Ραντεβού με την ιστορία

Ξεκινάμε σήμερα την ανάλυση των πλέι-οφ της Ευρωλίγκας. Θα διαβάσετε σήμερα για τη σειρά Ολυμπιακός-Ρεάλ, θα πούμε λίγα λόγια και για το ΤΣΣΚΑ-Παρτιζάν και τη Δευτέρα, με τον Rasheed, θα έχουμε την ανάλυση του Παναθηναϊκού και του ισπανικού «εμφυλίου».

Μπορεί να ακούγεται κοινότοπο, αλλά μεγάλο ραντεβού με την ιστορία έχει ο Ολυμπιακός στους «8» της φετινής Ευρωλίγκας. Οι «ερυθρόλευκοι» ως βασικό αντίπαλό τους δε βλέπουν τη Ρεάλ, αλλά τα «φαντάσματα» του πρόσφατου παρελθόντος. Ακριβώς σε αυτήν την εισαγωγική φράση κρύβονται και τα κλειδιά της σειράς: ο Ολυμπιακός έχει τεράστιο κίνητρο, δίψα και όνειρο να μπει στο φάιναλ-φορ και για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια έχει φτάσει τόσο κοντά, ωστόσο, υποβόσκει ο κίνδυνος να πέσει ο ίδιος θύμα του άγχους για τον αυτοσκοπό που έχει θέσει στον εαυτό του λόγω της ανοδικής πορείας των τελευταίων χρόνων, των ακριβών επενδύσεων και του πλεονεκτήματος έδρας. Για μια φορά, τα τελευταία δέκα χρόνια, οι Πειραιώτες μπαίνουν στους «8» της διοργάνωσης και είναι το φαβορί. Θα το αντέξουν;

Όλα δείχνουν πως ναι. Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα από τη Ρεάλ για διάφορους λόγους: έχει πιο γεμάτο ρόστερ, είναι πιο έμπειρος (έχει 3 παίκτες που έχουν κατακτήσει την Ευρωλίγκα 2 φορές, ενώ η Ρεάλ μόνο τον Σάντσεθ το 2002) και στους μέχρι τώρα αγώνες του έχει παρουσιάσει πιο ισορροπημένο και οργανωμένο παιχνίδι. Τα ίδια λένε και οι αριθμοί, στα 16 ματς που έχουν δώσει μέχρι τώρα οι δύο ομάδες: ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος σε επίθεση, ευστοχία σε δίποντα και τρίποντα, ριμπάουντ, ασίστ, κλεψίματα και συνολικό ranking. Οι δύο ομάδες έχουν την ίδια άμυνα (!), ενώ η Ρεάλ είναι καλύτερη μόνο σε ευστοχία στις βολές και κάνει λιγότερα λάθη.

Βέβαια, η φαινομενική υπεροχή του Ολυμπιακού δε θα πρέπει να οδηγήσει σε μια υποεκτίμηση του αντιπάλου. Όσο ανεπαρκή και αν χαρακτηρίζουμε τον Πλάθα (έχοντας περισσότερα από ένα επιχειρήματα, π.χ. αδυναμία εκμετάλλευσης «όπλων» όπως ο Παπαδόπουλος και ο Μάσεϊ, μεγάλα κενά διαστήματα μέσα στο ματς – τα οποία είναι σίγουρο ότι υπάρχουν σημειωμένα με κεφαλαία γράμματα στο μπλοκ του Γιαννάκη), δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι η Ρεάλ έχει βελτιωθεί πολύ μέσα στη σεζόν, παίζει πλέον καλύτερο μπάσκετ, έχει κάνει σημαντικές νίκες (όχι τόσο το διπλό στη Μόσχα με την ΤΣΣΚΑ αδιάφορη, όσο οι δύο νίκες επί της Μακάμπι και επί της Μπαρτσελόνα στη Μαδρίτη) και πείθει ότι επιτέλους είναι μια υπολογίσιμη και αξιόλογη ομάδα. Η άνοδος των Μαδριλένων συμπίπτει με δύο βασικά γεγονότα: την κατακόρυφη άνοδο του Λούις Μπούλοκ στο top-16 όπου… διπλασίασε το μέσο όρο πόντων του (!) και την άνοδο στο χρόνο συμμετοχής του Σέρχιο Λιούλ που, όπως έχουμε ξαναπεί, έχει στοιχεία καταπληκτικού παίκτη, είναι εκρηκτικός και πιο απρόβλεπτος από τους άλλους γκαρντ της ομάδας. Το «παζλ» συμπληρώνουν τρεις διεθνείς Ισπανοί, ο πολύ υψηλού επιπέδου Ρέγιες (ηγέτης της ομάδας) και οι χρήσιμοι Μουμπρού και Ραούλ Λόπεθ, δύο διεθνείς… Βέλγοι (έστω οι καλύτεροι του είδους!), ο καλός ρολίστας Κροάτης, Μάρκο Τόμας, και μια σειρά από παίκτες που… δεν μπορεί να εκεμταλλευτεί ο Πλάθα: ο Μάσεϊ δεν έχει κανένα σύστημα να καταλήγει σε αυτόν, ο Σάντσεθ έχει ξεχάσει το μπάσκετ με τον τρόπο χρησιμοποίησής του, ενώ ο τρίτος της σχετικής λίστας, Χόσλεϊ, έφυγε για να δώσει τη θέση του στον Ουίνστον, που δεν ξέρω κατά πόσο είναι κατάλληλος για αυτό το επίπεδο.

Πού καταλήγουμε; Η Ρεάλ είναι μια ομάδα με πολύ καλό ρόστερ, σε ανοδική πορεία και πολύ βαριά φανέλα. Αλλά, ο Ολυμπιακός έχει καλύτερο ρόστερ, είναι καλύτερη ομάδα, έχει κι αυτός το ειδικό βάρος, την εμπειρία, το κίνητρο και το πλεονέκτημα έδρας. Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης της ομάδας της Μαδρίτης, οι «ερυθρόλευκοι» οφείλουν, για την επένδυση που έχουν κάνει, για τον κόσμο τους και για τη μεγάλη νίκη στη Βιτόρια, να είναι στο φάιναλ-φορ.

ΤΣΣΚΑ-ΠΑΡΤΙΖΑΝ

Αν ο Ολυμπιακός φαντάζει ως το φαβορί απέναντι στη Ρεάλ, το ζευγάρι ΤΣΣΚΑ-Παρτιζάν είναι μια αναμέτρηση του τύπου Δαβίδ εναντίον Γολιάθ. Μια ευρωπαϊκή υπερδύναμη του 21ου αιώνα, απέναντι σε μια ενθουσιώδη, νεανική, ταλαντούχα ομάδα. Η Παρτιζάν, πανάξια, έφτασε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στους «8» της Ευρωλίγκας, έχοντας μόλις δύο μη Γιουγκοσλάβους παίκτες στο ρόστερ (Βέσελι και Λάσμε – η σπουδαία μετεγγραφή) και όντας η μόνη ομάδα από τις 8 που δεν έχει ούτε έναν Αμερικάνο! Στηριζόμενη στη νέα «χρυσή» της γενιά, από την οποία ξεχωρίζουν αισθητά οι Τέπιτς, Βελίτσκοβιτς, Τρίπκοβιτς, Ράσιτς, και παρότι χάνει έναν πολύ σημαντικό γηγενή παίκτη κάθε χρόνο (Πέροβιτς, Πέκοβιτς), έχει «χτίσει» ένα νέο μοντέλο ομάδας το οποίο αποδίδει υπέροχα. Απέναντί της, η ΤΣΣΚΑ, με 9 ονόματα πρώτης γραμμής, με… αυτόματο πιλότο, με άμυνα «γρανίτη». Η Παρτιζάν ενθουσιάζει και έχει κερδίσει τις εντυπώσεις, η ΤΣΣΚΑ φέτος έχει τρωτά σημεία, παραμένει εξαιρετική, αλλά όχι αχτύπητη. Παραμένει, ωστόσο, και έξω από τις δυνατότητες της Παρτιζάν (pπαρά τη μεγάλη νίκη των Σέρβων στη Μόσχα, σε αδιάφορη, πάντως, περίοδο) και γι’ αυτό θα την αναλύσουμε περισσότερο πριν το φάιναλ-φορ…!