Φεύγεις. Πας αλλού.

Σε μια εβδομάδα που ο τραγέλαφος του ελληνικού μπάσκετ χτύπησε «κόκκινο» από τις ανακοινώσεις των διοικήσεων των «αιωνίων», ως τη διακοπή στο Αλεξάνδρειο και από τα γραφικά περί προδοσίας για τον Μαρκόπουλο ως τις ανακοινώσεις του Άρη για τον πόλεμο που του γίνεται, ήρθε ο ΠΣΑΚ πριν λίγες ημέρες να ανακοινώσει ορισμένες αρκετά ενδιαφέρουσες «νίκες» για τους Έλληνες παίκτες σε μια εποχή που το ελληνικό μπάσκετ δείχνει να πνέει να λοίσθια.

Γενικά, η σεζόν δεν έχει μπει καλά στο ελληνικό μπάσκετ. Όλα άρχισαν με τον Πανιώνιο, την ΕΕΑ και το εκεί πανηγύρι γελοιότητας. Μετά στο Κύπελλο και τις απίστευτες ανακοινώσεις των δύο διοικήσεων που, πλέον, ξεπέρασαν κάθε όριο γραφικότητας. Και δεν έλεγαν να σταματήσουν, διαγωνιζόμενοι για το ποιος ήταν πιο ανώριμος και θα απαντούσε πιο χαζά στον άλλο. Το μόνο που κατάφεραν (εκτός απ’ το να πέσουν στην εκτίμησή μας) ήταν να χαμηλώσουν ακόμα περισσότερο το μπάσκετ.

Μετά ήρθε η διακοπή στη «Nick Galis Hall» στο ντέρμπι του Άρη με τον ΠΑΟΚ. Διακοπή που αν ζούσαμε στην Ισπανία θα ήταν πλήρως δικαιολογημένη. Αλλά στην Ελλάδα δεν μπορεί να το πει κανείς. Γενικά, η γραφικότητα της βραδιάς ξεκίνησε όταν το χαρτάκι χτύπησε τον Αναστόπουλο και μετά ζητούσε αφορμή για να γίνει πρωταγωνιστής του ματς από τα νεύρα του που μάτωσε. Μετά, πριν τη διακοπή έπεσε όντως κάτι στο παρκέ (γι’ αυτό και φαίνεται το παιδί με τη σκούπα να σπεύδει να το πάρει μακριά), αλλά προφανώς και δεν έχει διακοπεί ποτέ αγώνας στην Ελλάδα επειδή έπεσε ένα αντικείμενο (ούτε όταν έχει χτυπήσει παίκτη, ούτε όταν πάγκος ομάδας σβήνει με μπουκαλάκι νερό φωτιά από φωτοβολίδα που έπεσε στις τσάντες τους, ούτε χίλιες άλλες φορές), συνήθως για να φτάσουμε στη διακοπή πρέπει να αρχίσει να «βρέχει». Θα έπρεπε στο πρώτο αντικείμενο να διακόπτονται οι αγώνες και να εκκενώνονται οι εξέδρες; Ναι. Θα έπρεπε να διακοπεί έτσι ο συγκεκριμένος; Όχι. Γενικά, ξεκινά νέα σεζόν, ο κόσμος είχε αρκετό ενδιαφέρον για το ντέρμπι, το μόνο που καταφέραμε ήταν να χαμηλώσουμε ακόμα περισσότερο το μπάσκετ. Γιατί με το χέρι στην καρδιά δεν νομίζω να πει κανείς ότι ήταν ζούγκλα το εν λόγω παιχνίδι για τους φιλοξενούμενους. Όλοι τους είπαν ότι ήθελαν να συνεχιστεί ο αγώνας, από τους ανθρώπους του ΠΑΟΚ τότε, ως μετά τη διοίκησή του και τους οργανωμένους οπαδούς του. Πρέπει κάποια στιγμή οι άνθρωποι του μπάσκετ να αρχίσουν να δρουν με γνώμονα το καλό του αθλήματος, να σκεφτούν ότι εκτός από τους εαυτούς τους υπηρετούν και το άθλημα.

Μετά ήρθαν οι ανακοινώσεις του Άρη που μέσα στην ένταση το τράβηξε περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Εν μέρει δικαιολογημένη η αντίδραση από τη στιγμή που ένιωθε οργή, απ’ την άλλη οι ανακοινώσεις θα πρέπει να γράφονται με κρύο κεφάλι και όχι για να κάνουν καλούς τίτλους στις εφημερίδες (αναφέρομαι στις μετά το ματς ανακοινώσεις, όχι σε εκείνη της Δευτέρας που ήταν όπως θα έπρεπε να είναι από πλευράς Άρη μ εβάση το τι κυνηγ΄ακαι ποια ειναι η θέση του).

Και στο τέλος το θέμα με το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού για τον Σούλη Μαρκόπουλο. Δεν θα μπω στη λογική του αν ο ΠΑΟΚ χρωστάει λεφτά στον Μαρκόπουλο και αν αυτό τον δικαιολογεί περισσότερο να φύγει. Για μένα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το όλο θέμα είναι ότι ο Μαρκόπουλος είχε μια μεγάλη ευκαιρία για την καριέρα του, για έναν τόσο μεγάλο προπονητή είναι απορίας άξιο που ποτέ ως τώρα δεν του δόθηκε παρόμοια, ούτε από συλλόγους ούτε από την ΕΟΚ (και δεν αναφέρομαι στον ΠΑΟΚ του 1994 ας πούμε, γιατί άλλο όνομα ήταν ο Μαρκόπουλος τότε άλλο είναι τώρα, εντελώς διαφορετική η βάση για τη συγκεκριμένη συζήτηση 20 χρόνια μετά). Το αν θα φύγει απ’ τον ΠΑΟΚ ήταν δικό του θέμα και της διοίκησης της ομάδας. Τα όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν περί προδοσίας είναι τουλάχιστον γραφικά. Και, βεβαίως, η κόρη του είχε απόλυτο δίκιο στα όσα απάντησε για το θέμα, νιώθοντας θιγμένη.

Στα παραπάνω θέματα πρωταγωνιστές ήταν οι 4 μεγάλοι του ελληνικού μπάσκετ (4 από τους 5 που έχουν απομείνει). Δεν ξέρω τι πρέπει να αλλάξει στο ελληνικό μπάσκετ. Τα έχουμε πει πολλές φορές. Πάνω απ’ όλα η νοοτροπία όσων το διοικούν. Από την ΕΟΚ, τον ΕΣΑΚΕ, ως τις ομάδες και τους διαιτητές. Όλοι κινούνται σε εντελώς μικρές συμπεριφορές, κοντόφθαλμες και κοντοπρόθεσμες. Μιλάμε για ένα πρωτάθλημα που πριν 15-20 χρόνια ήταν το καλύτερο στην Ευρώπη. Που είχε παίκτες όπως ο Τζεφ Μαλόουν στον ΒΑΟ, παίκτες όπως ο Πικουλίν Ορτίθ στη Λάρισα, ο Εξέιβιερ ΜακΝτάνιελ στον Ηρακλή, ο Τάρπλεϊ, ο Βολκόφ, ο Πάσπαλι, και τόσοι άλλοι.

Πάνω σε αυτό δεν χτίσαμε τίποτα. Είχαμε τις βάσεις και απλώς φτιάξαμε μια χάρτινη καρικατούρα από πάνω. Και όσο όλοι αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι το μπάσκετ βρίσκεται στην εντατική, τόσο περισσότερο θα λιγοστεύει κόσμος, τόσο περισσότερο θα πέφτει το ενδιαφέρον, τόσο περισσότερο θα μένουν μόνοι τους, γραφικοί και χωρίς μέλλον. Το επαγγελματικό μπάσκετ μπορεί να επιζήσει μόνο αν γυρίσει και κοιτάξει τον κόσμο που το παρακολουθεί. Δεν το λες και πυρηνική φυσική, γίνεται παντού, ας γυρίσουμε να δούμε τη λύση που έχουν βρει όλοι οι άλλοι. Όλοι εκείνοι που έχτισαν στις βάσεις της Ευρωλίγκας, έχοντας λιγότερα πυρομαχικά από εμάς, όλοι εκείνοι που ήταν τόσο πίσω μας πριν 20 χρόνια και τώρα τόσο μπροστά μας που μόνο ως ανέκδοτο τους βάζουμε κι εμείς οι ίδιοι στην ίδια πρόταση με το δικό μας μπάσκετ.

Ο ασθενής νοσεί εδώ και πολλά χρόνια. Πολύ πριν αρχίσουν τα πρωταθλήματα να κρίνονται στα χαρτιά. Πολύ πριν φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Το ζήτημα είναι ότι όσοι είναι μέσα στο χορό μοιάζουν να μην αναγνωρίζουν την πραγματικότητα, να μην ακούν την παραφωνία. Με την ανάπτυξη των μέσων δικτύωσης, με το internet, με την καλωδιακή τηλεόραση, ο Έλληνας οπαδός έχει και άλλες λύσεις. Και στρέφεται εκεί: στο NBA, στην Ευρωλίγκα, στο ισπανικό πρωτάθλημα, στο ρωσικό. Και μένει εκεί. Γιατί βλέπει υγεία, γιατί βλέπει ότι τον σέβεται όποιος πουλά το εν λόγω προϊόν. Και στην παρούσα φάση δεν θες κάτι άλλο. Να μπορείς να περνάς δυο ώρες που να νιώσεις ότι εσύ περνάς καλά. Και όταν κάθεσαι στις 17:00 να δεις αγώνα και περιμένεις ως τις 20:00, όταν δεν έχει τελειώσει ακόμα το πρώτο ημίχρονο και σε πληροφορούν ότι στις… 19:25 είχε κλείσει το φύλλο αγώνα αλλά κανείς, ούτε οι διαιτητές, ούτε ο κομισάριος δεν ενδιαφέρθηκαν να ενημερώσουν τον κόσμο μέσω τηλεόρασης (με την αμίμητη φράση «μου είπαν ότι ο κομισάριος δεν μπορούσε να μιλήσει τώρα γιατί τρώει» να ακούγεται στην τηλεόραση) τότε, όχι, δεν περνάς καλά, δεν νιώθεις ότι σε σέβονται. Και αν δεν σε σέβονται, τους γυρνάς την πλάτη.

Πας να δεις NBA που εκμεταλλεύεται κάθε δευτερόλεπτο. Πας να δεις ισπανικό πρωτάθλημα που είναι η χαρά του μπάσκετ. Πας να δεις Ευρωλίγκα που βγάζει υγεία. Και χαίρεσαι. Γιατί το ευχαριστιέσαι. Βλέπεις μπασκετάκι, μαθαίνεις από την αρχή να αγαπάς ξανά το άθλημα που τόσο λάτρεψες και που σε έκαναν να νομίζεις ότι είναι μόνο βία, χαρτοπόλεμος, απλήρωτοι παίκτες, καρεκλοκένταυροι, αδιάφοροι παράγοντες, παρανοϊκές διοικήσεις, άδειες εξέδρες και αμφισβήτηση της λογικής σου. Όμως, το μπάσκετ ξεκινά εκεί που τελειώνει όλο αυτό. Το μπάσκετ ξεκινά εκεί που η μπάλα θα χτυπήσει για πρώτη φορά στο παρκέ και πρέπει να σε κάνει να νιώθεις μοναδικός, να νιώθεις ξεχωριστός, να νιώθεις ότι κάθε ντρίμπλα γίνεται για σένα, ότι κάθε ένας που βρίσκεται εκεί σε σέβεται και προσπαθεί ώστε εσύ να περάσεις όσο το δυνατόν καλύτερα.

Αυτό είναι κάτι που αρνούμαστε να καταλάβουμε στην Ελλάδα. Κάποτε βλέπαμε γεμάτα γήπεδα, κάποτε έπαιζε Λάρισα-Απόλλων Πάτρας και έλεγες ‘πάω να δω ματσάρα με παιχταράδες’. Τώρα βάζουμε 5 ματς ταυτόχρονα κάθε εβδομάδα, μήπως πείσουμε 200 άτομα παραπάνω να κάτσουν στην τηλεόραση να δουν λίγο ελληνικό μπάσκετ. Γιατί από μόνο του το κάθε παιχνίδι δεν πουλάει τίποτα. Δεν έχει όνομα, δεν έχει αξία, δεν έχει τίποτα. Παίκτες που έρχονται και φεύγουν, φυτώριο άγνωστων Αμερικανών που αν τύχει και έχουν αξία και φτιάξουν όνομα το πρώτο που θα κάνουν θα είναι να φύγουν, ανακυκλώσιμο υλικό που δεν ανανεώνεται και δεν εξελίσσεται. Και όλα αυτά εντάξει, σημεία (και) των καιρών. Ακόμα και αυτά, όμως, δεν ενδιαφερόμαστε να τα εκμεταλλευτούμε ούτε στο ελάχιστο.

Καμία πρωτοτυπία, ούτε καν σωστή αντιγραφή από τους έξω. Ούτε καν εκμετάλλευση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ο φίλαθλος αυτή τη στιγμή, μια μέση μέρα του χειμώνα, σηκώνεται από το κρεβάτι του, βλέπει 10 βιντεάκια με κάποιο ωραίο κάρφωμα, κάποιο buzzer beater στο τέλος της 3ης περιόδου, κάποια ωραία ντρίμπλα, μια ωραία προσποίηση, από το NBA, βλέπει άλλα 3-4 από το ισπανικό με παρόμοιες φάσεις, βλέπει ένα καλό κάρφωμα και μια καλή τάπα από την Ευρωλίγκα, μια απίστευτη φάση από την Αδριατική. Έχει δει 20 φάσεις από τα ματς της περασμένης μέρας μέσα σε 10 λεπτά και δεν έχει καν ασχοληθεί με το ελληνικό μπάσκετ που είναι βροντερά απόν από όλο αυτό το πανηγύρι και ως συνεπακόλουθο δικαιολογημένα απόν και από τις συνειδήσεις των μπασκετόφιλων.

Όμως, δεν είναι ότι θα πρέπει απλώς να μπει ένα βιντεάκι στο youtube για να αλλάξει η κατάσταση. Πρέπει να υπάρξει μια συνειδητοποίηση της κρίσης. Και μια συνειδητοποίηση ότι αν συνεχίσουμε έτσι στο τέλος θα παίζουν οι ομάδες μόνες τους (σχεδόν έχει γίνει), η τηλεόραση θα αδιαφορεί (σχεδόν έχει γίνει), λεφτά από χορηγούς και διαφημίσεις δεν θα υπάρχουν (σχεδόν έχει γίνει) και ο κόσμος θα πάει αλλού (σχεδόν έχει γίνει). Ο ασθενής βρίσκεται στα τελευταία του και είναι καιρός να σταματήσουν οι αρμόδιοι γιατροί να μαλώνουν για το ποιος ξέχασε μέσα στην κοιλιά του το mp3 player κατά τη διάρκεια της επέμβασης, και να τον ανοίξει κάποιος για να το βγάλει να μην πεθάνει. Κι ας χρειαστεί να αρχίσει από την αρχή η διαδικασία ανάρρωσης. Κανείς δεν θέλει να ακούει μουσική μέσα από την κοιλιά ενός άλλου. Δεν γίνεται να σου βγάζουν καρέκλες γύρω από ένα νεκροκρέβατο, να σου λένε “κόλλα το κεφάλι σου στην κοιλιά του ξαπλωμένου να ακούσεις” και να προσπαθούν να σε πείσουν ότι είσαι στο Μέγαρο. Να περιμένεις απλώς να τελειώσουν οι μπαταρίες στην κοιλιά του αρρώστου κι οι άλλοι να κάνουν σαν να σου προσφέρουν live την καλύτερη ορχήστρα της γης. Σε κοροϊδεύουν. Το νιώθεις. Και νιώθεις ότι το ξέρουν και αδιαφορούν. Σε τρελαίνει. Φεύγεις. Πας αλλού.

Μέσα σε όλα, ο ΠΣΑΚ ανακοίνωσε ότι πέτυχε πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη για όλους τους παίκτες της Α1 και της Α2 και τα προστατευόμενα μέλη τους, μια κίνηση με πολύ μεγάλη αξία. Όταν ακούτε ασφάλιση και Α1-Α2, μη σκέφτεστε τον Σπανούλη ή τον Διαμαντίδη, ας σκεφτούμε λίγο πιο χαμηλά, τον μέσο Έλληνα παίκτη.

Επίσης, δεν επιτρέπεται πλέον η αλλαγή ξένων παικτών σε μια ομάδα η οποία έχει οφειλές σε Έλληνες παίκτες (και υπάρχει τελεσίδικη απόφαση των ΕΕΟΔΑΚ για την οφειλή αυτή). Εν ολίγοις, αν χρωστάς σε Έλληνες παίκτες, μην πάρεις νέο ξένο το χειμώνα, πλήρωσε πρώτα αυτούς που έχεις.

Τέλος, θα μπορούν και φέτος να μετακινούνται ελεύθερα οι Έλληνες παίκτες από μια ομάδα σε άλλη (ελληνικές ομάδες εννοείται, στο εξωτερικό πήγαιναν ούτως ή άλλως ελεύθερα) μετά από λύση του συμβολαίου τους ή τελεσίδικη απόφαση της Α ΕΕΟΔΑΚ. Αυτό ως το τέλος του Α γύρου του πρωταθλήματος, ώστε μετά να μην υπάρξει αλλοίωση της βαθμολογίας (γιατί όπως είναι η Α1 αυτό είναι που θα αποτελέσει αλλοίωση της βαθμολογίας).

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Δείτε και αυτό. Το εφηβικό της Δραπετσώνας αρνήθηκε να αγωνιστεί σε αγώνα με την Ελευθερία Μοσχάτου, διαμαρτυρόμενο για την απόφαση της διοίκησης της ομάδας να διώξει τον Ανέστη Πεταλά από τον πάγκο. Αυτό είχε ανακοινωθεί ότι θα ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Πεταλά στον πάγκο της ομάδας, με τα παιδιά να αρνούνται να αγωνιστούν. Ο Ντένης Ράσεβ, παίκτης της ομάδας, που ανέβασε και το βίντεο, έγραψε σχετικά: «Αυτή η κίνηση έγινε για να καταλάβουν μερικοί πως δεν γίνεται να πετάς στα σκουπίδια έναν άνθρωπο που σου έχει δώσει γη και ύδωρ. Τέλος, θέλω να αναφέρω πως καθημερινά ο κ. Πεταλάς προσπαθούσε να μας κάνει καλύτερους, όχι μόνο παίκτες αλλά και ανθρώπους. Το πρώτο δεν ξέρω αν το πέτυχε, το δεύτερο όμως μπορώ να πω σίγουρα ΝΑΙ!». Ό,τι γνώμη κι αν έχει ο καθένας για το θέμα, δείχνει ξεκάθαρα ότι εφηβικές και παιδικές ομάδες θα πρέπει οι διοικήσεις να τις προσεγγίζουν με λίγο περισσότερη λεπτότητα και με διαφορετική νοοτροπία από την κλασσική που έχουν οι ομάδες στην Ελλάδα, γιατί σε κάθε περίπτωση έχουν να αντιμετωπίσουν παιδιά, εφήβους.