Όλα κόκκινα!

Ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε τη λογική των φετινών τελικών και κέρδισε τον Παναθηναϊκό με 93-74 στο 3ο παιχνίδι για να κάνει το 3-0 στη σειρά και να πάρει τον φετινό τίτλο στην Α1! Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το 11ο πρωτάθλημα στην ιστορία του, επέστρεψε στην κορυφή μετά το 2012, ενώ για πρώτη φορά κέρδισε τους τελικούς με σκορ 3-0. Το παιχνίδι ήταν απόλυτα «ερυθρόλευκο» με τη διαφορά να ανεβαίνει από νωρίς στο 2ο δεκάλεπτο και να μην πέφτει ποτέ μετά ως το τέλος.

Από εκεί και πέρα (το έκανα παράδοση στους φετινούς τελικούς) τα καπνογόνα και οι κροτίδες σε κλειστό γήπεδο είναι θέαμα που μπορεί θεωρητικά να αρέσει μέσω μιας οθόνης, αλλά στην πράξη είναι πολύ άσχημο από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς. Και για την ατμόσφαιρα και για την υγεία, για την ορατότητα, αλλά και για εκείνον που έχασε τρία δάχτυλα στο ένα χέρι λόγω κροτίδας χτες. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει αυτό το πράγμα, θα έλεγα πριν γίνει κάτι σοβαρό, αλλά δυστυχώς δεν το προλάβαμε.

Τα ρεκόρ του αγώνα πολλά. Αυτός ήταν ο 5ος τελικός που τελείωσε με 3-0, οι 4 προηγούμενοι ήταν «πράσινοι» (2000, 2004, 2006, 2013). Ο Ολυμπιακός έκανε ρεκόρ πόντων σε τελικό στο 2ο δεκάλεπτο με τους 35 που έβαλε, ως τώρα είχε 30 (3ο δεκάλεπτο, 5ος τελικός 2007). Οι 35 πόντοι που έβαλε ήταν οι περισσότεροι που έβαλε σε ένα δεκάλεπτο, όπως και οι 27 που δέχτηκε, για τη φετινή χρονιά. Στα χρόνια του ΕΣΑΚΕ ο Ολυμπιακός είχε βάλει μέχρι 94 πόντους (στην ήττα 101-94 το 2011) σε τελικό, αλλά εκείνη η επίδοση ήταν σε παράταση. Οι 93 που έβαλε ήταν ρεκόρ σε 40λεπτο αγώνα για τον Ολυμπιακό. Αυτός ο τίτλος έκανε τον Σφαιρόπουλο τον 4ο Έλληνα προπονητή που κατακτά τον τίτλο στα χρόνια του ΕΣΑΚΕ, μετά τους Ιωαννίδη, Πεδουλάκη, Αλβέρτη.

Το ματς στην αρχή έδειχνε κλειστό με τον Παναθηναϊκό να προηγείται με 10-11 στο πρώτο δεκάλεπτο με ένα τρίποντο του Φώτση, ενώ στο 11-12 είχε το τελευταίο του προβάδισμα στο ματς. Ο Ολυμπιακός απάντησε για το 16-12 στην περίοδο για να πάει στο 23-16 και στο 29-20, ανεβάζοντας πάρα πολύ την επίθεσή του στο 2ο δεκάλεπτο. Προηγήθηκε και με διψήφια διαφορά, 36-23, έφτασε στο 43-29 και το 46-32, για να πάει στο 51-37 και να κλείσει το ημίχρονο στο 51-39. Ο Ολυμπιακός έβρισκε πολύ εύκολα διαδρόμους, έτρεχε πάρα πολύ, αυτό το είδαμε σε όλο το ματς, ο Σφαιρόπουλος μέχρι το τελευταίο πεντάλεπτο φώναζε στους παίκτες του να τρέχουν και να παίζουν με γρήγορες επιθέσεις, ώστε να εκμεταλλευτούν το πλεονέκτημα που είχαν σε κορμιά, αλλά και να φέρουν τον τελικό στο στιλ που τους αρέσει περισσότερο. Ο Παναθηναϊκός είχε μια έκρηξη στο ξεκίνημα της επανάληψης με τον Μαυροκεφαλίδη για το 51-44, αλλά δεν είχε συνέχεια, Ντάρντεν, Πρίντεζης και 8 πόντοι από τον Σπανούλη απάντησαν για το 63-48 και από εκείνο το σημείο και μετά η διαφορά δεν έπεσε ποτέ κάτω από τους 12 (στο 80-68 στο οποίο ο Ολυμπιακός απάντησε με 10-0), πηγαίνοντας γρήγορα στο 69-49.

Ήταν απ’ τους τελικούς που οι δυο ομάδες είχαν μεγάλη απόσταση, ο Ολυμπιακός ήλεγξε απόλυτα το παιχνίδι, χαρακτηριστικό είναι ότι είχε 30/58 εντός παιδιάς, ενώ οι «πράσινοι» 23/54, με τα λάθη να είναι 7-17. Ο Σπανούλης ήταν ο καλύτερος του γηπέδου με 23 πόντους, 5 ασίστ και 8 κερδισμένα φάουλ, ο Λοτζέσκι είχε 11 πόντους, 5 ριμπάουντ με 4/5 σουτ, ο Πρίντεζης 12 πόντους, 6 ριμπάουντ με 5/8 σουτ, ο Χάντερ 10 πόντους, 7 ριμπάουντ με 4/6 σουτ, ενώ πολύ καλός ήταν ξανά και ο Ντάρντεν. Απ’ την άλλη πλευρά ο Ολυμπιακός κατάφερε να περιορίσει τον Μαυροκεφαλίδη (14 πόντοι με 5/9), όχι τόσο με την άμυνά του, όσο με το ότι έπαιζε πάνω του και τον φόρτωσε με φάουλ (έπαιξε 18 λεπτά πριν βγει με 5), ο Διαμαντίδης είχε 1 εύστοχο εντός παιδιάς (1/6), ενώ ο Φώτσης έβγαλε και πάλι 38+ λεπτά (11 πόντοι, 7 ριμπάουντ) και ήταν ο καλύτερος (σε 3 ματς έπαιξε περίπου όσο θα έπαιζε υπό νορμάλ συνθήκες σε 5 αγώνες), μαζί με τον Γιάνκοβιτς (17 πόντοι, 4 ασίστ). Ο Κούπερ έκανε εμφάνιση (27 λεπτά, 7 πόντοι, 6 ασίστ) αλλά δεν έπαιξε ρόλο στο ματς ουσιαστικό, γενικά ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να φανεί ανταγωνιστικός, αν βγάλουμε το πρώτο λεπτό της επανάληψης, ο τελικός θύμιζε παράσταση για ένα ρόλο από το 2ο δεκάλεπτο ήδη. Ο Ολυμπιακός έβαλε από νωρίς τον κόσμο του στο παιχνίδι και αυτό τον βοήθησε να κρατήσει πολύ υψηλό ρυθμό ως το φινάλε.

Μιας και πρέπει πια να λέμε και τα αυτονόητα, ας πούμε ότι στο τέλος οι φίλοι του Ολυμπιακού ήταν γύρω από τις γραμμές του γηπέδου αρκετά πριν λήξει ο αγώνας, αλλά περίμεναν ήρεμοι μέχρι να φύγουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού για τα αποδυτήρια και μετά μπήκαν στο παρκέ να πανηγυρίσουν. Βέβαια, είναι και πώς θα το πάρει κανείς. Όταν ο Σκουντής το σχολίασε θετικά ως στοιχείο, μου ακούστηκε πολύ άσχημα που πρέπει να πούμε κάτι τέτοιο ως κατόρθωμα για το ελληνικό μπάσκετ τη στιγμή που η ομάδα σου παίρνει τον τίτλο. Μετά σκέφτηκα ότι την τελευταία πενταετία δύο πρωταθλήματα έχουν τελειώσει στα χαρτιά και επανήλθα στην πραγματικότητα.

Μιας και ανέφερα τα της μετάδοσης, να πω ότι είδα πολύ ευχάριστα το ματς με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο στο σχόλιο. Εκεί που άρχισε να αναλύει τη 2-1-2 ζώνη του Παναθηναϊκού, να λέει σε τι θα τον βοηθήσει, γιατί γύρισε σε αυτή, πώς θα προστατεύσει τον Μπατίστα, ποιο το δυνατό της σημείο, από τι κινδυνεύει, πώς να στηθεί ο Ολυμπιακός και πού θα βρει χώρους να χτυπήσει, ήταν μια από τις λίγες στιγμές που ξεχάστηκα ότι έβλεπα τελικούς Α1 και θυμήθηκα τις μεταδόσεις απ’ την αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού, σκεπτόμενος ότι, ναι, τελικά μπορεί αυτός που κάνει σχόλιο σε ένα ματς να αναλύει μπασκετικά τον αγώνα και όχι να λέει τετριμμένες αρλούμπες.

Συμπερασματικά, ικανοποιητικά κύλησαν οι φετινοί τελικοί, χωρίς έκτροπα και τα συνήθη που βλέπουμε. Βέβαια, ήταν αρκετά μεγάλη και η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες, γεγονός που έπαιξε ξεκάθαρα ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση, και στις δύο πλευρές. Για του χρόνου ας ελπίσουμε και εκείνοι γύρω από τις γραμμές του παρκέ να καταλάβουν ότι θα έπρεπε να είναι ρολίστες και όχι πρωταγωνιστές και να κάνουν ένα βήμα προς το background του μπάσκετ, μήπως αρχίσουμε σιγά σιγά να απολαμβάνουμε πάλι κάποια στιγμή το ελληνικό μπάσκετ, γιατί ως μπασκετάνθρωπο από τη μέρα που γεννήθηκα πραγματικά με θλίβει το γεγονός ότι βλέπω φίλους μπασκετικούς να μην ασχολούνται πια καν με την Α1, αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα του μπάσκετ μας.

Νίκος Κουσούλης