Δεν πήγε πουθενά…

Πρόλογος για οπαδούς των Λέικερς: Ξεκίνησαν οι τελικοί του NBA και οι οπαδοί των Λέικερς είναι ήδη εκστασιασμένοι με την προοπτική του τίτλου, αφού η ομάδα τους φιλοδώρησε με 25 πόντους το Ορλάντο και με τον Φιλ Τζάκσον να έχει 43-0 στην καριέρα του σε σειρές πλέι οφς που έχει κερδίσει το πρώτο παιχνίδι, ο τίτλος ήδη βάφεται… κίτρινος.

Πρόλογος για οπαδούς των Μάτζικ: Ξεκίνησαν οι τελικοί του NBA και οι φίλοι των Μάτζικ νιώθουν ήδη πληγωμένοι. Όμως, το πληγωμένο θηρίο είναι πιο επικίνδυνο. Πλέον, ξέροντας πώς μπορεί να πάει η χειρότερη βραδιά τους, μπορούν μόνο καλύτεροι να γίνουν και να παλέψουν για το διπλό που θα τους χαρίσει τον τίτλο αρχής γενομένης από το ματς της Κυριακής.

Διαλέγετε και παίρνετε.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι το παιχνίδι ήταν λίγο… μονόπλευρο και αδιάφορο από ένα σημείο και μετά. Άξιζε μόνο ο τρόπος που αντιμετώπιζε η άμυνα των Λέικερς τον Ντουάιτ Χάουαρντ, ο οποίος εξακολουθεί να είναι παντελώς ακίνδυνος πίσω από το 1,5 μέτρο, ενώ στο παιχνίδι δεν μπορούσε κιόλας ούτε να καρφώσει εξαιτίας της άμυνας των Λέικερς, τελειώνοντας με 1/6 σουτ εντός παιδιάς.

Απ’ την άλλη ο Κόμπι Μπράιαντ έκανε πάρτι, αλλά εγώ θα είμαι ξανά ο κακός αν επισημάνω ότι έβαλε 40 πόντους με 8 βολές και 34 σουτ. Ο Μπράιαντ δηλαδή χρειάστηκε 34 σουτ για να βάλει 32 πόντους αστοχώντας σε 18 σουτ από όσα επιχείρησε. Ο Γκασόλ περιφέρεται και φέτος ασκόπως στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, καθώς στο ματς πήρε 12 προσπάθειες όλες κι όλες. Τώρα αν κάποιος πιστεύει ότι με 34 προσπάθειες ο Γκασόλ δεν θα έβαζε 32 πόντους (μεταξύ μας 40-45 θα έβαζε αλλά λέμε τώρα) ας το πει τώρα, αλλιώς ας κρατήσει τη σιωπή του για πάντα.

Τέλος πάντων, ο φετινός τίτλος ανήκει στον Μπράιαντ, ο οποίος παίζει για να αποδείξει στον κόσμο ότι μπορεί να πάρει τίτλο χωρίς τον Σακίλ. Δεν το λέω εγώ αυτό. Εκείνος το λέει, κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του και λέει: «νομίζετε ο Σακίλ θα έπαιρνε τους τίτλους που πήρε στο Λ.Α. χωρίς εμένα;». Ναι, λέω εγώ. Πλέον, ο Κόμπι προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί, καθότι τον έχει εκνευρίσει αφάνταστα το όλο θέμα. Και μεταξύ μας το καταλαβαίνω. Είναι απόλυτα φυσιολογικό οποιοσδήποτε παίκτης με μπασκετικό εγωισμό να ενοχλείται από τέτοια πράγματα. Πόσο μάλλον κάποιος που είναι ανάμεσα στους πρωτοκλασάτους και τον μειώνουν τόσο κάθε φορά που λένε πως ό,τι έγινε το χρωστάει σε άλλον. Πάντως, μην τρελαινόμαστε, τίτλο μόνος του δεν έχει πάρει κανείς μέχρι σήμερα. Και ούτε πρόκειται να πάρει. Όσοι έχουν κατακτήσει τίτλο ήταν από… δύο και πάνω.

Οι Μάτζικ ήταν κομπάρσοι στο πρώτο παιχνίδι και θα πρέπει να βρουν λύση και μάλιστα γρήγορα. Αν πάνε με 0-2 στο Ορλάντο, τότε μπορεί να γυρίσουν μόνο για τη… φιέστα στο Λ.Α. ή και να μην γυρίσουν καθόλου. Το 2-3-2 δίνει ελπίδες στην ομάδα με μειονέκτημα άπαξ και πάρει τα τρία ματς στην έδρα της, αλλά 3 συνεχόμενες νίκες επί τέτοιου αντιπάλου είναι πολύ δύσκολο να γίνουν όταν είσαι 0-2 ήδη.

Οι περισσότεροι θα μάθατε ότι ο Σάνον Μπράουν κατηγορήθηκε ότι βίασε μια κοπέλα στο Ντένβερ. Ο Μπράουν μάλλον θα αθωωθεί, όπως ο Κόμπι Μπράιαντ παλιότερα που συμβιβάστηκε, αλλά το θέμα που προκύπτει είναι το εξής: όταν η διοίκηση των Λέικερς εξετάζει περιπτώσεις παικτών για απόκτηση, στις απαραίτητες προϋποθέσεις είναι να έχουν κατηγορηθεί για βιασμό ή να… πρόκειται να κατηγορηθούν; Η πλάκα είναι ότι και οι δύο κοπέλες (του Κόμπι και του Μπράουν) είναι από το Ντένβερ, οπότε μάλλον κάτι έχει η πόλη που τραβάει τους «Λιμνανθρώπους». Αν όντως οι Λέικερς ψάχνουν… τέτοια στοιχεία στους παίκτες τους, τότε ξέρω ένα παλικάρι στους Μέμφις Γκρίζλις που ήδη ετοιμάζεται να στείλει βιογραφικό στο Λ.Α.. Βέβαια, η δικιά του περιπέτεια ήταν στη Φιλαντέλφια. Και αθωώθηκε κι αυτός.

Υ.Γ.: Προφανώς, το τελευταίο σχόλιο για τους Λέικερς είναι χιουμοριστικό. Δεν είναι εδώ ούτε το βήμα ούτε η ώρα να συζητήσουμε σοβαρά ένα τέτοιο θέμα. Πάντως, με το 74% των βιασμών να μην αναφέρονται καν στην αστυνομία (το ποσοστό φτάνει το 86% σε περιπτώσεις ανηλίκων), με το 32% των υποθέσεων που φτάνουν στην αστυνομία να απορρίπτονται λανθασμένα πριν καν απαγγελθούν κατηγορίες, με την τεράστια πλειοψηφία των γυναικών που βιάζονται να αντιμετωπίζονται από τις αρχές εξευτελιστικά (οι περισσότερες θεωρείται ότι το προκάλεσαν οι ίδιες, καθώς «τα ήθελαν και τα έπαθαν»), με τα ποσοστά καταδίκης των βιαστών σε πολλές χώρες να κυμαίνονται από 2 έως 4% (2% στο Πακιστάν, 5% στην Αγγλία, 13% στις Η.Π.Α.), με τα έξοδα (νοσοκομεία, φάρμακα, πόνος, χαμένη ποιότητα ζωής, απώλειες εισοδήματος) των θυμάτων (!) βιασμών να ξεπερνούν τα 120 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο μόνο στις Η.Π.Α., με τους βιασμούς να παρουσιάζουν αύξηση της τάξης του 40% τα τελευταία χρόνια (λόγω της ατιμωρησίας), με το 50% των υποθέσεων που φτάνουν στα δικαστήρια να καταλήγουν σε συμβιβασμό γιατί το θύμα δεν μπορεί να συνεχίσει τη δίκη (λόγω ψυχικών τραυμάτων, εξευτελισμού, προκατάληψης, κ.α.), το θέμα είναι πολύ σοβαρό και μάστιγα για τον γυναικείο (κυρίως) πληθυσμό, που και σε αυτόν τον τομέα δεν λαμβάνει του σεβασμού που του αξίζει.

Υ.Υ.Γ.: Με την ομοφοβική έκρηξη του ενός σχολιαστή καλυμμένη πίσω από το προσωπείο της πλάκας και της… απλής αναφοράς (κατά τη λογική του “δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αυτός είναι μαύρος”) κατά τη διάρκεια της αναμετάδοσης, θα ασχοληθεί κανείς στην ΕΡΤ;