Από 3D… 4D – Dimitris Diamantidis Defense Diamond!

Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως. Μπορεί οι κάφροι να ήταν ούτε 1.200, αλλά από νωρίς άφησαν το στίγμα τους. Το ξύλο άρχισε να πέφτει νωρίς, αλλά ευτυχώς σταμάτησε και νωρίς. Ως χαρακτηριστικότερη σκηνή, θα κρατήσω τη στιγμή όταν περίπου 50 λεπτά πριν το τζάμπολ, οι δύο πλευρές αντάλλασσαν υβριστικά συνθήματα και χειρονομίες υπό τον εκκωφαντικό ήχο του «Another Brick in the Wall», με το στίχο «we don’t need no education» να ηχεί ειρωνικά στα αυτιά μας, κοιτώντας τα «καμάρια» που επέλεξαν οι δύο ομάδες να βάλουν στο Ελληνικό. Γιατί οι δύο ομάδες τους επέλεξαν, μη γελιόμαστε. Θα μπορούσαν να βάλουν κατόχους διαρκείας, θα μπορούσαν να βάλουν ανθρώπους, θα μπορούσαν να βάλουν πρόβατα, προτίμησαν να βάλουν κάφρους. Το πρώτο σύγκρυο μας ήρθε όταν σφύριξαν οι δύο φωτοβολίες πάνω από τις μπασκέτες προς τη μία και την άλλη πλευρά. Πάντως, δια μαγείας, μετά το ημίχρονο τα πράγματα ηρέμησαν ανεξήγητα και εκτός από 3 φωτοβολίδες δεν είχαμε κάτι στο δεύτερο μέρος. Σημαντικό, επίσης, (για να το παίξω… Ομπράντοβιτς) ότι δεν έπεσαν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο.

Πάμε στο ματς; Οι δύο ομάδες έδειξαν ισοδύναμες, όπως είναι πάνω κάτω. Οι προπονητές έκαναν αμφότεροι λάθη και σωστά, δεν νομίζω ότι ήταν κάποιος από τους δύο που έχασε το ματς. Ο Ομπράντοβιτς αδυνατούσε να βοηθήσει την ομάδα του να πάρει ριμπάουντ και να σταματήσει τον Ολυμπιακό στη ρακέτα, ενώ ο Γιαννάκης δεν μπορούσε να προσαρμόσει σωστά την ομαδική περιφερειακή άμυνα. Ως εκεί, όμως.

Οι διαιτητές έκαναν λαθάκια και απ’ τις δύο πλευρές, αλλά δεν επηρέασαν το αποτέλεσμα. Μάλιστα, μπορούμε να πούμε ότι ήταν από τις καλύτερες διαιτησίες σε ντέρμπι τα τελευταία χρόνια.

Άρα, πού κρίθηκε το ματς; Για μένα κρίθηκε στους παικταράδες που έχουν οι δύο ομάδες μέσα στο παρκέ. Συγκεκριμένα, στην προκειμένη περίπτωση, το ματς κρίθηκε σε 4 φάσεις. Τα δύο τεράστια τρίποντα του Διαμαντίδη, το άστοχο τρίποντο του Γκριρ και τη λάθος πάσα του Παπαλουκά στον Βασιλόπουλο. Αν κάποια από αυτές τις φάσεις είχε έρθει ανάποδα, τότε το ματς θα είχε αντιστραφεί πιθανότατα.

Θέλετε να σας πω ότι ο ένας κόουτς «κλείδωσε» τον άλλο; Ότι κάποιος έκανε τραγικά λάθη; Ότι κάποιος παίκτης ή προπονητής φάνηκε ανεπαρκής; Ότι η διαιτησία «έσφαξε» έναν από τους δύο; Λυπάμαι, δεν θα το κάνω, γιατί δεν το είδα έτσι.

Είδα τον Ολυμπιακό να ελέγχει απόλυτα τις εναέριες μάχες στο πρώτο ημίχρονο, να έχει καλή κίνηση επιθετικά, αλλά να είναι άστοχος από το τρίποντο (2/11 – λογικό για την ομάδα που έχει το άγχος να αποδείξει κάτι). Είδα τον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να μαρκάρει στη ρακέτα, να παίζει άσχημη άμυνα στο πρώτο ημίχρονο, να μην μπορεί να κλείσει το δρόμο προς το ριμπάουντ στον Ολυμπιακό, αλλά να έχει καλή δημιουργία επιθετικά. Είδα τον Ολυμπιακό να «λύνεται» επιθετικά στο τρίτο δεκάλεπτο και να δείχνει ότι μπορεί να πάρει το ματς, αλλάζοντας το μομέντουμ του αγώνα. Είδα τον Παναθηναϊκό στο ίδιο διάστημα να δυσκολεύεται να μπει στη ρακέτα και να καταφεύγει στα τρίποντα. Αλλά είδα, επίσης, τον Ολυμπιακό να αγχώνεται πολύ στην τέταρτη περίοδο, τη στιγμή που θα έφτανε στην πηγή, να κάνει αβίαστα λάθη, ενώ είδα ταυτόχρονα τον Παναθηναϊκό να παίζει σωστή άμυνα και να δείχνει ότι έχει την ηρεμία, τη σιγουριά και την βεβαιότητα του κυρίαρχου και του πρωταθλητή. Εκεί κρίθηκε ο πρώτος τίτλος της χρονιάς. Στις μικρές, αλλά φυσιολογικές διαφορές μετά από 10 χρόνια κυριαρχίας του «τριφυλλιού». Δεν φταίει ο Γιαννάκης που ο Παπαλουκάς πέταξε την μπάλα έξω, ούτε φταίει που ο Πρίντεζης και ο Μιλόσεβιτς έχασαν λέι απ, ή ο Γκριρ πάτησε γραμμή, κτλ. Το να βρούμε εξιλαστήριο θύμα στο πρόσωπο του προπονητή είναι το ευκολότερο και το συχνότερο, αλλά δεν πιστεύω ότι ισχύει σε καμία περίπτωση. Τη μάχη των πάγκων θα τη χαρακτήριζα ισόπαλη σε κάθε περίπτωση αυτή τη φορά.

Το 5ο συνεχόμενο Κύπελλο δεν το πήρε ο Ομπράντοβιτς ούτε το έχασε ο Γιαννάκης. Το πήρε ο τεράστιος παίκτης που λέγεται Δημήτρης Διαμαντίδης. Σε ένα ματς που ήταν στον πόντο, η μόνη διαφορά ήταν τα δικά του απανωτά τρίποντα συν την κακή επιθετική αντίδραση του Ολυμπιακού στο τελευταίο πεντάλεπτο της τέταρτης περιόδου. Κακή επιθετική αντίδραση που για μένα οφειλόταν μόνο στην ισορροπία δυνάμεων που έχει παγιωθεί, δηλαδή στην ψυχολογία με την οποία μπαίνουν οι ομάδες πλέον στο παρκέ σε τέτοια ματς. Όσο πιο πολλά χρόνια είναι μια ομάδα στην κορυφή, τόσο πιο δύσκολο είναι για κάθε αντίπαλο να πείσει τον εαυτό του ότι μπορεί να την εκθρονίσει. Αυτό έδειξαν οι παίκτες του Ολυμπιακού στο κρίσιμο σημείο: ότι υποσυνείδητα ίσως δεν το πίστεψαν ότι μπορούν. Μπορεί να… ξέρεις ότι μπορείς, αλλά να μην… πιστεύεις ότι μπορείς, αν με αυτό γίνεται πιο ξεκάθαρο αυτό που εννοώ. Ο Γιαννάκης είχε προετοιμάσει καλά ψυχολογικά την ομάδα ως σύνολο (φάνηκε στις αντιδράσεις της στην αρχή), αλλά δεν μπορεί να μπει στο μυαλό κάθε παίκτη. Και αυτό που είπε στη συνέντευξη Τύπου, όσο κι αν δεν αρέσει στους περισσότερους φίλους του Ολυμπιακού είναι πέρα για πέρα αληθινό: μια ομάδα 5 μηνών δεν είναι το ίδιο με μια ομάδα 10 χρόνων. Και δεν φταίει ο Γιαννάκης γι’ αυτό. Όπως, αληθινό είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει μπροστά δύο πιο σημαντικούς στόχους (και ο Παναθηναϊκός βέβαια, το είπαν και ο Ομπράντοβιτς και ο Διαμαντίδης), όπως αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός είχε άγχος και νευρικότητα στο τέλος και ότι πρέπει να μάθει να το διαχειρίζεται. Κατόπιν εορτής θα μου πείτε; Μήπως έχετε δει αυτό το «ερυθρόλευκο» ρόστερ να έχει παίξει άλλο τελικό, θα απαντήσω…

Αν σε αυτά τα τρία στοιχεία (α.Διαμαντίδης, β.κακές επιθετικές επιλογές στο τέλος, γ.ψυχολογία), προσθέσουμε και τη μέτρια «κόκκινη» άμυνα στο τελευταίο δεκάλεπτο τότε έχουμε τους λόγους που έκριναν το ντέρμπι, αρκεί τον πρώτο (Διαμαντίδης) να τον επαναλάβουμε δυο-τρεις φορές παραπάνω. Γιατί αυτός έκρινε το ματς.