσω. Στο δρόμο πέτυχαν μια ηρωική νίκη, αλλά μάζεψαν και δυο οδυνηρές ήττες. Να μη μιλήσουμε για τις απώλειες σε έμψυχο δυναμικό.

Ο χρόνος, λοιπόν, είναι ένας αποτελεσματικός γιατρός, αλλά έχει το εξής σοβαρότατο μειονέκτημα: αργεί απελπιστικά να φέρει τη θεραπεία. Το θέμα είναι κατά πόσο θα αντέξει ο ασθενής στο μεταξύ και τι προκλήσεις θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει όντας μισο-υγιής, μισο-άρρωστος. Γιατί καλό είναι να μην είμαστε και τόσο υπερβολικοί. Οι πρωταθλητές έχουν τα προβληματάκια τους, αλλά δεν είναι και του θανατά! Το κακό στην περίπτωσή τους είναι ότι οι τρεις ήττες που ήδη έχουν γραφτεί στα βιβλία τους, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για γκέλες στις επόμενες εβδομάδες. Και όσο κι αν δεν έχω καμία αμφιβολία ότι κάποτε, κάποια στιγμή, οι παίκτες του Πεδουλάκη θα αποδώσουν αυτό που μπορούν, μπορεί όμως μέχρι τότε να έχουν αποκλειστεί από το τοπ-16. Μια μικρή καταστροφή.

Για να το κάνουμε λιανά, ο Παναθηναϊκός δεν είναι ομάδα που θα διαλυθεί από οποιονδήποτε αντίπαλο. Όσο άσχημα και να πηγαίνει ένα ματς, έχει την ποιότητα και την εμπειρία για να κρατήσει την επαφή με το σκορ και να διεκδικήσει τη νίκη ως το τέλος ή και για να νικήσει με θεαματική επιστροφή. Οι ήττες από Λιέτουβος και Λοκομοτίβ (με κακές εμφανίσεις, σίγουρα) ήρθαν στις λεπτομέρειες και μόνο η Μακάμπι έδειξε μια ξεκάθαρη υπεροχή (αθλητική περιφέρεια, έξυπνο κοουτσάρισμα). Έχει γίνει πολύς λόγος για την μέτρια (και κάτω) κατάσταση στην οποία έχουν βρεθεί κομβικοί παίκτες (Ούκιτς, Λασμ), ενώ εσχάτως η κριτική αρχίζει σιγά σιγά να στρέφεται και προς τον ηγέτη-τοτέμ (Διαμαντίδη), προκαλώντας μάλιστα και παρέμβαση του προέδρου. Hot stuff…

God save our king

Ο αρχηγός περνάει ίσως το πιο εξαντλητικό φθινόπωρο της καριέρας του στον Παναθηναϊκό. Βρίσκεται σε μια ηλικία όπου παρουσιάζεται μια φυσιολογική κάμψη στην εκρηκτικότητα του αθλητή και η ομάδα δεν δείχνει ικανή να του παράσχει την απαιτούμενη υποστήριξη. Το ίδιο πρόβλημα υπήρχε και πέρυσι (θυμηθείτε την άθλια εικόνα μας ένα χρόνο πριν, με τους οπαδούς να κράζουν ανελέητα Ούκιτς-Πεδουλάκη) και ξεπεράστηκε σταδιακά, παράλληλα με τη διαδικασία μετάλλαξης του Ούκιτς. Ο Κροάτης πέρασε μια χρονιά κατά την οποία μετατράπηκε από ευάλωτη ντίβα σε ποιοτικό εργάτη της περιφέρειας και είχε ένα θεαματικό φινάλε: στους τελικούς έδωσε το 100% και ήταν καθοριστικός για το διπλό μπρέικ και την κατάκτηση του τίτλου.

Έτσι στην ομάδα δεν το βασάνισαν πολύ (ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει κατά το γνωστό κλισέ) και θέλησαν να χτίσουν πάνω σε αυτό το «κεκτημένο». Κράτησαν ανέπαφη την επιτυχημένη τριάδα των γκαρντ, προσθέτοντας το project Νίκος Παππάς. Το πλάνο προϋπέθετε έναν Ούκιτς να παίζει στο απόλυτο και να είναι πρώτος σε λεπτά συμμετοχής, όμως το βαρυ πρόγραμμα (Ευρωμπάσκετ κ.λπ.) άφησε τα ίχνη του στα πόδια του Κροάτη που φέτος εμφανίζεται ελαφρώς… κλαταρισμένος. Το αποτέλεσμα; Εκεί που θα έπρεπε η ομάδα να «προστατεύει» τον Διαμαντίδη, καλείται ο Διαμαντίδης να τρέχει για όλους και να χάνει πολύτιμες ανάσες. Πρώτος σε λεπτά συμμετοχής, σε σουτ, σε ασίστ. Αυτά μπροστά. Να δούμε και στην άμυνα; Πρώτος σε κλεψίματα, με περισσότερα αμυντικά ριμπάουντ από τον Γκιστ, περισσότερες τάπες από τον Μπατίστ. Μα πάνω από όλα είναι φέτος «οικονομικός» όσο ποτέ άλλοτε: για κάθε ένα λάθος που κάνει, μοιράζει δέκα ασίστ.

Φυσικά, τα ατομικά στατιστικά δεν λένε και πολλά από τη στιγμή που η ομάδα δεν πείθει με τις εμφανίσεις της και έχει περάσει το μισό πρώτο γύρο με αρνητικό ρεκόρ. Είναι επόμενο, από τη στιγμή που η περιφερειακή γραμμή μοιάζει με προϊόν ανορθογραφίας. Έχουμε και λέμε: τέσσερις παίκτες (δύο άσοι, δύο 2άρια), μόνος δυνατός δημιουργός ο Διαμαντίδης, μόνος «εργάτης» ο ντεφορμέ Ούκιτς, ο Κάρι φέτος μόνο σουτάρει, ο Παππάς κυρίως μπουκάρει, κάτι που κάνει και ο Ούκιτς (υπό Κ.Σ.). Επομένως, σχήμα με Παππά και Κάρι δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ομοίως και σχήμα Ούκιτς-Παππά (έχουν ταυτόσημο επιθετικό στυλ). Τελικά, δεν γίνεται να αποφύγουμε τα 30+ λεπτά του Διαμαντίδη, αφού είναι ο μόνος παίκτης που μπορεί να αποδώσει και με τους τρεις άλλους γκαρντ. Για να το δούμε αλλιώς, τέσσερις ποιοτικοί παίκτες σχηματίζουν μόλις 3-4 λειτουργικούς συνδυασμούς. Poor…

Η ζωή στο ζωγραφιστό

Κοντά στο καλάθι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, αλλά δεν είναι και τόσο. Η ομάδα έχει μείνει να περιμένει τα πάντα από τον Λασμ που είχε κι αυτός τα προβλήματά του (τώρα τραυματίστηκε, οπότε πάει ακόμα πιο πίσω η πλήρης αποκατάστασή του). Ο Γκαμπονέζος είναι φιλότιμος και σοβαρός, αλλά πολλές φορές φάνηκε ότι δεν έχει βρει τον (άπιαστο) εαυτό του. Την ίδια στιγμή η ομάδα παίρνει ελάχιστα από τον Μπατίστ και σχεδόν τίποτα από τον Μαυροκεφαλίδη που έχει μείνει χωρίς ρόλο. Και αν πράγματι ο παίκτης προορίζεται μόνο για το πικ εν ποπ, τότε κακώς αποκτήθηκε.

Το γράφαμε και στο προηγούμενο κομμάτι: τέτοια εποχή πέρυσι που πάλι δεν είχε διαμορφωθεί αγωνιστική ταυτότητα, η ομάδα ωφελήθηκε πολύ από το ποστ παιχνίδι του Σχορτσανίτη που έδινε σκορ, κερδισμένα φάουλ και καταστάσεις για τους υπόλοιπους, ενώ κούραζε γρήγορα τους αντίπαλους ψηλούς. Φέτος, κάτι τέτοιο προσπαθούμε να το βγάλουμε από τον Μπατίστ (χλωμό), ενώ δεν πάει καθόλου χαμηλά ο Μαυροκεφαλίδης που, τεχνικά τουλάχιστον, είναι πολύ ανώτερος του Big Mike. Σίγουρα, δεν είναι ο παίκτης που θα πονέσει τον αντίπαλο και θα αναγκάσει όλη την άμυνα να κλείσει πάνω του, όμως μπορεί να σκοράρει εύκολα στο ένας με έναν, ενώ έχει καλό μάτι για την πάσα. Προφανώς ο Πεδουλάκης αναζητά από τις πεντάδες του περισσότερη αμυντική ένταση, πράγμα στο οποίο δύσκολα θα βοηθήσει ο Λουκάς, όμως στη φάση που βρισκόμαστε (στην κόψη του ξυραφιού και με τον Λασμ στα πιτς) θα πρέπει να δούμε κάτι καινούριο.

Δρόμος ανοικτός

Με την άμυνα να παρουσιάζει προβλήματα και να μην τρομάζει πια κανέναν είναι πολύ δύσκολο για αυτή την ομάδα να βγάλει ποιότητα στην επίθεση. Το να συζητάμε για τα χαμηλά ποσοστά ευστοχίας (παρεμπιπτόντως, μέσα στον Νοέμβριο ο ΠΑΟ είναι μακράν τελευταίος στην Ευρωλίγκα σε eFG% με το οικτρό 42%) είναι ανοησία, τη στιγμή που στο Τελ Αβίβ οι αντίπαλοι σέντερ είχαν 10/12 δίποντα και στο ίδιο ματς οι αντίπαλοι spot shooters είχαν 5/8 τρίποντα. Οι αριθμοί αυτοί δείχνουν πόσο ευάλωτοι είμαστε στο πικ εν ρολ, αλλά και πόσο αργοί στα closeouts – το τελευταίο φάνηκε και στο Ηράκλειο με τη Λοκομοτίβ όπου ο Γιασάιτις μας έκλεισε το σπίτι από τις γωνίες.

Η προώθηση του Παππά στο ροτέισον (καταλήγει να παίρνει περισσότερα λεπτά από τον Ούκιτς) σίγουρα δεν θα βοηθήσει την αμυντική επίδοση. Χρειαζόμαστε τους προσωπικούς πόντους του, όμως η παρουσία του στο παρκέ απομακρύνει την ομάδα από τη φυσιογνωμία της. Νομίζω ότι χρησιμεύει περισσότερο σαν έξτρα όπλο από τον πάγκο, σε καταστάσεις όπως στο Βελιγράδι όπου μπήκε για να γυρίσει το ματς και το πέτυχε, γιατί έχει τρομερή αυτοπεποίθηση. Όμως δεν είναι ο παίκτης που θα ανεβάσει τους συμπαίκτες του και σε αυτή τη φάση η πολλή χρησιμοποίησή του μπορεί να αποδειχθεί παγίδα. Φαίνεται πως ο Πεδουλακης προσπαθεί να παγιώσει τα δίδυμα Διαμαντίδης-Παππάς και Ουκιτς-Κάρι, κίνηση που έχει λογική, πρέπει όμως το δεύτερο «σετάκι» να ανέβάσει στροφές και να αποδείξει ότι μπορεί να κρατήσει το επίπεδο ψηλά. Για την ώρα, τόσο με γυμνό μάτι, όσο και με τη βοήθεια της στατιστικής φαίνεται ότι με τον Μήτσο στον πάγκο ο Παναθηναϊκός πέφτει σε άμυνα και επίθεση. Αυτό τα λέει όλα για την αξία του αρχηγού, όσο κι αν έχει χάσει σε ταχύτητα, όσο κι αν χτίζει γήπεδα με τα σουτ του.

Λογαριασμό…

Δυστυχώς, με ρεκόρ 2-3 στη μέση της κανονικής περιόδου οι πολλές αναλύσεις περιττεύουν και θα πρέπει το πράγμα να το δούμε και λίγο μπακαλίστικα. Ο πίνακας λέει ότι Μακάμπι και Λοκομοτίβ θα πάρουν τις πρώτες θέσεις και ότι οι «πράσινοι» εξασφαλίζουν την πρόκριση ως τρίτοι, αν (easier said than done) κάνουν το 3/3 στα προσεχή ματς με Λιέτουβος, Λαμποράλ και Ερ.Αστέρα. Πλέον μετράμε και σκορ και τα πάντα, αφού μπορεί όλα να κριθούν σε ισοβαθμίες. Συνεπώς, θέλουμε νίκη επί της Λιέτουβος με τουλάχιστον δύο πόντους διαφορά (ψιλοαπλό), διπλό στη Βιτόρια (δύσκολο) ή έστω να κρατήσουμε το +21 του πρώτου γύρου και φυσικά άνετη νίκη με Ερυθρό Αστέρα, για να τον θέσουμε εκτός μάχης. Αν καθαρίσουμε τους «κάτω», μένουν στην 9η και 10η αγωνιστική Λοκομοτίβ και Μακάμπι, σε ματς που θα είναι πρόγευση top-16 και ίσως ευκαιρίες για κάποιο καλύτερο πλασάρισμα.

Την Πέμπτη ο «εξάστερος» κάνει ευρωπαϊκή πρεμιέρα στο ΟΑΚΑ και ελπίζω πως η ανάλογη εορταστική ατμόσφαιρα δεν θα επηρεάσει τη συγκέντρωση των παικτών˙ στο Βίλνιους φάνηκε καθαρά ότι η Λιέτουβος δεν είναι αστεία. Στο πρώτο ματς αντιμετωπίσαμε δυσκολίες με την ευέλικτη φροντλάιν των Σονγκάιλα-Παλάσιος, ενώ επιτρέψαμε στον Σεϊμπούτις να ζεσταθεί και να μας σφυρίξει 4/4 τρίποντα. Οι Λιθουανοί σκοτώνουν έξω από την καμπύλη με μπροστάρη τον Γκετσεβίτσιους που έφυγε από τον Πειραιά και ξαναβρήκε την υγειά του (14,6 π., 52% εντός παιδιάς). Γενικότερα δεν είναι πνιγμένοι ως ομάδα στο ταλέντο και στηρίζονται πολύ στις συνεργασίες, προσπαθώντας να βγάλουν ανοικτά σουτ από μέση και μακρινή απόσταση. Κοντά στο καλάθι δεν φτάνουν εύκολα, ούτε κερδίζουν πολλές βολές, ωστόσο η επίθεσή τους είναι δουλεμένη και αποδίδει ικανοποιητικά. Χωλαίνουν όμως στην άμυνα όπου τους λείπει ένας αθλητικός ψηλός (ευάλωτοι στη ρακέτα, κακοί στο ριμπάουντ) κι έτσι τζογάρουν στην περιφέρεια, κερδίζοντας πολλά κλεψίματα.

Ξεκινάμε από το τελευταίο στοιχείο: θα είναι κρίμα να δημιουργήσουμε στους Λιθουανούς αίσθηση υπεροχής με το κακό μας αμυντικό τρανζίσιον. Αν είναι να μας κερδίσουν, ας γίνει με τρελά τρίποντα και όχι με ξεκούραστα λέι-απ. Εμείς πρέπει να τους χτυπήσουμε μέσα στη ρακέτα, είτε με ντράιβ των κοντών, είτε με συνεργασίες, είτε με ποσταρίσματα. Είναι κρίμα που θα λείψει ο Λασμ που θα μπορούσε να δώσει φάσεις που θα ανεβάσουν την ψυχολογία του κόσμου. Περισσότερο μας καίει το κενό του στην άμυνα, και προβλέπω πως θα παίξει πολύ το δίδυμο Γκιστ-Φώτση. Προφανώς ο Μαυροκεφαλίδης θα πάρει πολλά λεπτά και θα είναι κομβικός στη φθορά του «μπαμπούλα» Γλυνιαδάκη, τραβώντας τον μακριά. Πάντως ενδεχόμενη νίκη θα είναι αποφασιστικό βήμα πρόκρισης αφού η Λιέτουβος έχει νικήσει μόνο εμάς ως τώρα και θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση με ρεκόρ 1-5 (εξάλλου έχει φάει 21 πόντους διαφορά από τη Λαμποράλ εντός έδρας).

Το παιχνίδι της Πέμπτης μπορεί να γίνει αρχή για ένα πιο θετικό φεγγάρι. Οι «πράσινοι» έρχονται από δύο ματαιωτικές ήττες που αποκάλυψαν μεγάλες αδυναμίες. Υπάρχει το συν της επιστροφής στο ΟΑΚΑ, όμως η απουσία του Λασμ μπερδεύει τα πράγματα σε ένα ματς που έμοιαζε 100% στα μέτρα του. Σαν να μην έλειπαν τα προβλήματα δηλαδή, πρέπει τώρα (με την πίεση του «πρέπει», που λέει και ο Άρτζι) να μάθει η ομάδα να λειτουργεί χωρίς τον καλύτερο αμυντικό της. Που, όπως όλοι ξέρουμε, δεν λέγεται πια Διαμαντίδης.

Γιώργος Σκιάς