Μία “κηδεία” κι ένα… διασταύρωμα

Κι αν για το Μαρούσι λίγο-πολύ η πρώτη θέση ήταν αναμενόμενη (πριν αρχίσει ο όμιλος), την πρόκριση του Πανελληνίου εις βάρος του Άρη κανείς δεν την περίμενε.

Ακόμη και μετά την ήττα στο Αλεξάνδρειο, ο Άρης ήταν το φαβορί για να περάσει στους 16, παρότι έπαιζε εκτός έδρας στο τελευταίο ματς.

Κι όμως. Πριν αρχίσει η σεζόν, ο Θανάσης Τζεβελέκης είπε ότι ο Άρης το χρωστάει στην ιστορία του να είναι στο Final-8 του θεσμού, ενώ ο Λάζαρος Αγαδάκος, πριν τα Χριστούγεννα μου είπε σε συνέντευξη ότι ο Άρης κοιτάζει στον τελικό του Eurocup. Όμως, μόλις 13 ημέρες μετά το νέο έτος, ο Άρης ολοκλήρωσε τη σύντομη και απόλυτα αποτυχημένη φετινή του πορεία στην Ευρώπη. Πλέον, μοναδικός στόχος είναι η 3η θέση και δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία αν χαθεί και αυτή, τη στιγμή που τους επόμενους 6 μήνες θα είναι το μόνο πράγμα στο μυαλό των παικτών, του προπονητικού επιτελείου και της διοίκησης της ομάδας.

Δεν έχω ασχοληθεί ακόμη με τα αγωνιστικά στο Ισραήλ και πριν το κάνω, πρέπει να αναφέρω ότι ο Άρης έχει τώρα να αντιμετωπίσει και κάτι άλλο: το ένα ματς την εβδομάδα. Αυτό μπορεί να είναι «ξεκούραση» για πολλές ομάδες, αλλά ταυτόχρονα είναι συνήθεια και διατήρηση φόρμας για τις ομάδες υψηλού επιπέδου. Η διατήρηση σε αγωνιστική ετοιμότητα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά.

Τέλος πάντων, η ήττα προφανώς και δεν είναι καταστροφή, αν και ο Άρης φέτος είναι γεγονός ότι ήδη έχει αποτύχει στους περισσότερους από τους στόχους που οριοθέτησε. Όμως, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν ο Αντρέα Ματσόν γελάει ως 3ος μετά τους μικρούς τελικούς, αν ο Άρης πακετάρει για Ευρωλίγκα του χρόνου, τότε όλα αυτά θα ξεχαστούν, καθώς ένας είναι ο βασικός στόχος της φετινής ομάδας, η επιστροφή στα σαλόνια.

Στο Ισραήλ ο Άρης αντιμετώπισε εχθρική διαιτησία είναι αλήθεια. Αλλά δεν έπαιξε και καλά. Τα 41 τρίποντα είναι πάρα μα πάρα πολλά για ομάδα που έχει λογική στην επίθεση, ενώ παρά τα 9 λάθη του, ο Άρης δεν επέβαλε ποτέ το ρυθμό του. Η πρόκριση όμως, και αυτό πονάει τους «κιτρίνους», δεν χάθηκε εκτός έδρας, χάθηκε στο άντρο τους. Στο Αλεξάνδρειο, το γήπεδο που ο Αντρέα Ματσόν πριν αρχίσει η χρονιά είχε πει ότι πρέπει ο Άρης να κρατήσει απόρθητο σε όλες τις διοργανώσεις και από εκεί να χτίσει τα πάντα. Έμελλε να επιβεβαιωθεί με τον χειρότερο τρόπο το γεγονός ότι αν δεν κρατάς αλώβητη την έδρα σου μπορεί να το πληρώσεις ακριβά.

Οι 15 πόντοι στο τελευταίο λεπτό της συνάντησης που έκαναν το 81-71 στο τελικό 89-86 ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Ο Άρης ήταν πολύ σκληρός για να «πεθάνει», αλλά «πέθανε». Όσο κι αν το πάλεψε στο τέλος. Το ματς έπρεπε να το έχει καθαρίσει και θα το είχε, αν είχε εγκλωβίσει τον Ταπίρο. Ο Ισραηλινός βρήκε ρυθμό και μετά ήταν σαν να έπαιζε από… άλλο πλανήτη.

Ο Πανελλήνιος ουσιαστικά δεν έκανε κάτι σημαντικό. Μάλλον, δεν έκανε κάτι σημαντικό αυτή την εβδομάδα. Έσπειρε την προηγούμενη όταν μέσα στο Αλεξάνδρειο πήρε το πλεονέκτημα από τον Άρη και τώρα περίμενε τους καρπούς. Και τους πήρε. Κέρδισε εύκολα την αδιάφορη Τουρκ, που έκανε συντήρηση δυνάμεων και περίμενε το δώρο από τους Ισραηλινούς, το οποίο ήρθε.

Η ULEB με τη διαιτησία στο Μπνέι-Άρης ήθελε να κατευνάσει τους Ισραηλινούς. Μάλλον είναι προφανές. Όλη την περασμένη εβδομάδα μετά το Τουρκ-Μπνέι, Τούρκοι και Ισραηλινοί προσπαθούσαν να αποδείξουν ποιος την έχει μεγαλύτερη, εννοώντας την επιρροή στο παρασκήνιο και το λόμπι της ULEB. Τελικά αποδείχτηκε ότι την έχουν εξίσου μεγάλη (την επιρροή πάντα), αφού η μεν Τουρκ πήρε το ματς αλλά έφαγε χοντρό πρόστιμο και μικρή τιμωρία έδρας, η δε Μπνέι έχασε το ματς, αλλά δεν… τιμωρήθηκε περαιτέρω εκτός από ένα “χάδι”, πέτυχε τιμωρία της Τουρκ και είχε και τη διαιτησία 90-10 στο ματς με τον Άρη. Χωρίς να λέω ότι από αυτό αποκλείστηκε ο Άρης. Ο Άρης, δυστυχώς γι’ αυτόν, αποκλείστηκε στο Αλεξάνδρειο.

Πανελλήνιος, λοιπόν, και… Μαρούσι. Το Μαρούσι, το λέμε από την αρχή της χρονιάς και είδατε ότι δικαιωθήκαμε, παίζει τρομερό μπάσκετ εδώ και ένα μήνα. Έφτασε τον Ολυμπιακό στα όριά του, μάλλον… τα πέρασε, αλλά η τύχη χαμογέλασε στους «ερυθρολεύκους», δεν γινόταν να ανησυχήσει στη Γαλλία. Κάνοντας περίπατο από το πρώτο λεπτό, το Μαρούσι έδειξε ότι θα κέρδιζε. Και κέρδισε εύκολα. Πλέον, περιμένει τον Παναθηναϊκό το Σάββατο και οι «πράσινοι» δεν θα έχουν εύκολο έργο. Από τα μέσα Δεκέμβρη και μετά, το Μαρούσι παίζει μακράν το καλύτερο μπάσκετ στην Ελλάδα. Και με 13 αγώνες στην Α1, προλαβαίνει προφανώς την τετράδα.

Εμφύλιος πάλι στους «16» σε έναν όμιλο κόλαση. Μαρούσι και Πανελλήνιος από τη μία, Χίμκι και Ντιναμό Μόσχας από την άλλη. Μακράν ο πιο δύσκολος όμιλος από τους 4. Ούτε οι ελληνικές ήθελαν τις δύο ρώσικες, αλλά ούτε βεβαίως οι ρώσικες προτιμούσαν αυτό το διασταύρωμα. Ανοιχτός σε όλα τα ενδεχόμενα ο όμιλος, αλλά αν έπρεπε να κάνω πρόβλεψη, θα έλεγα Μαρούσι και Χίμκι, χωρίς όμως να είναι έκπληξη οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα. Σε όμιλο με 4 «εμφυλίους» σε 12 αγώνες, με όσες ιδιαιτερότητες έχουν αυτοί οι αγώνες πάντα, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τι θα γίνει.