Επιλογή χρυσού

Μέχρι τον Σεπτέμβριο θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να τα πούμε πάλι για τον Λιθουανό, εφόσον είμαστε καλά και είμαστε εδώ, αλλά μπορούμε να κάνουμε μια μικρή εισαγωγή τώρα. Ο Καζλάουσκας πληροί όλες τις προϋποθέσεις που θα έπρεπε να έχει ο προπονητής της εθνικής Ελλάδας.

Είναι έμπειρος (πάει στα 55), έχει απίστευτη καριέρα και τρομερό παλμαρέ, έχει δουλέψει με αρκετά από αυτά τα παιδιά, έχει βελτιώσει πολύ όλους τους παίκτες με τους οποίους δούλεψε, έχει συγκεκριμένη φιλοσοφία ως προπονητής και οι ομάδες με τις οποίες δούλεψε έχουν παίξει το καλύτερο μπάσκετ με αυτόν στον πάγκο.

Ας τα πάρω ένα ένα. Ο Καζλάουσκας έχει προπονήσει Ζαλγκίρις, Λιέτουβος, Ολυμπιακό, Λιθουανία και Κίνα. Άρα έχει εμπειρία και από το υψηλότερο επίπεδο στις ομάδες, αλλά και από εθνικές. Έχει κατακτήσει εγχώρια πρωταθλήματα, Ευρωλίγκες και μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό το 2004-06 δεν συνδυάστηκε με επιστροφή στους τίτλους για την ομάδα του Πειραιά, αλλά την περίοδο 2005-06 ο Ολυμπιακός έπαιξε μακράν το καλύτερο μπάσκετ που έχει παίξει τα τελευταία 10 χρόνια. Δική του ήταν η ομάδα που έφτασε ένα τρίποντο μακριά από το φάιναλ φορ, δική του η ομάδα που επί 2 μήνες έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη. Και πριν πει κάποιος γιατί δεν… πήρε την Ευρωλίγκα, ε, θυμηθείτε το ρόστερ του τότε Ολυμπιακού: Έντνι, Λιούις, Χατζής, Σεϊμπούτις, Παπαμακάριος, Ζίζιτς ήταν οι 6 παίκτες που έπαιζαν περισσότερο και ακολουθούσαν οι Μπάρλος, Βασιλόπουλος (20 χρόνων τότε), Σχορτσανίτης (η καλύτερη σεζόν της καριέρας του ως τώρα), Αργυρόπουλος, Πρίντεζης (η πρώτη χρονιά που άρχισε να έχει χρόνο συμμετοχής) και Αγαδάκος. Συγκρίνετε αυτό το ρόστερ (με τους τότε παίκτες… όχι τον τωρινό Βασιλόπουλο ας πούμε) με το φετινό ή με τα ρόστερ των 4 ομάδων που έφτασαν στο φάιναλ φορ και είναι προφανές ότι ο Ολυμπιακός, όχι μόνο έφτασε αλλά, ξεπέρασε τα όριά του τότε.

Ποιος άλλος έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ με τον Καζλάουσκας στον πάγκο; Ε, η απάντηση είναι προφανής. Όποιον μπασκετάνθρωπο κι αν ρωτήσετε την ακραία ερώτηση «ποια ομάδα έχει παίξει το απόλυτο μπάσκετ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ;» η απάντηση θα είναι μία μάλλον: η Ζαλγκίρις Κάουνας του 1998-99 με τον Καζλάουσκας στον πάγκο της. Όσοι την είχαν δει τότε καταλαβαίνουν απόλυτα τι λέω. Όσοι δεν είχαν την τύχη… ψάξτε παντού τα dvd, αξίζει.

Όσον αφορά τους παίκτες, δείτε το παράδειγμα των Κινέζων πριν και μετά τον Καζλάουσκας. Δεν αναφέρομαι στην ομάδα ως σύνολο, που προφανώς ξεπέρασε τα όριά της περνώντας στην οκτάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά σε συγκεκριμένους παίκτες πριν και μετά. Και για να μην πάτε μακριά, κοιτάξτε τον Σχορτσιανίτη, τον Βασιλόπουλο και τον Πρίντεζη, τι μπάσκετ έπαιξαν επί Καζλάουσκας, όλοι σε πολύ νεαρή ηλικία.

Για τη συγκεκριμένη φιλοσοφία, τα πράγματα είναι εμφανή: ωραία plays στην επίθεση, γρήγορο μπάσκετ όχι βιαστικό, αιφνιδιασμοί μέχρι τελικής πτώσης, αλλά αιφνιδιασμοί βγαλμένοι από σκληρή άμυνα. Δείτε τις ομάδες του τι άμυνα παίζουν όταν περάσει τη φιλοσοφία του σε αυτές. Μπορεί να έχει μείνει στη συνείδηση ως «επιθετικός» προπονητής, αλλά ουσιαστικά οι ομάδες του παίζουν απίστευτα σκληρή και επιθετική άμυνα. Μπορεί όχι σε όλο το ματς, αλλά υπάρχουν δεκάλεπτα ανά αγώνα που βραχυκυκλώνουν και στραγγαλίζουν τον αντίπαλο. Το μόνο που μπορεί να του προσάψει κάποιος είναι μια μικρή αδυναμία όταν του ξεφεύγει το ματς. Αυτή όμως παρατηρείται με ομάδες που έχουν απλώς καλό ρόστερ, όχι πρωτοκλασάτο… όπως αυτή που αναλαμβάνει. Πρόβλημα με αστέρια δεν πρόκειται να έχει προφανώς, αφού στην καριέρα του έχει προπονήσει από τον Σαμπόνις μέχρι τον Γιάο και από τον Γιασικεβίτσιους και τον Σισκάουσκας μέχρι τον Έντνι (στα ντουζένια του) και τον Μαρτσουλιόνις.

Θεωρώ ότι ταιριάζει η φιλοσοφία του στην εθνική ομάδα και ότι θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί πλήρως τους παίκτες της εθνικής. Απλώς, ελπίζω να… ολοκληρωθεί η συμφωνία και να πέσουν οι υπογραφές. Η δωδεκάδα θα αλλάξει νοοτροπία με τον Καζλάουσκας, κάποιες αλλαγές θα γίνουν, αυτό είναι μάλλον σίγουρο, αλλά μάλλον η ΕΟΚ διάλεξε την καλύτερη δυνατή λύση για τον πάγκο της εθνικής. Μένει να δούμε την κατάληξη, καθώς όλοι από αυτό κρίνονται, αλλά η αρχή… είναι ελπιδοφόρα.