Αθλητής, μουσικός, μαχητής

Ο Τισντέιλ είναι ένας από τους πλέον χαρισματικούς παίκτες που έχουν περάσει ποτέ από το κολέγιο της Οκλαχόμα, αλλά και από το ΝΒΑ, αλλά και ένας ταλαντούχος μουσικός. Παρότι γνωστός και για τις δύο καριέρες του, έγινε πραγματικά διάσημος για τη συγκλονιστική μάχη του με τον καρκίνο των οστών.

Έπαιξε στο κολέγιο της περιοχής του, της Οκλαχόμα, όπου έγινε ο πρώτος μπασκετμπολίστας στην ιστορία του κολεγιακού πρωταθλήματος που επιλέχθηκε στην καλύτερη πεντάδα της χώρας και τις 3 πρώτες χρονιές του. Ήταν ακόμη παίκτης της χρονιάς τρεις φορές στην περιφέρεια της Big-Eight και έχει ακόμα το ρεκόρ για τους περισσότερους πόντους που έχει πετύχει κάποιος παίκτης του κολεγίου της Οκλαχόμα στην πρώτη και τη δεύτερη σεζόν του. Το 1984 επιλέχθηκε στην Εθνική ομάδα των ΗΠΑ, που απαρτιζόταν τότε από ερασιτέχνες και είχε την τιμή να παίξει μαζί της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984.

Ύστερα από τρεις σεζόν με συνολικούς μέσους όρους τα εκπληκτικά νούμερα των 25.6 πόντων με 57.8% εντός παιδιάς και 10.1 ριμπάουντ, ήταν φανερό ότι το NCAA δεν τον χωρούσε. Επιλέχθηκε στο νο.2 του ντραφτ του 1985 από τους Ιντιάνα Πέισερς και είχε μια εξαιρετική καριέρα κατά τη διάρκεια των 12 χρόνων της οποίας είχε συνολικούς μέσους όρους 15.3 πόντους και 6.1 ριμπάουντ. Για τρεις χρονιές με το Σακραμέντο είχε μέσο όρο πάνω από 19.5 πόντους, ενώ μόνο την τελευταία του σεζόν είχε μονοψήφιο μέσο όρο πόντων.

Το 1997 ο Τίσντειλ αποχώρησε από το επαγγελματικό μπάσκετ, σε ηλικία 32 ετών και έστρεψε τη ζωή του στη μουσική. Παίζοντας μπάσο σε ύφος τζαζ ηχογράφησε 8 δίσκους, αρκετοί με μπασκετικούς τίτλους, όπως το Power Forward το 1995 ή το Rebound το 2008. Είχε μια πολύ επιτυχημένη μουσική καριέρα και είναι χαρακτηριστικό ότι το 2002 βραβεύτηκε για την προσφορά του από το Οκλαχόμα τζαζ Hall of Fame.

Σε μια πλούσια ζωή, γεμάτη με σημαντικές επιτυχίες και διακρίσεις, η 8η Φεβρουαρίου του 2007 έμελλε να είναι η μέρα που θα σημάδευε τον Τισντέιλ, αλλά δυστυχώς για άσχημο λόγο. Σκόνταψε στις σκάλες του σπιτιού του και στις εξετάσεις που ακολούθησαν διαπιστώθηκε ότι είχε καρκίνο των οστών, και συγκεκριμένα οστεοσάρκωμα, στο γόνατό του. Ακολούθησε μια επίπονη θεραπευτική προσπάθεια, κατά την οποία είχε και μια αποτυχημένη χημειοθεραπεία, αφού οι γιατροί του δήλωσαν ότι δεν είχαν ποτέ χορηγήσει το συγκεκριμένο φαρμακευτικό σχήμα σε άνθρωπο τέτοιου ύψους και βάρους, οπότε δεν υπήρχε η σχετική εμπειρία για το τι ανεπιθύμητες ενέργεια θα προέκυπταν από τους νεφρούς του. Τον Αύγουστο του 2008 οι γιατροί αναγκάστηκαν να του ακρωτηριάσουν μέρος από το δεξί του πόδι, προσπαθώντας να αποτρέψουν την εξέλιξη της ασθένειας. Τον Απρίλιο του 2009 ξεκίνησε για μια περιοδεία σε διάφορα μέρη των ΗΠΑ, περιοδεία που έμελλε να μην ολοκληρώσει, αφού περίπου ένα μήνα αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή, λόγω αναπνευστικών προβλημάτων στο νοσοκομείο της Τάλσα στην Οκλαχόμα.

Μέσα στο 2008 ο Ουέιμαν Τισντέιλ δήλωνε: «όταν πέφτεις και σπας το πόδι σου περιμένεις ότι θα κάνεις εξετάσεις, περιμένεις ότι ίσως κάνεις εγχείρηση, αλλά δεν περιμένεις ότι θα ακούσεις τη λέξη από κ (“the c-word”). Ήταν ένα σοκ και η μέρα που άλλαξε τη ζωή μου». Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτόν τον χαρισματικό και δυναμικό παίκτη με ένα πόδι. Ο ίδιος είχε στήριγμα την αγαπημένη του σύζυγο και τη μουσική του: «Η μουσική μου ήταν το καταφύγιό μου. Μαζί της αντιμετώπισα το θάνατο του πατέρα, μαζί της πέρασα πολλές νύχτες μετά από ήττες στο πρωτάθλημα, μαζί της αντιμετωπίζω και την ασθένεια».

Ο θάνατός του σε ηλικία 45 ετών συγκλόνισε τον μπασκετικό και μουσικό κόσμο. Στην κηδεία του, στις 21 Μαΐου παραβρέθηκαν 4000 άτομα. Λίγους μήνες μετά το νο.1 του Μπλέικ Γκρίφιν στα ντραφτ ήρθε για να θυμίσει άλλη μια πτυχή της ζωής του, αφού το 1997 το πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα απέσυρε τη φανέλα του με το νούμερο 23, που έγινε η πρώτη φανέλα που αποσύρεται από το κολέγιο σε οποιοδήποτε άθλημα. Δέκα χρόνια μετά, ο νέος σταρ του κολεγίου, ο Γκρίφιν ζήτησε από τον Τισντέιλ να φορέσει την εμφάνιση με τον αριθμό 23 κατά τη διάρκεια της θητείας του στο κολέγιο της Οκλαχόμα. Ο Τισντέιλ του έδωσε την άδεια και την ευχή του. Ο κύκλος του και όσοι τον γνώρισαν λένε ότι τον διακατείχε πάντα ένα πνεύμα αισιοδοξίας και αξιοπρέπειας το οποίο διατήρησε μέχρι το τέλος…