Δεν είναι κακό…

Για το επίπεδο των τεσσάρων ομάδων δεν έχει νόημα να μιλήσουμε, αρκεί να πούμε ότι στη μία βασικός παίζει ο Βαρεζάο (όχι που δεν θα το έλεγα). Πάντως, το καλύτερο υλικό απ’ όλες το έχει το Ντένβερ, αν κοιτάξουμε και το βάθος του πάγκου.

Στο Κλίβελαντ ψάχνουν να βρουν τι έφταιξε και η ομάδα που δεν έχανε με τίποτα στην έδρα της, τώρα κυνηγάει εκτός έδρας νίκη για να σωθεί. Μάλιστα, από καθαρή τύχη δεν είναι αυτή τη στιγμή στο 0-3 από τους Μάτζικ, καθώς στο δεύτερο παιχνίδι, η άμυνα που έφτιαξε ο Βαν Γκάντι για την τελευταία φάση είναι επιπέδου παιδικής χαράς και κάτω. Ο Τζέιμς σουτάρει ανενόχλητος με τον Τούρκογλου 2 μέτρα μακριά να… μαρκάρει το ντράιβ γιατί θα μπορούσε σε 1 δευτερόλεπτο να διακτινιστεί από τα 8 μέτρα στη μπασκέτα για λέι απ ο ΛεΜπρον. Το «εύχομαι να είχα ξανά τη δυνατότητα να μαρκάρω την τελευταία φάση. Θα το έκανα τελείως διαφορετικά» που είπε ο Βαν Γκάντι μετά τον αγώνα, τα λέει όλα και μάλιστα εύγλωττα.

Πάντως, μπορεί ο Τζέιμς να έχει τρομερούς μέσους όρους (σε αριθμητικές τιμές) αλλά στη σειρά με το Ορλάντο βάζει σχεδόν 42 πόντους με 27 σουτ εντός παιδιάς και 15 βολές ανά αγώνα. Κατόρθωμα είναι και πάλι, δεν λέω, αλλά κάπου καταντάει υπερβολή, όπως στο 1/8 τρίποντα στο τρίτο παιχνίδι. Ίδιον του μεγάλου παίκτη είναι και το να ξέρει πότε… να σταματάει. Και βέβαια, τώρα που εγώ θα σχολιάσω την αμίμητη ατάκα: “Ένα δευτερόλεπτο είναι πολύς χρόνος για μένα, για άλλους είναι λίγο. Αλλά ως παιδί προπονείσαι πολύ σε τέτοιες φάσεις” του ΛεΜπρον, θα με πείτε… κακό.

Στο Ορλάντο, την ομάδα με το χειρότερο πιθανότατα ρόστερ από όσες έχουν απομείνει, έχουν πάντως καταλάβει τη δουλειά. Παίζουν ομαδικά και εκμεταλλεύονται κάθε φορά αυτόν που είναι στην καλύτερη μέρα. Ούτε ο Λιούις πρέπει να πάρει 25 σουτ ανά αγώνα, ούτε ο Χάουαρντ να δοκιμάσει… 20 καρφώματα, ούτε ο Τούρκογλου να κάνει 10 τρίποντα. Παίζοντας έτσι, μοιάζουν πιο ομάδα από το Κλίβελαντ και το έχουν φέρει εδώ που το έχουν.

Πάντως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το επίπεδο πέφτει συνεχώς και ότι το περσινό ξέσπασμα σεβασμού κι ενδιαφέροντος, εν πολλοίς προερχόμενο από την αναβίωση της θρυλικής ομάδας που λέγεται Σέλτικς, έχει αρχίσει να έχει πτωτική και πάλι τάση. Οι αστέρες του σήμερα είναι αρκετά πιο μονόπλευροι από τους παλιούς, δουλεύουν λιγότερο, είναι πιο πολύ… κλο-κλο και από αυγό τίποτα, με αποτέλεσμα φανατικοί λάτρεις του NBA, να αναπολούν τα παλιά και να βγάζουν τις νύχτες τους με κασέτες των 80s και των 90s.

Στη Δύση, οι Λέικερς έχασαν το πλεονέκτημα, αλλά μετά το πήραν πίσω σε ένα πραγματικά κακό για τους Νάγκετς παιχνίδι. Όποιοι μπόρεσαν να δουν τον τρίτο αγώνα, πρέπει να θεώρησαν ότι Άντονι, Μάρτιν, Σμιθ και Μπίλαπς έπαιζαν με τα νεύρα τους επίτηδες, καθώς το 16/53 που είχαν οι τέσσερίς τους είναι απίστευτο για να χωνευτεί από οπαδό της ομάδας τους. Η αλήθεια είναι πάντως ότι ακόμη κι έτσι, οι Λέικερς κέρδισαν με 97-103 και με τους Νάγκετς να χάνουν 2 τρίποντα στο τελευταίο λεπτό σε διαφορετικές επιθέσεις. Όλα αυτά δείχνουν ότι και οι δύο σειρές έχουν ακόμη ψωμί.

Και μιας και η κουβέντα στις Η.Π.Α. και το NBA, θέλω να κάνω ένα μικρό σχόλιο. Διάβασα σε πολλές εφημερίδες (και σε «κόκκινες», αλλά και σε «ουδέτερες») ότι τουλάχιστον οι παίκτες του Ολυμπιακού είχαν μετά τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό την αξιοπρέπεια να μην μιλήσουν στον τύπο και ότι αν το είχαν κάνει θα ήταν πολύ χειρότερο ακόμη κι απ’ την ήττα.

Εμένα ποσώς με ενδιαφέρει το ζήτημα προσωπικά, αλλά αυτή η άποψη ειπωμένη από δημοσιογράφο, μπορεί να προέρχεται μόνο από αμόρφωτο, αδαή και «κάφρο» δημοσιογράφο. Το μπάσκετ είναι επαγγελματικό σπορ και οι παίκτες πληρώνονται όσα πληρώνονται για τη διάδρασή τους με τον κόσμο. Και στις νίκες και στις ήττες. Προφανώς στις ήττες δεν υπάρχει η ίδια όρεξη, ανθρώπινο είναι αυτό, κανείς δεν λέει να μιλήσουν όλοι λες και δεν τρέχει τίποτα. Αλλά 2-3 πρέπει να μιλάνε. Για τον κόσμο, για τα μέσα, για όλο το οικοδόμημα του επαγγελματικού αθλητισμού.

Οι ομάδες που φτάνουν στους τελικούς του NBA, παίζουν περίπου 100-105 ματς το χρόνο. Οι παίκτες τους μιλάνε… 210 φορές, 105 πριν τους αγώνες και 105 μετά. Είναι ένας από τους βασικούς λόγους που πρωτάθλημα όπως το NBA, κατώτερο τεχνικά από τα ευρωπαϊκά, είναι έτη φωτός μπροστά. Γιατί προσέχουν το βασικότερο σημείο του, το μάρκετινγκ. Όποιος θέλει να στενοχωριέται μόνος του, σπίτι του. Επαγγελματικό μπάσκετ παίζεις μόνο για τον κόσμο που σε παρακολουθεί και όταν δεν μιλάς μετά από έναν αγώνα, αυτόν δείχνεις ότι δεν σέβεσαι. Ουσιαστικά, αυτόν που είναι η αιτία που πληρώνεσαι όσα πληρώνεσαι. Μερικές φορές δεν είναι κακό να αντιγράφουμε αυτούς που είναι σαφώς ανώτεροι από εμάς. Για να έχουν φτάσει εκεί, κάτι σωστό θα κάνουν. Ή μήπως πιστεύετε ότι το γεγονός πως οι Αμερικάνοι έχουν κανονισμό για πρόστιμα σε όσους δεν μιλήσουν στον τύπο μετά τα ματς είναι τυχαίο, παράλογο και απλώς ένα… καπρίτσιο, μια παραξενιά;

Όμως, όσο υπάρχουν στην Ελλάδα επαγγελματίες δημοσιογράφοι, δηλαδή οι άνθρωποι που είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε παίκτες και φιλάθλους, που συντηρούν αυτή τη νοσηρή κατάσταση, τόσο δεν θα κάνουμε βήματα μπροστά ούτε σε αυτό τον τομέα.