Μόνο ο ένας φώναξε “παρών”

Ο Ολυμπιακός για 27 λεπτά ήταν πάρα, μα πάρα, μα πάρα πολύ κακός στην άμυνα. Η Αρμάνι είχε τότε 61 πόντους, σκόραρε όπως και όποτε ήθελε και έδειχνε ότι θα κάνει την πλάκα της. Βέβαια, η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων είναι δεδομένη, αλλά το ματς… έγερνε προς τον «ζακέτα». Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο όλων; Ότι ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε τόσο άσχημα. Όχι, δεν είμαι τρελός, θα το στηρίξω αυτό που λέω. Αλλά πριν φτάσω εκεί, θα αρχίσω με τα… άσχημα.

Σε πιάνει η καρδιά σου να βλέπεις πλέον τον Γιάννη Μπουρούση στο παρκέ. Το παιδί σφίγγει τα δόντια, αλλά δεν κάνει καλό σε κανέναν. Δεν μπορεί να τρέξει, δεν μπορεί να πηδήξει, δεν μπορεί να κοντραριστεί βάζοντας τα πόδια κάτω, δεν μπορεί να πάρει ριμπάουντ, δεν μπορεί να κάνει τάπα. Παίζει τραυματίας, κάνει θεραπεία, προσπαθεί να ξεπεράσει τον πόνο, αλλά δεν είναι κατάσταση αυτή. Όσο παίζει τα πράγματα είναι χειρότερα. Βέβαια, χωρίς τον Μπουρούση ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να πάρει ριμπάουντ, δείχνοντας ένα τεράστιο πρόβλημα στη ρακέτα, στην άμυνα. Γιατί στην επίθεση απειλούν περισσότερο οι Βούισιτς, Πρίντεζης και Έρτσεγκ από τον Μπουρούση. Όμως, πια, δεν μπορεί να πάρει ριμπάουντ… ούτε με τον Μπουρούση, ούτε χωρίς αυτόν. Στείλτε το παιδί να κάνει εγχείρηση, σωστή αποθεραπεία, ό,τι χρειάζεται, τώρα. Στο πρώτο ημίχρονο είχα και άλλη μία απορία για τον Ολυμπιακό. Τι έκανε ο Πάργκο στο παρκέ; Ο Ολυμπιακός έπαιζε με 4 στην επίθεση και μάλιστα χωρίς σύστημα, αφού ο Πάργκο δεν ήξερε τα συστήματα, καθόταν σε μια γωνίτσα και οι υπόλοιποι κοιτάζονταν να δουν τι θα γίνει. Βέβαια, χρειάστηκαν 8 αγωνιστικά λεπτά για να αλλάξει αυτό, αφού ο Γιαννάκης προφανώς και κατάλαβε την αμηχανία των παικτών του και έφτιαξε πολύ έξυπνα (και απλά) plays για το δεύτερο ημίχρονο που οδήγησαν στην αντεπίθεση και επέτρεψαν στον Αμερικανό να βοηθήσει.

Φταίει ο Γιαννάκης για την ήττα; Προφανώς και φταίει ο προπονητής σε κάθε ήττα. Όμως, συγγνώμη βρε παιδιά, αλλά μιλάμε για παλικάρια που πληρώνονται τα μαλλιά της κεφαλής του… Γκράντι. Δεν φταίει ο Γιαννάκης ούτε για τις 14/22 βολές, ούτε για τα 2/16 (ως επί το πλείστον ελεύθερα ή από σωστό σύστημα) τρίποντα. Μην τρελαθούμε κιόλας. Φταίει που ο Ολυμπιακός δεν έχει διάρκεια στην άμυνα. Για 13 λεπτά, τα τελευταία του αγώνα, έπαιξε περίφημη άμυνα, έκανε σερί 4-19 και γύρισε από το -16, όμως τελικά δεν έφτανε.

Θα μου πείτε, αν έδινε ο διαιτητής το φάουλ στον Γκριρ στο τελευταίο δευτερόλεπτο, φάουλ που του κάνει με το γόνατο ο Πράις, θα έφτανε; Προφανώς και… ναι. Αλλά τώρα ο Ολυμπιακός έχασε. Έχασε από την απαράδεκτη εμφάνιση των πρώτων 27 λεπτών στην άμυνα και από το λάθος του διαιτητή στο τέλος. Θα μου πείτε οι πιο… αντιδραστικοί, ας έπαιζε μπάσκετ και ας μη χρειαζόταν αυτό το σφύριγμα για να κερδίσει και ότι με τα “αν” δεν παίζεις μπάσκετ. Όμως, μέσα σας το ξέρετε ότι… δεν πάει έτσι. Αν έγινε κάτι που πιθανότατα αλλοίωσε το αποτέλεσμα του αγώνα, έγινε. Δεν έχει σχέση με το πώς έπαιζαν οι ομάδες, ούτε σφυρίζουν οι διαιτητές ανάλογα με το αν τους… αρέσει το μπάσκετ που παίζει κάθε ομάδα.

Πάμε και σε αυτό που είπα ότι ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε άσχημα: 12 κλεψίματα (2 η Αρμάνι), 17 ασίστ (8 η Αρμάνι) και μόλις 11 λάθη (20 η Αρμάνι), δηλαδή πολύ μεγάλη διαφορά σε τρεις σημαντικότατους τομείς. Αυτό λέει εύγλωττα ότι ο Ολυμπιακός έχασε το ματς από την αστοχία του, τα 11 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ (που βέβαια, ουσιαστικά εξουδετερώθηκαν από τα 10 επιθετικά που πήρε) και από την κακή άμυνα των πρώτων 27 λεπτών. Τι σημαίνει η ήττα; Μάλλον ότι η πρώτη θέση θα περάσει από την Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα, καθώς αν πάρει τα 3 εντός και την Προκόμ, λογικά έχει προκριθεί. Και όπως παίζει εκτός έδρας ο Ολυμπιακός, κανείς δεν πιστεύει ότι θα κερδίσει στη Βιτόρια.

Στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ, μα πολύ κακός στο πρώτο ημίχρονο, αλλά ευτυχώς έπαιζε στην έδρα του και δεν έχασε επαφή με το σκορ και ευτυχώς οι φωνές του Ομπράντοβιτς στα αποδυτήρια έπιασαν τόπο. Ο βασικότερος λόγος της νίκης λεγόταν Νικόλα Πέκοβιτς, αφού κράτησε όρθιο τον Παναθηναϊκό σκοράροντας όποτε ήθελε. Συνήθως, όταν νεαροί καλοί παίκτες παίζουν με την παλιά τους ομάδα, είτε παίζουν άθλια είτε παίζουν πάρα πολύ καλά. Ανάλογα με το αν… είχαν τον τύπο που αντιμετώπιζαν στην προπόνηση τόσο καιρό, αφού τα μυστικά του (κι εκείνος τα δικά τους) τα ξέρουν όλα. Ο Πέκοβιτς ανήκε στη δεύτερη κατηγορία, με την Παρτιζάν να έχει πάθει… κόμπλεξ και να μην μπορεί να τον σταματήσει με τίποτα. Με τίποτα, όμως, κάτι που δείχνουν και οι 15 βολές του Μαυροβούνιου. Ανέβηκε και ο Διαμαντίδης στο δεύτερο ημίχρονο (πάντα έχει καταλυτικό ρόλο), συνέχισε πολύ καλά ο Σπανούλης (όπως τον τελευταίο μήνα άλλωστε, που ανεβαίνει συνεχώς), ε, με την Παρτιζάν στο ΟΑΚΑ έπαιζε ο Παναθηναϊκός, δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω για να κερδίσει. Δεν μπορώ να κλείσω την αναφορά στους «πράσινους» χωρίς να πω έστω και μια κουβέντα για την εξωφρενική άμυνα του δευτέρου ημιχρόνου. Μόλις 22 πόντους (11 και 11) είχε η Παρτιζάν σε 20 λεπτά με 7/26 σουτ εντός παιδιάς. Αν την κρατήσει για 25-35 λεπτά αυτή την άμυνα ο Παναθηναϊκός, τότε θα είναι πρώτος στον όμιλο.

Και μιας και είμαστε στον δικό του όμιλο, ας αρχίσουμε από το ματς της Ρόμα με τη Μάλαγα. Η νίκη των Ισπανών… δεν μου αρέσει. Γιατί; Γιατί οι Ιταλοί θα είναι απελπισμένοι για νίκες στα 2 απανωτά ματς με τον Παναθηναϊκό και κανείς δεν μπορεί να τους πάρει αψήφιστα. Έχουν πολύ δυνατό ρόστερ, έχουν κερδίσει στη Βιτόρια, μπορούν να κερδίσουν παντού. Βέβαια, αν ο Παναθηναϊκός κερδίσει στη Μάλαγα, πάει για το 3-0 στο ΟΑΚΑ και… τη λήξη της σεμνής τελετής, αλλά είναι δύσκολο το ματς με την Ουνικάχα εκτός.

Η πρώτη αγωνιστική μας επεφύλασσε αρκετά ενδιαφέροντα αποτελέσματα, όπως η νίκη της Ρεάλ στο ισπανικό ντέρμπι. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ, θα πω στον Παθκουάλ ότι κατάφερε να χάσει στα τελευταία 5 λεπτά (ήταν μπροστά με 7 πόντους) από τη μοναδική ομάδα εκτός της εθνικής Βελγίου (το συζητάμε για τις ομάδες του βελγικού πρωταθλήματος…) που έχει 2 Βέλγους στη σύνθεσή της. Και με προπονητή τον Πλάθα. Η ήττα της Μπαρτσελόνα δεν την κατέστρεψε, αλλά σίγουρα την προβληματίζει, καθώς θα κυνηγάει.

Και όποιος νομίζει ότι η Μακάμπι θα είναι κομπάρσος στο δεύτερο γύρο, ας το ξανασκεφτεί: στη μέρα της επιθετικά, με το ρόστερ που έχει τώρα, δεν υπάρχει καμιά ομάδα στην Ευρώπη που να μπορεί να την κερδίσει. Μάρκους Μπράουν, Αρόγιο, Ελιάχου, Φίσερ, Γκέινς, Ντι Μπράουν, Μπουρστάιν, Κάσπι, Σαρπ, Γκριν και Σίμονς συνθέτουν ένα απίστευτα «τρελό» και ταλαντούχο ρόστερ. Κι όσοι αναρωτιούνται πού έπαιζε ο (28χρονος πια) Ντ’ορ Φίσερ τόσα χρόνια: στην πολωνική Άνβιλ, στην Όλντενμπουργκ και στη… Μπρι του Βελγίου.

Κρατήστε και τη νίκη της Τσιμπόνα επί της Σιένα, η οποία ήρθε με… ρεσιτάλ διαιτησίας. Οι Ιταλοί έμαθαν πολύ γρήγορα πώς είναι να είσαι στον όμιλο της ΤΣΣΚΑ και πλέον η πρώτη θέση απομακρύνθηκε, χωρίς καν να παίξουν με τους Ρώσους. Αντιαθλητικά φάουλ, τεχνικές ποινές, συνεχή no-call, συνέθεσαν την εικόνα της τέταρτης περιόδου στην Κροατία, με τη Σιένα να μην μπορεί να καταλάβει… τι τη χτύπησε. Λέγεται… ρώσικη αρκούδα.