Κάνε μια ευχή…

Ε, λοιπόν, κάποιος είχε την τύχη να του δοθεί δεύτερη ευκαιρία. Και μπορεί να μην έκανε το τέλειο, αλλά άλλαξε την αντίδραση της πρώτης φοράς και ύστερα, έστω με καθυστέρηση, δικαιώθηκε.

Ο λόγος για τον Σταν Βαν Γκάντι. Είχαμε αναφερθεί την προηγούμενη φορά στα λόγια του «εύχομαι να είχα ξανά τη δυνατότητα να μαρκάρω την τελευταία φάση. Θα το έκανα τελείως διαφορετικά» μετά το 96-95 των Καβαλίερς στο 2ο τελικό όταν με ένα δευτερόλεπτο δέχτηκε τρίποντο από τον ΛεΜπρον.

Η ευχή του Βαν Γκάντι, λοιπόν, έγινε πραγματικότητα, πράγμα που μας κάνει να αναρωτηθούμε εύγλωττα… αν θα έπρεπε να έχει ευχηθεί κάτι άλλο, καλύτερο! Δύο τελικούς μετά, στον 4ο, ο Λιούις σκοράρει τρίποντο με 4 δευτερόλεπτα για το τέλος για το 100-98 των Μάτζικ. Οι Καβαλίερς παίρνουν τάιμ άουτ και ο Βαν Γκάντι βλέπει déjà vu. Είχε ευκαιρία, ο ΛεΜπρον κλείστηκε από τον Πιετρούς έτσι ώστε να μην σουτάρει τρίποντο, πήγε να κάνει μπάσιμο… έμπλεξαν τα μπούτια τους, φάουλ, βολές και παράταση. Εξιλέωση για τον Βαν Γκάντι; Ναι, αφού στην παράταση η ομάδα του κέρδισε με 2 πόντους. Βέβαια, επειδή η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια, στο τέλος της παράτασης ήμασταν στο 116-114 και με 3 δευτερόλεπτα οι Καβαλίερς είχαν την μπάλα. Όμως, δεν είχαν τάιμ άουτ και η επαναφορά έγινε από τη μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη. Ο Τζέιμς με 2 παίκτες πάνω του φυσιολογικά αστόχησε, ενώ στην αμέσως προηγούμενη φάση, πάλι βγήκε και πήρε την μπάλα και σούταρε τρίποντο για να μειώσει στον πόντο. Αλλά ο Βαν Γκάντι είχε ήδη… εξιλεωθεί.

Τα φετινά πλει οφς έχουν αρχίσει να έχουν αγωνία πλέον, αλλά μοιάζουν κάτω του μετρίου όσον αφορά το μπάσκετ που παίζεται. Γι’ αυτό και στις Η.Π.Α. είναι τόσες πολλές οι φωνές που αμφισβητούν το επίπεδο των ομάδων που είναι εδώ και μαζί με αυτές και το επίπεδο της λίγκας.

Την αρχή έκανε ο Μπραντ Ντόχερτι, που εν ολίγοις… άδειασε τους σημερινούς Καβαλίερς, λέγοντα ότι οι δικοί του (του 1987-92) θα τους κέρδιζαν κάθε μέρα! Μεταξύ μας, δίκιο έχει ο Ντόχερτι, που αιτιολόγησε τα όσα είπε λέγοντας ότι τότε οι Καβαλίερς είχαν ομάδα αστέρων, ενώ σήμερα έχουν τον Τζέιμς και ρολίστες, ενώ οι συμπαίκτες του είναι σίγουρος ότι θα έκλειναν και τον Τζέιμς. Για όσους… είναι άλλης γενιάς, οι τότε Καβς είχαν Λάρι Νανς, Μαρκ Πράις, Χοτ Ροντ Ουίλιαμς, Κρεγκ Έλο και Ρον Χάρπερ για αστέρια μαζί με τον Ντόχερτι.

Σα να μην έφτανε το… χτύπημα από μέσα που δέχτηκαν οι Καβαλίερς, ήρθε λίγες μέρες αργότερα ο απόλυτος σχολιαστής του NBA, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, να πει ότι στην εποχή του οι ομάδες έπαιζαν σοβαρά πλέι οφς και έδιναν πραγματικές μάχες, ενώ φέτος οι παίκτες… μόνο χαϊδεύονται. Βέβαια, ο σερ Τσαρλς χαρακτήρισε τα χάδια… αθώα, μάλλον για να μην τον παρερμηνεύσουμε ότι μιλάει για σεξουαλική παρενόχληση στις ρακέτες, καθώς θεωρεί ότι οι παίκτες είναι… «κυρίες».

Πάντως, το NBA έχει δεχτεί μεγάλο πλήγμα. Η μετάβαση από την περασμένη γενιά σε αυτή έγινε πολύ σκληρά, καθώς οι σταρ του σήμερα δεν έχουν την αίγλη αυτών του παρελθόντος. Αν προσέξετε, δεν είναι τυχαίο που όλο οι λάτρεις του NBA το θεωρούν τώρα πιο φτωχό από ποτέ. Τους Ράσελ, Τσάμπερλεν, Τζαμπάρ διαδέχτηκε η γενιά των Μάτζικ, Μπερντ, Έρβινγκ, μετά οι Τζόρνταν, Γιούιν, Μπάρκλεϊ, Μαλόουν, Ολάζουον, Πίπεν, Ντρέξλερ, Ρόμπινσον (κ.α., στην πιο πλούσια φουρνιά αστέρων) για να φτάσουμε στους τωρινούς που υπολείπονται σε λάμψη και αναγνώριση όλων των προηγούμενων. Παρότι έχουν από πίσω τους πολύ μεγαλύτερη διαφήμιση και προώθηση, τα ελαττώματά τους (ως παίκτες) είναι εκείνα που κάνουν τον περισσότερο κόσμο να αναπολεί τα παλιά. Με τον Σακίλ Ο’ Νιλ να είναι ουσιαστικά ο τελευταίος εκείνης της γενιάς (ή τουλάχιστον ο πιο κοντινός), το NBA είναι σε κρίση ταυτότητας. Και φέτος φαίνεται πιο πολύ από ποτέ. Μένει να δούμε αν όντως από εδώ και πέρα πηγαίνουμε μόνο προς την… αποθεοποίηση του αμερικανικού μπάσκετ και την εξίσωσή των παικτών του με τους υπόλοιπους, ή αν απλώς είναι μια καμπή και όλα θα φτιάξουν. Ίσως πρέπει να ζητήσουν από τον Βαν Γκάντι να κάνει… άλλη ευχή.