Απλά προσπέρασε…

Έτσι κι έγινε αρχικά με τη διαφορά να φτάνει τους 18 πόντους μετά από μόλις 15 λεπτά στο ματς και τον Ολυμπιακό να πηγαίνει για διαστημικό σκορ. Η λογική έλεγε ότι κανείς δεν φορτσάρει στη συνέχεια, κι έτσι οι «ερυθρόλευκοι» άφησαν το πόδι από το γκάζι και επέτρεψαν στο Μαρούσι να γυρίσει το ματς και να πλησιάσει στο σκορ. Πάντως, σε όλο το δεύτερο ημίχρονο είχαν το προβάδισμα και τον πρώτο λόγο και ουσιαστικά σε κανένα σημείο του αγώνα δεν απειλήθηκαν μέχρι το τελικό 78-93, δηλαδή διαφορά 15 πόντων. Το Μαρούσι εμένα μου φαίνεται αρκετά πιο… φιλοσοφημένο και συνειδητοποιημένο φέτος. Είναι και ο Ολυμπιακός μια κλάση πάνω σε σχέση με πέρσι, αλλά και οι Αμαρουσιώτες δεν φαίνεται να σκοτώνονται για τους ημιτελικούς, αφού ξέρουν ότι άλλος είναι ο στόχος τους.

Απόδειξη; Αν βγάλουμε τον Στίβενσον, ο οποίος βρήκε ρυθμό και ο Σούλης Μαρκόπουλος προτίμησε να τον αφήσει μέσα για να του ανέβει η ψυχολογία, καθώς τον τελευταίο καιρό ήταν μέτριος, από τους υπόλοιπους ο Καϊμακόγλου αγωνίστηκε 25 λεπτά, επειδή ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας. Ο Κις 20, ο Μαυροκεφαλίδης 21, ο Γλυνιαδάκης 20, ο Χαραλαμπίδης 27 και ο χρόνος μοιράστηκε και στους άλλους. Όσοι θυμούνται τι γινόταν πέρσι στους ημιτελικούς από πλευράς Αμαρουσίου και χρόνου συμμετοχής, βλέπουν πόσο διαφορετικά είναι φέτος τα πράγματα.

Δεν το ψέγω αυτό, το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο. Πάντως, στο Μαρούσι έχουν και άλλη αγωνία τώρα. Να δούμε πώς θα πάει το πράγμα γιατί ομάδα χωρίς κόσμο είναι δύσκολο υπό άλλες συνθήκες να επιβιώσει ψηλά. Τέλος πάντων, οι ημιτελικοί θα τελειώσουν το Σαββατοκύριακο, όπως είναι φυσιολογικό και μετά θα πάμε στα σοβαρά παιχνίδια. Από 6 έως 10 ματς στα οποία θα πέφτουν κορμιά.

Στο ματς ο Ολυμπιακός έκανε μόλις 7 λάθη και μοίρασε 19 ασίστ, σε ένα ματς που δεν υπήρχε ιδιαίτερη πίεση για κανέναν. Μέχρι στιγμής οι «ερυθρόλευκοι» σκοράρουν 97.5 πόντους στα ημιτελικά με το Μαρούσι και δέχονται 79 σε μια σειρά που όλοι ξέρουν τη θέση τους. Όσο για τον Σχορτσανίτη, δεν ξέρω πόσοι έτυχε να διαβάσετε πάλι ότι «μπήκε δυνατά», ότι «πονοκεφαλιάζει τον Ομπράντοβιτς», ότι «αν και από απουσία έδειξε καλά στοιχεία», ότι «δεν τον αποθεώνουμε αλλά δείχνει ότι θα βοηθήσει» και όλα αυτά τα… μόνιμα, μετά το πρώτο ματς, αλλά στο δεύτερο είχε 0 πόντους, 0 ριμπάουντ, 0 κλεψίματα, 0 τάπες και 2 ασίστ στα 3,5 λεπτά που έμεινε στο παρκέ. Εμείς από εδώ τα είχαμε πει από προχτές και δεν θα κάνουμε κωλοτούμπα αύριο.

Μιας και το κλίμα, ακολουθώντας τον αγώνα, είναι ιδιαίτερα χαλαρό απόψε, θα αναφερθώ στη νέα εμφάνιση της εθνικής. Είναι απαράδεκτο η Ελλάδα, ξεκινώντας ένα νέα κεφάλαιο να υπογράφει συμφωνία με την Champion. Γιατί; Γιατί θες να γίνεις πρωταθλητής Ευρώπης, Κόσμου και Ολυμπιονίκης, αλλά πηγαίνεις με την εταιρεία που άλλαξε το μότο της από το (μακράν το πιο δυνατό στην ιστορία των διαφημίσεων αθλητικών εταιρειών) «It takes a little more to make a champion» («Χρειάζεται κάτι παραπάνω για να γίνει ένας πρωταθλητής» συν το λογοπαίγνιο με την εταιρεία) στο «It’s not whether you win or lose, it’s how you play the game» («δεν έχει σημασία αν κερδίζεις ή χάνεις, σημασία έχει πώς έπαιξες»).

Το παρασκήνιο πίσω από την αλλαγή είναι πάρα πολύ μεγάλο και με 2-3 φράσεις μπορούμε να πούμε ότι έγινε λόγω της αλλαγής της κοινωνίας. Οι υπεύθυνοι μάρκετινγκ έχουν παρατηρήσει μια στροφή των νέων από την προσπάθεια να πρωτεύουν και να κερδίζουν σε μία απλή συμμετοχή χωρίς ιδιαίτερη… καψούρα για νίκη. Επίσης, θεωρείται ότι το παλιό μότο ωθεί σε υπερπροσπάθεια και θυσίες, που δεν είναι στη λογική της σημερινής κοινωνίας, ενώ μπορεί να προκαλέσει και… ανταγωνισμό που επίσης δεν είναι στη λογική που θέλουν να περάσουν πλέον τα σπορ. Παρατήρησαν στην εταιρεία οικονομική χασούρα και την απέδωσαν εν μέρει στο μότο το οποίο δεν είχε απήχηση στη νεότερη γενιά.

Καταλήξαμε, λοιπόν, στο «πώς παίζεις» ως αντίθεση με τον «πρωταθλητισμό», μιας και η κοινωνία πλέον δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να βγάλει πρωταθλητές, ή, αν προτιμάτε, ανθρώπους που να έχουν τη διάθεση να κάνουν τις θυσίες που υπονοεί το παλιό μότο. Πέραν τούτων εκφράζει και τις αξίες του σήμερα με το εύκολο χρήμα, την προσπάθεια ανέλιξης μέσα από λίγη προσπάθεια, όλα αυτά βεβαίως καμουφλαρισμένα πίσω από την «ευγενή άμιλλα» και το «fair play» που προβάλλει το «how you play». Το νέο μότο σε προτρέπει να παίζεις σωστά, να βάλεις τα δυνατά σου και σε απαλλάσσει από τις τύψεις της ήττας αν δεν μπορέσει να φτάσεις στο στόχο σου. Ταιριάζει πολύ περισσότερο στην «ευκολία» που αναζητούν οι περισσότεροι στο σήμερα, στον αθλητισμό, αλλά και στην κοινωνία.

Αυτά μέσα σε λίγες γραμμές, όπου προφανώς είναι σχεδόν αδύνατο να αναλύσεις κάτι τόσο σοβαρό και μεγάλο. Προφανώς, για όσους το παρεξήγησαν, έκανα πλάκα όταν έλεγα ότι η εθνική δεν πρέπει να φοράει φανέλες Champion, απλώς βρήκα μια αφορμή να τονίσω τη χαώδη διαφορά ανάμεσα στα δύο μότο της εταιρείας και ανάμεσα στη λογική της κοινωνίας τότε και σήμερα.

Εμείς, πάντως, μένουμε προσκολλημένοι στο παλιό, ακούμε τα περί… «συμμετοχής» βερεσέ και θα ζητάμε κάθε καλοκαίρι το «κάτι παραπάνω» για να γίνουμε πρωταθλητές. Γιατί, όντως, κανείς δεν κέρδισε σε βάθος χρόνου χωρίς υπερπροσπάθεια και στα επαγγελματικά σπορ σημασία έχει να κερδίζεις, ενώ πάντα it takes a little more to make a champion. A true champion…