Ένα τελευταίο όνειρο, «ένα μόνο παιχνίδι»

Η Λόριν Χιλ τον Οκτώβριο του 2013 αποφάσισε να παίξει κολεγιακό μπάσκετ στο Mount Saint Joseph. Την ημέρα των 18ων γενεθλίων της πήρε τηλέφωνο τον προπονητή του κολεγίου και του ανακοίνωσε την απόφασή της να δεχτεί την πρόσκλησή τους να παίξει εκεί. Μόλις 49 ημέρες αργότερα όλος ο κόσμος της είχε γκεμιστεί, έχοντας πια διαγνωστεί με καρκίνο στον εγκέφαλο. Όμως, δεν το έβαλε κάτω. Και στις 2 Νοέμβρη έχει βάλει στοίχημα να είναι παρούσα στο παρκέ στην πρεμιέρα της κολεγιακής σεζόν, παρότι πλέον βρίσκεται σε τελικό στάδιο της ασθένειας και η πρόγνωση αναφέρει ότι δεν θα ζει τον Ιανουάριο.           

Το πανεπιστήμιο Mount Saint Joseph έκανε αίτηση στο NCAA να μεταφέρει την πρεμιέρα της σεζόν από τις 15 Νοεμβρίου στις 2 Νοεμβρίου, ώστε η Χιλ να έχει περισσότερες πιθανότητες να ζει και να είναι σε κατάσταση να παίξει. Το NCAA το δέχτηκε και έτσι η Χιλ έβαλε για ακόμα μία φορά στοίχημα να ξεπεράσει τη λογική, όπως κάνει από την πρώτη στιγμή που διαγνώστηκε.

Πέρσι τέτοια εποχή, μπήκε στην τελευταία της σεζόν στο Λύκειο Λόρενσμπεργκ χωρίς να νιώθει καλά: «Δεν μπορούσα να ακολουθήσω τους ρυθμούς των άλλων κοριτσιών. Δεν μπορούσα να κοντρολάρω την μπάλα καλά, σκέφτηκα ότι θα ήμουν εκτός φόρμας».

Ο προπονητής της στο Λύκειο, Ζέιν Ουάιτ, σχολίασε: «Ήμασταν χαμένοι. Δεν ήταν η Λόριν Χιλ που ξέραμε. Τα είχαμε χαμένα».

Η Χιλ είχε αρκετά προβλήματα στην αρχή της χρονιάς, ζαλάδες, ίλιγγο, ένα μαυρισμένο μάτι και μουδιασμένη γλώσσα από σύγκρουση με συμπαίκτρια. Τότε είπε ότι «κάτι δεν πάει καλά, πρέπει να έχω πάθει διάσειση». Όμως, τα μαντάτα στο νοσοκομείο ήταν πολύ χειρότερα.

Η μαγνητική τομογραφία έδειξε όγκο στον εγκέφαλο. DIPG (Diffuse Intrinsic Pontine Glioma), είδος καρκίνου που σπάνια χειρουργείται, με μέση πρόγνωση για προσδόκιμο ζωής κάτω των 12 μηνών. Και στην περίπτωση της Χιλ δεν μπορούσε να γίνει εγχείρηση, καθώς ο καρκίνος είχε μπλεχτεί πλέον με τα νεύρα του εγκεφάλου.

Στην ανακοίνωση της είδησης ο πατέρας της Λόριν, Μπρεντ Χιλ, «ένιωσα αδύναμος, λύγισαν τα πόδια μου, η μητέρα της αρρώστησε. Η Λόριν, τυπικό γι’ αυτήν, ήθελε απλώς να ξέρει αν θα μπορεί ακόμα να παίξει μπάσκετ».

Οι γιατροί δεν έφεραν αντίρρηση, αλλά μόνο αν τα κατάφερνε να το κάνει παράλληλα με τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολίες. Η Λόριν δεν το συζήτησε καν, δεν μπορούσε να παίξει όπως έπαιζε πριν, αλλά δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να αποχωρήσει από την ομάδα, και συνέχισε κανονικά.

Ο κόουτς Ουάιτ είπε ότι η Λόριν μίλησε στην ομάδα της: «Καλά θα κάνετε να μην τα παρατήσει καμιά σας γιατί θα σας κυνηγήσω. Αν δεν είμαι εγώ εκεί, καλά θα κάνετε να παίζετε, μην με λυπάστε».

«Το μότο της είναι δεν τα παρατάμε ποτέ. Όχι ότι πιο πριν το είχε κάνει, αλλά τώρα δεν έχει αλλάξει τίποτα, δεν τα παρατάει», είπε η μητέρα της, Λίσα.

Τον Σεπτέμβρη τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Νέα μαγνητική που έδειξε ότι πια η Λόριν ήταν πια σε τελικό στάδιο. «Ήξερα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι είχε μεγαλώσει. Δεν υπήρχε κάτι να μου πουν γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα», είπε ο Λόριν. Οι γιατροί της είπαν ότι δεν θα ζούσε πέρα από τον Δεκέμβρη. Για εκείνη αυτό σήμαινε μόνο ένα πράγμα, είχε ακόμα χρόνο να κάνει το όνειρό της να παίξει κολεγιακό μπάσκετ πραγματικότητα. «Δεν τα παράτησα ούτε για ένα δευτερόλεπτο όταν μου είπαν ότι είμαι σε τελικό στάδιο. Δεν σκέφτηκα να κάτσω κάτω και να μην ζω τη ζωή μου πια».

Ξεκίνησε προπονήσεις με το Mount Saint Joseph, προφανώς και δεν μπορεί πια να παίξει όπως έπαιζε, αλλά είπε στον προπονητή της: «ένα παιχνίδι. Θέλω να παίξω μόνο ένα κολεγιακό παιχνίδι». Και το κολέγιό της ανταποκρίθηκε αμέσως. Το κολέγιο Hiram δέχτηκε να ταξιδέψει για το ματς στις αρχές του Νοέμβρη εφόσον το NCAA κάνει την εξαίρεση, το NCAA δέχτηκε την αίτηση και έτσι η σεζόν θα ξεκινήσει για το Mount Saint Joseph στις 2 Νοέμβρη και όλοι ευελπιστούν η Λόριν να είναι ακόμα σε θέση να ντυθεί για το ματς.

«Είναι ξεχωριστός άνθρωπος. Αυτό το κορίτσι είναι τόσο δυνατό, ζει τον θάνατο και το μόνο που σκέφτεται είναι όλοι οι άλλοι. Η ομάδα της και η οικογένειά της είναι πάντα πρώτες, και το να της ικανοποιήσουμε αυτή την τελευταία ευχή θα είναι κάτι απίστευτο για το μπασκετικό μας πρόγραμμα και τις παίκτριές μας», είπε ο Νταν Μπέντζαμιν, προπονητής του κολεγίου.

Η Λόριν παλεύει με νύχια και με δόντια για να κάνει αυτό το όνειρό της πραγματικότητα και στις 2 Νοέμβρη θα πατήσει παρκέ φορώντας το νούμερο 22 και δίνοντας ένα μάθημα ζωής σε όλους μας.

Νίκος Κουσούλης