Σάββατο στο ΟΑΚΑ

Το παιχνίδι του Σαββάτου θύμιζε περισσότερο φιλικό αγώνα, κι αυτό όχι γιατί οι παίκτες ήταν αδιάφοροι. Όλα τα άλλα όμως προς αυτή την κατεύθυνση έδειχναν. Ο κόσμος στο ΟΑΚΑ ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τον Άρη στο ματς στο 70-67 όταν και αποδοκίμασε την τελευταία επίθεση. Όλοι λίγο πολύ περίμεναν να κερδίσει ο Παναθηναϊκός, ενώ και ο Άρης ουσιαστικά δεν απείλησε ποτέ να πάρει τη νίκη μετά το 10-0 για το 37-31, εκτός από το 70-67 και το άστοχο τρίποντο του Τσαλδάρη. Πολλών οι καρδιές πήγαν στη θέση τους τότε, όχι επειδή μπορεί να αποκλειόταν ο Παναθηναϊκός, αλλά επειδή… άλλαζε όλο το πρόγραμμα των δύο τελικών. Αν τελειώσει ο Ολυμπιακός την Κυριακή, τότε το «τριφύλλι» έχει τα εντός έδρας το Σαββατοκύριακο, ενώ το πρωτάθλημα θα τελειώσει ουσιαστικά μια εβδομάδα νωρίτερα. Κι όσο κι αν φαντάζει αυτό μικρό, τα πόδια των Ελλήνων διεθνών θα καλωσορίσουν τις 5 μέρες επιπλέον διακοπές με τον καλύτερο τρόπο.

Η ΚΑΕ στο ΟΑΚΑ προσπάθησε να προσφέρει στον κόσμο ωραίο θέαμα. Και οι τσιρλίντερ χόρευαν (αν και ακόμη οι πράσινες είναι ένα επίπεδο κάτω από τις κόκκινες ή τις ξένες), και η μασκότ μοίραζε μπλουζάκια στο κοινό, και διαγωνισμούς είχαμε στο ημίχρονο για τον κόσμο, και «kiss tv» στα πρότυπα του NBA, με το ζευγάρι που δείχνει η γιγαντοοθόνη να φιλιέται για να κερδίσει δώρα. Όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, μόνο καλό μπορούν να κάνουν στο μπάσκετ.

Όμως η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν πολύ καλή μόνο για 30 λεπτά. Στο τελευταίο δεκάλεπτο τη σκυτάλη πήραν τα υβριστικά συνθήματα, τα οποία κόστισαν στον Παναθηναϊκό μια παρατήρηση. Τις παρατηρήσεις τις θεωρώ γελοίο κανονισμό, καθώς τα «κεκλεισμένων των θυρών» είναι τελείως… άκυρος θεσμός για τα επαγγελματικά σπορ. Όμως, και οι ομάδες θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να κόψουν αυτά τα συνθήματα από το γήπεδο. Στο ΟΑΚΑ το Σάββατο ήταν 4.000-4.500 κόσμος. Από αυτούς περισσότεροι από τους μισούς ήταν ανήλικοι, ενώ ήταν πάρα πολλά τα πιτσιρίκια κάτω από 10-11 χρονών. Έχετε ήδη καταλάβει πού το πάω. Και προφανώς παίρνω τώρα απλώς αφορμή από το ΟΑΚΑ, αφού όλοι ξέρουμε ότι παντού τα ίδια γίνονται και παντού είναι εξίσου κατακριτέα. Δεν ξέρω, βάλτε μουσική στη διαπασών όταν οι άλλοι βρίζουν μανάδες, σόγια, οικογένειες, φιλάθλους και παίκτες. Ο γονιός θα το σκεφτεί δεύτερη φορά να πάει το παιδί του στο γήπεδο αν είναι κάποια στιγμή να του γίνει η… διευκρινιστική ερώτηση του «τι σημαίνει το…;». Βέβαια, σε ποια πτυχή της η ελληνική κοινωνία έχει παιδεία για να αποκτήσει στον αθλητισμό της;

Αγωνιστικά, θα κρατήσω μόνο κάτι που είπε ο Σπανούλης μετά το ματς: «Πήραμε μεγάλη διαφορά, αλλά μετά τους τη χαρίσαμε πολύ εύκολα ξανά». Έχει δίκιο ο Σπανούλης και σίγουρα ο Ομπράντοβιτς προβληματίζεται από αυτό, αν και θεωρώ ότι εν μέρει οφείλεται στη χαλαρότητα με την οποία είδαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού το ματς.

Ο Άρης πάει κερδισμένος στους μικρούς τελικούς, αλλά η περιφέρειά του (το ελληνικό της μέρος) θα πρέπει να ανεβάσει εκεί την απόδοσή του για να έχουν περισσότερες πιθανότητες οι «κίτρινοι» να πάρουν τη θέση που οδηγεί στην Ευρωλίγκα. Ο Τσαλδάρης παρότι αυτή τη φορά πέτυχε 15 πόντους, χρειάστηκε 12 σουτ για να το κάνει, ενώ ήταν και πρώτος στην ομάδα σε λάθη. Και σε ματς που κρίνεται η χρονιά, αυτά στοιχίζουν.