Γκρίνια…

Ξεκινώντας από το ντέρμπι του Αλεξανδρείου, όπου είδαμε έναν σκληρό και παθιασμένο αγώνα ανάμεσα σε δύο ομάδες που παρουσίασαν αυτό που περιμέναμε. Και οι δύο είναι εκτός φόρμας αυτή την περίοδο με τον Ολυμπιακό να μοιάζει πιο σουλουπωμένος. Ο Άρης, δυστυχώς, μοιάζει να έχει χάσει την αγωνιστική του ταυτότητα και έτσι όπως παίζει, δεν ξέρω πού, πότε και πώς μπορεί να τη βρει. Ξεκινώ από τον «αυτοκράτορα» και δεν μπορώ παρά να σχολιάσω ότι και πάλι ο Άρης πήγε να «κλέψει» τη νίκη. Με τον ίδιο τρόπο που παίζει από την αρχή της χρονιάς, αλλά με τους διαδρόμους να μοιάζουν πια ολοένα και πιο κλειστοί ο Άρης έχει πρόβλημα. Ελάχιστα συστήματα στην επίθεση, ατομικές ενέργειες τραβηγμένες από τα μαλλιά ή στην καλύτερη περίπτωση απλοϊκές συνεργασίες είναι η εικόνα του Άρη από το κέντρο και μπροστά. Ομάδες όπως τον Ολυμπιακό (ακόμη και τον κακό Ολυμπιακό) δεν μπορείς να τις κερδίσεις μόνο με την άμυνα. Αποδείχτηκε εσχάτως ότι ούτε τον Πανελλήνιο μπορείς να κερδίζεις μόνο με την άμυνα. Όταν οι ατομικές προσπάθειες δεν καταλήγουν με τρελά ποσοστά σε καλάθι, τότε ο Άρης χάνει τον έλεγχο του ματς και κυνηγάει. Όπως ουσιαστικά το ματς το έχασε στο 17-0 του Ολυμπιακού στο δεύτερο μέρος, καθώς μετά δεν έπεισε ότι μπορεί να κερδίσει. Ο Ματσόν πρέπει να βρει λύση, για τους ξένους τα είπαμε την περασμένη φορά, αλλά υπάρχει και ένα βασικό θέμα: μετά τον αποκλεισμό από το Eurocup πόσα λεφτά σηκώνει η τσέπη του Άρη για ενίσχυση χωρίς να υπάρξει πρόβλημα; Γιατί η απόκτηση ενός παίκτη όπως του Μαρκ Σάλιερς θα ήταν σαν… υπογραφή συμβολαίου εξόδου στην Ευρωλίγκα, αλλά μοιάζει με ανέκδοτο και μόνο να συζητάμε κάτι τέτοιο δεδομένου του κασέ του Αμερικανού. Ο Σον Μάρσαλ δεν μπορεί να βοηθήσει τον Άρη, καθώς και πάλι στο δεύτερο ημίχρονο ήταν σχεδόν άποντος (3 πόντοι) επιχειρώντας άσχημες ενέργειες. Θα μου πείτε, τα βάζεις με τον παίκτη που είχε 20 πόντους; Ναι, γιατί δεν βλέπω πώς μπορεί ο Μάρσαλ να σπρώξει τον Άρη στη νίκη. Είναι ασταθής ακόμη και μέσα στο ίδιο το παιχνίδι, όταν παρασύρεται δεν σκοράρει και φτάνει στο σημείο να είναι αρνητικός για την ομάδα του και γενικά… δεν γεμίζει το μάτι σε σύγκριση με τους παίκτες που είχαν τη θέση του τα τελευταία χρόνια. Θα χαρακτηριστώ παράλογος αν πω ότι ο Λιαδέλης είναι ελεύθερος και μπορεί να πάρει τη θέση του Μάρσαλ για να καταφέρει ο Άρης να πάρει Αμερικανό ψηλό;

Ο Ολυμπιακός από το ματς έχει αρκετά παράπονα από τη διαιτησία, τα οποία μάλιστα είναι απόλυτα δικαιολογημένα, με τα σφυρίγματα των διαιτητών να είναι πολύ άσχημα και λανθασμένα σε πολλές περιπτώσεις (δεν αναφέρομαι στα αντιαθλητικά). Ο Χαλπερίν έχει πλέον αποδείξει ότι υπάρχουν ορισμένες βραδιές που βλέπει το καλάθι σαν… μπανιέρα και μάλιστα αυτές οι βραδιές δεν είναι σε εύκολα ματς (θα επανέλθω σε αυτό άλλη μέρα αναλυτικά). Ο Βούισιτς ανεβαίνει σταδιακά συνεχώς και βελτιώνεται, κάτι που θα βοηθήσει τον Ολυμπιακό, ο Βασιλόπουλος είναι κατά τη γνώμη μου ένας από τους 5 καλύτερους παίκτες στον κόσμο από το κέντρο και πίσω (αλλά έχει τεράστιες αδυναμίες από το κέντρο και μπροστά) και όταν παίζει είναι σαν να αγωνίζεται η ομάδα του με 6 στην άμυνα, αλλά το βασικό πρόβλημα λέγεται Μπουρούσης: Ο Μπουρούσης πονάει, η απόδοσή του έχει πέσει και το ρίσκο να μην πάει για εγχείρηση τώρα ίσως βγει αρνητικά στη συνέχεια, καθώς αν ο παίκτης φτάσει στα όριά του σε 1-1,5 μήνα, θα χάσει το πιο κρίσιμο μέρος της σεζόν.

Κι αν στο Αλεξάνδρειο ο Ολυμπιακός είχε παράπονα από τη διαιτησία τι να πει και η Ολύμπια; Στη Λάρισα υπήρχαν στιγμές που το ματς δεν έβγαζε νόημα, όπως τα πρώτα πέντε λεπτά της τέταρτης περιόδου όταν ο Πανελλήνιος έκανε σερί 12-0 αλλά με τη διαιτησία να τον παίζει… 100-0. Η Ολύμπια πάλεψε, πλησίασε, αλλά στο τέλος έχασε καθώς δεν είχε καθαρό μυαλό στα τελευταία 30 δευτερόλεπτα. Για μένα πάντως η έναρξη της τέταρτης περιόδου συνιστά αλλοίωση αποτελέσματος, με το 52-51 να μετατρέπεται σε 52-63 με αποφάσεις από… άλλο αγώνα, καθώς άλλα βλέπαμε και άλλα σφυρίζονταν. Ο Μπαρτζώκας πλέον χτυπιέται σαν το σέικερ για τη διαιτησία, αλλά δεν νομίζω ότι τον… ακούει κανείς.

Παράπονα για την αντιμετώπιση της ομάδας του είχε και ο Πιλαφίδης, πάλι δικαιολογημένα. Την ώρα που ο τηλεσχολιαστής προσπαθούσε να μας πείσει για το μεγαλείο της εμφάνισης του Πανιωνίου που έβαλε… 62 πόντους, στο γήπεδο βλέπαμε και πάλι μια ομάδα που δεν μπορούσε να επιβάλει το ρυθμό της, που κινδύνευσε μέχρι το τέλος, που ευνοήθηκε από τη διαιτησία, αλλά και πάλι έμοιαζε αναιμική. Για το μπάσκετ που παίζει φέτος ο Πανιώνιος είναι πάρα πολύ ψηλά στη βαθμολογία. Η Καβάλα και πάλι κέρδισε τις εντυπώσεις, αλλά όχι και τον αγώνα. Οι τρεις νέοι παίκτες (τους δύο είδαμε στο ματς) θα βοηθήσουν, ιδίως ο θεαματικότατος Μάρτιν, που παρότι πολύ λίγο στην ομάδα ήταν καθοριστικός. Βέβαια, λογικό είναι να χαλάσει λίγο η χημεία όσο προσπαθείς να βάλεις νέους παίκτες στο ρόστερ και μάλιστα όχι σταδιακά.

Στο Αιγάλεω, το Μαρούσι δεν έπαιξε μεγάλο μπάσκετ, αλλά έπαιξε όσο έπρεπε για να κερδίσει. Η αρχή του ήταν θεαματική, προηγήθηκε με 13 πόντους, αλλά το Σίτι πλέον παίζει για την επιβίωσή του και είναι πιο μαχητικό. Πάντως, φαινόταν ότι το Μαρούσι είναι καλύτερο και έχει υπεροπλία στους ψηλούς, σημείο από το οποίο χτύπησε με τους Μαυροκεφαλίδη και Γλυνιαδάκη. Στο Μαρούσι έχουν κυκλώσει τα ματς με Άρη και Πανιώνιο και περιμένουν. Εκεί θα φανεί πού μπορούν να φτάσουν στην κανονική διάρκεια αν και ο πρωταρχικός τους στόχος είναι να αποφύγουν την 7η και την 8η θέση που στέλνουν… στους «αιώνιους» στα προημιτελικά.

Ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ έκανε επίδειξη δύναμης, αλλά λόγω των ημερών την ονομάζουμε… ξέσπασμα. Έβγαλε μαζεμένη ενέργεια από μέσα του και ο Κολοσσός δεν είχε… πρόβλημα. Το ματς προφανώς και δεν χρίζει ανάλυσης, παρά μόνο το γεγονός ότι ο Κολοσσός δεν δείχνει να μπορεί να περιορίσει τη ζημιά όταν παίζει με τόσο ανώτερες ομάδες. Χαλαρώνει και το απολαμβάνει ένα πράγμα…

Ο Γιώργος Καλαφατάκης, όταν πήγαινε στον ΠΑΟΚ, προφανώς πίστευε ότι φέτος θα είναι χαλαρός. Θα έχει διοίκηση που θα τον στηρίζει (από… πριν πάει στην ομάδα), θα έχει πολύ καλό ρόστερ, ήρεμους παίκτες και μόνο ένα πράγμα στο μυαλό του: την επιστροφή του ΠΑΟΚ. Τελικά, όπως ήρθαν τα πράγματα, βρήκε απλήρωτους παίκτες, ρόστερ που μπορεί να διαλυθεί, διοίκηση που δεν υπάρχει, παίκτες με κακή ψυχολογία, συνθήκες άσχημες και μια ομάδα την οποία κρατάει από τα μαλλιά. Τελικά, για ακόμη μία φορά ντύνεται «Mission Impossible» και θα παλέψει να κερδίσει άλλο ένα φαινομενικά χαμένο στοίχημα.

Με τόσα που συμβαίνουν, δεν υπάρχει περίπτωση να πω ότι ο ΠΑΟΚ… δεν έπαιξε καλά με τα Τρίκαλα. Θα ήμουν φαιδρός. Το γεγονός ότι κατάφερε να επιστρέψει και να κερδίσει το ματς, είναι πολύ σημαντικό. Όπως είπε και ο Καλαφατάκης «απόψε μετράει μόνο η νίκη». Πού πάει ο ΠΑΟΚ; Το κακό είναι ότι ούτε οι άνθρωποι της ομάδας δεν ξέρουν αυτή τη στιγμή με σιγουριά. Ξέρουμε όμως πού πάνε τα Τρίκαλα: στην Α2 αν συνεχίσουν να μην μπορούν να κερδίζουν για τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μπορεί κανείς να μην έλεγε τίποτα αν έχαναν στην Πυλαία, αλλά ένα ματς που ελέγχεις πόσες φορές θα το βρεις μπροστά σου αν είσαι η ομάδα με 1-14 στο πρωτάθλημα;

Κλείνω με το Σπόρτιγκ, όπου η ΑΕΚ κέρδισε την ΑΕΛ, που και πάλι… δεν μπόρεσε να κερδίσει στο τέλος. Σχολιάζοντας την αποπομπή των τριών παικτών, τη θεωρώ πολύ κακή, καθώς ουσιαστικά τους «τελείωσε» για φέτος, μιας και δεν έχουν δικαίωμα να παίξουν σε Α1 και Α2. Σπασμωδική κίνηση μιας ομάδας που νιώθει ότι πνίγεται και μάλλον αυτό συμβαίνει. Η ΑΕΚ δεν έπαιξε καλά (τουλάχιστον αμυντικά παρασύρθηκε), αλλά κέρδισε και σε τελική ανάλυση, αυτό μετράει. Είναι 8η και θα παλέψει με τον Κολοσσό αλλά και την Ολύμπια (ίσως) μέχρι το τέλος. Και από τον πρώτο έχει το πλεονέκτημα. Το θέμα της ΑΕΚ είναι τα όσα έγιναν με τον Χατζή σε μια υπόθεση που όλοι έχουν… δίκιο. Ο παίκτης είναι επαγγελματίας και πρέπει πα απαιτήσει τα δεδουλευμένα του (μόνο στην Ελλάδα είναι ντροπή όταν τα απαιτεί ο παίκτης), οι υπόλοιποι δικαιολογημένα «στράβωσαν» όταν είναι απλήρωτοι και περίμεναν συγκεκριμένα χρήματα για να πληρωθούν, ενώ και η διοίκηση πληρώνει αμαρτίες άλλων αυτή τη στιγμή. Η λογική λέει πάντως ότι θα βρεθεί κοινός τόπος επικοινωνίας.