Δέκα μέρες έμειναν…

Φαίνεται ότι έχουμε φτάσει στους… 10 σίγουρους. Μιλάω για τον Κώστα Καϊμακόγλου, που μοιάζει να έχει κλείσει θέση στο ρόστερ της ομάδας. Ο λόγος δεν είναι τόσο η απόδοσή του στο ματς με τους Λιθουανούς, όπου ήταν πραγματικά εξαιρετικός, αλλά το γεγονός ότι από τους 5 (Γλυνιαδάκης, Παπανικολάου, Τσαλδάρης, Καλαμπόκης οι άλλοι) είναι ο πρώτος που μπαίνει σε κάθε ματς, δείχνει να βγάζει ενέργεια στο «3» χωρίς να χάνει η ομάδα σε χημεία και μοιάζει να ταιριάζει στο στιλ της. Ο Καζλάουσκας το έχει υπονοήσει στις συνεντεύξεις τύπου, οπότε λογικά θα τον δούμε στην Πολωνία. Για τους άλλους τέσσερις, η μη χρησιμοποίηση του Παπανικολάου με τη Λιθουανία ίσως δείχνει ότι είναι 4ος στην κούρσα, αλλά ο Καζλάουσκας είναι εμφανές ότι ψάχνεται.

Είχε σχεδόν αποφασίσει ότι θα αφήσει εκτός τον Γλυνιαδάκη, αλλά όποτε μπαίνει παίζει πάρα πολύ καλά, κάνει τη διαφορά στην άμυνα και πλέον έχουμε και τον τραυματισμό του Σχορτσανίτη. Αυτό δοκίμαζε σήμερα όταν δεν έβαλε τον Κουφό μέχρι το 28ο λεπτό (συν το γεγονός ότι προσπαθούσε να βελτιώσει τις αντοχές του Κουφού). Απ’ την άλλη, αν μπει στη δωδεκάδα και ο Γλυνιαδάκης και ο Καϊμακόγλου, τότε θα μιλάμε για… μεγάλο ρίσκο να παραταχτείς στην Πολωνία με 5 περιφερειακούς, και 7 ψηλούς (ανάμεσά τους οι Καϊμακόγλου, Πρίντεζης που θα καλύπτουν και το «3»). Ιδίως στην κατάσταση που είναι ο Περπέρογλου. Θα έχει ενδιαφέρον, πάντως, αν το τολμήσει. Ίδωμεν…

Από το Ακρόπολις είδαμε ότι η εθνική έχει βελτιώσει αρκετά την άμυνά της και υπάρχουν διαστήματα που εγκλωβίζει πλήρως τον αντίπαλο. Το έκανε και με τις τρεις ομάδες που αντιμετώπισε, ομάδες καλές (ιδίως οι Σερβία, Λιθουανία), που είναι μέτρο σύγκρισης για το πού βρίσκεται η ομάδα. Επίσης, μεγάλο κέρδος είναι το γεγονός ότι η εθνική έδειξε να μην αφήνει το ματς όταν έμεινε πίσω (με Λιθουανούς) και μάλιστα να καταφέρνει να το γυρίσει.

Στο Ακρόπολις φάνηκε ότι ο αληθινός πλέι μέικερ της ομάδας (με την έννοια του ποιος καθοδηγεί και κοντρολάρει το παιχνίδι) είναι ο Νίκος Ζήσης, αφού αυτός είχε το πρόσταγμα όποτε στράβωνε το πράγμα (ακόμη και από τη θέση «2»). Μαζί με τον Σπανούλη θα πρέπει να αναλάβουν περισσότερες πρωτοβουλίες και, βεβαίως, να βάλουν φρένο στον Καλάθη, που παρασύρεται λόγω απειρίας σε πολλές περιστάσεις.

Ο Περπέρογλου στο «3» δεν δείχνει έτοιμος να ακουμπήσει η ομάδα πάνω του και αυτό είναι πρόβλημα μιας και είναι το μοναδικό τριάρι. Αμυντικά δεν μπορούσε να προσφέρει όσα ο Βασιλόπουλος, αυτό ήταν γνωστό, (προσωπικά πιστεύω ότι κανείς στην Ευρώπη δεν μπορεί να προσφέρει όσα ο Βασιλόπουλος στην άμυνα). Επιθετικά, όμως, έχει περισσότερες αρετές, αλλά μοιάζει περισσότερο διστακτικός απ’ όσο δικαιολογείται, εκτός κλίματος σε πολλές περιπτώσεις και γενικά όχι αυτός που περιμέναμε. Έως τώρα η ομάδα δείχνει να πορεύεται χωρίς αυτόν και να τον περιμένει. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι την κατάλληλη ώρα θα είναι «παρών», αλλά δεν μπορούμε να είμαστε τόσο αισιόδοξοι όσο με τον Φώτση (που κάθε χρόνο παίζει καλά το πολύ σε 2 φιλικά και περιμένει τα επίσημα), που ξέρουμε ότι θα είναι ο ηγέτης της ομάδας.

Πρόβλημα παρατηρήσαμε στα ριμπάουντ. Πρόβλημα που είναι αδιανόητο με τόσους καλούς ψηλούς στην ομάδα. Φώτσης και Μπουρούσης έχουν έφεση, ο Πρίντεζης είναι αλτικός, ο Κουφός δυνατός και ψηλός, ο Καϊμακόγλου ψηλότερος όταν παίζει στο «3», ο Σχορτσανίτης κυνηγά κάθε φάση, οπότε δεν θα έπρεπε να υπήρχε θέμα. Επιβάλλεται να σφίξουν τα μπλοκ άουτ και να υπάρχει μεγαλύτερη διάθεση στα ριμπάουντ, που με τη Λιθουανία παραλίγο να στοιχίσουν το ματς (και μάλλον θα το στοίχιζαν με… ουδέτερη διαιτησία).

Δεν με βλέπετε να μιλάω για το τρίποντο, που από πολλούς έχει τονιστεί ως αδυναμία της ομάδας. Δεν μπορώ να το θεωρήσω σημαντική αδυναμία, απλώς και μόνο γιατί ποτέ η ομάδα δεν είχε αξιόπιστο, σταθερό σουτέρ τα τελευταία χρόνια. Ας μην τρελαθούμε, ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης και ο Βασιλόπουλος λείπουν, όχι ο Ρέι Άλεν, ο Ρέτζι Μίλερ και ο Στιβ Κερ. Τεράστιες απώλειες αλλά όχι στο σουτ. Ακόμη και ο πιο εύστοχος εκ των τριών (Διαμαντίδης) δεν έδινε ποτέ στην εθνική σταθερή παρουσία από το τρίποντο. Το έχουμε ξαναπεί: ο πιο σταθερός (ή ο μόνος σταθερός) σουτέρ της Ελλάδας είναι ο Φώτσης και έπονται Ζήσης, Σπανούλης. Στο τρίποντο δεν βλέπουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπαμε τόσα χρόνια, ούτε πρόκειται να δούμε κάτι διαφορετικό. Κι ας μην απογοητευόμαστε, οι πρόσφατες επιτυχίες ήρθαν χωρίς κλασικό σουτέρ στο ρόστερ, ενώ οι αποτυχίες του 1999-2003 ήρθαν με… σουτέρ στο ρόστερ. Οπότε δεν είναι πανάκεια το τρίποντο. Καλό είναι να υπάρχει, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας.

Πιο πολύ θα σταθώ στα δύο στοιχεία που επισήμανε ο Νίκος Ζήσης: διστακτικότητα παρότι είμαστε ελεύθεροι και μέτρια κυκλοφορία. Δεν είναι θέμα προσώπων, γιατί είδαμε να διστάζουν και ο Καλάθης με τον Περπέρογλου (πολλάκις αμφότεροι) και οι Πρίντεζης, Καλαμπόκης, Καϊμακόγλου, παρότι ελεύθεροι. Όμως, ένα ελεύθερο σουτ δεν είναι ποτέ κακό σουτ και πρέπει τα παιδιά να αποβάλλουν το άγχος του άστοχου.

Και η κυκλοφορία είναι θέμα, καθώς η ομάδα δείχνει να μπλοκάρει κάποιες στιγμές. Σύμφωνοι, όποιοι και αν είναι στη δωδεκάδα, το Ζήσης, Σπανούλης, Καλάθης, Περπέρογλου + ένας ακόμη, δεν συγκρίνεται με το Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Ζήσης, Σπανούλης, Βασιλόπουλος. Όμως, τα αβίαστα λάθη δεν χρειάζονται και δεν είναι του επιπέδου κανενός από τους περιφερειακούς μας. Τα κάνει και ο Βασίλης Σπανούλης, στην προσπάθειά του να πάρει την ομάδα πάνω του, αλλά και οι Καλάθης (περισσότερο), Περπέρογλου. Κι αν τον Σπανούλη τον έχουμε… τεστάρει και ξέρουμε πώς θα αντιδράσει στα δύσκολα, στα υπόλοιπα πρέπει να επέλθει ψυχραιμία και… νουθεσία.

Μιας και ο λόγος για νουθεσίες, μόνο χαρά μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι βλέπουμε τους Ζήση, Σπανούλη, Φώτση να μιλάνε και να φωνάζουν συνεχώς μέσα στο παιχνίδι, ιδίως τους δύο περιφερειακούς. Στη δική τους εμπειρία θα στηριχτεί η ομάδα φέτος.

Καιρό έχουμε μπροστά μας για να μιλήσουμε και για τα νεκρά διαστήματα στην επίθεση, και για τις ανάσες του Κουφού, και για το (ελπίζουμε) ελαφρύ πρόβλημα του Σχορτσανίτη, και για όλα τα υπόλοιπα.