Φτιάξτε ένα ελκυστικό πακέτο

Ξεκινώντας από τα προβλήματα για να βρεθούν στη συνέχεια οι λύσεις θα πρέπει, πιστεύω, αρχικά να αναφέρουμε την ΕΡΤ. Δεν εννοώ τους δημοσιογράφους και την σχεδόν παντελή έλλειψη μπασκετικής παιδείας, αλλά και στοιχειώδους λογικής, μυαλού και όρεξης για βελτίωση των περισσότερων εξ αυτών, εννοώ τη μετάδοση της ΕΡΤ, το τηλεοπτικό και σκηνοθετικό μέρος της διοργάνωσης. Το βασικότερο πρόβλημα είναι η νοοτροπία όλων που θεωρούν ότι το Σαββατοκύριακο του all-star game είναι ένα Σαββατοκύριακο χωρίς αγωνιστική δραστηριότητα, ένα διήμερο στο οποίο όλοι μπορούμε να χαλαρώσουμε από το άγχος της σεζόν και τις απαιτήσεις της μετάδοσης ενός ματς. Κι ενώ για τους παίκτες αυτό ισχύει απόλυτα και μπορούν να είναι χαλαροί, οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να κάνουν και αυτό το Σαββατοκύριακο εξίσου καλά τη δουλειά τους και όχι να προσπαθούν με ηλίθια αστεία να δείξουν ότι… είμαστε πιο χαλαροί. Αν δεν έχεις κάτι έξυπνο να πεις, μην πεις τίποτα. Θα μου πείτε… σε αυτή την περίπτωση η ελληνική τηλεόραση στις αθλητικές (και όχι μόνο) μεταδόσεις της θα διεπόταν από μακρές σιωπές! Όμως, αν για τους παίκτες το διήμερο είναι χαλαρό, αν οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να είναι απλώς σε ίδια εγρήγορση (λέμε τώρα…) με τα υπόλοιπα ματς, οι καμεραμέν, οι σκηνοθέτες και γενικά η τηλεοπτική παραγωγή έχει την τριπλάσια δουλειά ένα τέτοιο διήμερο. Όμως, κανείς δεν το κατανοεί αυτό στην Ελλάδα. Θα μιλήσω παρακάτω με συγκεκριμένα παραδείγματα.

Ο διαγωνισμός καρφωμάτων φέτος ήταν ένα ανέκδοτο που δεν έβγαζε καν γέλιο. Μέχρι την έναρξή του κανείς δεν ήξερε ποιοι θα δώσουν το «παρών», αν ο Γκράντι θα καρφώσει ή όχι και όποιος έμαθε από την τηλεοπτική μετάδοση τους κανονισμούς του διαγωνισμού, να μου τους πει κι εμένα. Δεν μπορεί, επίσης, να υπάρξει διαγωνισμός καρφωμάτων, τονίζει πολύ σωστά ο BEN, χωρίς τη συνεργασία των παικτών και της επιτροπής με τους υπεύθυνους της τηλεοπτικής μετάδοσης.

Οι μισοί από όσους είδαν το all-star, πάω στοίχημα ότι χάσατε το πρώτο κάρφωμα, καθώς έγινε χωρίς προειδοποίηση και θα έπρεπε απλώς να κοιτάτε την οθόνη τότε. Αν είχατε στρέψει το βλέμμα αλλού, είδατε μόνο το ριπλέι. Επίσης, όλοι χάσαμε κάρφωμα επειδή βλέπαμε το ριπλέι του προηγούμενου. Να μην σχολιάσω ότι ούτε οι παίκτες δεν ήξεραν ποιοι προκρίθηκαν στον τελικό (μετά το τέλος του τελικού ο αποκλεισμένος από τον ημιτελικό Κένταλ ξεκίνησε προσπάθεια για κάρφωμα!!!), ή την παντελή έλλειψη προνοητικότητας (η οποία ακολουθήθηκε από ένα τέταρτο αμηχανίας μέχρι να κάνει ο Ντάνιελς το επόμενο κάρφωμα) τη στιγμή που έσπασε το στεφάνι στη μια μπασκέτα.

Δεν έχει νόημα να μακρηγορούμε με τις ατέλειες του φετινού all-star game, αλλά καλύτερα να αναλώσουμε τον υπόλοιπο διαθέσιμο χώρο μας και χρόνο σας στο να προτείνουμε κάποιες απλές λύσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ώστε η γιορτή του μπάσκετ να έχει πραγματικά ενδιαφέρον.

– Μάξιμουμ αριθμός παικτών από κάθε ομάδα στο all-star. Η καμπάνα προφανώς χτυπάει για δύο ομάδες. Το φετινό «8» από του «αιώνιους» ήταν επιεικώς αστείο. Είναι λογικό να έχουν τους περισσότερους παίκτες στο all-star, αφού έχουν σχεδόν ότι την εθνική Ελλάδας και τους καλύτερους ξένους στη σύνθεσή τους, αλλά άλλο 4-6 άλλο 8. Δεν χρειάζεται κάθε χρόνο να είναι όλοι μα όλοι στο all-star game. To all-star είναι η γιορτή αυτών που ξεχωρίζουν αγωνιστικά μέσα στη χρονιά, είναι και ένα είδος επιβράβευσης αυτών των παικτών. Καλλινικίδης, Στίβενσον, Τόμπσον, Μπάξτερ, Χαραλαμπίδης, Κις, Ραντένοβιτς, Γκόλεματς, Φράνσις, Μεχία, Χάρις, Έιβερι, Νικολαΐδης, Ντάνιελς, Καβαλιάουσκας, Γκαγκαλούδης, είναι ορισμένοι από τους παίκτες που θα μπορούσαν να είναι στο παιχνίδι. Προφανώς δεν γινόταν να ήταν όλοι, αλλά μην ξεχνάτε ότι ούτε Παπανικολάου και Μπράιαντ θα ήταν (θα ήταν κι αυτοί στην παραπάνω λίστα) αν δεν τραυματίζονταν Πρίντεζης και Σμιθ. Τι μπορεί να γίνει; Να διαλέγει, ας πούμε, ο κόσμος 5 παίκτες και να επιλέγονται οι 7 άλλοι από όλους τους προπονητές της Α1 με περιορισμό κάθε προπονητής να διαλέγει 14 παίκτες έναν από κάθε ομάδα. Το να επιλέγονται και οι 12 με βάση την ψήφο του κόσμου είναι αστείο, γιατί εκλείπει τελείως το στοιχείο της επίδοσης στο πρωτάθλημα και της επιβράβευσης, οπότε εκλείπει τελείως το βασικό νόημα της φράσης «all-star game». Άλλοι τρόποι είναι να επιλέγονται οι 7 παίκτες πέρα από τις βασικές πεντάδες με καθαρά στατιστικά κριτήρια προσφοράς στις ομάδες τους, αλλά αυτό δεν το θεωρώ το ίδιο καλό.

– Η επιλογή των παικτών στους διαγωνισμούς πρέπει να αλλάξει, ώστε να αναβαθμιστούν οι διαγωνισμοί. Στα τρίποντα, όπου η επιλογή είναι τελείως αυθαίρετη, ο τρόπος για να έχει ένα… νόημα ο διαγωνισμός είναι εύκολος. Ποιοι συμμετείχαν φέτος; Μάκης Νικολαΐδης, Γ. Χαλπερίν, Σ. Σούλτζε, Ν. Νίκολας, Δ. Τσαλδάρης, Ν. Μίχαλος και ο νικητής των Ελπίδων.

Πάμε στις κάρτες των στατιστικών; Οι 10 πρώτοι με τα περισσότερα τρίποντα στην Α1 κατά σειρά: Νικολαΐδης, Στίβενσον, Κλαρκ, Έιβερι, Κις, Βασιλειάδης, Σούλτζε, Τόμπσον, Γιασικεβίτσιους και Νέμεθ. Οι 10 πιο εύστοχοι στην Α1: Τεόντοσιτς, Γιασικεβίτσιους, Χαλπερίν, Σμιθ, Διαμαντίδης, Γκριρ, Σούλτζε, Στίβενσον, Τόμπσον, Χαραλαμπίδης. Δηλαδή, από το διαγωνισμό απουσίαζαν οι 5 από τους 6 πιο εύστοχους της λίγκας και οι 4 από τους 5 με τα περισσότερα εύστοχα σουτ! Βγάζει νόημα αυτό; Πώς θα μπορούσε να είναι ο διαγωνισμός;

Ο περσινός νικητής, οι 3 πιο εύστοχοι, οι 3 πρώτοι με τα περισσότερα και ένας παίκτης λόγω εντοπιότητας (να επιλέγουν οι παίκτες της ομάδας της πόλης όταν δεν μπορεί να επιλεγεί με βάση τα στατιστικά), όταν το all-star game είναι στην επαρχία.

Τι εννοώ; Εξηγείστε μου την επιλογή Μίχαλου. Δεν έχει εξήγηση. Ένας παίκτης από την Α2. Ωραία… πάμε στις λίστες. Περισσότερα τρίποντα κατά σειρά: Κορωνίδης, Γελένιτς, Γοδόπουλος, Μίχαλος, Γεωργίτσης. Πιο εύστοχοι: Μπεχλιβάνης, Αθανασιάδης, Σιούτης, Δημητριάδης, Αποστολόπουλος.

Ξέρετε πώς μπορούσε να ανέβει τουλάχιστον ένα επίπεδο ο διαγωνισμός; Με τη συμμετοχή του Ιβάν Γελένιτς: 2ος σε σύνολο, παίκτης της Α2 και παίκτης της Ξάνθης. Άρα και παίκτης της Α2 και παίκτης της πόλης (ακούσατε τι γινόταν στις εξέδρες όταν κάρφωνα ο Ντάνιελς που είναι από την κοντινή Καβάλα;).

Ας πούμε φέτος ο διαγωνισμός θα μπορούσε να ήταν: Νικολαΐδης (περσινός νικητής), Στίβενσον, Κλαρκ, Τεόντοσιτς, Γιασικεβίτσιους, Χαλπερίν, Γελένιτς και Έιβερι ή Διαμαντίδης (αφού ο 1ος σε σύνολο συμπίπτει με τον περσινό νικητή). Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί ο νικητής των Ελπίδων πρέπει να διαγωνίζεται και στον αντίστοιχο διαγωνισμό των αντρών. Ή στο ένα ή στο άλλο, δεν έχει νόημα αυτό που γίνεται.

– Καρφώματα: Να επιλέγονται νέοι παίκτες κατά βάση. Εφόσον ο περσινός νικητής είναι στο πρωτάθλημα να του δίνεται η ευκαιρία να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Εφόσον δεν έχουμε στατιστικά για παίκτες με περισσότερα καρφώματα να επιλέγονται 2 παίκτες από επιτροπή (προπονητές;) και άλλοι 2 από ψηφοφορία του κόσμου μέσα από 7-8 επιλογές. Δηλαδή να έχουμε 5 συμμετοχές και το βασικό… να θέλουν και οι ίδιοι να συμμετέχουν.

Βασικό στο διαγωνισμό καρφωμάτων είναι η διεξαγωγή του. Είναι το σημείο που η τηλεόραση θα πρέπει να συνεργάζεται άμεσα με τους παίκτες στο γήπεδο. Με τη βοήθεια του BEN αναλύουμε 5 απλά σημεία:

1. Οι παίκτες να σταματούν μετά από κάρφωμα για λίγο ώστε να δίνεται χρόνος για 2-3 ριπλέι τα οποία δεν θα συμπίπτουν με το επόμενο κάρφωμα.

2. Να παρουσιάζεται κάρτα με το σκορ κάθε παίκτη μετά από την προσπάθεια και κάρτα με το σκορ όλων των παικτών μετά το τέλος των προσπαθειών του κάθε παίκτη.

3. Να δίνεται ευκαιρία στους παίκτες να ολοκληρώσουν τις προσπάθειές τους. Ο διαγωνισμός μόνο χάνει αν ένας παίκτης δεν βαθμολογηθεί.

4. Να μπουν τρικς που θα βοηθήσουν τους παίκτες να εμπλουτίσουν τα καρφώματα, όπως συνεργασία με κάποιον άλλο παίκτη.

5. Να υπάρχει στοιχειωδώς σοβαρή κριτική επιτροπή.

– Ένα άλλο θέμα, το βασικότερο όλων, είναι η τηλεοπτική μετάδοση του all-star game. Ο ΕΣΑΚΕ πρέπει να έχει απαιτήσεις από το κανάλι στο οποίο δίνει το παιχνίδι. Στις ελάχιστες προϋποθέσεις πρέπει να είναι η δέσμευση από πλευράς τηλεοπτικού σταθμού να φέρει εις πέρας τη μετάδοση. Να μη χαθούν φάσεις, να μη χαθούν σημεία από τους διαγωνισμούς, να υπάρχει χρόνος και σκορ ανά πάσα στιγμή στην οθόνη και να γίνει η αναμετάδοση για όσους είναι στο σπίτι τους και δεν έχουν τον ήχο του γηπέδου εύκολη και ελκυστική. Το all-star game είναι προϊόν προς πώληση, δεν είναι μια αγγαρεία που πρέπει να βγει από το σταθμό όσο το δυνατόν με λιγότερη κούραση και επαγγελματισμό. Αν η κρατική τηλεόραση δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, δώσε το παιχνίδι σε ιδιωτικό δίκτυο. Όμως… απαίτησε επαγγελματισμό και οργάνωση.

– Τέλος, να συμμετέχουν στους διαγωνισμούς (κατά κύριο λόγο) μόνο όσοι το επιθυμούν. Φετινό παράδειγμα ο Άντονι Γκράντι. Ο διαγωνισμός γίνεται για να ανεβάσει το θέαμα και μόνο. Αν είναι να μας κάνει να βαρεθούμε, τότε ας μην γίνεται. Κανείς δεν πρέπει να αναγκάσει τους παίκτες να λάβουν μέρος ενώ δεν θέλουν. Στους 170 χοντρικά παίκτες της Α1 θα βρεθούν 5 που να… φτάνουν να καρφώσουν και να θέλουν να πάνε στο διαγωνισμό. Ο Χάρις και ο Ντάνιελς είχαν δουλέψει αρκετά για το διαγωνισμό γιατί ήθελαν να πάνε. Ο Κένταλ λιγότερο και ο Γκράντι μέχρι 1 λεπτό πριν την έναρξη νόμιζε ότι θα το γλιτώσει, μέχρι που απειλήθηκε με τιμωρία ώστε να δώσει το «παρών»! Απίστευτα πράγματα. Στους διαγωνισμούς είναι νόμος να ερωτώνται οι παίκτες αν θέλουν να λάβουν μέρος. Ιδίως στα καρφώματα που είναι και θέμα διάθεσης, ιδεών και έξτρα δουλειάς.

Νομίζω ότι αν είχαν τηρηθεί αυτά τα πέντε αυτά πολύ απλά σημεία, το all-star game θα ήταν κλάσεις ανώτερο. Δεν είπαμε καν να γίνει κάτι πρωτοποριακό, όπως να εισαχθεί νέος διαγωνισμός ας πούμε. Είδατε τα τρίποντα από το κέντρο στο διάλειμμα των καρφωμάτων; Ή διαγωνισμός με σερί βολών. Ή κάτι που θα έβγαζε περισσότερο γέλιο και θα διασκέδαζε τον κόσμο, όπως ένα skill challenge απέναντι σε παίκτες, ή ακόμη και shooting stars με τη συμμετοχή κοριτσιών από το γυναικείο πρωτάθλημα και βετεράνων. Δεν είναι καθόλου κακό να κλέβεις ιδέες. Δεν θα διασκέδαζε ο κόσμος αν, ας πούμε έβλεπε shooting stars με τρεις ομάδες: Ομπράντοβιτς-Σπανούλης-Κωστάκη, Γιαννάκης-Μπουρούσης-Νταή και Παπανικολάου-Αν. Παπαντωνίου-Άννι Κωνσταντινίδου ας πούμε; Ή shooting stars με αντιπάλους 3 παίκτες της εθνικής αντρών με 3 παίκτριες της εθνικής γυναικών; Αγώνας των μασκότ;

Οι ιδέες μπορεί να είναι χίλιες, το θέμα είναι να υπάρχει διάθεση για δουλειά και πραγματική αγάπη για το μπάσκετ και τον κόσμο. Ένα all-star game που γίνεται απλώς για να γίνει, όπως ως τώρα στην Ελλάδα, δεν έχει κανένα νόημα και κανένα σκοπό ύπαρξης.