Ξιπόλυτοι Πρίγκιπες!

Οι Αμαρουσιώτες ξεκίνησαν μια χρονιά με πολλά όνειρα και λίγα λόγια. Συνήθως αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας. Παρότι είχαν το τρίτο καλύτερο «ελληνικό» ρόστερ της Α1, από την αρχή λειτούργησαν στη λογική του αγώνα-αγώνα και βλέποντας και κάνοντας. Ούτε μεγάλα λόγια, ούτε φανφάρες, ούτε σιγουριά για σαλόνια και… αλώνια.

Μιλώντας με τους ανθρώπους της ομάδας έβλεπες ότι κανείς τους δεν ένιωθε κατώτερος από τους αντιπάλους του, αλλά κανείς δεν άγχωνε τους παίκτες. Ο Λινάρδος πριν τα ημιτελικά είπε: «η χρονιά είναι επιτυχημένη για μας. Πλέον, έχουμε απέναντί μας τρεις ομάδες που είναι καλύτερες από εμάς. Όπου πάμε, δεν έχουμε άγχος». Αλλά κανείς νομίζω δεν γελάστηκε ότι το Μαρούσι θα ήταν για τουρισμό στην τετράδα. Με τους παίκτες της ομάδας να είναι 5 μήνες απλήρωτοι, οι Αμαρουσιώτες μπήκαν στα πλέι οφς μετά από μεγάλη προσπάθεια και 2-0 επί του Πανελληνίου. Και πολλοί άρχισαν να λένε ότι το Μαρούσι παράτησε τα πλέι οφς όταν το είδαν να χάνει εύκολα από τον πολύ ανώτερο Ολυμπιακό. Όμως, όσοι το είχαν δει να παίζει φέτος, ήξεραν τι θα ακολουθούσε. Ο μπασκετικός εγωισμός των παικτών του Αμαρουσίου πήγε πάνω απ’ όλα και κράτησε την ομάδα δεμένη. Οι Έλληνες κράτησαν τους ξένους και όλοι μαζί κατάφεραν κάτι που φάνταζε σχεδόν αδύνατο. Την έξοδο στην Ευρωλίγκα και μάλιστα με μειονέκτημα έδρας. Και εξηγούμαι, αδύνατο όχι με βάση το ρόστερ του, αλλά με βάση την κατάσταση στην ομάδα.

Η χρονιά στο Eurocup έφτασε μια ανάσα από το final-8 και συγκεκριμένα… στα τελευταία 5 λεπτά του τελευταίου αγώνα με αντίπαλο την Ντιναμό Μόσχας στο ΟΑΚΑ. Με εκείνη τη νίκη, το Μαρούσι ήταν ουσιαστικά final-8. Δεν τα κατάφερε, παίζοντας στον μακράν πιο δύσκολο όμιλο της δεύτερης φάσης, αλλά και πάλι η σεζόν είναι επιτυχημένη.

Ο Σούλης Μαρκόπουλος έδωσε και πάλι τα ρέστα του, αναγκάζοντας πλέον και τους τελευταίους των τιμητών του (αν υπήρχαν ακόμη τέτοιοι) να τον παραδεχτούν, ο Μαυροκεφαλίδης ήταν ο παίκτης-αποκάλυψη της φετινής Α1, το ρόστερ έδεσε τέλεια, η ομάδα λειτουργούσε αγωνιστικά με ιδανικό τρόπο. Και η χρονιά κλείνει επιτυχημένα.

Το μέλλον αυτή τη στιγμή μοιάζει αβέβαιο. Ο Βωβός δεν έχει επιβεβαιώσει ακόμη ότι μένει, αν και όλα δείχνουν ότι αυτό θα γίνει. Αν μείνει είναι βέβαιο ότι το Μαρούσι θα είναι ανταγωνιστικό και του χρόνου. Μια ομάδα που στην Ευρωλίγκα (με βάση τα φετινά δεδομένα) πιθανότατα θα ήταν στο Top-16. Όμως, φτάνει αυτό; Το Μαρούσι ήταν προτελευταίο στο Eurocup στα εισιτήρια ανά αγώνα φέτος με λιγότερα από 700 ανά ματς, μπροστά μόνο από τον… Πανελλήνιο. Το ΟΑΚΑ με 600 άτομα θα μοιάζει με… ανέκδοτο, η ομάδα θα πρέπει να βρει τρόπους για έσοδα και τρόπους να φέρει τον κόσμο της περιοχής στο γήπεδο. Γίνεται; Είναι μια πρόκληση για τους ανθρώπους του Αμαρουσίου.

Στο αγωνιστικό μέρος δεν υπάρχουν πολλά να συζητήσουμε. Αν μείνει ο Βωβός, τότε από τον ελληνικό κορμό θα φύγουν μόνο 3-4 το πολύ παίκτες, οι οποίοι θα μπορούν να καλυφθούν με βάση το ποιοι κινούνται στη φετινή αγορά. Ξένοι θα χρειαστούν, κι εδώ είναι η πρόκληση για τον προπονητή, που θα πρέπει να βρει οικονομικούς μεν, αλλά παίκτες που να μπορούν να κουβαλήσουν την ομάδα στην Ευρωλίγκα δε. Επίσης, με την έξοδο στην Ευρωλίγκα, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορεί το Μαρούσι να μείνει στους 3 ξένους όπως φέτος, ή αν θα χρειαστεί εκ των πραγμάτων να εξαντλήσει τις θέσεις των κοινοτικών για να ενισχυθεί περαιτέρω. Η χρονιά ήταν απόλυτα επιτυχημένη, αλλά το καλοκαίρι είναι ακόμη στην αρχή του και φαντάζει ιδιαίτερα ζεστό για την ομάδα του Αμαρουσίου.