Αφιερωμένο…

Αλλά όχι. Αν θέλουν να το γιορτάσουν με τον κόσμο τους, θα πρέπει να βάλουν από την τσέπη τους, όπως διαμήνυσε ο Δήμος. Το πέμπτο παιχνίδι δεν αντέχει σε ιδιαίτερη κριτική. Οι Λέικερς ήταν πολύ καλύτεροι, επέβαλαν το ρυθμό τους και πήραν τη νίκη πολύ εύκολα. Οι Μάτζικ δεν μπόρεσαν να απειλήσουν καν στην τέταρτη περίοδο.

Όλοι ευχαριστημένοι, λοιπόν. Αν σκεφτούμε ότι τα μισά και βάλε αμερικάνικα σάιτ είχαν στην πρώτη παράγραφο ότι ο Κόμπι… πήρε το πρώτο χωρίς τον Σακίλ (και του το αφιερώνει μάλλον…), είναι εύκολο να φανταστούμε πόση ανακούφιση ένιωσε ο Μπράιαντ όταν κρατούσε το τρόπαιο και δεν ήταν ο Σακ κοντά να του κλέψει τη δόξα. Μέσα σε όλα πήρε και τον τίτλο του MVP, αλλά αυτό το ξέραμε… από πριν τους τελικούς.

Ο Χάουαρντ είπε μετά το τέλος της σειράς ότι έχει σκληρό καλοκαίρι μπροστά του από πλευράς δουλειάς. Κι εγώ το ίδιο θα έλεγα αν είχα 48% στα καρφώματα στα 5 ματς των τελικών… Δεν φτάνει μόνο να χτυπιέσαι στα βάρη, χρειάζεται και να μπορείς να βάλεις την μπάλα στο πλεχτό. Θα μπορούσε να πάρει τις κασέτες των τελικών να δει πώς τον έπαιζε ο Γκασόλ, που ήταν ο παίκτης-οικονομία των Λέικερς στη σειρά. Μπορεί για πολλούς ο Ισπανός να είναι αχώνευτος και κακομαθημένος, αλλά από μπάσκετ δεν συγκρίνεται καν με τον Χάουαρντ.

Βέβαια, οι τελικοί φέτος δεν ήταν ουσιαστικά μεγάλη πρόκληση για τους Λέικερς. Η αλήθεια είναι ότι οι δύο ομάδες είχαν αρκετά μεγάλη διαφορά ποιότητας. Οι Μάτζικ έκαναν υπέρβαση και μόνο που έφτασαν στους τελικούς και ήταν εκ των προτέρων δύσκολο να χτυπήσουν τους Λέικερς με το ρόστερ που έχουν. Τους λείπει αυτό… το κάτι παραπάνω. Μετά τον Λιούις και τον Τούρκογλου, το ρόστερ τους είναι αρκετά χαμηλού επιπέδου. Ο Χάουαρντ είναι πολύ άγουρος και ο τύπος ψηλού που δεν προβληματίζει επιθετικά μια καλοστημένη άμυνα, ενώ οι Νέλσον-Άλστον για διαφορετικούς λόγους, δεν μπόρεσαν να φτάσουν στο επίπεδο του Φίσερ.

Όλοι χαρούμενοι λοιπόν, αλλά το φοβερότερο όλων ξέρετε ποιο είναι; Ότι ο Γκασόλ έχει δηλώσει πως δεν θα παίξει στο φετινό Ευρωμπάσκετ, άρα ο μόνος εν ενεργεία πρωταθλητής NBA στη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ θα είναι… ο Βούγιατσιτς. Μεγαλεία…

Με τον τίτλο αυτό θα ηρεμήσει και ο Κόμπι, που φαινόταν ότι δεν… την πάλευε στους τελικούς. Ίσως του χρόνου, με τον βραχνά της σύγκρισης να έχει φύγει από πάνω του, αφού πια απέδειξε και αυτό που εναγωνίως ήθελε, να μπορεί να παίξει με πιο καθαρό μυαλό και να βοηθήσει περισσότερο την ομάδα του. Να τη βοηθήσει να κερδίζει πιο εύκολα, καθώς φέτος έκανε ξανά υπερβολική κατάχρηση προσπαθειών. Και οι φανατικοί φίλοι του Κόμπι μην αρπαχτείτε. Έχω γράψει και παλιότερα ότι τον θεωρώ τον καλύτερο Αμερικανό μπασκετμπολίστα αυτή τη στιγμή, αλλά όλοι έχουν περιθώρια βελτίωσης.

Αυτός που πλέον δεν έχει άλλα… δάχτυλα, είναι ο Φιλ Τζάκσον. Ο τίτλος του 2009 είναι ο 10ος στην απίστευτη καριέρα του, η οποία τον φέρνει πλέον στην κορυφή όλων των εποχών στο NBA, πάνω από όλους τους υπόλοιπους. Όσο αντέχει ακόμη η μέση του και μπορεί να κάθεται στο σκαμπό σαν να έχει καταπιεί σκουπόξυλο, τόσο θα έχει περισσότερες πιθανότητες να διευρύνει κι άλλο αυτό το απίστευτο ρεκόρ. Πραγματικά ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών…

Υ.Γ.: Επιμένω εγώ… Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή, όχι το αντίθετο. Μάλλον στο βρόντο το λέω κάθε φορά όμως…