Οικονομική πολιτική ή πολιτική οικονομίας…

Στα μέρη μας, η οικονομική κρίση ουσιαστικά αφορά δύο ομάδες, τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Αμφότεροι δείχνουν ανεπηρέαστοι και λογικά θα κάνουν τις κινήσεις που είχαν προγραμματίσει ούτως ή άλλως να κάνουν. Όμως, ξεκινούν από τελείως διαφορετική βάση. Και λογικό είναι.

Θα έχετε προσέξει ότι ουσιαστικά μετά τη λήξη του πρωταθλήματος δεν έχουν βγει ονόματα για τον Παναθηναϊκό. Οι «πράσινοι» έχουν κάνει ήδη δύο προσθήκες, η μία σημαντική, η άλλη μελλοντική και πλέον περιμένουν να δουν τι θα γίνει όταν τελειώσουν με τις ανανεώσεις και λύσεις συμβολαίων. Η λογική μιλάει για 1-3 παίκτες, ανάλογα με το ποιοι θα φύγουν. Ακόμη υπάρχει μικρή κινητικότητα, καθώς οι προτεραιότητες (π.χ. παραμονή Σάρας) για μια ομάδα που έχει πάρει triple-crown και είναι απόλυτα επιτυχημένη έχοντας κάνει ήδη και 2 κινήσεις, είναι διαφορετικές από το να ξεχυθεί στο μετεγγραφικό παζάρι.

Απ’ την άλλη, στον Ολυμπιακό παρελαύνει κάθε καλό όνομα της Ευρώπης. Έτσι είναι, έτσι ήταν κι έτσι θα είναι πάντα στην ομάδα που τερματίζει δεύτερη. Προς το παρόν, ο Ολυμπιακός έχει ρίξει βάρος στις περιπτώσεις των Μπουρούση-Πρίντεζη, χωρίς να σημαίνει ότι δεν… κοιτάζει τι γίνεται γύρω του (Χόλντεν). Το μεγάλο θέμα του καλοκαιριού για τον Ολυμπιακό είναι οι ανανεώσεις των δύο αυτών παικτών. Πάνω στο θέμα υπάρχουν δύο οπτικές και απ’ ότι φαίνεται η διοίκηση της ομάδας είναι σε… δίλημμα και γι’ αυτό καθυστερεί από την πλευρά του Ολυμπιακού το θέμα.

Οι παίκτες καθυστερούν γιατί περιμένουν την 1η Ιουλίου, αλλά ο Ολυμπιακός μάλλον κάνει σκέψεις. Η μια πλευρά του διλήμματος (βγάζοντας για την οικονομία της συζήτησης τελείως εκτός κουβέντας το δέλεαρ του NBA αυτό καθ’ εαυτό) λέει ότι δεν γίνεται να τινάξει στα ύψη τα συμβόλαια των δύο παικτών, τη στιγμή που απέτυχαν παταγωδώς. Γενικώς η σκέψη να μην υπάρχει δημοσιοϋπαλληλική πολιτική στην αποπληρωμή των συμβολαίων εμένα με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Όχι για τον Ολυμπιακό, για όλους τους επαγγελματίες παίκτες. Το μπάσκετ ως επαγγελματικό σπορ υπάρχει για τον κόσμο, δεν μπορείς αν απογοητεύεις τον κόσμο ή αν τον ευχαριστείς (μέσω της κατάκτησης στόχων) να πληρώνεσαι το ίδιο, αφού και ο κόσμος θα αντιδρά διαφορετικά. Άρα, τη γενική σκέψη του συμβολαίου «x+στόχοι» τη βρίσκω καθόλα σωστή. Αυτό που κάνει ο Ολυμπιακός με τον Μπουρούση, στο συγκεκριμένο θέμα, που του προσφέρει 1,2 καθαρά και μετά αυτά ανεβαίνουν ανάλογα με τους στόχους που θα υλοποιήσει η ομάδα. Αυτό ξεκινά από τη λογική ότι και χωρίς τον Μπουρούση, ο Ολυμπιακός… μπορεί να βγει δεύτερος, οπότε δεν γίνεται να πληρώνεται 2 εκατομμύρια αν δεν κάνει τη διαφορά.

Όμως, εδώ έρχεται η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ο Ολυμπιακός εδώ και 3 χρόνια (επί Αγγελόπουλων) ακολουθεί την ίδια υπερβολική οικονομική πολιτική. Τα ποσά στα συμβόλαια ανεβαίνουν απίστευτα και δεν βάζω καν στην εξίσωση τον Τσίλντρες, ο οποίος πληρώθηκε όσα πληρώθηκε για συγκεκριμένους λόγους (βέβαια το γεγονός ότι τα πήρε, δείχνει τις οικονομικές δυνατότητες της ομάδας, γιατί κι άλλοι έκλεισαν τέτοια συμβόλαια, αλλά Πάργκο, Ντελφίνο, Νάχμπαρ και Κρστιτς τελείωσαν τη χρονιά μισοπληρωμένοι). Ο Παπαλουκάς παίρνει «τρελά» λεφτά, ο Βούισιτς το ίδιο, ο Βασιλόπουλος όταν ανανέωσε υπέγραψε ένα πολύ καλό συμβόλαιο, ο Σχορτσανίτης για την προσφορά που έχει πληρώνεται καλύτερα από οποιονδήποτε παίκτη στον κόσμο (στην ιστορία του μπάσκετ), και, βέβαια, κανείς τους δεν έχει υπογράψει «συμβόλαιο με μπόνους στόχων». Επίσης, ο Μπουρούσης πλέον είναι ο καλύτερος Έλληνας διεθνής σέντερ (ο Παπαδόπουλος πια δεν είναι διεθνής) κι ένας από τους καλύτερους στην Ευρώπη, ενώ ο Πρίντεζης είναι διεθνής και το δεύτερο καλύτερο «τεσσάρι» στη χώρα πίσω από τον Φώτση. Οπότε ρισκάρεις τη στιγμή που έχεις χτίσει αξιόπιστο κορμό με διεθνείς παίκτες με μέλλον (λόγω ηλικίας) να τον γκρεμίσεις και να πάρεις ξένους στις θέσεις τους;

Επίσης, όταν αλλάζεις οικονομική πολιτική, είναι σωστό να την εφαρμόσεις επιλεκτικά; Είναι δυνατόν του χρόνου από όλη την ομάδα του Ολυμπιακού να έχει «συμβόλαιο με μπόνους στόχων» μόνο ο Μπουρούσης και ο Πρίντεζης (γιατί οι Αμερικανοί δεν θα υπογράψουν τέτοιο συμβόλαιο); Μπορούν να σταθούν τα αποδυτήρια μετά και η ισορροπία στην ομάδα όταν οι 10 θα παίζουν για τον εγωισμό τους και οι 2 για το μισθό τους; Πώς θα μπορεί ο Μπουρούσης (και ο κάθε Μπουρούσης) να μην προσβληθεί αν δει έναν συμπαίκτη του να έχει λιγότερη όρεξη από αυτόν (ή να νομίζει ότι έχει λιγότερη); Δεν θα έρθουν γκρίνιες στην ομάδα; Και η ΤΣΣΚΑ άλλαξε οικονομική πολιτική (πηγαίνοντας σε διαφορετική από αυτή του Ολυμπιακού βεβαίως), αλλά κάλεσε όλους τους παίκτες της και τους είπε ότι θα τους κάνει μείωση. Όλους όμως. Όχι μόνο τους 2-3 που τελείωναν τα συμβόλαιά τους.

Γρίφος άλυτος μοιάζει το πρόβλημα, καθώς από τη μία ο Ολυμπιακός δεν μπορεί αν πληρώνει 40 εκατομμύρια ευρώ αγωνιστικό μπάτζετ για να τερματίζει δεύτερος, απ’ την άλλη, δεν μπορείς να κάνεις επιλεκτικά αλλαγή πολιτικής. Όμως, κανείς στην ομάδα δεν φαίνεται διατεθειμένος να «πειράξει» τα υπάρχοντα συμβόλαια, που η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα από αυτά δεν «σπάνε» με τίποτα, οπότε κανείς παίκτης δεν είναι τρελός να δεχτεί μείωση και «συμβόλαιο με μπόνους στόχων» χωρίς λόγο. Άρα, ή ο Ολυμπιακός θα πρέπει να συνεχίσει την πολιτική που έχει χτίσει τόσα χρόνια (ανεβάζοντας συνεχώς τις αμοιβές), ή θα πρέπει να επιμείνει ρισκάροντας να χάσει τους δύο παίκτες, που είναι νεαροί Έλληνες και διεθνείς. Ένας συνδυασμός που εξαντλείται… σε 14 άτομα (πολύ λιγότερα αν λάβουμε υπόψη τους περιορισμούς, τον Παναθηναϊκό και την αξία όλων των διεθνών).

Υ.Γ.: Τα παραπάνω αποτελούν μια ανάλυση της κατάστασης (από πλευράς οικονομικής πολιτικής). Σε καμία περίπτωση δεν εμπεριέχουν το αν θεωρώ ή όχι καλές τις οικονομικές προτάσεις που έχουν γίνει από την ομάδα προς τους παίκτες.