Έμεινε Ελλάδα…

Ο Παναθηναϊκός, όπως αναμενόταν, έπαιξε στα καλά στάνταρ του τελευταίου καιρού. Είχε ανά διαστήματα πολύ σκληρή άμυνα, η οποία εγκλώβισε τα Τρίκαλα και καθάρισε τον αγώνα. Επιθετικά, Νίκολας και Γιασικεβίτσιους ήταν αυτοί που ουσιαστικά καθάρισαν την μπουγάδα, με τους Περπέρογλου και Μπατίστ να ακολουθούν. Ο Νίκολας έχει βρει πλέον τον καλό του εαυτό και ευτυχώς γιατί είχαμε αρχίσει να ακούμε πολλές… βλακείες για την αξία του και το μυαλό του, επειδή… δεν καταλάβαινε τα συστήματα του Ομπράντοβιτς (το μόνιμο παραμύθι όταν κάποιος δεν δένει στον Παναθηναϊκό).

Και να κάνουμε και λίγη πλάκα: ο Παναθηναϊκός στα Τρίκαλα κέρδισε για πρώτη φορά από το 2004 στο πρωτάθλημα χωρίς τον Δημήτρη Διαμαντίδη στη σύνθεσή του. Βέβαια… δεν είχε παίξει χωρίς τον Διαμαντίδη, αλλά αυτό είναι… λεπτομέρεια.

Μπροστά υπάρχει η εμβόλιμη αγωνιστική εναντίον της ομάδας που του δημιούργησε πολλά προβλήματα στον πρώτο γύρο (κερδίζοντάς τον στην Κυψέλη) και στη συνέχεια ο πρώτος τελικός της χρονιάς.

Απ’ την άλλη, τα Τρίκαλα… έπεσαν. Για να σωθούν θέλουν 3 νίκες περισσότερες από το Αιγάλεω σε 7 αγώνες. Γιατί όχι, θα μου πείτε; Η απάντηση: τα Τρίκαλα έχουν Άρη (μέσα), Ολυμπιακό (έξω), Πανελλήνιο (μέσα), Μαρούσι (μέσα), Πανιώνιο (έξω) και ματς με Αιγάλεω και ΑΕΛ. Για μια ομάδα που έχει πάρει 2 νίκες σε 18 αγωνιστικές νομίζω ότι με τέτοιο πρόγραμμα δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο. Αν σωθούν θα μιλάμε για την παράσταση… της δεκαετίας.

Στο Ελληνικό, ο Πανιώνιος κέρδισε πολύ εύκολα τον Κολοσσό. Ο Κολοσσός είναι αρκετά καλός, πολύ καλός τους στόχους που είχε φέτος, αλλά εκτός έδρας… είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Με 2-7 στα περισσότερα ματς απλώς παρατάσσεται στο παρκέ. Θα πρέπει να το βελτιώσει του χρόνου αν θέλει να κάνει το βήμα παραπάνω. Βέβαια, ομάδες στο πρωτάθλημα που έχουν δείξει ότι μπορούν να κερδίζουν και εκτός έδρας είναι οι εξής… τρεις: Άρης, Πανελλήνιος και Μαρούσι. Βγάζω, προφανώς, τους δύο «αιώνιους», ενώ για τον Πανιώνιο δεν έχω πειστεί ακόμα ότι μπορεί να κερδίσει εκτός έδρας, παρότι στις αρχές της χρονιάς πήρε το Μαρούσι.

Μιας και ο λόγος στον Πανιώνιο, στο όλο θέμα που δημιουργήθηκε με τον Καλαμπόκη, δεν μπορώ να καταλάβω την εξέλιξη. Από τη στιγμή που ο παίκτης δήλωσε ότι ήταν όνειρο ζωής να παίξει σε ομάδα του εξωτερικού και από τη στιγμή που ο Πανιώνιος, έστω και διστακτικά του έδωσε το ελεύθερο, δεν μπορώ να καταλάβω την ατάκα «είμαι παίκτης που έχει αναδειχθεί μέσα από τις πορείες των ομάδων, κι όχι μέσα από προσωπικά επιτεύγματα» ως αιτιολογία του γιατί δεν μπορεί να αφήσει τον Πανιώνιο. Προφανώς, του το έριξαν στο φιλότιμο, προφανώς σκέφτηκε ότι δεν θα έφευγε σαν φίλος, αλλά και πάλι. Δεν είναι πιτσιρικάς, θα μπορούσε να κάνει το βήμα αφού το ήθελε.

Του είπε, βέβαια, ο Τριφούνοβιτς ότι είναι πολύ σημαντικός παίκτης για την ομάδα. Εγώ δεν διαφωνώ. Ο Τριφούνοβιτς… διαφωνεί με τον εαυτό του. Αν βγάλουμε το ματς με τον Παναθηναϊκό, όπου ο Πανιώνιος απλά δεν υπήρχε, ο Καλαμπόκης στα τελευταία 3 παιχνίδια (μετά τον τραυματισμό του) έχει παίξει 11 (με Καβάλα), 12 (με ΑΕΚ) και 9 (με Κολοσσό) λεπτά. Προφανώς δεν περνά μελιστάλαχτη περίοδο, αλλά και πάλι έμεινε στην ομάδα.

Όσο για τον Σούλτζε; Τι να πούμε, αν μείνει στην Ολύμπια… τζάμπα ως το τέλος της χρονιάς θα σπάσει κάθε ρεκόρ. Αν και… δύσκολα.