Γ. Σκιάς: Χτίζει κουλτούρα νίκης

Χωρίς δυσκολία πέρασε το παιχνίδι με την Εφές Πίλσεν, με τους «πράσινους» να κερδίζουν πράγματα από πολλούς παίκτες και να ολοκληρώνουν ένα 3-0 στην εκκίνηση του τοπ16, λίγο πριν το τρίτο μεγάλο ντέρμπι της σεζόν. Θα έλεγα ότι σε σχέση με τα δύο προηγούμενα το αυριανό έχει πολύ λιγότερη πραγματική σημασία, αφού μόνο ψυχολογικό κέρδος μπορεί να αποκομίσει η ομάδα σε περίπτωση νίκης. Φυσικά, η δική μου γνώμη δεν είναι και τόσο δημοφιλής, αν κρίνουμε από τον συνήθη χαρτοπόλεμο των τελευταίων ημερών. Επ’ αυτών θα διαβάσετε περισσότερα αλλού. Εδώ μιλάμε κυρίως για το μπάσκετ.

Είναι προφανές ότι ο Βαγγέλης Αγγέλου έχει μπροστά του πολλή δουλειά μέχρι να φέρει την Εφές στο επίπεδο που θέλει. Η προβληματική χημεία των Τούρκων στο μπακ-κορτ (για την οποία μιλούσαμε στο προηγούμενο κομμάτι) φάνηκε ολοκάθαρα την Παρασκευή. Οι Γκόρντον και Πλάνινιτς είναι σπουδαίοι παίκτες, από τους καλύτερους που κυκλοφορούν στην Ευρώπη, αλλά πρώτον δεν ταιριάζουν μαζί και δεύτερον, το υπόλοιπο ρόστερ της Εφές μάλλον δεν μπορεί να τους παράσχει τις λύσεις ώστε να μπορούν να αποδώσουν καλά, έστω χωριστά. Από δύο κορυφαίους δημιουργούς θα περίμενε κανείς να ανεβάσουν το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας τους, όμως τους είδαμε περισσότερο να αναλώνονται σε ατομικές ενέργειες με πενιχρά αποτελέσματα (8/25 σουτ συνολικά).

Το «τριφύλλι» άρχισε το ματς με την μόνιμη συνταγή (Ματσιούλις με πλάτη) και βρήκε ανοιχτά σουτ στο χάι ποστ. Με τους ψηλούς να ευστοχούν από νωρίς η ομάδα πάτησε καλά στο γήπεδο και έδειξε τις διαθέσεις της. Μοναδική αναποδιά ήταν τα γρήγορα δύο φάουλ του Λασμ κι ο Πεδουλάκης αναγκάστηκε να τον κρατήσει στον πάγκο για τα τελευταία 12΄ του πρώτου ημιχρόνου, κομμάτι στο οποίο οι Τούρκοι σκόραραν όσο ποτέ άλλοτε σε όλο το παιχνίδι (το 19-12 έγινε 37-36). Στο διάστημα 14΄-20΄ είδαμε σε δράση τον Μπατίστ που ορεξάτος, δίνοντας σκορ, δημιουργώντας καταστάσεις, αλλά και παίζοντας αρκετό ξύλο με τους αντίπαλους σέντερ.

Η θετική εμφάνιση του Αμερικανού προκάλεσε καταιγίδα υμνητικών σχολίων, ωστόσο νομίζω ότι ο Μάικ είναι ικανός για πολύ περισσότερα πράγματα και σε κάθε περίπτωση δεν μου αρέσει να τον αντιμετωπίζουμε σαν καμένο χαρτί. Το σημαντικό είναι να βρίσκει η ομάδα υποστήριξη από τα αναπληρωματικά σέντερ και να μην καταρρέουμε κάθε φορά που ο Λασμ αποσύρεται. Βέβαια, στο δεύτερο ημίχρονο ο Γκαμπονέζος επανήλθε με φόρα και εκεί είδαμε τα όρια της Εφές, καθώς ο Ερντέν δεν μπορούσε να επανέλθει εγκαίρως για να τον μαρκάρει μετά το πικ εν ρολ. Ο Λασμ είχε εντολή να χτυπάει σε πρώτο χρόνο για να εκμεταλλεύεται το μισμάτς και αν για κάποιο λόγο ντουμπλαριζόταν να ψάχνει ελεύθερο συμπαίκτη, είτε στημένο στις γωνίες, είτε από κόψιμο στην μπέισλάιν.

Σε αυτό το διάστημα η βασική πεντάδα λειτούργησε υποδειγματικά παίζοντας πολύ έξυπνο και καλοκουρδισμένο μπάσκετ, ωστόσο η τελική επικράτηση ήρθε λίγο μετά (τέλος γ΄, αρχές δ΄ περιόδου), όταν οι αναπληρωματικοί έβαλαν φωτιά στο παρκέ. Με μπροστάρη έναν αγριεμένο Μπράμος η άμυνα έγινε εντελώς υπερβατική (είδαμε τους 30άρηδές μας να βουτάνε για μπάλες και να κλείνουν κάθε διάδρομο πάσας) και οι φιλοξενούμενοι έδειξαν τον αδύναμο χαρακτήρα τους, αφήνοντας τη διαφορά να ξεφύγει. Περισσότερο από το 3-0 (πόσο διαφορετικά ακούγεται από το φτωχό 5-5 του πρώτου γύρου!) ο Παναθηναϊκός ενίσχυσε το δεδομένο κέρδος της εκτός έδρας νίκης στη Μάλαγα. Εννοείται ότι στα επόμενα ματς ο δείκτης δυσκολίας ανεβαίνει, όμως η ομάδα έχει πλέον κερδίσει το δικαίωμα να την αντιμετωπίζουν διαφορετικά.

Ο Παναθηναϊκός έχει ανεβάσει κατακόρυφα το επίπεδο της άμυνάς του με την παρουσία του Λασμ στο παρκέ να είναι ένα διαρκές κέρδος: στο τοπ16 έχει αγωνιστεί 63 λεπτά κατά τα οποία η ομάδα κερδίζει 40 πόντους στο επιμέρους σκορ! Ακόμα κι αν δεν σκοράρει πολύ (που τελευταία βάζει ακόμα και τα σουτάκια), είναι αυτός που δένει την άμυνα και σκοτώνεται κάτω από τα καλάθια, έχοντας πάντα ψηλότερους αντιπάλους. Εκείνος κρατάει κυρίως τη ρακέτα έχοντας βοήθεια από τον Γκιστ που μπορεί να κυνηγήσει στην περιφέρεια και στην ίδια φάση να είναι πάλι παρών στο αμυντικό ριμπάουντ. Ανάλογη δουλειά κάνει κι ο Φώτσης που πλέον χάνει λίγο σε αθλητικά προσόντα, αλλά το ισοφαρίζει με το φονικό του χέρι από μακριά. Αυτή η διαρκής και επίμονη παρουσία στην κάθε στιγμή της αμυντικής προσπάθειας είναι το ζητούμενο για το μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Αυτό είναι το στυλ που πρέπει να υποστηρίζουν οι παίκτες που παίρνουν χρόνο συμμετοχής. Ακούει ο κ. Μαυροκεφαλίδης;

Το μόνο που δεν είδαμε καθόλου κόντρα στην Εφές είναι τον Γκιστ να μαρκάρει τον γκαρντ-δημιουργό, αλλά λίγη υπομονή και θα το δούμε κατά κόρον αύριο με τον Ολυμπιακό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ματσιούλις ξεκουράστηκε προχθές (μόνο 13΄), αφού θα κληθεί για πολλή ώρα να μαρκάρει τον Πρίντεζη κάτω από το καλάθι – ο Συριανός είναι και μανούλα στο ποστ και πολύ φορμαρισμένος. Την ίδια ώρα ο Λιθουανός θα πρέπει να είναι και δημιουργικός στην επίθεση όπου (απουσία του Παπανικολάου φέτος) έχει πλεονέκτημα στο παιχνίδι με πλάτη. Ωστόσο, η ερυθρόλευκη φροντλάιν δεν είναι αυτή που θα πρέπει να μας ανησυχήσει. Οι «πράσινοι» μπορούν να ματσάρουν σε ενέργεια, ενώ με τον Φώτση έχουν και καλύτερο μακρινό σουτ. Το μόνο ζήτημα που βλέπω είναι η άμυνα του Μπέγκιτς που στο παρελθόν (συγκεκριμένα πέρυσι με Ρεάλ) μας έχει δημιουργήσει προβλήματα με τα μακριά του χέρια.

Η περιφέρεια είναι μια άλλη ιστορία. Έστω και χωρίς τον Λο, ο Μπαρτζώκας έχει στα χέρια του πολύ περισσότερες λύσεις και κυρίως πολλή περισσότερη φρεσκάδα. Με τον Μάντζαρη και τον Κατσίβελη οι Πειραιώτες θα προσπαθήσουν να κουράσουν και να «ξεβολέψουν» τον Διαμαντίδη. Στο συγκεκριμένο ματς περιμένω να δω επαναδραστηριοποίηση του Παππά που θα έχει κίνητρο να αποδείξει πράγματα, αλλά και να μπει στο μάτι των επιτυχημένων συνομηλίκων του. Η επίθεση του «τριφυλλιού» θα χρειαστεί αυτό το «πρωτόγονο» στυλ του νεαρού Ευβοιώτη που θα πρέπει να πάρει φάσεις πάνω του και να επιτεθεί στα ίσια πάνω στους αντίπαλους ψηλούς.

Κατά τα άλλα να μιλάμε για λεπτομέρειες του στυλ ποιος θα βάλει τα τρίποντα, ποιος δεν θα χάσει βολές και ποιος θα κερδίσει τη μάχη των κατοχών, είναι μάλλον τετριμμένο. Γενικότερα, ο Παναθηναϊκός σε αυτή τη φάση είναι καβάλα και συναντά έναν αντίπαλο που έχει υποστεί οδυνηρές ήττες και μάλλον βρίσκεται σε άσχημη συγκυρία. Το είπε την Πέμπτη ο Μπαρτζώκας ότι η ομάδα του είναι σε μεταβατικό στάδιο, αφού ψάχνει λύσεις για να καλύψει τους απόντες τραυματίες και προσπαθεί να εντάξει στο πρόγραμμα δύο νέα πρόσωπα. Δεν ξέρω σε τι βαθμό έχει προχωρήσει η δουλειά του κόκκινου τιμ με τους δύο νεοφερμένους Αμερικανούς, αλλά θα μου κάνει εντύπωση αν στο ντέρμπι πάρει κάποιος από αυτούς παραπάνω από 8-9 λεπτά συμμετοχής.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να είναι χρήσιμοι ή και καθοριστικοί, αν σχεδιαστεί για αυτούς κάτι πολύ συγκεκριμένο και μπορέσουν να το εκτελέσουν στην εντέλεια. Κάποτε ο Ντούντα πήρε ντέρμπι στο ΟΑΚΑ (Γενάρης ήταν πάλι) χάρη σε ένα μαγικό εξάλεπτο του Βασιλόπουλου – δυστυχώς ο Πελλοπονήσιος παικταράς δεν ξανάπαιξε μπάσκετ έκτοτε. Άδικο πράμα αυτή η ζωή…

Το πιο καίριο σημείο είναι κατά τη γνώμη μου το ψυχολογικό, όπου ο τσακισμένος Ολυμπιακός έχει το αβαντάζ, γιατί θέλει σαν τρελός μια νίκη που θα του αλλάξει τη μοίρα. Έχοντας μάλιστα ως ηγέτη έναν παίκτη με την προσωπικότητα του Βασίλη Σπανούλη, καταλαβαίνουμε όλοι πόσο σημαντικό μπορεί να είναι αυτό. Την ίδια ώρα οι «πράσινοι», αν το δούμε ψυχρά, δεν έχουν κανένα σοβαρό κίνητρο να πεθάνουν στο παρκέ. Βαθμολογικά έχουν αρκετή διαφορά ώστε να μην διακινδυνεύουν την πρωτιά, δεδομένου ότι η φετινή Α1 είναι πολύ χαμηλού επιπέδου. Την ίδια στιγμή ακολουθούν μεγάλες μάχες στην Ευρώπη και θα είναι κρίμα να πεταχτεί στα σκουπίδια η καλή παρουσία ως τώρα στο τοπ16.

«Ιδεολογικά», βέβαια, μία ήττα από τον αιώνιο αντίπαλο και μάλιστα εντός έδρας είναι κάτι που δεν καταπίνεται εύκολα. Πόσο μάλλον όταν έχουμε τη συγκεκριμένη… θερμόαιμη διοίκηση που έχουμε. Αν με ρωτούσατε, θα προτιμούσα να είμαστε λίγο πιο νηφάλιοι και κυνικοί και να στρέψουμε το βλέμμα μας στην Ευρώπη. Τι ξέρω όμως εγώ από όλα αυτά; Στο μυαλό του μέσου οπαδού (διοικητικού στελέχους ή μη) μία νίκη επί του «πελάτη» είναι σημαντικότερη από οτιδήποτε άλλο.

Δεν ξέρω ποια λογική θα επικρατήσει στο τέλος, ελπίζω μόνο να μην γίνει καμία ζημιά, είτε αγωνιστική είτε άλλη. Το σημαντικό είναι να καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο στόχος.

Γιώργος Σκιάς