Τελείωσαν και αρχίζουμε…

Συγκεκριμένα, τα… άσχημα νέα αφορούν το Αιγάλεω που αποχαιρέτησε… την Αλεξάνδρεια που φεύγει όπως λέει και ο ποιητής, αλλά (και πάλι όπως λέει ο ποιητής) σαν έτοιμο από καιρό. Θαρραλέος ήταν… μόνο ο Καλλινικίδης που μετά το ματς τα είπε με το όνομά τους, αν και θεωρώ ότι πήρε περισσότερες ευθύνες απ’ όσες του αναλογούν. Προφανώς δεν ήθελε να μιλήσει για τη διοίκηση και τα τραγικά της λάθη, αλλά νομίζω ότι εκεί πρέπει να δοθεί το μεγαλύτερο βάρος και όχι στον αρχηγό της ομάδας που 13 χρόνια τώρα δίνει όλο του το «είναι» σε αυτόν τον σύλλογο. Αυτός που νοιάζεται, αυτός που “έσκασε” στο τέλος, αυτός που ματώνει τη φανέλα φαίνεται στο παρκέ και αναγνωρίζεται από φίλους και εχθρούς, ακόμη και στο σημερινό, άκρως επαγγελματικό, μπάσκετ.

Η χρονιά κρίθηκε στην απόλυση του Σκουρτόπουλου, στην απόλυση του Νίκου, στο γεγονός ότι ο Ζευγώλης δεν είχε χρόνο και έκανε τραγικά λάθη, αλλά και στο ότι οι ξένοι δεν έδεσαν ποτέ με τη νοοτροπία ομάδας που παλεύει για τη σωτηρία της.

Το Αιγάλεω λοιπόν θα ακολουθήσει την ΑΕΛ, καθώς στο κρισιμότερο ματς της χρονιάς δέχτηκε 99 πόντους. Σε τέτοιους αγώνες πας για να φας 60 πόντους. Παίζεις «ξύλο», «πεθαίνεις» στο παρκέ, ματώνεις και παλεύεις για να μη σου βάλει ο άλλος ούτε καλάθι. Πας για να φας 60 πόντους και να βάλεις 61 αν μπορέσεις, όχι για να φας 99 και αν βάλεις κατοστάρα να σωθείς! Τέτοια ματς τα παίρνεις με τη δύναμη, τον τσαμπουκά και αποθαρρύνοντας τον αδιάφορο αντίπαλο που βλέπει απέναντί του μια ομάδα ψυχωμένη που πρέπει να ματώσει και να πονέσει για να της βάλει καλάθι. Και κανείς δεν το κάνει αυτό όταν μπροστά έχει τα πλέι οφς και είναι και αδιάφορος. Όμως όταν βλέπει πως κάνει περίπατο στη ρακέτα και σουτάρει ελεύθερος από την περιφέρεια, τότε γιατί να σου δώσει το ματς; Κανείς δεν το κάνει αυτό, ιδίως αν είναι καλύτερη ομάδα. Σου παίρνει το ματς, σου λέει «ευχαριστώ» για την προπόνηση και φεύγει. Δεν γίνεται ο παίκτης που έχει 19 πόντους, 12 ριμπάουντ, 3 κλεψίματα και 3 τάπες με 9/10 σουτ εντός παιδιάς να παίζει κάτω από 25 λεπτά στο ματς! Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνει ο Χάρντιν για να παίξει 35 λεπτά στον πιο κρίσιμο αγώνα της χρονιάς. Πρέπει να έχεις ευλυγισία όσον αφορά το αγωνιστικό σου πλάνο όταν βλέπει ότι σε κάποιον παίκτη «βγαίνει» το ματς.

Η ΑΕΚ δεν τα κατάφερε με τον Παναθηναϊκό, αλλά αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι δεν ήταν αυτό το ματς το οποίο έπρεπε να πάρει για να είναι στα πλέι οφς. Το τελευταίο (και το οποίο μένει ως εντύπωση) είναι εκείνο με την Καβάλα. Η ΑΕΚ πάντως σε όλη τη χρονιά ήταν συνεπής αγωνιστικά και μπορεί ο Παπανικολάου να είπε στη συνέντευξη Τύπου την αδόκιμη φράση «αν περνούσαν 9 στα πλέι οφς θα άξιζε να είμαστε κι εμείς», αλλά θεωρώ ότι της άξιζε περισσότερο από τον ΠΑΟΚ να περάσει στα πλέι οφς.

Ο Άρης έκανε αυτό που αναμέναμε στο Αλεξάνδρειο, δηλαδή κέρδισε. Τα Τρίκαλα πάντως ήταν ο… πιο χαρούμενος χαμένος της χρονιάς, αφού έμειναν στην κατηγορία, ολοκληρώνοντας έναν άκρως επιτυχημένο δεύτερο γύρο στον οποίο, αν το καλοσκεφτούμε, εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τα προβλήματα των άλλων.

Ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ κέρδισε το Μαρούσι στον… πιο φιλικό αγώνα της χρονιάς. Όμως, με αυτή του νίκη έκανε κάτι που κανείς δεν έχει καταφέρει στο παρελθόν, δηλαδή να τελειώσει χρονιά με 25-1 ρεκόρ. Μπορεί στο τέλος όλοι να θυμούνται μόνο τον πρωταθλητή, αλλά τα ρεκόρ είναι πάντα σημαντικά για την ιστορία μιας ομάδας. Αλλιώς δεν θα το συζητούσαμε τώρα. Το 25-1 είναι πραγματικά απίστευτο και δείχνει και τη διαφορά δυναμικότητας με τους υπόλοιπους 12, αλλά και το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός φέτος ήταν η πιο σοβαρή ομάδα της Α1 στην κανονική περίοδο, η πιο σταθερή και η καλύτερη. Βέβαια… τώρα αρχίζουν τα πλέι οφς και κανείς δεν θα ασχοληθεί άλλο με τέτοια στατιστικά. Αυτό που μετράει είναι η κούπα του πρωταθλητή και το ξέρουν αμφότεροι οι μνηστήρες της.

Ο Πανιώνιος έκανε μεγάλο σερί στο τέλος τη Λάρισα, και μπορεί η νίκη επί της Ολύμπιας, όπως και αυτή επί του Άρη, να ήταν αδιάφορη βαθμολογικά, αλλά και οι δύο ήταν σημαντικές για την ψυχολογία της ομάδας. Στη μία κέρδισε τον επόμενο αντίπαλό του και στην άλλη ανέτρεψε ένα χαμένο ματς για να το πάρει στο φινάλε. Τέτοια παιχνίδια βοηθούν πάντα, ιδίως 4 ημέρες πριν τα πλέι οφς.

Η Καβάλα κέρδισε τον Κολοσσό και πραγματικά τελείωσε τη χρονιά με ψηλά το κεφάλι από κάθε άποψη. Γιατί έφτασε τις 9 νίκες, γιατί σώθηκε άνετα, γιατί τελείωσε μια χρονιά πάνω στην οποία μπορεί να χτίσει το μέλλον και γιατί παρότι της πήρε 2-3 εβδομάδες μπόρεσε και αδιάφορη να κάνει 2 νίκες στο τέλος για την υστεροφημία της.

Στα πλέι οφς λοιπόν στρέφεται το ενδιαφέρον μας, σε πλέι οφς ιδιαίτερα ενδιαφέροντα από τον πρώτο κιόλας γύρο που θα μας κρατήσουν παρέα για λίγο καιρό.