Τα πάνω… κάτω

Μπορεί ο Ολυμπιακός να μην πήρε κανένα τίτλο στο ΣΕΦ, αλλά άλλαξε τον ρου του πρωταθλήματος. Το πλεονέκτημα έδρας είναι πολύ σημαντικό στην Α1, όπως έχει δείξει και η προϊστορία του πρωταθλήματος. Τελευταία φορά που «έσπασε» η έδρα ήταν το 1999-2000, δηλαδή πριν από 9 χρόνια. Και ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά φέτος, στην προσπάθειά που κάνει τα τελευταία χρόνια, θα έχει τον 5ο τελικό του πρωταθλήματος στο ΣΕΦ. Από εκεί και πέρα το ματς τελειώνει εδώ και για τους δύο.

Αυτή είναι η σημασία του αγώνα, πάμε τώρα και στο ματς. Οι δύο ομάδες, για μένα οι δύο καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη (μαζί με την Μπαρτσελόνα), έπαιξαν πάρα πολύ υψηλής ποιότητας μπάσκετ, μοιράζοντας το πρώτο και το δεύτερο ημίχρονο ανάμεσα στην επίθεση και την άμυνα. Ο Γιαννάκης φάνηκε λίγο πιο διαβασμένος από τον Ομπράντοβιτς, αλλά ο Ομπράντοβιτς κατόρθωσε να κλείσει την πληγή των ριμπάουντ, που στον τελικό του Κυπέλλου είχε «ματώσει» την ομάδα του. Οπότε πάλι έχουμε οριακά ισοπαλία, όπως άλλωστε θα είναι και γενικά η μάχη των προπονητών ως το τέλος, εκτός κι αν ο ένας έχει κάποια στιγμή μια… τρελή έμπνευση τύπου… Αλβέρτη ή Σλούκα και του βγει.

Οι διαιτητές έκαναν λάθη, αλλά όταν μετά από ένα ματς μπορούν να γκρινιάζουν ασθενώς και οι δύο (που δεν γκρίνιαξε κανείς από τους άμεσα ενδιαφερόμενους), τότε… όλα καλά. Ο Ολυμπιακός μπορεί να γκρινιάζει για την τεχνική ποινή στον Παπαλουκά και το αντιαθλητικό στον Σχορτσανίτη, το καλάθι του Πέκοβιτς που δεν έπρεπε να μετρήσει, τα βήματα του Μπατίστ και το φάουλ που δόθηκε στον Μπουρούση στην τάπα στον Μπατίστ. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να γκρινιάζει για την τεχνική ποινή στον Ομπράντοβιτς και το καλάθι του Μπουρούση που μέτρησε. Όλα τα άλλα είναι ήσσονος σημασίας. Δεν θα έκανα αναφορά στη διαιτησία, καθώς τη θεωρώ καλή, αλλά επικοινώνησε ένας φίλος και με ρώτησε: Λοιπόν, στο ντράιβ του Διαμαντίδη δεν θα δινόταν φάουλ ούτε σε μονό σε αλάνα, ενώ στο καλάθι του Βασιλόπουλου ο Μπουρούσης κάνει κίνηση για να γυρίσει για το ριμπάουντ τσεκάροντας τον αντίπαλο με το χέρι. Δεν «κλειδώνει» το χέρι του Φώτση, δεν τον σπρώχνει, άρα δεν υπάρχει φάουλ και η κίνηση είναι νόμιμη. Αυτά για τους «γκρι» για να φύγουμε από το θέμα αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός ήλεγχε το ματς στο μεγαλύτερο μέρος του (φυσιολογικό και λόγω έδρας), κάτι που δείχνει και το γεγονός ότι αυτός πήρε τις μεγαλύτερες διαφορές (+10 έναντι +3) και ότι όποτε μείωνε ο Παναθηναϊκός οι «κόκκινοι» ξέφευγαν και πάλι με 6-8 πόντους. Όμως, αλήθεια είναι ότι και πάλι μετά το 35ο λεπτό, ο Ολυμπιακός κόλλησε. Μετά το 69-59, αντί να τελειώσει, ο αγώνας γύρισε. Αυτό είναι καρμπόν με ό,τι έγινε στο Κύπελλο και δείχνει την κατάσταση που έχει παγιωθεί στο ελληνικό μπάσκετ. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι αυτή ήταν η πρώτη νίκη του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού με το υπάρχον ρόστερ. Λογικά θα βοηθήσει την ψυχολογία των «ερυθρολεύκων» που και πάλι άλλαξε άρδην μπροστά στο φάσμα της νίκης και παραλίγο να τους στοιχίσει ένα «δικό τους» ματς, ενώ νομίζω ότι και οι παίκτες του Παναθηναϊκού βλέποντας μέσα σε 7 μέρες την ίδια αντίδραση κατωτερότητας (μιλάω για ψυχολογία, ούτε αγωνιστικά, ούτε για ρόστερ, ούτε για τίποτε άλλο) στο τέλος από τους αντιπάλους τους θα ένιωσαν ένα σπρώξιμο στη δική τους αυτοπεποίθηση.

Κατά τα άλλα το ματς ήταν σχεδόν τελείως ισορροπημένο: 31-29 τα ριμπάουντ, 10-11 οι ασίστ, 7-7 τα κλεψίματα, 3-3 οι τάπες, 15-15 τα λάθη, 65%-46% στα δίποντα αλλά 26%-46% στα τρίποντα και 64%-83% στις βολές.

Ουσιαστικά, ο Ολυμπιακός κέρδισε λόγω των καλών επιλογών στην επίθεση (φαίνεται στην ευστοχία στα δίποντα αυτό) και του Νικόλα Βούισιτς, ο οποίος έκανε τεράστιο ματς, πολύ μεγαλύτερο από αυτό που φαίνεται στη στατιστική.

Διαμαντίδης και Βασιλόπουλος έχασαν το ρυθμό τους από τα φάουλ (και οι δύο μπορούν να διαμαρτύρονται για ένα από αυτά), αλλά αμφότεροι μίλησαν στο τέλος, με τον Διαμαντίδη στο 73-71 και τον Βασιλόπουλο στο 75-75. Τελευταίος αστερίσκος μέχρι τους τελικούς (ή μέχρι το Βερολίνο, ας ελπίσουμε εμείς): ο Ολυμπιακός έπαιξε χωρίς δύο βασικά στελέχη του. Ο Πρίντεζης τραυματίστηκε πριν το ματς, ενώ ο Τσίλντρες είναι καιρό έξω (και ο Dr.Ball δικαιώθηκε απόλυτα στην πρόβλεψη που είχε κάνει ότι ο Τσίλντρες θα προλάβει 1 ή 2 ματς στο Top-16, την ώρα που μέχρι και την περασμένη εβδομάδα αρκετά σάιτ έγραφαν ότι ο Αμερικανός θα χάσει και αγώνες πλέι οφς Ευρωλίγκας!). Θα μου πείτε, εν μέρει δικαιολογημένα, ότι ο Τσίλντρες είχε αντικαταστάτη στο ματς τον Πάργκο (που απειλεί και από μακριά). Όντως έτσι είναι όσον αφορά τα νούμερα, αλλά για μένα δεν υπάρχει καμία σχέση στο τι προσφέρει ο καθένας στην ομάδα και πόσο πιο πολύ θα προβληματίσει η παρουσία του Τσίλντρες τον Παναθηναϊκό στους τελικούς. Υπό αυτή την έννοια το είπα.

Πάμε λίγο και στο άλλο ματς, στο οποίο η ΑΕΛ χάριζε τη νίκη στα Τρίκαλα, αλλά εκείνα δεν την έπαιρναν. Της τη γύρισαν σχεδόν πίσω όταν το +21 γύρισε στο +3 με σερί 5-23. Βέβαια, πρώτα η ΑΕΛ είχε δεχτεί 16-0 σερί κάνοντας 7 συνεχόμενα λάθη (χωρίς καν σουτ!) εκ των οποίων τουλάχιστον τα 5 ήταν αβίαστα. Μπορεί τα Τρίκαλα να ελπίζουν βάσιμα πλέον, αλλά με τέτοιο νεκρό διάστημα, όπως από το 58-37 μέχρι το 63-60, το ματς με το Αιγάλεω δεν το παίρνουν. Όσο για το λόγο που το Σίτι άλλαξε προπονητή 6 αγωνιστικές πριν το τέλος… κάποιος έχει δει μάλλον… όνειρο. Δεν εξηγείται αλλιώς.