Αφιέρωμα «Παγωμένος Ώμος»: Φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση

Εικόνα 12.1, Ο ασθενής σκύβει μπροστά για την εκτέλεση της εκκρεμοειδούς άσκησης.

Η συντηρητική θεραπεία έχει σαν στόχο την ανακούφιση από τον πόνο κατά τη διάρκεια του χρόνου που αναμένεται η αυτόματη αποκατάσταση. Είναι σημαντικό όχι μόνο να χορηγηθούν αναλγητικά φάρμακα, αλλά επίσης να γίνεται ενημέρωση στον ασθενή για το μακροχρόνιο της θεραπείας καθώς επίσης και η διαβεβαίωση, ότι η αποκατάσταση θα έλθει σίγουρα. Σε αντίθετη περίπτωση η μακρά διάρκεια της πάθησης δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα που επηρεάζουν αρνητικά τη θεραπεία που εφαρμόζεται^{85, 103}.

Ο ασθενής θα πρέπει να αρχίσει ένα πρόγραμμα ασκήσεων του ώμου, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Το θεραπευτικό πρόγραμμα περιλαμβάνει μια βαθμιαία αύξηση της κίνησης, ενεργητικά και παθητικά καθώς και επαναξιολόγηση της επίδρασης του, πάνω στον πόνο και στην δυσκαμψία. Έντονες και δύσκολες ασκήσεις αντενδείκνυνται στο αρχικό στάδιο θεραπείας, καθώς επιδεινώνουν τον πόνο και την κατάσταση της πάθησης⁴⁴. Αντιθέτως η εκκρεμοειδής κίνηση του ώμου κατά την οποία ο ασθενής σκύβει μπροστά και κινεί τον βραχίονα σαν να ανακατεύει μία σούπα σε μία μεγάλη κατσαρόλα, θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές ασκήσεις. (Αυτή είναι στην πραγματικότητα μια μορφή υποβοηθούμενης ενεργητικής κίνησης, της οποίας η βοήθεια παρέχεται από την βαρύτητα). Κατά τη διάρκεια της οξείας φάσης με τους έντονους πόνους γίνεται ακινητοποίηση του μέλους με τριγωνικό επίδεσμο. Τα ψυχρά επιθέματα, σπανιότερα τα θερμά ή και οι διαθερμίες βοηθούν στην ανακούφιση από τον πόνο. Στον ασθενή καθίσταται σαφές ότι η τακτική και ήπια άσκηση θα είναι αυτή που θα τον βοηθήσει στη σωστή αποκατάσταση.

Μόλις υποχωρήσει ο οξύς πόνος, οι χειρισμοί του ώμου υπό γενική αναισθησία συχνά επιταχύνουν την αποκατάσταση. Αρχικά αποκαθίσταται η έξω στροφή και μετά απαλά αλλά σταθερά επανακτάται η απαγωγή και η πρόσθια κάμψη. Μεγάλη προσοχή χρειάζεται σε ηλικιωμένους ή οστεοπωρωτικούς ασθενείς καθώς υπάρχει κίνδυνος κατάγματος του αυχένα του βραχιονίου¹⁹. Στο τέλος του χειρισμού γίνεται έγχυση στον υπακρωμιακό χώρο μείγματος λιδοκαϊνης και μεθυλπρεδνιζολόνης. Οι ενεργητικές ασκήσεις του ώμου αρχίζουν άμεσα μετά την ύφεση του έντονου πόνου.

Τα αποτελέσματα της συντηρητικής θεραπείας είναι σχετικά καλά και οι περισσότεροι ασθενείς αποκτούν μία ανώδυνη κινητικότητα του ώμου με λειτουργικό εύρος. Η εξέταση είναι πιθανό να δείξει κάποιο υπολειπόμενο περιορισμό της κινητικότητας (ιδιαίτερα στην έξω στροφή) σε περισσότερο από το 50% των περιπτώσεων.

Επειδή αρκετές περιπτώσεις συμφυτικής θυλακίτιδας είναι αποτέλεσμα ακινητοποίησης για πολύ καιρό της άρθρωσης του ώμου, πρέπει οι ασθενείς με κατάγματα του αντιβραχίου ή της περιοχής της πηχεοκαρπικής να ενθαρρύνονται στην εκτέλεση ενεργητικών ασκήσεων της άρθρωσης αυτής, για να προληφθεί η πάθηση^{2, 3}.