«Αιώνιοι» τελικοί με ελπίδες και απογοητεύσεις

Η ώρα για τον τελικό της Α1 έφτασε, με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό να στέκονται αντιμέτωποι στο τζάμπολ των «best of five» αγώνων για 9η συνεχόμενη φορά και 14η από τη στιγμή που ξεκίνησε η Α1 ΕΣΑΚΕ το 1992-93. Η αρπαχτή των προημιτελικών και των ημιτελικών ολοκληρώθηκε, Πανιώνιος και ΠΑΟΚ δεν μπόρεσαν να πάρουν αγώνα, αν και αμφότεροι έφτασαν αρκετά κοντά, οι δύο μεγάλοι πέρασαν με 3-0 και τώρα έχουν τις γνωστές μεταξύ τους… διαφορές να λύσουν.

Παράλληλα, θα γίνουν και οι μικροί τελικοί ανάμεσα στον Πανιώνιο και τον ΠΑΟΚ, με τον πρώτο να έχει το πλεονέκτημα έδρας, σε μια σειρά που αναμένεται αρκετά κλειστή και έχει τα φόντα να εξελιχθεί πολύ όμορφα. Βέβαια, στον ΕΣΑΚΕ αδιαφορούν γι’ αυτό, όπως άλλωστε αδιαφόρησαν για ολόκληρα τα πλέι οφς.

Αυτό είναι πασιφανές αν κοιτάξει κανείς το πότε έγιναν οι αγώνες, το πρόγραμμα των πλέι οφς. Η όλη διαδικασία ήταν μια αρπαχτή για να φτάσουμε σε αυτά τα ματς. Οι ώρες ακατάλληλες («έτσι βολεύει την τηλεόραση» η αιτιολογία, γιατί προφανώς στη ΝΕΡΙΤ και το συνδρομητικό δεν θέλουν να βλέπει κανείς τους αγώνες που δείχνουν), οι ημερομηνίες απανωτές, ο ένας αγώνας πάνω στον άλλο, καμία διαφήμιση, κανένα τερτίπι (φτιάξε ένα bracket βρε αδερφέ τουλάχιστον, εδώ μέχρι και τα παιδάκια στην αλάνα κάνουν bracket για να παίξουν 3on3), τ-ί-π-ο-τ-α.

Χαρακτηριστικό ότι στα 8 ματς των προημιτελικών δεν κόπηκαν ούτε 10.000 εισιτήρια (συνολικά, έτσι;), με τις σειρές να πρέπει να τελειώσουν στο 2-0, για να πάμε γρήγορα στα ημιτελικά, που έπρεπε να τελειώσουν ακόμα πιο γρήγορα στο 3-0, ώστε να φτάσουμε στον τελικό και να καφρίσουμε με την ησυχία μας. Κι αν έχει κάποιος αντίλογο για το «πρέπει» του 2-0 στα προημιτελικά (που δεν νομίζω, αν τα παρακολούθησε), για το 3-0 των ημιτελικών δεν μπορεί να πει κανείς τίποτα.

Η απόφαση για τα δύο πρώτα ματς σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ είναι ούτε λίγο ούτε πολύ φωτογραφική ρύθμιση για το 3-0 (εννοείται ότι το πρωτάθλημα δεν θα τελείωνε ποτέ αν ο ΕΣΑΚΕ ανακοίνωνε ότι και οι τελικοί θα έχουν αντίστοιχο σύστημα, και δεν θα τελείωνε ποτέ, γιατί οι «αιώνιοι» δεν θα δέχονταν να αρχίσουν οι τελικοί με τέτοιο σύστημα). Άρα για να τελειώνουμε με την αμηχανία των ημιτελικών (τι μας έχουν κατσικωθεί μες στη μέση Πανιώνιος και ΠΑΟΚ τώρα;), ξαναλέω, σφίγγουν οι ζέστες και ποιος ανάβει air condition στα γήπεδα στις εποχές που ζούμε.

Μετά από ένα αρκετά όμορφο τέλος κανονικής περιόδου (το οποίο επίσης δεν εκμεταλλεύτηκε ο ΕΣΑΚΕ) τα πλέι οφς ήταν το απόλυτο ξενέρωμα, η απόλυτη απαξίωση (ξανά) του ελληνικού μπάσκετ. Πλέον, αποδεικνύεται ότι δεν έχει κανένα νόημα το πρωτάθλημα, ας βάλει ο ΕΣΑΚΕ τους «αιώνιους» να παίζουν φιλικά μέσα στη σεζόν και μετά να διαλέξουν 5 ημερομηνίες για να παίξουν τελικούς εξαρχής. Αφού τον ΕΣΑΚΕ προφανώς μόνο αυτό τον ενδιαφέρει, να τελειώνει με τους άλλους για να τελειώσει και με τους τελικούς. Γιατί με τους μικρούς τελικούς δεν θα ασχοληθεί καν. Όταν βάζεις το Πανιώνιος-ΠΑΟΚ κάθε φορά 2 ώρες πριν το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, τότε είναι σα να λες “μην ασχοληθεί κανείς”. Και δεν θα ασχοληθεί κανείς.

Προημιτελικά: 6 και 8 Μαΐου, ημιτελικά 13, 15, 19 Μαΐου, δύο φάσεις έληξαν σε λιγότερο από δύο εβδομάδες! Γιατί τόσο γρήγορα; Προσωπικά δεν έχω απάντηση γι’ αυτό, μόνο εικασίες, οι περισσότερες εκ των οποίων ειρωνικές και σαρκαστικές. Πάντως, δεν νοείται να ζούμε στο 2014, στην εποχή των social media και να μην υπάρχει κανενός είδους προβολή των πλέι οφς σε αυτά. Να μην έχει ο ΕΣΑΚΕ έναν τύπο να φτιάχνει 1-2 βίντεο από κάθε παιχνίδι, μια από τις καλύτερες φάσεις, ένα βίντεο preview, βίντεο με παίκτες που να διαφημίζουν τα πλέι οφς, 2-3 πράγματα που να κάνουν αίσθηση και να τραβήξουν το ενδιαφέρον του μπασκετόφιλου, που θυμάται τα 90s και κλαίει όποτε βλέπει Α1. Δυστυχώς αποδείχτηκε ξανά ότι είμαστε πάρα πολλά χρόνια πίσω και σε αυτό.

Ο τελικός

Και τώρα τελικοί. Το φόντο θα είναι πράσινο, μιας και όποιος στεφτεί πρωταθλητής θα πρέπει να κερδίσει τουλάχιστον μία φορά στο ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός έχει το πλεονέκτημα έδρας και σε αυτό θα στηριχτεί για να πάρει τον 2ο συνεχόμενο τίτλο του και τον 15ο σε 17 χρόνια. Ο Ολυμπιακός ξέρει ότι θέλει μια εκτός έδρας νίκη και εμείς οι υπόλοιποι ευελπιστούμε να παιχτεί μπάσκετ σε όλα τα ματς και να δούμε… ολοκληρωμένα σαραντάλεπτα σε όλα.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: ας ελπίσουμε να τελειώσει το πρωτάθλημα στο παρκέ και όχι στα χαρτιά. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχουμε διακοπές, εκκενώσεις, ξύλο, κροτίδες, φωτοβολίδες, επεισόδια, τραυματισμούς. Γιατί εδώ που έχει φτάσει το μπάσκετ, αν για ακόμα έναν χρόνο το πρωτάθλημα τελειώσει με τον ίδιο τρόπο που τελείωσε το 2009-10 (και εδώ) και το 2012-13, νομίζω ότι με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε πως του χρόνου ούτε οι πατεράδες των παικτών δεν θα το παρακολουθούν (την αλλαγή στην κάλυψή του από εμάς, όπως είχαμε προαναγγείλει ότι θα γίνει, φαντάζομαι την αναγνώρισαν όλοι οι παλιοί μας αναγνώστες). Βέβαια, δεν ξεκίνησαν ιδιαίτερα αισιόδοξα τα πράγματα, κάτι το “μη ζητάτε ευθύνες εκεί που δεν υπάρχουν, να τις ζητήσετε εκεί που υπάρχουν” του Μπαρτζώκα όταν ρωτήθηκε αν έχουν οι προπονητές ευθύνη ή το “κάθε χρόνο λέμε τα ίδια απλώς αλλάζει η ημερομηνία, ή πρέπει να κάνουμε κάτι δραστικό ή να το αποδεχτούμε. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας” του Αλβέρτη, μας δείχνει ότι πια έχουμε μια πιο μοιρολατρική στάση στο θέμα εξαρχής. Σαν να το έχουμε δει να έρχεται…

Οι τελικοί ξεκινούν με τις ίδιες καραμέλες που έχουμε κάθε χρόνο: διαφωνίες και καυγαδάκια στον ορισμό των διαιτητών (προετοιμασία ανακοινώσεων δηλαδή), με τα μέτρα ασφαλείας που προφανώς είναι πιο σημαντικά από κάθε τι άλλο ώστε να βρίσκονται σε όλα τα sites την παραμονή του αγώνα αντί αφιερωμάτων, με εκατέρωθεν αντεγκλήσεις. Το καινούργιο, ένα ακόμα φυτίλι στην υπόθεση, είναι το «αν δεν ασφαλιστούν οι παίκτες μας από την ΕΟΚ, δεν παίζουν στην εθνική» που είπε ο Ολυμπιακός. Θα μου πείτε, πού κολλάει αυτό; Δεν ξέρω, στην Ελλάδα ζούμε, όλα κολλάνε.

Πέρσι ο Ολυμπιακός το είχε πει μετά τους τελικούς, θεωρήθηκε ότι το έκανε επειδή έχασε τον τίτλο και είχε θέμα με τη διαιτησία, φέτος το έκανε πριν (σίγουρα όχι κομψά), οπότε θεωρείται ότι το κάνει για να προκαταβάλει τη διαιτησία. Στην ουσία του θέματος (τα υπόλοιπα δεν με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα είναι αλήθεια, έχει κουράσει αυτή η ανελέητη και ασταμάτητη κρεβατομουρμούρα των «αιωνίων») ο Ολυμπιακός έχει δίκιο, η ασφάλιση των παικτών είναι κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο, όπως είναι στο ποδόσφαιρο ή σε (όλες τις) άλλες χώρες στο μπάσκετ. Να το αφήσουμε στην άκρη αυτό μέχρι να τελειώσουν οι τελικοί, πάντως; Ας το αφήσουμε και αυτό και την πιθανή αντίδραση του Ολυμπιακού.

Οι «αιώνιοι» είναι στην ουσία υγιείς (ο Καββαδάς δεν ξέρω αν ούτως ή άλλως θα έβρισκε χώρο στη δωδεκάδα), έχουν αρκετά δυνατά ρόστερ, οι μάχες τους είναι από τις πιο παραδοσιακές στην Ευρώπη, είναι δέλεαρ για όλους τους μπασκετόφιλους, ακόμα και τους μη Έλληνες.

Η κόντρα των «πράσινων» με τους «κόκκινους», Σπανούλης εναντίον Διαμαντίδη, Ντάνστον εναντίον Λασμ, η ατμόσφαιρα σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ, και χίλιοι άλλοι δύο λόγοι, κάνουν τους μπασκετικούς τελικούς το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν μας μετά τη φέτα και τις ελιές.

Σπανούλης εναντίον Διαμαντίδη

Ο αρχηγός του Ολυμπιακού μοιάζει σε καλύτερη κατάσταση, όχι τώρα, γενικά όλη τη χρονιά. Φέτος, ο Διαμαντίδης κλήθηκε να τραβήξει πολύ δύσκολο κουπί για τον Παναθηναϊκό και σε αρκετά σημεία έμοιαζε σκασμένος από την κούραση, «απογοητεύοντας» την ομάδα. Το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πηγαίνει σε σύγκριση με όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από εκείνον. Ο Σπανούλης ήταν πιο σταθερός στα δύσκολα, σε καλύτερη κατάσταση και με καλύτερη απόδοση, αλλά στη συγκεκριμένη σειρά έχει να αντιμετωπίσει τον «κακό δαίμονα» του ΟΑΚΑ, που από τότε που άλλαξε στρατόπεδο είναι μια έδρα στην οποία δεν μπορεί να βρει τον εαυτό του.

Από αυτή την κόντρα θα κριθούν πάρα πολλά για τη σειρά. Στα δύσκολα περιμένεις από τους αστέρες σου το κάτι παραπάνω. Όποιος το δώσει, εκτός του ότι θα ανεβάσει τις πιθανότητες της ομάδας του για τίτλο, θα ανεβάσει και την ψυχολογία των συμπαικτών του που θα ακολουθήσουν πιο εύκολα αν νιώσουν ότι δεν είναι όλο το βάρος στις πλάτες τους.

Αλβέρτης εναντίον Μπαρτζώκα

Ο Μπαρτζώκας είναι αρκετά πιο ψημένος από τον Αλβέρτη σε δύσκολα ματς, έχει πολλά περισσότερα χρόνια στις πλάτες του στους πάγκους και σίγουρα αυτό θα τον βοηθήσει στους τελικούς. Εδώ η λογική λέει ότι η ζυγαριά γέρνει προς την πλευρά του Ολυμπιακού.

Απ’ την άλλη, ο Αλβέρτης έδειξε πολύ καλά δείγματα απέναντι στην ΤΣΣΚΑ (αυτοί οι αγώνες είναι εκείνοι που μπορούν να λειτουργήσουν ως μέτρο σύγκρισης ως τώρα στην καριέρα του για να κάνουμε αναφορά στους τελικούς) και έχει τη χάρη του πρωτάρη. Με μεγάλη πείρα στα παρκέ, το έχω ξαναγράψει, ό,τι έχει στο μυαλό του το έχει δει μόνο αυτός, οπότε το πώς θα το αντιμετωπίσει κάποιος εξαρτάται από τα αντανακλαστικά που έχει. Πέραν των βασικών, το κάτι παραπάνω δεν μπορεί κανείς να περιμένει τι θα είναι. Ξέρετε, αυτό που λέμε «λαγό από το καπέλο».

Ο Μπαρτζώκας κέρδισε και πάλι πολλούς πόντους με τον τρόπο που έπαιξε τη Ρεάλ Μαδρίτης από τα μισά του δεύτερου αγώνα και μετά, σε μια σειρά που ο Ολυμπιακός ήταν αρκετά άτυχος με τους τραυματισμούς και τις απουσίες. Σε τελική ανάλυση δεν πέρασε στο φάιναλ φορ, αλλά έδειξε ότι μπορεί να προσαρμόσει την ομάδα του απέναντι και στον πιο δύσκολο αντίπαλο. Απ’ την άλλη, δεν το έκανε εκτός έδρας αυτό στη Μαδρίτη, το έκανε στο ΣΕΦ. Και τώρα πρέπει να το κάνει εκτός έδρας, ενώ φέτος έχει δείξει να παγιδεύεται από το παιχνίδι του Παναθηναϊκού και να μην μπορεί να ελέγξει το ρυθμό.

Στους τελικούς το θέμα είναι ποιος θα μπορέσει να διαχειριστεί καλύτερα το υλικό του, ποιος θα μπορέσει να πάρει περισσότερα από τους παίκτες που θα χρησιμοποιήσει λιγότερο, ποιος θα μπορέσει να κρατήσει την ομάδα του έτοιμη ψυχολογικά ως το τελευταίο δευτερόλεπτο και ποιος θα διαβάσει καλύτερα τις παγίδες του άλλου. Λίγο πολύ ο ένας ξέρει τον άλλο, τα ρόστερ, τις ατέλειες και τα δυνατά σημεία, αυτό που μένει είναι κατά πόσο θα μπορέσει ο καθένας να υπερβεί αυτά τα στοιχεία και να εμποδίσει τον αντίπαλό του να κάνει το ίδιο.

Ευρωλίγκα

Για πρώτη φορά στις πρόσφατες κόντρες τους η κατάσταση είναι ίδια και για τους δύο. Φέτος δεν έχει πάει ο ένας φάιναλ φορ και ο άλλος το είδε από την τηλεόραση ώστε να αναζητά τώρα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με τον εγχώριο τίτλο. Δεν είναι ο ένας πρωταθλητής Ευρώπης ώστε να έχει αδειάσει ψυχολογικά ή να είναι σε hangover από το μεθύσι του τίτλου. Είναι αμφότεροι διψασμένοι και συγκεντρωμένοι στην κόντρα τους. Έχουν αμφότεροι αποκλειστεί από τις 25 Απριλίου και ένα μήνα τώρα έχουν κάνει focus στους τελικούς. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο, δεν θέλουν τίποτε άλλο, δεν συζητούν τίποτε άλλο. Τελικοί, τίτλος. Μόνο αυτό.

Οι υπόλοιποι

Οι υπόλοιποι μόνο… υπόλοιποι δεν είναι, αφού και οι δυο ομάδες έχουν παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Η μονομαχία των τεσσαριών της εθνική μας, Πρίντεζη-Φώτση, θα έχει ιδιαίτερη σημασία στη σειρά, ιδίως πώς θα τα πάει η επίθεση του Πρίντεζη, το τρίποντο του Φώτση. Ντάνστον και Λασμ θα έχουν τιτανομαχία στη ρακέτα, με τον νικητή να μην είναι ξεκάθαρος εκ των προτέρων, αλλά να μπορεί να κρίνει τη σειρά ή κάποιον αγώνα μέσα σε αυτή. Όταν κάποιος από τους δύο μπαίνει σε «beast mode» αλλάζει τις ισορροπίες σε ένα παιχνίδι. Από κοντά Πετγουέι και Γκιστ, που είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αρκετά αθλητικοί, με πολύ καλό τρίποντο, παίκτες που αρκετές φορές παρασύρονται από τη ροή του αγώνα, που μπορούν να έχουν τρομερά ξεσπάσματα μέσα σε ένα πεντάλεπτο, καλοί ριμπάουντερ και καλοί μπλοκέρ, σε μια αρκετά ισορροπημένη κι εδώ μονομαχία.

Περπέρογλου και Λοτζέσκι απέναντι σε Μασιούλις και Μπράμο, σε ένα αρκετά ισορροπημένο 2on2. Η «πράσινη» δυάδα μοιάζει πιο αθλητική ως σύνολο, αλλά η «ερυθρόλευκη» είναι εξίσου σκληρή. Το τρίποντο είναι στοιχείο και για τους τέσσερις, η άμυνα επίσης, όπως και το γεγονός ότι αρκετές φορές πέφτει σε αυτούς το βάρος να συνεπικουρήσουν το αστέρι στο σκοράρισμα.

Κάρι και Ράιτ θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα με Κόλινς, Μάντζαρη, Σλούκα, με τον Ολυμπιακό να μοιάζει καλύτερος στο συγκεκριμένο σημείο, αλλά και πάλι υπάρχουν αστερίσκοι. Ο Μάντζαρης είναι ο παίκτης που μπορεί να κάνει τα περισσότερα στο παρκέ από τους πέντε, η τριάδα του Ολυμπιακού είναι πιο αθλητική και πιο σκληρή, αλλά εκείνη του Παναθηναϊκού είναι καλύτερη στο σκοράρισμα, με αποτέλεσμα να μπορεί να γίνει «factor x» σε ένα παιχνίδι με ένα επιθετικό ξέσπασμα, κάτι που η λογική λέει ότι μόνο ο Σλούκας μπορεί να κάνει από τους άλλους τρεις.

Ψυχολογία

Η γενική τους ψυχολογία δεν είναι και στα ύψη, η σεζόν στην Ευρώπη τελείωσε με αποκλεισμό, και μετά είδαν στο Μιλάνο τη Μακάμπι να δείχνει και στους δύο πώς έπρεπε να το είχαν κάνει. Αλλά έχει περάσει καιρός από τις 25 Απρίλη, ώστε αυτό το σφίξιμο του αποκλεισμού να έχει γίνει πείσμα για επιτυχία.

Από εκεί και πέρα, στα μεταξύ τους ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να έχει το πάνω χέρι στην ψυχολογία της σεζόν, κέρδιζε το ένα ματς μετά το άλλο, αλλά κάποια στιγμή… άλλαξε προπονητή. Η απόλυση του Πεδουλάκη και η αντικατάστασή του με τον Αλβέρτη είναι λόγος για να τους κάνει όλους χαρούμενους. Ο Παναθηναϊκός κρατάει τις μαζεμένες νίκες που του δίνουν δύναμη, ο Ολυμπιακός κοιτάει το 1-0 που έχει απέναντι στον Αλβέρτη και κάνει πως δεν θυμάται τα υπόλοιπα. Λογικό και για τους δύο. Το θέμα είναι ότι αυτά θα τελειώσουν περίπου εκεί στο τζάμπολ του πρώτου αγώνα.

Μετά οι τελικοί θα γράψουν τη δική τους ιστορία, θα διαμορφώσουν τις δικές τους ψυχολογίες, που όσο ρευστές και εύθραυστες κι αν είναι, όσο κι αν μεταβάλλονται από έδρα σε έδρα, θα θυμούνται το παρελθόν υποσυνείδητα, είτε ως δύναμη είτε ως βραχνά και θα κρίνουν και φέτος πολλά για τον τίτλο. Προς το παρόν, τη θεωρώ… ισόπαλη την κατηγορία, με τους τελικούς φέτος να ξεκινούν επί ίσοις όροις στο συγκεκριμένο κομμάτι. Όταν κάτι γέρνει λίγο προς το κόκκινο, το πράσινο θυμάται το πλεονέκτημα έδρας, ενώ όταν κάτι γέρνει προς το πράσινο, το κόκκινο απαντά με επιχειρήματα Ευρωλίγκας και ευρωπαϊκής συνέπειας.

Στο δια ταύτα

Προτιμήσεις έχουμε όλοι μας, από το ποιος θέλουμε να κερδίσει τον τίτλο, ως το ποιον θεωρούμε καλύτερο σε κάθε ζευγάρι σύγκρισης. Λογικό αυτό αφού κάθε σύγκριση έχει μέσα της και το υποκειμενικό κριτήριο. Όλα αυτά θα δικαιωθούν ή θα καταρριφθούν στο παρκέ, με τα σημεία να μας προετοιμάζουν για μια πολύ όμορφη σειρά.

Το πρώτο τζάμπολ θα γίνει το βράδυ της Πέμπτης στις 22:00 και ας ελπίσω μαζί του να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία των τελικών των δύο «αιώνιων», μακριά από τα όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.

Το πρόγραμμα των τελικών:

Πέμπτη 22/5
18:30, Πανιώνιος – ΠΑΟΚ (Novasports2)
22:00, Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός (ΝΕΡΙΤ)

Δευτέρα 26/5
17:30, ΠΑΟΚ – Πανιώνιος (Novasports2)
19:45, Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός (ΝΕΡΙΤ)

Πέμπτη 29/5
17:30, Πανιώνιος – ΠΑΟΚ (Novasports2)
19:45, Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός (ΝΕΡΙΤ)

Κυριακή 1/6
17:30, ΠΑΟΚ – Πανιώνιος (Novasports2)
19:45, Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός (ΝΕΡΙΤ)

Τετάρτη 4/6
17:30, Πανιώνιος – ΠΑΟΚ (Novasports2)
19:45, Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός (ΝΕΡΙΤ)

Νίκος Κουσούλης