Υπόκλιση στον γίγαντα

Ο Ντιρκ Νοβίτσκι έδωσε την Πέμπτη το τελευταίο του παιχνίδι με τη φανέλα της εθνικής Γερμανίας, αφήνοντας το διεθνές μπάσκετ πολύ πιο άδειο χωρίς την παρουσία του, αλλά γεμάτο αναμνήσεις, συναισθήματα και μαγικές φάσεις από τα τόσα χρόνια που το στόλισε. Οι Γερμανοί δεν τα κατάφεραν απέναντι στην Ισπανία και ο Νοβίτσκι έγραψε τον επίλογο της μνημειώδους καριέρας του με τη φανέλα της νασιοναλμανσάφτ.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα όσα απίστευτα έκανε ο Νοβίτσκι με τη φανέλα της εθνικής Γερμανίας, πράγματα που άλλος παίκτης στον κόσμο δεν μπορεί καν να διανοηθεί, όπως στο Μουντομπάσκετ του 2002, στο Ευρωμπάσκετ του 2005, στο προολυμπιακό του 2008; Μοναδικές παραστάσεις στις οποίες όλοι οι μπασκετόφιλοι του κόσμου είχαμε πρώτη θέση για να τις απολαμβάνουμε. Λένε ότι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Νοβίτσκι είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένας στον κόσμο που να μην τον αποδέχεται και να μην τον παραδέχεται, προφανώς μιλώντας για το αψεγάδιαστο του χαρακτήρα του. Όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι για έναν άνθρωπο που πήρε μόνος του ασημένιο σε Μουντομπάσκετ και Ευρωμπάσκετ, εκεί που ομάδες-αρμάδες με παικταράδες αποτυγχάνουν οικτρά, έναν άνθρωπο που πήρε τίτλο στο NBA πάλι σχεδόν μόνος του, εκείνον που έβαλε τη Γερμανία στον μπασκετικό χάρτη, την έκανε μετρήσιμη δύναμη μόνος του και έγινε φόβητρο για όλους έχοντας δίπλα του στην καλύτερη περίπτωση ρολίστες (και τις περισσότερες φορές τύπους που είχαν περιφερειακή σχέση με το μπάσκετ). Αλλά, ναι, ο χαρακτήρας του είναι διαμάντι. Από το 1998 όταν και πρωτοσυστήθηκε στο παγκόσμιο μπάσκετ δεν μπορεί κανείς να βρει ούτε ένα ψεγάδι.

Η Γερμανία ήταν κατώτερη των περιστάσεων σε αυτό Ευρωμπάσκετ, ο Φλέμινγκ έκανε εκδούλευση στον Σρέντερ σκεπτόμενος την παρουσία του στον πάγκο την επόμενη μέρα, του έδωσε τα κλειδιά και άφησε τον Νοβίτσκι σε δεύτερο ρόλο, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να μην μπορέσουν να πάρουν ούτε ένα ντέρμπι, όπως ήταν πολύ λογικό χωρίς την υπέρβαση από τον Ντιρκ. Μηδενικά isolations, ελάχιστες φορές να παίρνει την μπάλα όπως πρέπει μετά από σκριν του στον ντριμπλέρ, οι Γερμανοί δεν έπαιζαν όπως θέλει ο Ντιρκ, ούτε έδειχναν να τους ενδιαφέρει να παίξουν έτσι. Σχεδόν σε κάθε φάση ο Νοβίτσκι κουνούσε τα χέρια για να πάρει μπάλα και δεν την έπαιρνε όταν ήθελε, παρά μόνο 4-5 δευτερόλεπτα πιο αργά. Αποτέλεσμα το 1-4 και ο αποκλεισμός.

Αλλά και πάλι. Θα μπορούσε να γκρινιάξει, θα μπορούσε να απαιτήσει. Θα μπορούσε να μην είχε μπει μέσα στα 37 δευτερόλεπτα πριν το τέλος του ματς με τους Τούρκους, όταν ο Φλέμινγκ, που τον κράτησε εκτός στο τελευταίο τρίλεπτο με τη διαφορά σε μονοψήφιο επίπεδο, αποφάσισε να τον βάλει. Ποιος άλλος αστέρας θα έμπαινε τότε χωρίς να είχαμε… δράματα; Αλλά αν το έκανε δεν θα ήταν ο Νοβίτσκι. Ο Ντιρκ δεν μίλησε, μπήκε, έκανε τη χάρη στον Φλέμινγκ να μην τον ξευτιλίσει παγκοσμίως την ώρα που ο προπονητής του δεν τον σεβάστηκε και, δυο μέρες μετά, έκλεισε τη μαγική καριέρα του στην εθνική ακριβώς όπως του άξιζε, όχι από τους συμπαίκτες του, αλλά από τον κόσμο.

Το ματς με τους Ισπανούς τελείωσε, οι κομπάρσοι στο φινάλε της παραμυθένιας αυτής ιστορίας έφυγαν, αλλά ο κόσμος δεν έφευγε από τις εξέδρες. «Ανάγκασε» τον Νοβίτσκι να βγει ξανά έξω, σαν σε θέατρο, σηκώθηκε όρθιος και χειροκροτούσε τον μεγάλο βιρτουόζο, ελάχιστος φόρος τιμής στα όσα μαγικά μας έχει προσφέρει ή, αν προτιμάτε, έσχατη προσπάθεια να κρατήσει λίγο παραπάνω αυτή η εικόνα, του Νοβίτσκι με τη φανέλα της εθνικής μέσα στα παρκέ:

Κι όταν τα φώτα έσβησαν και το Ευρωμπάσκετ μεταφέρεται στο Λιλ για τη συνέχειά του, οι 16 καλύτεροι θα παλέψουν για την κούπα, αλλά το Ευρωμπάσκετ του 2015 έχει ήδη πάρει τον τίτλο του και τη θέση του στην ιστορία ως «το τελευταίο του Ντιρκ».

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Φάσεις από τα δύο πρώτα ματς του Νοβίτσκι στο Ευρωμπάσκετ 2015: